Αρχεία για: Ιανουάριος 2021

Η ενίσχυση του εσωτερικού μας ανθρώπου με δύναμη εκτός της φυσικής είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή μετεξέλιξη της πίστεως, από την θεωρία και την λατρευτική πρακτική, σε παραγωγή έργου πίστεως.

Διότι, το ζητούμενο δεν είναι μόνον να αποδέχομαι την ύπαρξη θεού – αυτό και τα δαιμόνια το πιστεύουν – αλλά το ζητούμενο είναι η ανακάλυψη της αγαθής και ευάρεστης οπτικής γωνίας του δημιουργού που οδηγεί στην τελειότητα, και, ταυτόχρονα, η ικανότητα ορθής εκτέλεσής έργου από τον άνθρωπο της πίστης. Και φυσικά αυτό προϋποθέτει άλλες δυνάμεις, δυνάμεις πέραν των φυσικών δυνάμεων που όλοι διαθέτουμε.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός εξήγησε ότι οι άνθρωποι της πίστεως λαμβάνουν δύναμη από το πνεύμα, πρώτα για να ισχυροποιηθούν οι ίδιοι κατά τον εσωτερικό – ψυχικό τους κόσμο, και κατόπιν για να μπορέσουν να κατανοήσουν το πνεύμα της σοφίας και της αποκαλύψεως που έρχεται πάνω τους, για να φτάσουν στον βαθμό που επιθυμούν και έχουν την δύναμη να φτάσουν, κατά την δύναμη που ενεργείται μέσα τους. Διότι, στόχος της ζωής της πίστεως δεν είναι μια στείρα θρησκευτική πρακτική από υποχρέωση, αλλά η αναζήτηση του δημιουργού και η κατανόηση του δικού του ρόλου στην καθημερινότητα.

Διότι πέρα από τους νόμους της φύσης, οι οποίοι όλοι κατανοούμε ότι είναι τμήμα της δικής μας φύσης, υπάρχουν και άπειρα περιθώρια ανάπτυξης και εξέλιξης προς την κατεύθυνση του τέλειου. Οι νόμοι, δηλαδή, της φύσης υπάρχουν, λειτουργούν πάντα, και καθένας καλείται να αναζητήσει, όχι την αντικατάσταση των φυσικών νόμων με τους νόμους της πίστης, αλλά την επέκεινα των φυσικών νόμων υπαρξιακή λειτουργία της ζωής.

Και αυτό, νομίζω, είναι το διακύβευμα του 21ου αιώνα, για τους ανθρώπους που αξιοποιούν την πίστη ως εφόδιο για την ανακάλυψη και προσέγγιση του δημιουργού: η συμμόρφωση στους φυσικούς νόμους, προκειμένου να έχουμε τον χρόνο και τις δυνάμεις να αναζητήσουμε και να κατανοήσουμε τις λειτουργικές διαδικασίες που υφίστανται στον πέραν της φύσης ορίζοντα, στον ορίζοντα που δεν εμπίπτει στις αισθήσεις και στις δικές μας πρακτικές μετρήσεις.

Διότι η πίστη, η οποία είναι πραγμάτων έλεγχος μη βλεπομένων, είναι το εφόδιο που έχουμε για να προχωρήσουμε στην αναζήτηση και κατανόηση, όχι μόνον των λειτουργιών της φυσικής, αλλά και πολύ πέραν αυτής, στην αναζήτηση και κατανόηση της λειτουργίας του αιωνίου πνεύματος και των δυνάμεων εκείνων που μπόρεσαν να αναστήσουν τον Χριστό.

Άρα, πολύτιμη η αναζήτηση και κατανόηση των φυσικών νόμων για την καθημερινότητα, πολύτιμη όμως, προφανώς, και η αναζήτηση και κατανόηση των επέκεινα των φυσικών νόμων υπαρξιακών λειτουργιών, δηλαδή εκείνων που σχετίζονται με τους ορίζοντες του εσωτερικού μας κόσμου κατά την προσέγγιση και κατανόηση του ίδιου του δημιουργού της φύσης. Ενός δημιουργού που έκτισε την φύση, αλλά δεν δεσμεύεται από αυτήν. Αντίθετα, εμπνέεται, την θεωρεί καλή λίαν, και μας προσκαλεί με την πίστη να αναζητήσουμε εκείνον, τον ίδιο, και όχι ανθρώπους που επαγγέλλονται τον δικό του ρόλο.

