Το θέμα δεν είναι ο εχθρός και η τακτική του, αλλά οι δικές μου γνώσεις και αντοχές στην πάλη της καθημερινότητας. Διότι, αν ασχοληθούμε με την θεωρητική μόνον πλευρά του θέματος, τότε το κέρδος του εσωτερικού μας κόσμου είναι ελάχιστο και θνησιγενές. Αντίθετα, αν στρέψουμε την προσοχή μας στον τρόπο που ο ίδιος ο Χριστός αντιμετώπισε το πρόβλημα των εχθρών του και εφαρμόσουμε την ίδια τακτική, προφανώς θα είμαστε πολύ πιο κερδισμένοι.
Για τον λόγο αυτό και οι αυτόπτες μάρτυρες περιγράφουν με σαφήνεια και κρίσιμες λεπτομέρειες, τον τρόπο που ο ίδιος ο Χριστός διαχειρίστηκε τα “βέλη του πονηρού”. Από τον πειρασμό των σαράντα ημερών, μέχρι την αμφίσημη στάση του Πέτρου ως προς το σχέδιο του θεού – πχ πλύσιμο των ποδιών την βραδιά του Δείπνου – οι επιλογές με τις οποίες αντιμετώπισε ο Χριστός τις ωθήσεις για παράβαση των λεπτομερειών ως προς το θέλημα του Πατέρα, είναι το καλύτερο μάθημα.
Και όσο βαθύτερα θα εξετάζουμε την διαχείριση που έκανε ο ίδιος ο Χριστός στην αντιμετώπιση των πιέσεων ή και των επιθέσεων του εχθρού, τόσο θα κατανοούμε καλύτερα τον τρόπο και την διαφορά ανάμεσα στον Αδάμ και τον Χριστό. Και πρώτο χαρακτηριστικό ήταν η ευθύνη με την οποία αντιμετώπιζε ο Χριστός τις προκλήσεις, σε αντίθεση με τον προπάτορα, ο οποίος ήξερε αλλά δεν εφάρμοσε με τις γνωστές συνέπειες. Άρα, το πρώτο κριτήριο είναι η σοβαρότητα και η ευθύνη απέναντι στην αλήθεια και όχι η υπεκφυγή, “ο όφις με ηπάτησε”, που εμείς υιοθετούμε πολύ εύκολα για να νιώθουμε συναισθηματικά ότι είμαστε εντάξει απέναντι στην αλήθεια.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η γνώση και η διάκριση, δυο κρίσιμα θέματα τα οποία εμείς τα αγνοούμε κατά κανόνα. Ο χριστός ξεκίνησε την εδώ πορεία του με την βεβαιότητα ότι είναι ο απεσταλμένος του θεού, αλλά έπρεπε και να το αποδείξει “σε μια κόλλα χαρτί”, ότι δηλαδή ήξερε για ποιο πράγμα μιλούσε αναφορικά με τις προβλέψεις της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και ποια είναι τα όριά του. Με τις γενικότητες και τις αοριστολογίες δεν καλλιεργείται ωριμότητα πίστεως.
Η επίγνωση της αλήθειας που χρησιμοποιεί ο Χριστός για να μας υποδείξει την οδό προς τον δημιουργό μας είναι συνάρτηση τόσο της ασφαλούς γνώσης των Ιερών Γραμμάτων, όσο και της πείρας που αποκτάται από το φυσικό πρόσωπο με την πάροδο του χρόνου και την καθημερινή τριβή με τα θέματα της εκάστοτε σύγχρονης ζωής.