Αρχεία για: Νοέμβριος 2020

Η κατανόηση των κέντρων εξουσίας κάνει την καθημερινή ζωή μας πιο άνετη και πιο παραγωγική. Η ύπαρξη και λειτουργία αυτών των κέντρων είναι απαραίτητη για την κοινωνική μας ισορροπία και την ειρηνική συνύπαρξη όλων μας πάνω στον πλανήτη. Ο ρόλος κάθε κέντρου, η έκταση της άσκησης της εξουσίας του και ο τρόπος που αυτό λειτουργεί, είναι σημαντικό τμήμα των απαραίτητων γνώσεων, για να είμαστε σε λειτουργική συνάφεια με τον κόσμο κάθε μέρα της ζωής μας. Και αυτό αποδεικνύει πόσο απαραίτητα είναι τα κέντρα εξουσίας, δηλαδή ο ρόλος τους για μια καλύτερη ζωή.

Και ενώ αυτό είναι κατανοητό, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστης, του εφοδίου που διαθέτουμε όλοι μέσα μας, άλλοι με ενεργητική λειτουργικότητα και άλλοι σε λανθάνουσα κατάσταση ή πλήρη αδράνεια, εκεί έχουμε πλήρη άγνοια. Διότι εξαντλούμε τις δυνάμεις μας στην καθημερινότητα, και η διάθεση να προχωρήσουμε σε βαθύτερους προβληματισμούς για το αύριο και το απώτατο μέλλον, είναι θέματα εκτός της προσωπικής μας ατζέντας.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτό είναι μίζερο και φτωχό. Διότι όσο καλύτερα κατανοούμε το μέλλον, όσο βαθύτερα κατανοούμε τα κέντρα εξουσίας, όχι μόνον του ορατού και κοινωνικού μας κόσμου, αλλά και του μη ορατού εισέτι κόσμου, τόσο τα αισθητήριά μας γίνονται πιο ικανά να αντιλαμβάνονται τόσο την σκληρή καθημερινότητα, όσο και την μη ορατή ακόμη μελλοντική πραγματικότητα.

Η γνώση των κέντρων εξουσίας και ο ρόλος τους στα θέματα της πίστης είναι κρίσιμο ζήτημα, διότι από αυτό εξαρτάται σε ποιον υπακούω, ποιον υπηρετώ, σε ποιον δίνω αναφορά και έλεγχο των πράξεών μου. Διότι, για τα κέντρα εξουσίας του καθημερινού μας περιβάλλοντος, τα πράγματα είναι περίπου γνωστά – αν και περίπλοκα πολλές φορές. Τα κέντρα όμως εξουσίας των ζητημάτων και θεμάτων που έχουν σχέση με το μέλλον και την μη ορατή εισέτι πραγματικότητα, εκεί η άγνοιά μας περιορίζει τους προσωπικούς μας ορίζοντες, αφού εκεί λειτουργεί η καρδιά των εξελίξεων που εμείς αγνοούμε.

Αυτό ήταν και το κύριο στοιχείο του έργου του Χριστού, το οποίο καθένας που σέβεται τον όρο “Χριστιανός” οφείλει να ανακαλύψει, να καλλιεργήσει και να κατανοήσει σε πλάτος και σε βάθος, διότι από αυτό θα εξαρτηθούν πολλά πράγματα. Ο Χριστός, όταν του ζητήθηκε να γίνει βασιλιάς, το αρνήθηκε επίμονα – σύμφωνα με τις διηγήσεις των αυτοπτών μαρτύρων, ακριβώς γιατί ήθελε να δώσει στην ανθρώπινη ύπαρξη την διέξοδο από την σκληρή καθημερινότητα. Όχι να παραβλέψει την καθημερινότητα, αλλά να δώσει επιτυχή διέξοδο και με άλλες διαστάσεις.

Και όσο βαθύτερα θα κατανοούμε αυτό το έργο, της διδασκαλίας και της προσωπικής εμπειρίας του Χριστού, τόσο και οι ορίζοντές μας θα επεκτείνονται στις διαστάσεις που έθεσε ο ίδιος ο Χριστός για την επίγνωση της αλήθειας και των πραγμάτων που δεν είναι ακόμη ορατά.

Η αναφορά του Χριστού ως κέντρο εξουσίας, ως κέντρο που κατέχει την εξουσία αλλά και την χορηγεί στους ενδιαφερόμενους, είναι κρίσιμη παράμετρος για την ζωή μας. Διότι δεν χορηγεί εξουσία ο Χριστός σε άφρονες, σε “μωρά” και “περιφερόμενους θιάσους”, αλλά χορηγεί εξουσία σε μαθητές που αναζητούν την δική του διδασκαλία για όλα τα ζητήματα, που μένουν στην δική του διδασκαλία και μετακινούνται προς την τελειότητα, όπως εκείνος την ορίζει και όχι όπως οι άρχοντες της καθημερινότητας την εφαρμόζουν.