Η επαφή με τον δημιουργό δεν έχει υποκατάστατα και μεσάζοντες, δεν έχει μεταβίβαση εμπειριών πέραν της πληροφόρησης. Η επαφή με τον δημιουργό είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση και κάθε υποκατάστατο προέρχεται από κλέφτη και ληστή, κατά την εκτίμηση του ίδιου του Χριστού.

Η ωριμότητα κάθε ατόμου είναι συνάρτηση του χρόνου και των εμπειριών του, σε συνδυασμό με την προσωπική του ικανότητα, τις προσωπικές δυνάμεις που μπορεί να διαθέτει, αξιοποιώντας κάθε πρόσφορο και νόμιμο εργαλείο και εφόδιο που έχει στην εξουσία του. Κανείς δεν περιμένει ένα βρέφος να λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας, και κανείς δεν θέλει να βλέπει άτομα προχωρημένης ηλικίας να ζουν ως ανεύθυνα βρέφη.

Κάθε πράγμα στον καιρό του λέει η λαϊκή σοφία, και αυτό έχει εφαρμογή σε κάθε στάδιο και κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Το ίδιο προφανώς ισχύει και στα θέματα της πίστης, όταν, βεβαίως, ενδιαφερόμαστε για την ουσία και όχι μόνον για τα πανηγύρια και τις γιορτές. Διότι η πίστη δεν είναι η αιτία των εορτών μόνον, αλλά είναι και το εφόδιο με το οποίο βλέπουμε το αύριο, την επόμενη στιγμή και το απώτερο μέλλον, προσωπικό και κοινωνικό, και αυτό δεν είναι παρωνυχίδα αλλά είναι η ουσία της ζωής.

Διότι με το εφόδιο της πίστης που διαθέτουμε όλοι, ανεξάρτητα από την ωριμότητα και την καλλιέργεια, κατανοούμε εκείνα που δεν φαίνονται με τα μάτια μας και δεν εμπίπτουν στις αισθήσεις μας. Με την πίστη σχεδιάζουμε, με την πίστη συγκεντρώνουμε εφόδια για το αύριο, με την πίστη κινούμαστε σε κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητας. Μπορεί η πίστη βέβαια να είναι και θρησκευτικό ζήτημα, μπορεί να έχει σχέση με το ιερό πρόσωπο στο οποίο πιστεύω, ωστόσο, αυτό το ζήτημα δεν εξαντλείται εκεί, διότι όλοι γνωρίζουμε ότι η σπορά και ο θερισμός, η εργασία και η παρασκευή των τροφών με τις οποίες διατηρούμαστε στην ζωή, δεν είναι θέμα θρησκείας, αλλά είναι θέμα πρακτικής ανάγκης μέσα στην καθημερινότητα.

Άρα, καθένας υπεύθυνος άνθρωπος έχει την υποχρέωση να ωριμάζει μέσα στις κρατούσες συνθήκες της δικής του ζωής, και ανάλογα να συμπεριφέρεται, όχι μόνον στην εκκλησιαστική του πρακτική, αλλά και σε ολόκληρο το 24ωρο της καθημερινότητάς του. Και όσοι έχουμε έλθει σε επαφή με την διδασκαλία του Χριστού και όχι μόνον με τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, γνωρίζουμε ότι το σύνολο σχεδόν της διδασκαλίας αφορά την καθημερινή πρακτική και τα ζητήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε στην ζωή μας.

Διότι, από την καθημερινότητα προκύπτει και η προοπτική της αιωνιότητας. Η καθημερινότητα ορίζει τον βαθμό της κόλασης που βιώνουμε. Η καθημερινότητα περιλαμβάνει την κόλαση και τον παράδεισο σήμερα, και όχι μόνον ως προοπτική του μέλλοντος. Και επειδή όλα αυτά είναι συνάρτηση, όπως είπαμε στην αρχή, των προσωπικών μας ικανοτήτων, δεξιοτήτων και εμπειρίας, είναι προφανές ότι η εξέταση των θεμάτων της προστασίας και της αύξησης των εσωτερικών μας δυνάμεων, της εσωτερικής ενέργειας που μπορεί να διαθέτουμε κάθε μέρα, είναι κρίσιμο θέμα. Άρα, δεν αρκεί η απλή πίστη, αλλά θα πρέπει με την πάροδο του χρόνου η πίστη να καρποφορεί την αρετή και την επίγνωση της εσωτερικής και της γύρω πραγματικής αλήθειας, και όχι των φαντασιώσεων ή της παραπληροφόρησης που κυκλοφορεί άφθονα σήμερα.

