Αρχεία για:2021

Η απομυθοποίηση των ευθυνών είναι μια προσωπική κατάκτηση, όταν αφορά ζητήματα της καθημερινότητας, τα οποία, ωστόσο, λειτουργούν στην συνείδησή μας ή, ακόμη, και στο υποσυνείδήτό μας και καθορίζουν ή επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τις αποφάσεις μας για όλα τα ζητήματα. Διότι, όπου δεν υπάρχει ευθύνη, δεν υπάρχει – κατά κανόνα – και μάθημα.

Η υπεύθυνη στάση, δηλαδή, είναι η προϋπόθεση για την ωριμότητα, άρα και την ευθύτητα στη λήψη αποφάσεων, για όσα πρόκειται να κάνουμε. Και μπορεί ο κόσμος να λειτουργεί με βάση την κοινωνική αντίληψη για όλα τα θέματα, ωστόσο, όσοι αναζητούν ΚΑΙ την επέκεινα της καθημερινότητας πραγματικότητα, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους και την παράμετρο της ευθύνης και της λειτουργίας των δημιουργημάτων που κινούνται γύρω μας ή μέσα μας.

Όλα, δηλαδή, τα δημιουργήματα, θεϊκά και ανθρώπινα, συμβάλλουν στην λειτουργία της καθημερινότητας, αλλά όταν υπάρχει και η γνώση της λειτουργικής σχέσης μεταξύ τους και μεταξύ μας, τότε δημιουργείται ένας βαθύτερος προβληματισμός και βαθύτερη αναζήτηση, από την οποία προκύπτουν και εφόδια εμπειρίας και ωριμότητας για το μέλλον.

Αυτό, δηλαδή η κατανόηση και η εμπειρία των διαφόρων λειτουργιών που συντελούνται από τα προσωπικά μας εφόδια ή το σύγχρονο κάθε φορά περιβάλλον, είναι μια καλή βάση για τις αποφάσεις μας στην πορεία στην καθημερινότητα, αλλά τροφοδοτεί με πείρα και την μελλοντική πραγματικότητα. Και αυτό ακριβώς προβλέπει η διδασκαλία του Χριστού. Όχι αποκλεισμούς, αλλά κατανόηση της αλήθειας και της αληθινής λειτουργιας όλων τα διαθέσιμων δημιουργημάτων, προκειμένου το άτομο να ζει την σύγχρονη πραγματικότητα με βάση αυτή την διδασκαλία.

Και, φυσικά, το μεγάλο ορυχείο για την άντληση των βασικών πληροφοριών είναι η Βίβλος, γιατί εκεί έχει συγκεντρωθεί εδώ και αιώνες η πληροφορία για την βάση των θεϊκών δημιουργημάτων, αλλά και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η οποία δεν είναι πάντοτε ούτε λογική ούτε θετική ως προς τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Και αυτό είναι το μεγάλο σχολείο, από το οποίο θα μάθουμε τί δημιούργησε ο δημιουργός, αλλά και τί αξιοποίησαν θετικά ή αρνητικά οι πρόγονοί μας, ώστε να ενσωματώνουμε στην εμπειρία μας και την εμπειρία των άλλων.

Η ικανότητα της λειτουργίας όλων των δημιουργημάτων είναι γεγονός αντιληπτό μέσα από τις καθημερινές μας προσωπικές εμπειρίες. Μάλιστα, τόσο οι ανθρώπινες δημιουργίες, όσο και οι αρχέτυπες του ίδιου του δημιουργού του σύμπαντος κόσμου, επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια γύρω από την πρακτική καθημερινή λειτουργία και συλλειτουργία των πάντων, άρα και των δικών μας δεδομένων, τα οποία μας είναι απαραίτητα για την επιβίωσή μας στην καθημερινότητα.

Αυτό δηλώνει ότι όσο καλύτερα αναγνωρίζουμε τις λειτουργικές παραμέτρους κάθε δημιουργίας, ανθρώπινης ή θεϊκής, τόσο καλύτερα μπορούμε να επεξεργαζόμαστε την αλήθεια των πραγμάτων, αλλά και των δεδομένων που αυτά συνθέτουν μέσα στην καθημερινή μας πρακτική ζωή.