Η λέξη “ρήμα” δεν είναι μόνον μέρος του λόγου, όπως το ουσιαστικό και το επίθετο, αλλά είναι και γενικότερα ο λόγος. Και αυτό είναι καθοριστικό στην γλώσσα μας: να κατανοήσουμε δηλαδή τον λόγο, τον εύκολο και ομαλό λόγο, όπως καταγράφεται μέσα στα Ιερά Γράμματα για όσους ενδιαφερόμαστε για την προοπτική του μέλλοντος της ζωής μας και όχι μόνον για την καλύτερη καθημερινότητα. Διότι η καλή καθημερινότητα δεν επιλύει όλα τα προβλήματα, και, προφανώς, δεν θέτει και το θέμα της ζωής, δηλαδή του ουσιαστικού περιεχομένου της ζωής και όχι μόνον των εμπειριών που αποκτά ένα φυσικό πρόσωπο κατά την διάρκεια του βίου του.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός, και κατόπιν οι μαθητές του, μίλησαν με απλά και ομαλά λόγια, κατανοητά από όλους τους ακροατές ή τους παραλήπτες των επιστολών τους, ακριβώς γιατί ήθελαν να κάνουν τον κόσμο συμμέτοχο των μηνυμάτων της ζωής με περίσσευμα, που είχε φέρει η διδασκαλία και η πρακτική ζωή του Χριστού. Δεν ήθελαν να διώξουν μακριά τον κόσμο με τα ανώμαλα ρήματα που θα μπορούσαν να πουν, αλλά ήθελαν όλοι οι άνθρωποι επί γης να ακούν και να κατανοούν το μήνυμα της ανάστασης στην αιωνιότητα, παράλληλα με την βελτίωση των συνθηκών ζωής της καθημερινότητας.

Ήθελαν ο κόσμος, ανεξάρτητα από μόρφωση και κοινωνική καταξίωση ή πλούτο, να είναι σε θέση να ξεκινήσουν το ταξίδι που σχεδίασε ο ίδιος ο Χριστός μέσα από την διδασκαλία του και την προσωπική του ζωή. Διότι μόνον τότε αποκτά νόημα το μήνυμα: όταν είναι απλό και κατανοητό από καθέναν που ενδιαφέρεται για την πρόοδο της ζωής του.

Φυσικά υπάρχουν και δυσνόητα, αλλά αυτά δεν είναι στην πρώτη γραμμή. Στην πρώτη γραμμή είναι τα ομαλά ρήματα, η απλή διδασκαλία του Χριστού και στην συνέχεια, ανάλογα με τα προσωπικά ενδιαφέροντα κάθε φυσικού προσώπου, μπορεί κάποιος να προχωρήσει σε βαθύτερες επιγνώσεις του θελήματος και του προσώπου της δημιουργίας.

Η βαθύτερη κατανόηση των θεμάτων της πίστης, της εφαρμοσμένης πίστης μέσα στην καθημερινότητα, δεν είναι αντίθετη με την απλή πίστη, αλλά είναι η ομαλή εξέλιξη αυτής της αρχικής πίστης που καθένας μπορεί να κατανοήσει και να εφαρμόσει.

Ποτέ μια εξέλιξη δεν διαγράφει την βάση από την οποία ξεκίνησε, διότι αυτό θα ισοδυναμούσε με ευνουχισμό των ανθρώπων του μέλλοντος. Διότι χωρίς την γνώση της γραφής και της ανάγνωσης, την κοινή κατανόηση των απλών εννοιών της ζωής, κανείς δεν μπορεί να γίνει θεολόγος και φιλόσοφος της ζωής. Όλα ξεκινούν από την απλότητα, αλλά όλα δεν τελειώνουν εκεί.

Υπάρχουν πάντοτε περιθώρια για καθέναν που έχει ικανότητες και δεξιότητες, να προχωρήσει στον δικό του προσωπικό δρόμο, αφήνοντας πάντα τα θετικά ίχνη του για να τα ακολουθήσουν και άλλοι στο μέλλον.