Η κατανόηση (συνιέναι) της λειτουργίας της πίστεως στην καθημερινότητα, στις απλές αλλά και τις σύνθετες απαιτήσεις που εμφανίζονται κάθε στιγμή, είναι η αφετηρία, αλλά δεν είναι η ολοκλήρωση του ζητήματος της διαχείρισης της ενέργειας που απαιτεί ο προσωπικός μας οργανισμός του μέλλοντος.

Η εξασφάλιση της παροχής ενέργειας είναι ένα από τα μεγάλα σύγχρονα ζητήματα όλων των κρατών του κόσμου, και πολύ περισσότερο των ανεπτυγμένων χωρών, δηλαδή εκείνων που παρέχουν στους πολίτες τους καλύτερη ποιότητα ζωής στην καθημερινότητα.

Από τους αγωγούς χιλιάδων χιλιομέτρων που μεταφέρουν φυσικό αέριο ή άλλα ορυκτά υλικά που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή της ενέργειας, μέχρι τους δορυφόρους που εξασφαλίζουν την επικοινωνία και την μεταφορά δεδομένων κάθε στιγμή, η πρόσβαση, η εξασφάλιση και η αξιοποίηση της ενέργειας είναι στην πρώτη γραμμή του διεθνούς ενδιαφέροντος. Αυτό ακριβώς αποδεικνύει ότι το θέμα της ενέργειας, της ανεύρεσης και της αξιοποίησης μέσα στην καθημερινή ζωή, είναι κεντρικό και ουσιώδες θέμα για όλη την ανθρωπότητα.

Και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός έδωσε μεγάλη βαρύτητα στην εξήγηση, όχι μόνον της ανεύρεσης της πηγής της ενέργειας που έχει ανάγκη ο εσωτερικός μας κόσμος, αλλά και στον τρόπο λειτουργίας της ενέργειας μέσα στην καθημερινότητα από όλους τους ανθρώπους. Διότι κατανοώντας την αξία και τον τρόπο λειτουργίας της ενέργειας μέσα στην καθημερινή μας πρακτική, είναι εύκολο να κατανοήσουμε και την αξία και τον τρόπο λειτουργίας της ενέργειας του δημιουργού, η οποία κατευθύνεται προς την κατεύθυνση του εσωτερικού μας κόσμου.

Όπως δηλαδή το σώμα μας αν στερηθεί τις πηγές ενέργειας – το νερό, την τροφή, την θέρμανση, την επικοινωνία, κλπ – κινδυνεύει να αυτοκαταστραφεί, με ανάλογο τρόπο και ο εσωτερικός μας άνθρωπος, αν στερηθεί τα προβλεπόμενα από τον δημιουργό εφόδια διατήρησης της δικής του λειτουργίας, κινδυνεύει με αφανισμό. Διότι στόχος του Χριστού δεν ήταν να μας διδάξει πώς να σπέρνουμε το σιτάρι – πχ στην παραβολή του σπορέα, αλλά στόχος του ήταν να γίνει κατανοητή η λειτουργία της ενέργειας που απαιτείται για να κρατηθεί ο άνθρωπος στην ζωή.

Το ψωμί, για το οποίο ο ίδιος έκανε λόγο, δεν ήταν μόνον ένα στοιχείο που εξασφάλιζε την επάρκεια των αναγκαίων στοιχείων του ανθρώπινου σώματος για την καθημερινή του επιβίωση, αλλά ήταν και το δείγμα της λειτουργίας του εσωτερικού μας ανθρώπου. Διότι ο δημιουργός που έχει μεριμνήσει να υπάρχουν οι τροφές και το νερό για να επιβιώνει το ανθρώπινο σώμα, ο ίδιος έχει μεριμνήσει και για τα στοιχεία με τα οποία διατηρείται στην ζωή και ο εσωτερικός μας κόσμος, ο κόσμος των σχεδιασμών και των αποφάσεων, της ευθύνης και της προοπτικής της επιβίωσης στην πέραν του τάφου ύπαρξη.