Και με βάση αυτή την αλήθεια, μπορούμε να κατανοήσουμε και τις λειτουργικές πλευρές τόσο των σκέψεων, όσο και των αποφάσεων για τις προσωπικές μας δραστηριότητες. Διότι, πριν από κάθε πράξη μας, καλή ή κακή, έχει προηγηθεί πάντοτε μια σειρά διεργασιών και επεξεργασίας των ορατών και μη ορατών δεδομένων, και με βάση αυτή την κατάληξη αποφασίζουμε τις δράσεις μας, ανεξάρτητα από μέγεθος και σημασία.

Αυτό δηλώνει ότι πριν κάνουμε κάτι, κάτι άλλο έχει προηγηθεί στον εσωτερικό μας κόσμο, και με βάση αυτό το τελευταίο προβαίνουμε στις πράξεις που έχουμε αποφασίσει. Με λίγα λόγια, οι εσωτερικές μας σκέψεις, και η ορθή εκτίμηση των δεδομένων που συνθέτουν τη λύση του συγκεκριμένου ζητήματος, είναι η βάση, πάνω στην οποία θα στηριχθούν οι αποφάσεις μας για τις πράξεις μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν προέβη μόνον στην εξωτερική κριτική των πράξεών μας, αλλά προχώρησε και σε βαθύτερα στρώμματα που προηγούνται των πράξεων, άρα στον έλεγχο και την βελτίωση του εσωτερικού μας αποθέματος, δυνάμει του οποίου καταστρώνουμε τα μικρά ή τα μεγάλα σχέδιά μας.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι πλήρης ως προς την ακριβή περιγραφή των εξωτερικών δεδομένων, αλλά και ως προς την αλήθεια της βάσης, δυνάμει της οποίας λαμβάνουμε τις αποφάσεις για τις ατομικές μας πράξεις.

Η παράμετρος της λειτουργικής ικανότητας όλων των δημιουργημάτων είναι κρίσιμος κρίκος στην αλυσίδα της κατανόησης της δημιουργίας του σύμπαντος, τουλάχιστον του αισθητού. Παρατηρώντας, δηλαδή, τις λειτουργίες της φύσης αλλά και την περιγραφή που κάνει η Βίβλος στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως, διαπιστώνουμε ότι όλα δημιουργήθηκαν με την προϋπόθεση της λειτουργικότητας και της συλλειτουργίας όλων των δημιουργημάτων για την δημιουργία της ζωής, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβανόμαστε εμείς.

Εκείνο δηλαδή που διαπιστώνουμε καθημερινά είναι η συνάφεια μεταξύ των διαφόρων δημιουργημάτων, και με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται οι σχέσεις και παράγεται η ζωή, η ατομική και η κοινωνική.

Συνεπώς, θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι ο δημιουργός δεν έκανε μεμονωμένα δημιουργήματα, αλλά δημιούργησε ένα κόσμο που παράγει ζωή και μάλιστα ζωή στο διηνεκές. Αυτό σημαίνει ότι ο δημιουργός είχε ένα σκοπό, και απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του σκοπού ήταν η συλλειτουργία όλων των δημιουργημάτων.

Και επειδή διαπιστώνουμε ότι κανένας άλλος δεν έχει μεγαλύτερη εξουσία μέσα στον αισθητό κόσμο εκτός από τον άνθρωπο, είναι φυσικό να βλέπουμε τα πράγματα από την οπτική γωνία του ανθρώπου, αλλά και του δημιουργού. Αν αφαιρέσουμε αυτούς τους δυο ορίζοντες, τότε χάνεται το ενδιαφέρον και η “ζωή” χάνει τον σκοπό της.

