Αρχεία για:2021

Εφόσον η ζωή μας αποτελεί συνέχεια ενός προηγούμενου γεγονότος, αυτό δηλώνει ότι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η ζωή μας έχει άλλη – πιθανόν – αφετηρία, και κατά συνέπεια όλη η ζωή μας είναι συνάρτηση τόσο της κληρονομικότητας, όσο και των δικών μου αποφάσεων μέσα στην καθημερινότητα.

Δηλαδή, είναι προφανές ότι τόσο η κληρονομικότητα όσο και οι δικές μου αποφάσεις συνιστούν δυο καθοριστικούς παράγοντες από τους οποίους συντίθεται ο εσωτερικός – και όχι μόνον – κόσμος μου. Και η μεν κληρονομηκότητα δεν μπορεί να αλλάξει – προς το παρόν τουλάχιστον, επομένως, εκείνο το οποίο μπορεί να αλλάξει είναι η βάση των δικών μου αποφάσεων μέσα στην καθημερινότητα.

Αυτό δηλώνει ότι οι δικές μου αποφάσεις δεν μπορούν να αλλάξουν το παρελθόν, ωστόσο μπορεί να αλλάξουν το μέλλον, εφόσον δεν επαναλάβω τα αρνητικά που κληρονόμησα, αλλά δημιουργήσω μια νέα βάση πεποιθήσεων, διαλογισμού και επεξεργασίας των δικών μου δεδομένων μέσα στο δικό μου παρόν.

Κατά συνέπεια, ο δικός μου ρόλος δεν είναι δυνατός για να αλλάξει το παρελθόν, αλλά είναι καθοριστικός για το μέλλον. Και όσο πληρέστερη βάση διαθέτω στον εσωτερικό μου κόσμο, τόσο πιο αποτελεσματικές θα είναι και οι αποφάσεις μου για τα καθημερινά ζητήματα, ένα θέμα το οποίο εμείς παραμελούμε, ωστόσο, η εφαρμοσμένη καθηρινότητα καθορίζει και το μέλλον και όχι μόνον η ελπίδα για κάτι καλύτερο που θα προκύψει με μαγικό τρόπο.

Δηλαδή, αν εγώ δεν κοπιάσω να κατανοήσω ορθά την αλήθεια των πραγμάτων, και δεν μπορώ να διακρίνω το δικό μου συμφέρον, αυτό αφορά αποκλειστικά την δική μου ευθύνη και όχι κάποιου άλλου, είτε από το στενό μου περιβάλλον, είτε από την γενικότερη κοινωνική λειτουργία, είτε από τους προγόνους μου.

Η βάση των πεποιθήσεών μου αποτελεί το βασικό όργανο, δυνάμει του οποίου λαμβάνω τις δικές μου αποφάσεις και αυτή καθορίζει τον τρόπο και τον χρόνο των δικών μου ενεργειών.

Η μεταβολή της αρνητικής μου κληρονομικότητας δεν είναι θέμα που αφορά άλλους ή τον δημιουργό, αλλά είναι θέμα της δικής μου ευθύνης, να κατανοήσω την αλήθεια των πραγμάτων και να διαπραγματευτώ το μέλλον με βάση την δική μου εσωτερική επάρκεια και ικανότητα.

Ο ορθός σχεδιασμός, η ορθή αφετηρία και η ανάλογη ορθή συνέχεια είναι οι βασικές προϋποθέσεις για ένα πετυχημένο οικοδόμημα. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις κανένα κτίριο δεν μπορεί να σταθεί ή να αξιοποιηθεί, ακριβώς γιατί η αξία του εκτιμάται με βάση την αρτιότητα και την ικανοποίηση των καθημερινών – και όχι μόνον – αναγκών κατοίκησης.

Και είναι προφανές ότι κανείς δεν αγοράζει ένα τέτοιο οικοδόμημα, αφού δεν πληροί τις αναγκαίες παραμέτρους μιας φυσιολογικής καθημερινότητας σε βάθος χρόνου. Όσο περισσότερο χρόνο θέλουμε να διατηρηθεί ένα οικοδόμημα, τόσο μεγαλύτερη μέριμνα απαιτείται κατά τον σχεδιασμό και την θεμελίωση, προκειμένου να καλύψει όχι μόνον την τρέχουσα πραγματικότητα, αλλά και την μελλοντική.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν περιορίστηκε στην καθημερινότητα μόνον, αλλά εξήγησε και τον τρόπο με τον οποίο διατηρείται και η προοπτική της αιωνιότητας. Στα βασικά, δηλαδή, στοιχεία της δικής του διδασκαλίας δεν υπάρχει μόνον η ελεύθερη από την δουλεία καθημερινότητα, αλλά υπάρχει και η υπόδειξη της ανοικτής θύρας προς την αιωνιότητα. Και, φυσικά, οι ακροατές του καταλάβαιναν τί ακριβώς τους έλεγε, άσχετα από τις τελικές δικές τους αποφάσεις για το δικό τους μέλλον.

