Αρχεία για:2020

Η γνωστή σε όλους απόδειξη της ζωής είναι η ανανέωση, δηλαδή η ανανέωση των κυττάρων του σώματος, κάτι που συμβαίνει στον μυελό των οστών μας, χωρίς την δική μας παρέμβαση. Από την στιγμή που ερχόμαστε στην φυσική μας ζωή, σύμφωνα με τους ερευνητές, ο οργανισμός ανανεώνεται καθημερινά – θα έλεγα κάθε δευτερόλεπτο – με έναν θαυμαστό τρόπο, παράγοντας περίπου 500 δισεκατομμύρια κύτταρα κάθε 24 ώρες, κύτταρα τα οποία διοχετεύονται μέσω των αιμοφόρων αγγείων σε όλα τα σημεία του σώματός μας!

Αυτό δηλώνει ότι όσο ο οργανισμός μας είναι σε λειτουργία ζωής – και όχι θανάτου – ανανεώνει κάθε μέρα όλα τα κύτταρα εκείνα που πρέπει να ανανεωθούν, δίνοντας σε μας την δυνατότητα να κινούμαστε και να κάνουμε όσα κάνουμε κάθε μέρα. Όταν πάψουμε να είμαστε εν ζωή, τότε ο οργανισμός διακόπτει αυτή την παραγωγή των κυττάρων και επέρχεται ο θάνατος και η οριστική φθορά του σώματός μας. Αυτή η εικόνα είναι απόλυτα τεκμηριωμένη μέσα από εκατομμύρια ερευνητικές εργασίες πάνω στο θέμα αυτό της ανανέωσης των κυττάρων, άρα πέραν πάσης αμφιβολίας η ανανέωση είναι η απόδειξη ότι είμαστε εν ζωή και δεν έχουμε αποδημήσει εις Κύριον.

Αυτή την εικόνα – χωρίς βεβαίως τις επιστημονικές προσεγγίσεις που κάνουν σήμερα με τα μικροσκόπια οι ερευνητές – είχε ο Χριστός και οι πρώτοι μαθητές του, οι οποίοι κατανοούσαν τον θάνατο ως παύση της ανανέωσης, όχι βέβαια διότι τους απασχολούσε τόσο η διάρκεια του επίγειου βίου, αλλά διότι πέραν αυτού του βίου, υπάρχει και ο βίος την ανάστασης, άρα υπάρχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την απλή κατανόηση της ανανεωτικής λειτουργίας του σώματός μας.

Και αυτή προφανώς είναι η ανανέωση των δυνάμεων της αναστάσεως που είχαν οι ίδιοι δοκιμάσει, και συνεπώς όταν ομιλούν για ανανέωση, έχουν μεν υπόψη τους τις ανανεωτικές λειτουργίες του σώματος, αλλά αναφέρονται κυρίως στην ανανέωση των ψυχικών δυνάμεων που μεταμορφώνουν τον εσωτερικό άνθρωπο, ενώ παράλληλα τροφοδοτούν την πίστη με υλικό κατάλληλο για την δική της ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που ενδυναμώνει την ενέργεια στην καθημερινότητα, αλλά εγγυάται και την προοπτική του μέλλοντος, εγγύς και απώτερου.

Μάλιστα, ο απόστολος Παύλος, προφανώς έχοντας προσωπική εμπειρία, προχωρεί βαθύτερα και θεωρεί ότι ο φυσικός μας νους, το μυαλό μας, το κέντρο δηλαδή που επεξεργάζεται όλες τις φυσικές πληροφορίες που φτάνουν μέσω των αισθήσεών μας, έχει την δυνατότητα να ανανεώνεται κατά το πνεύμα, δηλαδή να ανανεώνεται μέσα από θετικές πληροφορίες, βαδίζοντας όχι προς τον θάνατο, αλλά προς την αιωνιότητα.

Διότι όπως η ανανέωση των κυττάρων είναι η βασική ανανεωτική δύναμη των λειτουργιών του σώματος, αντίστοιχα και η ανανέωση του νου με στοιχεία της αιωνιότητας, δηλαδή του αναστάσιμου λόγου πίστης, διατηρεί την πίστη στην ανάσταση εν λειτουργία, και κατά συνέπεια και οι λειτουργίες και οι πράξεις μας προσαρμόζονται σταδιακά στην προοπτική της αναστάσιμης αιωνιότητας, χωρίς ποτέ να παραβλέπεται η καθημερινότητα.

