Υπάρχει διαφορά μεταξύ του σχεδιασμού και του προγραμματισμού υλοποίησης κάθε δημιουργίας, είτε αυτή είναι απλή καθημερινή, είτε πρόκειται για σύνθετη προσέγγιση του μέλλοντος. Πολύ περισσότερο, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο αρχικό σχέδιο και στην εξελικτική διαδικασία υλοποίησης του αρχικού σχεδίου.
Διότι, οι λεπτομέρειες ρυθμίζονται κατά την εκτέλεση και όχι κατά την φάση του αρχικού σχεδιασμού. Αυτό εφαρμόζουμε όλοι για κάθε δημιουργία μας, για την οποία έχουμε την ευθύνη εμείς. Και επειδή οι λεπτομέρειες ρυθμίζονται αποσκοπώντας στο τελικό αποτέλεσμα, είναι φυσικό όλα να έχουν ένα τελικό στόχο, ο οποίος, βεβαίως, έχει περιγραφεί κατά τον αρχικό σχεδιασμό.
Αυτό σημαίνει ότι ο επιστάτης που έχει την ευθύνη της υλοποίησης του αρχικού σχεδίου, είναι και εκείνος που καθορίζει όλες τις λύσεις των επιμέρους ερωτημάτων που προκύπτουν κατά την φάση της υλοποίησης του αρχικού σχεδίου. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι όλες οι δυνάμεις και όλη η υφιστάμενη ενέργεια καθώς και όλα τα εφόδια ενός έργου, είναι στην διάθεση του επιστάτη, προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο του μέσα στα όρια που έθεσε ο αρχικός σχεδιαστής.
Με αυτή την κοινή λογική και πρακτική κατανοούμε και την παραβολή του Χριστού με την άμπελο, όπου παρουσιάζει τον εαυτό του ως όχημα, μέσα από το οποίο διοχετεύεται η ενέργεια της αναστάσεως στα μέλη που εξαρτώνται από τον ίδιο και μόνον από τον ίδιο. Καθοριστικό δε ρόλο παίζει ο γεωργός, ο δημιουργός εν προκειμένω, ο οποίος καθορίζει, τόσο τα λειτουργικά μέλη, όσο και την πορεία της εξέλιξης του έργου, ώστε να φτάσει στην υλοποίηση του αρχικού σχεδιασμού.
Με λίγα λόγια, το έργο του Χριστού, κατά την δική του διδασκαλία, δεν είναι έργο ενός ανθρώπου, αλλά είναι έργο συλλογικό, και καθένας που συμμετέχει σε αυτό, καλύπτει ένα συγκεκριμένο ρόλο κατά την φάση της υλοποίησης. Διότι, εκείνο που μπορεί να αλλάξει δεν είναι, βέβαια, το αρχικό σχέδιο, αλλά η λειτουργική του εφαρμογή, ώστε να αντιστοιχεί στον αρχικό σχεδιασμό, και να αντανακλά τον αρχικό στόχο του δημιουργού.
Επομένως, όλη η διδασκαλία του Χριστού αποσκοπούσε – και αποσκοπεί και σήμερα – στην υλοποίηση ενός αρχικού σχεδίου του δημιουργού, και όσο βαθύτερα κατανοούμε αυτή την αλήθεια, τόσο πιο καλύτερη συμμετοχή θα έχουμε, γεγονός που θα αποτυπώνεται τόσο στην καθημερινή μας πρακτική, όσο και στην προοπτική του μέλλοντος.