Συνεπώς, η διδασκαλία του Χριστού ήταν και παραμένει τέλεια, καλύπτει όλο το φάσμα των προβληματισμών μας – όταν βέβαια αυτοί είναι υγιείς, και επιπλέον αντανακλά και τα βαθύτερα αισθήματά μας ως προς τα θέματα της ζωής και του θανάτου, ανεξάρτητα από την δική μας άγνοια ή άρνηση να ακούσουμε και να υπακούσουμε στις αρχές της διδασκαλίας αυτής.

Το έργο του Χριστού ήταν τέλειο, ολοκληρωμένο, και καλύπτει διαχρονικά τα ερωτήματα της ζωής, τόσο της καθημερινής όσο και της αιωνιότητας.

Ειδικά, ως προς το τελευταίο θέμα, δηλαδή της αιωνιότητας, όχι μόνον δίδαξε την οδό προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά και απέδειξε με την ανάστασή του το αληθές και το πραγματικό, άσχετα από την δική μου άγνοια ή ολιγοπιστία. Στην περίπτωση αυτή ο μεν Χριστός έκανε και ολοκλήρωσε το έργο του και το θέμα παραμένει στην δική μου ευθύνη μάθησης και καθημερινής εφαρμογής.

Επειδή στην καθημερινότητα λαμβάνουμε μυριάδες αποφάσεων, από τις πιο απλές έως τις πιο σύνθετες, και κάτω από διαφορετικές συνθήκες τόσο στον εσωτερικό μας κόσμο, αλλά και στο περιβάλλον – κοινωνικό, οικογενειακό, οικονομικό, κλπ – κάθε στιγμή, είναι προφανής ο ρόλος μιας σταθερής και υγιούς βάσης, βάσει της οποίας οι αποφάσεις μας θα είναι προσανατολισμένες προς το δικό μας συμφέρον και όχι το αντίθετο.

Αλλά, ενώ αυτό είναι εύκολο να το αντιληφθούμε, φαίνεται δύσκολο όταν ερχόμαστε στα θέματα της βελτίωσης του εσωτερικού μας κόσμου, ο οποίος κατεργάζεται τις αποφάσεις μας, πριν από τις δικές μας ενέργειες.

Ενώ, δηλαδή, θα περίμενε κάποιος να ξοδεύουμε χρόνο και χρήμα – και όχι μόνον, εμείς παραμελούμε αυτή την ανάγκη μας, και ξοδεύουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε σε άλλα πεδία της καθημερινότητας. Και, φυσικά, όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων, είτε λαμβάνουμε λανθασμένες αποφάσεις, είτε αποδίδουμε την κακή εκτίμηση των παραμέτρων στους άλλους και όχι στην δική μας ανευθυνότητα.

Διότι, όταν έπρεπε να οριοθετήσουμε τις διαστάσεις της εσωτερικής μας βάσης, εμείς το αποφύγαμε και αφήσαμε άλλους να αποφασίζουν και να κρίνουν για το δικό μας το συμφέρον. Αυτό βέβαια δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αλλά όταν απουσιάζει η δική μας εκτίμηση, είναι φυσικό το αποτέλεσμα να μην καλύπτει τις δικές μας προοπτικές.

Και αυτό ακριβώς ήθελε ο Χριστός να μας τονίσει: να έχουμε προσωπική αντίληψη της αλήθειας των πραγμάτων, ώστε να μην πέφτουμε θύματα της άγνοιας ή της υστεροβουλίας των άλλων.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει προσωπική επίγνωση της αλήθειας και ορθή εκτίμηση των παραμέτρων που συνιστούν το προσωπικό μου ερωτηματολόγιο, ώστε και οι αποφάσεις και οι απαντήσεις που αναζητώ να μην είναι μηχανικές αλλά να είναι ουσιώδεις και να δίνουν απαντήσεις ωφέλιμες όχι μόνον για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον.

Η υγιής βάση των πεποιθήσεών μου όταν είναι σχεδιασμένη και οριοθετημένη από εμένα προσωπικά, έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι αποτελεσματική για το δικό μου συμφέρον.

Επειδή στην καθημερινότητα παίρνουμε χιλιάδες αποφάσεις, οι οποίες, ωστόσο, αφορούν κατά κύριο λόγο εμάς τους ίδιους, είναι φυσικό να μην αντιλαμβανόμαστε ότι για να λάβουμε κάποια απόφαση υπάρχει ένα υπόβαθρο, μια βάση – ή πολλές βάσεις – που συνδέονται με την συνείδησή μας και με την βαθύτερη υπόστασή μας, και όχι μόνον με μια περίσταση, η οποία δεν είναι αντιπροσωπευτική του συνόλου των επιθυμιών μας ή των προθέσεών μας.