Με τον τίτλο “περί πτηνών και ανθέων”, δηλαδή μάθημα για τα πουλιά και τα λουλούδια, είναι προφανές ότι αναφέρομαι στην λειτουργία της ζωής των ζώων (πτηνά) και των φυτών (τα άνθη των φυτών). Και, φυσικά, τα μαθήματα που μπορεί να πάρει κάποιος από την παρατήρηση της λειτουργίας και των δυο αυτών μορφών της δημιουργίας είναι πολλά, και όσο βαθύτερα αναζητούμε απαντήσεις, τόσο περισσότερο κατανοούμε την σοφή πρακτική της δημιουργίας.

Διότι και οι δυο κατηγορίες, πτηνά και φυτά, όχι μόνον υπάρχουν και ζούμε μαζί, αλλά και χωρίς αυτά προφανώς η ζωή δεν θα ήταν δυνατή. Διότι, τόσο το φυτικό βασίλειο όσο και τα πτηνά παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση του ανθρώπινου γένους μέσα από την καθημερινή λειτουργία τους. Και επειδή όλα αυτά ήταν γνωστά ανέκαθεν, άρα, ήταν γνωστός και ο αποφασιστικός ρόλος τους στην επιβίωση του ανθρώπου. Όλοι οι άνθρωποι ήξεραν πόσο σημαντικός και αναντικατάστατος ήταν – και παραμένει – ο ρόλος τους.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός χρησιμοποιεί αυτά τα δυο παραδείγματα, τα πτηνά και τα άνθη, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι για το μέλλον, προσωρινό και αιώνιο, να έχουν βαθύτερη επίγνωση της δημιουργικής σαφήνειας, όπως αυτή απορρέει από την παρατήρηση της καθημερινότητας, και όχι μόνον από τις τεχνικές παρατηρήσεις των επιστημόνων. Διότι όλοι οι άνθρωποι, ανέκαθεν, παρατηρούσαν την συμπεριφορά των πτηνών και την λειτουργία των λουλουδιών, άρα ήταν ικανοί να ανακαλύψουν και το βαθύτερο μάθημα που ήθελε ο Χριστός να κατανοήσουν οι ακροατές του.

Τα πτηνά δεν σπέρνουν και δεν θερίζουν, ωστόσο είναι αεικίνητα για να ανακαλύψουν την τροφή τους. Τα άνθη που όλοι θαυμάζουμε, μπορεί να μην φαίνεται η λειτουργία της καθημερινότητας, όπως στην περίπτωση των πτηνών, ωστόσο, το λαμπρό αποτέλεσμα δηλώνει και την συνεχή λειτουργία των διαφόρων συστημάτων, μέσα από τα οποία προκύπτει το θαυμάσιο αποτέλεσμα της όρασης και της όσφρησης. Με λίγα λόγια, το μάθημα του Χριστού δεν ήταν μείνετε ακίνητοι όπως τα άνθη και μην μετακινείστε άσκοπα όπως τα πτηνά, αλλά ήταν αγωνιστείτε να κατανοήσετε την δημιουργική σαφήνεια, το δημιουργικό σχήμα, μέσα από το οποίο θα εξασφαλίζετε την επιβίωσή σας. Και όχι μόνον την επιβίωση των χρόνων της φυσικής ζωής μας, αλλά και την επιβίωση μετά το τέλος της περιόδου της φυσικής μας ζωής.

Διότι, όπως η δημιουργική σαφήνεια μας διδάσκει το προβλεπτικόν του δημιουργού, αλλά και την ανάγκη της δικής μας κινητικότητας και έρευνας για την ανακάλυψη της καθημερινής τροφής, με ένα αντίστοιχο τρόπο και οι δυνάμεις της αναστάσεως λειτουργούν με την ίδια δημιουργική σαφήνεια, και καθένας που αναζητά τον δημιουργό του, έχει ρόλο και σκοπό την ανακάλυψη και της τροφής της ψυχής, που εγγυάται την συνέχεια της ζωής μετά το όριο του φυσικού μας βίου. Το μάθημα του Χριστού ήταν η αρχή για την κατανόηση της δημιουργικής σαφήνειας, και ο δικός μας ρόλος παραμένει η αναζήτηση και η κατανόηση του συνόλου της δημιουργίας και όχι μόνον του φυσικού κόσμου.

