Η μοναδική εξουσία του ανθρώπου πάνω στη γη είναι κατανοητή και αντιληπτή από όλους μας. Μοναδική, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να είναι αδύνατο – κάποια στιγμή – για τον άνθρωπο. Και, φυσικά, η λέξη εξουσία δηλώνει άσκηση δύναμης, άρα και ευθύνη του ατόμου που ασκεί την εξουσία. Και όλα αυτά αποτελούν καθημερινά βιώματα όλων μας, άσχετα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε.
Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει την εξουσία, έχει και την ευθύνη της άσκησης της εξουσίας πάνω στη γη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητά μας: από την εύρεση της τροφής και την προφύλαξη από τα καιρικά φαινόμενα, έως την κοινωνική μας λειτουργία και το Δίκαιο που εφαρμόζουμε. Και, φυσικά, το μεν κοινωνικό περιβάλλον το οργανώνουμε όλοι μας από κοινού, όμως στην ατομική μας ευθύνη υπάγεται ο εσωτερικός μας κόσμος, η περιοχή δηλαδή της προσωπικότητάς μας, εκεί όπου γίνεται η επεξεργασία όλων των δεδομένων, προκειμένου να λάβουμε τις αποφάσεις και να προβούμε στις πράξεις μας.
Αυτό δηλώνει ότι το περιβάλλον υπάρχει, ασκεί επίδραση πάνω μου, ωστόσο εγώ αποφασίζω για τις πράξεις μου, συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα: τόσο του κοινωνικού, όσο και της δικής μου προσωπικότητας. Διότι το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να είναι συμβατό και λειτουργικό, τόσο για την κοινωνική μου συμπεριφορά, όσο και για την προσωπική μου ικανοποίηση.
Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν απέκλεισε κανένα παράγοντα που θα μπορούσε να επηρεάζει την προσωπική μου ζωή και ευθύνη. Διότι, η ενέργεια και η δύναμη που προκύπτουν από την επίγνωση της διδασκαλίας και την εφαρμογή της στην καθημερινότητα ανήκουν αποκλειστικά στην δική μου ευθύνη, και κάθε άλλη επέμβαση δεν αποτελεί εγγυημένη και ορθή δικαιολογία, που να με απαλλάσσει από τις συνέπειες των προσωπικών μου λαθών.
Η λειτουργική ισορροπία που διαπερνά όλη την διδασκαλία του Χριστού είναι η εγγύηση για την προσωπική μας ορθή λειτουργία, τόσο στο εσωτερικό μας γίγνεσθαι, όσο και στην κοινωνική μας προβολή.