Αυτό δηλώνει ότι δεν πρέπει οι μεγάλες αποφάσεις μας να λαμβάνονται βιαστικά, αλλά να αφήνουμε τον συντονισμό μεταξύ του φαινομένου καλού και της πραγματικότητας, η οποία μπορεί να μην είναι προφανής.

Απαιτείται, δηλαδή, όχι μόνον χρόνος, αλλά και επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, ώστε μαζί με την πάροδο του χρόνου να λειτουργεί και η ευθυγράμμιση με τις βαθύτερες λειτουργίες του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε το αποτέλεσμα να είναι δυνητικά λειτουργικό και στο μέλλον και όχι μόνον περιστασιακά.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός συνέστησε την προσήλωσή μας στην δική του διδασκαλία της αλήθειας, αλλά και οι μαθητές του αργότερα που συνέστησαν την ανάγκη της υπομονής, ώστε οι αποφάσεις μας να έχουν βάθος και να μην στηρίζονται μόνον στα φαινόμενα ή στα στιγμιαία συναισθήματά μας.

Αν δηλαδή εξοπλιστούμε με επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων αλλά και υπομονή, τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες οι επιλογές και οι πράξεις μας να μην είναι ρηχές, αλλά να έχουν στηρίγματα στον βαθύτερο εαυτό μας και στην αλήθεια.

Και όλοι βέβαια καταλαβαίνουμε ότι η κεντρική βάση, πάνω στην οποία θα στηριζόμαστε, δεν μπορεί να είναι άλλη από την διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος δεν μίλησε μόνον για την αιωνιότητα, αλλά – κυρίως – για ένα πετυχημένο καθημερινό παρόν, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο προς την ανάσταση και την αιωνιότητα.

Η εμπειρία της καθημερινής ζωής μάς διδάσκει ότι όλοι εργαζόμαστε στην καθημερινότητα έχοντας βάσεις οικονομικές, οικογενειακές, εθνικές, πεποιθήσεων, απόψεων, κλπ. Ουδείς αρχίζει ή συνεχίζει την ζωή του χωρίς μια βάση, ακόμη και αν αυτή δεν είναι ορατή αλλά ενυπάρχει στο εσωτερικό DNA μας. Και αυτό το αντιλαμβανόμαστε όταν δεν έχουμε άποψη για ένα θέμα, ωστόσο, πάντα έχουμε κάτι να πούμε και να υποστηρίξουμε.

Αυτή η απλοϊκή διαπίστωση που μπορεί να γίνει από τον καθένα, μάς δίνει το μήνυμα ότι τελικά ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος για να λειτουργεί πάνω σε βάσεις και χωρίς αυτές δεν μπορεί κανείς να λειτουργήσει στην καθημερινότητά του. Ωστόσο, αν και αυτό είναι ορατό και κατανοητό, ,όταν ερχόμαστε στα θέματα του εσωτερικού μας χαρακτήρα και των προσωπικών μας σχεδίων, εκεί ή αγνοούμε παντελώς το ζήτημα ή – ακόμη χειρότερα – εκτιμούμε λάθος τα δεδομένα.

Και για το ζήτημα αυτό, των βάσεων δηλαδή που λειτουργούν στον εσωτερικό μας κόσμο, ο Χριστός έβαλε πολύ ψηλά τον πήχυ, ακριβώς γιατί ήθελε να αποκαλύψει όχι μόνον την ύπαρξη αυτής της εσωτερικής μας διάστασης, αλλά και να επισημάνει τους κινδύνους από την λάθος αντίληψη στην λειτουργία των διαφόρων παραγόντων που μας επηρεάζουν στις αποφάσεις της καθημερινότητας.

Η συνήθης άποψη ότι εγώ είμαι χριστιανός όχι γιατί λειτουργώ χριστιανικά αλλά γιατί κάποτε πήγα στην εκκλησία ή γνωρίζω σκόρπιες εικόνες από την διδασκαλία του Χριστού, δεν εξαγιάζει και δεν απαλείφει τις συνέπειες των δικών μου λαθών, τις οποίες θα πληρώσω στο ακέραιο.

Η άποψη που μας αποκαλύπτει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι δηλαδή ο Χριστός δεν έκανε αυτόματα παιδιά του θεού όλο τον κόσμο με τον ερχομό του, αλλά έδωσε την εξουσία να αποφασίζουμε εμείς για το προσωπικό μας χαρτοφυλάκιο, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι υπάρχει προσωπική ευθύνη για τις σκέψεις, και γενικά για την λειτουργία του εσωτερικού μας κόσμου.

Κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει χωρίς την δική μας άδεια τις πεποιθήσεις ή τις αποφάσεις τις οποίες θα εκτελέσουμε. Ακριβώς, γιατί αυτό συνιστά τη βάση της ελευθερίας, πάνω στην οποία θα στηριχθεί το προσωπικό μου οικοδόμημα.