Ο ίδιος δημιουργός έχει προβλέψει και τον άρτο που δίνει την ζωή στον κόσμο, με αντίστοιχο τρόπο που ο καθημερινός άρτος καλύπτει τις ενεργειακές μας ανάγκες για την ευεξία και λειτουργία του σώματος. Και αυτός ο άρτος δεν είναι άλλος από την διδασκαλία την δική του, ένα κεφάλαιο που συνήθως αγνοούμε σε μεγάλο ποσοστό, ίσως και κατά 95%, με αποτέλεσμα την προσωπική μας καχεξία και αδυναμία λειτουργίας των βασικών συστημάτων της ζωής της πίστης και της προοπτικής της αιωνιότητας.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της ζωής είναι η ενέργεια, δηλαδή η λειτουργία διαφόρων συστημάτων μέσω της παροχής ενέργειας.

Από το σώμα μας μέχρι τα εργαλεία και τις συσκευές που χρησιμοποιούμε, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας γίνεται απόλυτα κατανοητός ο ρόλος της ενέργειας, και μάλιστα ως συστατικό στοιχείο της ζωής και της κίνησης. Και μπορεί ανάμεσα στην εποχή του Χριστού και τον 21ο αιώνα να μεσολαβούν είκοσι αιώνες, ωστόσο, στα κείμενα της διδασκαλίας του ίδιου του Χριστού και κατόπιν των μαθητών του, οι οποίοι πρώτοι εφάρμοσαν την διδασκαλία και επεξεργάστηκαν τις διαδραστικές εμπειρίες από την παρουσία και λειτουργία του πνεύματος, στα κείμενα αυτά αποτυπώνεται με ενάργεια ο καθοριστικός ρόλος της ενέργειας στην καθημερινή λειτουργία της ζωής μας.

Και είναι κρίσιμο για τους ανθρώπους της πίστεως να αντιληφθούμε την ιδιαιτερότητα της σημασίας της λειτουργίας της ενέργειας μέσα στην καθημερινή μας ζωή, όχι μόνον γιατί θα αντιληφθούμε καλύτερα τους τρόπους της καθημερινής αξιοποίησης αυτών των εφοδίων του δημιουργού, αλλά και γιατί αυτή η επίγνωση, της λειτουργίας δηλαδή της ενέργειας μέσα στην ζωή μας, είναι και το δείγμα της προοπτικής της αιωνιότητας.

Διότι η ανάσταση του Χριστού δεν ήταν ένα μυστηριακό φαινόμενο, αλλά ήταν η εφαρμογή της δυνάμεως της ενεργείας του δημιουργού, ήταν το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως του δημιουργού, μέγεθος πολύ έξω από τις απλές καθημερινές μας ανάγκες, μέγεθος που δεν μπορεί να μετρηθεί με ανθρώπινες αριθμητικές, όπως δεν μπορεί και να αριθμηθεί ούτε καν το μέγεθος του ορατού σύμπαντος, το οποίο αγνοούμε κατά 95%.

Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει την σοβαρότητα του θέματος της ενέργειας και της ανακάλυψης του “αρχικού παρόχου“, προκειμένου να είμαστε συνδεδεμένοι μαζί του και όχι να είμαστε συνδεδεμένοι με “μεταπωλητές αμφιβόλου προθέσεως και ποιότητας παροχών“. Η πρόσκληση του Χριστού για συμμετοχή στο τραπέζι της δικής του παρουσίας δεν προβλέπει δεκανίκια και βαστάζους, αλλά προβλέπει ενεργούς και αποτελεσματικούς δούλους, οι οποίοι μεταμορφώνονται καθημερινά – με την αξιοποίηση της δικής του ενέργειας – σε άρχοντες, όχι της εξουσίας του αέρος και των αρωμάτων, αλλά της αλήθειας των πραγμάτων και της ίδιας της ζωής.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι δύναμη θεού που μεταφέρει μέσα στα ενδόμυχα της συνειδήσεώς μας την επίγνωση της αλήθειας, αλλά ταυτόχρονα μεταφέρει και την ικανότητα της διάκρισης μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, όχι μόνον ως γνώση, αλλά και ως ικανότητα ώριμων επιλογών στην πρακτική καθημερινή μας ζωή. Διότι μέσα από την κατανόηση της δικής του διδασκαλίας μεταφέρονται στον εσωτερικό κόσμο της συνειδήσεώς μας τα “ψηφιακά δεδομένα” της δικής του αναστάσεως και της δύναμης της ενέργειας που ενήργησε αφαιρώντας το κεντρί του θανάτου.

