Οι λειτουργικές δυνατότητες της ύλης και των αισθητών πραγμάτων μάς υποδεικνύει την οδό για την κατανόηση και αυτής καθ’ αυτής της δημιουργίας εν συνόλω. Διότι δεν δημιουργήθηκαν μεμονωμένα υλικά πράγματα, αλλά δημιουργήθηκαν αλληλοεξερτώμενα το ένα από το άλλο, συνθέτοντας κάθε φορά ένα νέο σκηνικό, μια νέα εικόνα, η οποία έχει μεν ως βάση τα δομικά στοιχεία της δημιουργίας, ωστόσο, μεταμορφώνεται κάθε στιγμή μέσα από τις λειτουργικές εξελίξεις των ίδιων των στοιχείων της δημιουργίας.
Επομένως, κάθε νέα εικόνα δεν είναι και νέο υλικό της δημιουργίας, αλλά είναι μια νέα σύνθεση των ήδη υφισταμένων υλικών της δημιουργίας. Το “αυξάνεσθε” και “πληθύνεσθε” δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά είναι μια πρακτική εξέλιξη των ήδη υφισταμένων υλικών της δημιουργίας. Δεν είναι δηλαδή μια στατική δημιουργία, αλλά είναι μια δυναμική εξέλιξη που τροφοδοτεί με νέες μεταμορφώσεις τα ήδη υφιστάμενα στοιχεία της δημιουργίας.
Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει την πρόθεση και την δημιουργική σαφήνεια του ίδιου του δημιουργού, ο οποίος δεν αρκέστηκε σε ένα σταθερό και μη μεταβαλλόμενο κόσμο, αλλά σχεδίασε και, με τον δικό του τρόπο, τα έθεσε όλα σε μόνιμη και εξελισσόμενη λειτουργία, δηλαδή σε αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως ζωή.
Και, φυσικά, εμείς που ζούμε την καθημερινότητα, συνήθως χάνουμε την αίσθηση της λειτουργικής εξέλιξης της δημιουργίας, ακριβώς γιατί η προσοχή και η εσωτερική μας δύναμη είναι απασχολημένη με τις μέριμνες και τα λάθη – αμαρτίες, που κατατρώγουν το απαραίτητο εσωτερικό μας απόθεμα, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια μιας πλευράς της επίγνωσης της δημιουργίας και των λειτουργιών αυτής μέσα στην καθημερινότητα.
Για τον λόγο αυτό τόσο ο Χριστός όσο και ο απόστολος Παύλος αργότερα, δεν εξάντλησαν τον παραινετικό του λόγο και τις δικές τους οδηγίες στην βελτίωση της ηθικής μας συμπεριφοράς μόνον, αλλά υπέδειξαν και τον καλύτερο δρόμο που οδηγεί στην επίγνωση και τον έλεγχο των μη ορατών λειτουργιών των πραγμάτων της δημιουργίας, προκειμένου να αξιοποιηθεί η ελευθερία, που προέρχεται από την επίγνωση της αλήθειας, στην επίγνωση των λειτουργικών δυνάμεων της δημιουργίας, και, εν τέλει, στην απόλαυση της δύναμης της αναστάσεως, η οποία αποδίδει καρπούς νίκης, τόσο στην καθημερινότητα, όσο και στην προοπτική της αιωνιότητας.