Ο όρος “διαδικασία” περιέχει διαδοχικά στάδια, και αυτό αποτελεί ένδειξη μιας προόδου προς ένα τελικό σκοπό. Και, φυσικά, αυτό δηλώνει προσήλωση στον στόχο και αντοχή μέσα στο χρόνο. Αυτό ονομάζεται “μαθητεία” και όλοι εμείς που ζούμε την σύγχρονη εποχή, γνωρίζουμε καλά τί αυτό σημαίνει πρακτικά: κόπος, επιμονή, επιμέλεια, διάβασμα, συμμετοχικότητα και πλήθος άλλων λεπτομερειών καθημερινότητας, προκειμένου να πετύχουμε τον στόχο ή ακόμη περισσότερο, αν θέλουμε να διακριθούμε από τους άλλους.
Αυτό ήταν και το όριο που έθεσε ο ίδιος ο Χριστός για τον καθένα που επιθυμεί να κατακτήσει την ελευθερία του, αλλά και να την διατηρήσει αλώβητη στο μέλλον, εγγύς, απώτερο και αιώνιο. Η προσήλωση, δηλαδή, στην διδασκαλία του με την έννοια του μαθητή, δεν είναι συναισθηματική, αλλά είναι πρακτική στην καθημερινότητα, γεγονός που αποτελεί και την πρόγευση του μέλλοντος.
Διότι ο Χριστός δεν αναφέρθηκε σε συναισθήματα – χωρίς να αποκλείσει τον ρόλο τους στην καθημερινότητα – αλλά έδωσε βαρύτητα στις επιλογές και στις τελικές πράξεις μας, απλούστατα διότι όλοι γνωρίζουμε ότι εκ των πράξεων η πίστη μας ολοκληρώνεται.
Η κατάκτηση, λοιπόν, της ατομικής μας ελευθερίας, δεν είναι θεωρητική αλλά πρακτική, και επιβεβαιώνεται από την καθημερινή μας επιτυχία, η οποία είναι και ο προπομπός της τελικής μας νίκης επί της δουλείας. Ο Χριστός πλήρωσε με την ζωή του την διδασκαλία του, ακριβώς γιατί ήθελε να δώσει το μέτρο της αξίας της ατομικής μας, εσωτερικής ελευθερίας. Διότι μόνον μέσα από αυτή την κατάσταση γινόμαστε άρχοντες, δηλαδή εξουσιάζουμε όσα πρέπει, ώστε οι αποφάσεις μας να είναι μετρήσιμες στο προσωπικό μας χαρτοφυλάκιο χωρίς την συμμετοχή τρίτων.
Η έννοια του άρχοντα είναι δημιουργικά προβλέψιμη, ενώ η δουλεία είναι παρενέργεια των δικών μου λαθών, καθώς δεν εφαρμόζω τις διαδικασίες που μας αποκάλυψε ο κύριος της ελευθερίας, αλλά ακολουθώ – συνειδητά ή ασυνείδητα – την πορεία της δουλείας στο σήμερα, αλλά και στο μέλλον, εγγύς και απώτερο.