Η λειτουργική πλευρά της δημιουργίας είναι – πολλές φορές – το μέγα ζητούμενο. Διότι όλα τα δημιουργήματα είναι παρόντα, όσα και όσο – τουλάχιστον – τα αναγνωρίζουμε, αλλά αυτό δεν τα καθιστά και αυτόματα χρήσιμα στην καθημερινότητα. Ενώ, δηλαδή, μπορούμε να βεβαιώσουμε την ύπαρξη όλων των δημιουργημάτων, εκείνο το οποίο – κατά κανόνα – μας λείπει είναι η λειτουργία τους και η λειτουργική τους σχέση με τα υπόλοιπα δημιουργήματα.
Αυτό είναι ένα μεγάλο ζητούμενο της καθημερινότητας για όλη την ανθρωπότητα. Διότι μπορεί να είμαστε περιτριγυρισμένοι από δημιουργήματα, αλλά η άγνοια της λειτουργίας τους τα καθιστά αδιάφορα για την προσωπική μας ζωή. Με λίγα λόγια, τόσο η λειτουργία και των δημιουργημάτων όσο και η λειτουργική σχέση μεταξύ τους είναι το μέγα ζητούμενο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα και το μήκος της ζωής μας.
Και αυτό δεν είναι φιλοσοφία, αλλά είναι αναγνώριση της πραγματικότητας μέσα στην καθημερινότητά μας, και κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια για την ανάγκη κατανόησης της λειτουργίας και της λειτουργικής συνάφειας των δημιουργημάτων μεταξύ τους.
Και, προφανώς, το ίδιο ισχύει και για τον εσωτερικό μας κόσμο, όπου η αναγωγή στην επίγνωση της ύπαρξης αλλά και της λειτουργίας των εσωτερικών μας εφοδίων, δεν είναι ανιχνεύσιμη από εξωτερικά μηχανήματα, αλλά πρόκειται για προσωπική μέριμνα του ατόμου, χωρίς να αποκλείονται και έξωθεν βοηθήματα. Τα στοιχεία που πρέπει να ανιχνεύσει κάποιος ενδιαφερόμενος δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμα, διότι απαιτούν διάθεση χρόνου και δύναμης, με αποτέλεσμα, εμείς οι άνθρωποι της καθημερινότητας να μην έχουμε επάρκεια αυτών των δυνάμεων, και, φυσικά, αυτό αποβαίνει μοιραίο για τις προσωπικές μας αναζητήσεις.
Εκεί ακριβώς έχει εστιάσει ο Χριστός και την δική του διδασκαλία. Όχι στο τυφλό “μη”, αλλά στο εξηγήσιμο “γιατί”, προκειμένου μέσα από τον προσωπικό προβληματισμό να γονιμοποιείται και η συνείδησή μας, η οποία θα αποτελέσει και την κυψέλη συλλογής του νέκταρος, με το οποίο θα ενηλικιωθεί ο εσωτερικός μας οργανισμός. Σε αυτή την περίπτωση το μάθημα από την φύση, με παράδειγμα τις μέλισσες, είναι ενδεικτικό της πορείας από το “εδώ” προς το ζητούμενο “εκεί”.
Ο βιολογικός κύκλος της φύσης, μέσα στην οποία όλοι ζούμε και βιώνουμε τις εμπειρίες της καθημερινότητας, είναι το υπόδειγμα της πορείας για την ανάπτυξη και του εσωτερικού μας κόσμου, με κατεύθυνση όχι το παρελθόν, αλλά με κατεύθυνση το μέλλον, εγγύς και απώτερο.