Η ασφάλεια της παρεχόμενης ενέργειας στον εσωτερικό κόσμο κάθε φυσικού προσώπου είναι κρίσιμο θέμα, εξίσου κρίσιμο με την ασφάλεια της σύνδεσης με τον πάροχο της ενέργειας.

Η προστασία δηλαδή του εσωτερικού μας κόσμου από τις ανεπιθύμητες απώλειες, είναι μια προσωπική εργασία που εξασφαλίζεται, όπως και όλες οι καθημερινές μας πράξεις αυτοπροστασίας, με την δική μας μέριμνα και εμπειρία ζωής. Η προσωπική μας φροντίδα για την προστασία του εσωτερικού μας χώρου, όπως και του αυτοκινήτου ή του σπιτιού μας, είναι κατά κανόνα προσωπική μας υπόθεση.

Όπως για όλα τα θέματα προστασίας εμείς λαμβάνουμε μέτρα και ξοδεύουμε χρόνο – και όχι μόνον, αντίστοιχες είναι και οι προσωπικές μας ενέργειες για την προστασία των πολυτίμων αγαθών που φτάνουν μέσα μας, ως παροχές του δημιουργού. Και φυσικά αυτές οι παροχές, αυτά τα εφόδια, δεν είναι για σπατάλη, αλλά είναι για αξιοποίηση προς την σωστή κατεύθυνση παραγωγής πρωτότυπου έργου.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός ανέπτυξε την διδασκαλία του με την μέθοδο της αυξητικής προόδου στην καθημερινότητα. Καθένας, δηλαδή, γνωρίζει ότι όλα όσα έχουμε στην καθημερινότητά μας ως εφόδια και ικανότητες, είναι εφόδια εκ μέρους του δημιουργού. Ωστόσο, όλα αυτά θα πρέπει να ενεργοποιηθούν από το κάθε φυσικό πρόσωπο, προκειμένου να υπάρχει αποτέλεσμα έργου. Διαφορετικά, όλα τα υλικά είναι εδώ, αλλά το έργο δεν παράγεται, απλά γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν οι αναγκαίοι μηχανισμοί μέσα μας. Με τον ίδιο τρόπο και τα στοιχεία του εσωτερικού μας κόσμου, τα δεδομένα του μη ορατού φάσματος της καθημερινότητάς μας, είναι εξίσου πολύτιμα, και θα πρέπει να ανακαλύψει καθένας – δυστυχώς με προσωπικό κόστος – τον τρόπο που θα διαχειρίζεται όλα αυτά τα πολύτιμα και απαραίτητα για την ισορροπημένη του καθημερινότητα.

Η προσωπική μας εμπειρία και η πείρα που αποκτούμε με την πάροδο του χρόνου, δεν μεταβιβάζεται αυτόματα, αλλά απαιτείται και πάλι προσωπικός κόπος και παιδεία, προκειμένου να φέρει καρπό κάτι, το οποίο μπορεί να είναι γνωστό και προφανές, αλλά χωρίς την δική μου συνέργεια, παραμένει ανενεργό και χωρίς αποτέλεσμα. Συνέργεια όχι μηχανική, αλλά με πλήρη συνείδηση της αξίας των πράξεών μας, των πράξεων που εξασφαλίζουν και αυξάνουν τον αποκτημένο πλούτο μέσα στο εσωτερικό μας περιβάλλον. Η νωθρότητα και η αδιαφορία δεν συμβαδίζουν με την εξέλιξη, την αποκάλυψη, την ανακάλυψη και την κατανόηση του άγνωστου, με την γνώση της αλήθειας και την προαγωγή προς το καλύτερο μέλλον.

Στόχος της διδασκαλίας του Χριστού ήταν από την μια η κατανόηση της σύνδεσης με τον πάροχο της αιώνιας ενέργειας, και από την άλλη η εκμάθηση του τρόπου της αυτοπροστασίας των πολυτίμων στοιχείων της πίστης που συσσωρεύει ο δημιουργός στον εσωτερικό μας κόσμο. Στον κόσμο που συναντά και συμφωνεί με την συνείδησή μας για το καλό και το κακό, το πρόσκαιρο, το εφήμερο, το υφιστάμενο και το αυξανόμενο, αλλά και χιλιάδες άλλες παραμέτρους, με τις οποίες εξυφαίνεται η ατομική μας καθημερινότητα, προσβλέποντας στο μέλλον και όχι στο παρελθόν.