Αυτό ήταν το κυρίαρχο στοιχείο της διδασκαλίας του Χριστού. Κανένας αποκλεισμός, αλλά και καμιά στέρηση για όποιον ήθελε, και είχε την ικανότητα, να πάει από τα ομαλά και απλά ρήματα, από τα απλά και αρχικά στοιχεία της διδασκαλίας της ζωής, στην κατανόηση των δυσνόητων αλλά υπαρκτών θεμάτων που σχετίζονται με την εξέλιξη της ζωής, της πρόσκαιρης που καθένας βιώνει, αλλά και αυτής του αιώνιου παρόντος και της φυσικής πραγματικότητας.

Η εσωτερική μας κατάρτιση και οι αντοχές του νου μας είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιτυχία στην ζωή μας. Όσο ισχυρότερο χαρακτήρα διαθέτω, όσο περισσότερη συγκρότηση εσωτερική έχω αποκτήσει, τόσο και οι πιθανότητες ορθών επιλογών είναι αυξημένες, ενώ οι λάθος είναι μειωμένες.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός, στα πλαίσια της διδασκαλίας του για τον κόσμο και το μέλλον, για το κάθε φυσικό πρόσωπο και για το σύμπαν, έθεσε ως στοιχείο επιτυχίας “τον νουνεχή άνθρωπο”, το άτομο δηλαδή που διαθέτει τον κοινό νου, την λογική κρίση και την ασφάλεια των επιλογών του. Αν και εμείς θεωρούμε κάθε προσκυνητή ως πιστό που μπορεί να εμπνεύσει τον εαυτόν του και το μέλλον του, η άποψη του Χριστού είναι διαφορετική και σε μεγαλύτερο βάθος κρίσης. Οι δυνατοί άνθρωποι στο νου και πλούσιοι στην αρετή, είναι εκείνοι που έχουν πιθανότητες να κατανοήσουν την αλήθεια, και να έχουν και την δύναμη να την βιώσουν από την πλευρά του νικητή και όχι του ηττημένου.

Η συζήτηση με ένα άνθρωπο των γραμμάτων της εποχής, έναν Γραμματέα, είναι αποκαλυπτική για τον τρόπο και το περιεχόμενο της επιτυχημένης ζωής κατά τον Χριστό. Οι γνώσεις δεν ήταν το παν. Η τήρηση της παράδοσης δεν ήταν το παν. Τα αξιώματα της εποχής και η κοινωνική αναγνώριση δεν ήταν το παν. Η εξωτερική εικόνα δεν ήταν το παν. Γιατί; Γιατί ο Χριστός έβλεπε, στην πορεία προς την ανακάλυψη, αποκάλυψη, κατανόηση και επίγνωση της αλήθειας και των αληθειών της καθημερινής ζωής, ως απαραίτητη προϋπόθεση την εσωτερική συγκρότηση.

Έβλεπε τον υγιή νου ως προϋπόθεση για την ασφαλή πορεία προς την επίγνωση του δημιουργού στο αιώνιο παρόν. Όλα τα προηγούμενα, γνώσεις, παράδοση, αξιώματα και δεκάδες άλλα στοιχεία της καθημερινότητας τότε – και σήμερα, δεν είχαν δύναμη μεταβολής του εσωτερικού κόσμου της συνείδησης και των ισχυρών πεποιθήσεων που καθορίζουν την προσωπική μας μελλοντική πορεία.

Η εσωτερική ωρίμανση, η πεποίθηση και επίγνωση της αλήθειας του κόσμου, φυσικού και μη ορατού, προϋποθέτει υγιή νου ως σταθερή βάση και αξία διαχρονικά. Όχι μόνον στιγμιαία και λατρευτικά την Κυριακή το πρωί, αλλά ως λογισμό μόνιμο, ως Logistics που λειτουργούν όλο το 24ωρο στην συνείδηση και στον υπαρξιακό μανδύα του εσωτερικού μας κόσμου. Χωρίς ισχυρά εσωτερικά ερείσματα, χωρίς θεμέλια και βάσεις στήριξης των πεποιθήσεων που συνάδουν με την διαχρονικότητα των αξιών της ζωής, κανένα φυσικό πρόσωπο δεν μπορεί να κατακτήσει τους ορίζοντες που πρέπει να κατακτήσει για να φτάσει στην προσωπική του επιτυχία.

Ο υγιής νους, η ικανότητα της ορθής αντίληψης των πραγμάτων της παρούσας ζωής, η ικανότητα της κατανόησης και επίγνωσης της αλήθειας των στοιχείων που συγκροτούν το περιεχόμενο της ζωής, είναι το στερεό θεμέλιο πάνω στο οποίο θα προστεθούν όλα τα τμήματα που συνθέτουν την ατομική και προσωπική επάρκεια και ισορροπία για την κατάκτηση του στόχου της ζωής μας.