Αρχεία για: Νοέμβριος 2021

Η ύλη που μας περιβάλλει και μέσα στην οποία ζούμε είναι κρίσιμη παράμετρος τόσο για την καθημερινότητα, όσο και για την προοπτική της αιωνιότητας. Διότι, όσο και αν θέλουμε να υπερνικήσουμε την ύλη ή να την υπερβούμε, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο σε βάθος χρόνου, ακριβώς, γιατί είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από αυτήν.

Ο υλικός κόσμος είναι εδώ, συνιστά τον κύριο – αν όχι τον μοναδικό – παράγοντα της ζωής μας, και αυτό δηλώνει την απόλυτη σχέση με την ύλη, ανεξάρτητα από την μορφή ή την σχέση που έχουμε καθημερινά μαζί της. Η παράβλεψη ή υποτίμηση του παράγοντα ύλη, δεν συνιστά δεδομένο για την υπέρβαση της εξάρτησης από αυτήν.

Άρα, πρέπει να αναζητηθεί άλλος δρόμος, δηλαδή η παραδοχή ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ύλη, αλλά διαθέτει και άλλες δυνατότητες, μη ορατές, οι οποίες και αποτελούν το απαραίτητο εφόδιο στην προσπάθεια απαγκίστρωσης από τα δεσμά της ύλης. Διότι, όσο χρόνο ο άνθρωπος πασχίζει με την διαχείριση μόνον της ύλης να υπερβεί την εξάρτησή του από αυτήν, ματαιοπονεί χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Αντίθετα, αν θέσει σε λειτουργία το εφόδιο της πίστης στον δημιουργό, και την διδασκαλία του Χριστού, τότε όχι μόνον θα επιτυγχάνει μια καλύτερη διαχείριση της καθημερινότητας, αλλά θα έχει και ανοιχτή την πύλη της αιωνιότητας. Διότι, σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού, σκοπός δεν είναι μόνον η ορθή καθημερινή διαχείριση της ύλης από την οποία είμαστε εξαρτημένοι, αλλά και η πρόσβαση στην πορεία προς την αιωνιότητα, αυτή δηλαδή που εκείνος πρώτος δοκίμασε με επιτυχία και συνέστησε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του.

Λάθος διαχείριση της καθημερινότητας σημαίνει δουλεία στην ύλη, άρα και κλειστή οδός προς την προοπτική της αιωνιότητας. Ορθή διαχείριση της καθημερινότητας της ύλης, σημαίνει καλή προϋπόθεση για την αναζήτηση της ορθής πορείας προς την αιωνιότητα. Και η αναζήτηση αυτή προϋποθέτει εξάσκηση της πίστης μέσω της προσωπικής εμπειρίας από την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού.

Οι επιτυχίες των άλλων, οι οποίες, βεβαίως, συνιστούν θετικό παράδειγμα, δεν μας απαλλάσσουν από την προσωπική ευθύνη και την ατομική επιτυχία της υπέρβασης της ύλης, μέσω της εξάσκησης της πίστης στον δημιουργό της ύλης.

Η έννοια του υλισμού, δηλαδή της σχέσης μας με την ύλη, αφορά όλους τους κατοίκους της γης διαχρονικά, ανεξάρτητα από τόπο και κοινωνία. Και είναι προφανές, ότι όσο καλύτερα αναγνωρίζουμε τις μορφές και τις δυνάμεις, αλλά και τις δυνατότητες της ύλης, τόσο καλύτερες αποφάσεις παίρνουμε για την καθημερινή λειτουργία της ζωής μας. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να είναι και ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας, διότι προφανώς υπάρχουν και άλλα δημιουργήματα τα οποία αγνοούμε μεν, μας επηρεάζουν δε.

Άρα, όσο καλύτερα εμβαθύνουμε στην επίγνωση της αλήθειας των υλικών πραγμάτων, είτε της καθημερινότητας, είτε του μέλλοντος, τόσο πιό αποτελεσματική ζωή θα έχουμε, αφήνοντας πάντα ανοιχτούς τους ορίζοντές μας για την εξερεύνηση του άγνωστου. Διότι, είναι σε όλους γνωστό, ότι οι ανακαλύψεις αλλάζουν τον κόσμο και όχι μόνο η επανάληψη των παραδοσιακών παραδόσεων.