Στην καθημερινή μας ζωή όλοι καταλαβαίνουμε την διαφορά μεταξύ στόχου και περιπλάνησης – όχι παραπλάνησης που είναι κάτι άλλο – και, φυσικά, όλοι στην πρακτική μας ζωή επιζητούμε την κατάκτηση του στόχου και όχι τις αφελείς ή τις μάταιες περιπλανήσεις, οι οποίες ενδέχεται να μη μας επιτρέψουν να φτάσουμε τελικά στον στόχο μας, ακριβώς γιατί η καθυστέρηση δεν είναι μόνον χρονικό ζήτημα – αν και αυτό στον πρόσκαιρο βίο μας είναι κρίσιμο θέμα, αλλά είναι και σπατάλη δυνάμεων. Μια παράμετρο που μπορεί αργότερα να μας στοιχίσει, αν δεν επαρκέσουν τα εφόδιά μας μέχρι την κατάκτηση του στόχου.

Είτε αναφερόμαστε στην κατάκτηση της κορυφής του Εβερέστ, είτε στην κατάκτηση των επαγγελματικών και κοινωνικών μας στόχων, τα προσωπικά αποθέματα δυνάμεων είναι πάντα περιορισμένα, και μπορεί στο τέλος να αποδειχθούν και ανεπαρκή, αν δεν αξιοποιούμε ορθά τα στοιχεία αυτά των εφοδίων μας. Το “χάσιμο χρόνου” – όπως συνήθως το εκφράζουμε σε πράγματα και πράξεις που δεν μας φέρνουν πιο κοντά στον στόχο μας – είναι ένα ζήτημα απόλυτα προσωπικό, και καθένας καλείται να παρακολουθεί την πορεία της ζωής του καθημερινά, ώστε να διατηρεί πάντα περιθώρια δυνάμεων σε περίπτωση απρόβλεπτων αναγκών.

Αυτός ήταν και ο λόγος ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι οι άνθρωποι της πίστεως – εκείνοι δηλαδή που εκτός από την πετυχημένη καθημερινότητα έχουν στόχο και την προοπτική της αιωνιότητας μέσα από την ενεργοποίηση της πίστης στην ανάσταση του Χριστού -πρέπει να “βλέπουν”, δηλαδή να παρακολουθούν με τα δικά τους μάτια και με προσωπική ευθύνη, πού ξοδεύεται ο καθημερινός χρόνος. Ναι. Ο καθημερινός χρόνος και όχι ο χρόνος των 50 ή των 100 εετών συνολικά. Διότι όλοι έχουμε την τάση να βλέπουμε το παρόν ως αιώνιο – και είναι πράγματι, αλλά στην συνέχεια διαπιστώνουμε ότι όσα έφερε η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος, σύμφωνα με την λαϊκή παροιμία.

Άρα, η εξάσκηση και η παρατήρηση του προσωπικού μας χρόνου, όχι μόνον είναι προσωπική ευθύνη – εμείς κρατούμε το κουμπί της τηλεόρασης και του υπολογιστή και όχι κάποιος άλλος, αλλά δική μας δουλειά είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη, και να επανερχόμαστε στην ορθή πορεία που έχουμε χαράξει για την προοπτική της καλής καθημερινότητας, αλλά και την προοπτική της αιωνιότητας.

Στην παραβολή των δέκα παρθένων, η αγάπη για τον γάμο και τον νυμφίο δεν αναπλήρωσε τα λάθη του σχεδιασμού της δικής τους προετοιμασίας. Αντίθετα, τα λάθη πληρώθηκαν με το βαρύτερο τίμημα, χάνοντας όλους τους κόπους που είχαν καταβάλλει, μόνον και μόνον για μια λάθος εκτίμηση της πραγματικότητας. Η αγάπη για τον στόχο δεν αναπλήρωσε το υστέρημα της σοφής, απλής και πρακτικής προετοιμασίας, και αυτό είναι στοιχείο που το βιώνουμε καθημερινά σε όλα τα λάθη μας.