Άρα, αν θέλουμε η ζωή μας να αλλάξει και να αλλάζει συνεχώς, θα πρέπει να απαγκιστρωθούμε από τις αντιλήψεις που έχουμε για την αξία των παραδόσεων και να αναγνωρίζουμε μόνον το ουσιαστικό περιεχόμενό τους, προκειμένου να μην είμαστε σε μια στείρα επανάληψη καθηκόντων, αλλά με γονιμοποιημένη την συνείδησή μας, να αναγνωρίζουμε την αλήθεια των πραγμάτων.

Διότι μόνο μέσα από αυτή την γνώση της αλήθειας ο άνθρωπος ελευθερώνεται και ανοίγουν οι ορίζοντες των ενδιαφερόντων του. Σε διαφορετική περίπτωση, δηλαδή αν υπάρχει μόνον επανάληψη τύπων χωρίς την κατανόηση της ουσίας και της αλήθειας, τότε χάνεται η επικαιρότητα και η δυνατότητα της ανανέωσης λόγω άγνοιας.

Για τον λόγο αυτό στην διδασκαλία του Χριστού δίνεται μεγάλη βαρύτητα στην επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων και όχι στις θρησκευτικές επαναλαμβανόμενες πράξεις. Διότι η επανάληψη πράξεων ή απόψεων που δεν είναι συνδεδεμένα με την αλήθεια και την ουσία των πραγμάτων, είναι καταδικασμένη σε αδράνεια και ακαρπία.

Ο Χριστός δίδαξε ότι η πίστη στο πρόσωπό του και την διδασκαλία του πρέπει να παράγει έργα πίστεως, διαφορετικά είναι νεκρή και αναποτελεσματική, τόσο για τις αναγκαίες πράξεις της καθημερινότητας, όσο και για την προοπτική του μέλλοντος αιώνος.

Ο υλικός κόσμος είμαστε εμείς, οι άνθρωποι, και το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διεξάγεται κάθε δραστηριότητά μας. Μπορεί να διαφέρει κάθε φορά η μορφή και η δύναμη της ύλης, καθώς και η σχέση της μαζί μας, ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα, αφού ομιλούμε για το ίδιο υλικό, την ύλη, την οποία έχουμε να διαχειριστούμε, και, εν τέλει, να την υπερβούμε, αφού οι δεσμοί μας με την ύλη αφορούν μόνον το υλικό μέρος της φύσης μας και όχι το σύνολο της προσωπικότητάς μας.

Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει και άλλες ικανότητες, και άλλες δυνατότητες, ώστε να εξερευνά και άλλες διαστάσεις της ζωής, και όχι μόνον την καλύτερη διαχείριση της ύλης. Και αυτό το στοιχείο, δηλαδή της έρευνας εκτός της ύλης, το υποστηρίζει και το υλοποιεί το εφόδιο της πίστης που όλοι διαθέτουμε, ανεξάρτητα από φυλή και γλώσσα ή περιοχή του πλανήτη στον οποίο διαβιούμε.

Αυτό ακριβώς το εφόδιο, δηλαδή την πίστη, έθεσε ο Χριστός με την διδασκαλία του στην πρώτη γραμμή, τόσο ως προς την αναγνώριση της ύπαρξής της, όσο και τον τρόπο με τον οποίο αυτό το εφόδιο καλλιεργείται, προκειμένου να αποδώσει καρπούς επίγνωσης πραγμάτων μη βλεπομένων.

Διότι με την πίστη και την ελπίδα καλλιεργείται το μέλλον, και η προσδοκία ανανεώνει την δύναμη για αντοχή μέχρι το αποτέλεσμα να αποδώσει τους καρπούς του. Συνεπώς, το εφόδιο της πίστης, το οποίο ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, είναι το μυστικό με το οποίο γίνεται η υπέρβαση της ύλης, η οποία εκ των πραγμάτων αποτελεί την καθημερινή μας φροντίδα.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν υπέδειξε την αποφυγή της ύλης, αλλά την ορθή διαχείρισή της, ώστε να μην εξαναγκαζόμαστε σε δουλεία στην ύλη, αλλά να την αξιοποιούμε ως καλό υπόβαθρο για την καλλιέργεια της πίστης και της εξερεύνησης – έλεγχο των μη ορατών πραγμάτων, δηλαδή των επέκεινα της ύλης στοιχείων που είναι απαραίτητα για την υπέρβαση και την απαγκίστρωση από τα φυσικά δεσμά μας με την ύλη και τον υλισμό.