Αυτό ήταν και το κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού: να υποδείξει στον άνθρωπο τον εγκλωβισμό του μέσα στα αναπαραγόμενα λάθη του, αλλά ταυτόχρονα να υποδείξει και την λειτουργική πηγή της ζωής, η οποία υπάρχει σε κάθε δημιούργημα, και, συνεπώς, ο άνθρωπος δεν έχει λόγο να εξουθενώνει ο ένας τον άλλο, αλλά να συλλειτουργεί για την παραγωγή μιας καλύτερης και εν τέλει μιας αιώνιας ζωής.

Σε όλες τις παραβολές και σε όλη την διδασκαλία του, από την μια ο Χριστός αναδείκνυε την λειτουργική πλευρά των δημιουργημάτων και από την άλλη υποδείκνυε και την οδό προς την επίγνωση των παραγόντων της ζωής: από την μια των αρνητικών παραγόντων, οι οποίοι οδηγούν στην απώλεια της ατομικής ελευθερίας, και από την άλλη των θετικών παραγόντων οι οποίοι παράγουν και προάγουν την ποιότητα και την ποσότητα της ζωής.

Η λειτουργική πλευρά της δημιουργίας είναι – πολλές φορές – το μέγα ζητούμενο. Διότι όλα τα δημιουργήματα είναι παρόντα, όσα και όσο – τουλάχιστον – τα αναγνωρίζουμε, αλλά αυτό δεν τα καθιστά και αυτόματα χρήσιμα στην καθημερινότητα. Ενώ, δηλαδή, μπορούμε να βεβαιώσουμε την ύπαρξη όλων των δημιουργημάτων, εκείνο το οποίο – κατά κανόνα – μας λείπει είναι η λειτουργία τους και η λειτουργική τους σχέση με τα υπόλοιπα δημιουργήματα.

Αυτό είναι ένα μεγάλο ζητούμενο της καθημερινότητας για όλη την ανθρωπότητα. Διότι μπορεί να είμαστε περιτριγυρισμένοι από δημιουργήματα, αλλά η άγνοια της λειτουργίας τους τα καθιστά αδιάφορα για την προσωπική μας ζωή. Με λίγα λόγια, τόσο η λειτουργία και των δημιουργημάτων όσο και η λειτουργική σχέση μεταξύ τους είναι το μέγα ζητούμενο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα και το μήκος της ζωής μας.

Και αυτό δεν είναι φιλοσοφία, αλλά είναι αναγνώριση της πραγματικότητας μέσα στην καθημερινότητά μας, και κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια για την ανάγκη κατανόησης της λειτουργίας και της λειτουργικής συνάφειας των δημιουργημάτων μεταξύ τους.

Και, προφανώς, το ίδιο ισχύει και για τον εσωτερικό μας κόσμο, όπου η αναγωγή στην επίγνωση της ύπαρξης αλλά και της λειτουργίας των εσωτερικών μας εφοδίων, δεν είναι ανιχνεύσιμη από εξωτερικά μηχανήματα, αλλά πρόκειται για προσωπική μέριμνα του ατόμου, χωρίς να αποκλείονται και έξωθεν βοηθήματα. Τα στοιχεία που πρέπει να ανιχνεύσει κάποιος ενδιαφερόμενος δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμα, διότι απαιτούν διάθεση χρόνου και δύναμης, με αποτέλεσμα, εμείς οι άνθρωποι της καθημερινότητας να μην έχουμε επάρκεια αυτών των δυνάμεων, και, φυσικά, αυτό αποβαίνει μοιραίο για τις προσωπικές μας αναζητήσεις.

Εκεί ακριβώς έχει εστιάσει ο Χριστός και την δική του διδασκαλία. Όχι στο τυφλό “μη”, αλλά στο εξηγήσιμο “γιατί”, προκειμένου μέσα από τον προσωπικό προβληματισμό να γονιμοποιείται και η συνείδησή μας, η οποία θα αποτελέσει και την κυψέλη συλλογής του νέκταρος, με το οποίο θα ενηλικιωθεί ο εσωτερικός μας οργανισμός. Σε αυτή την περίπτωση το μάθημα από την φύση, με παράδειγμα τις μέλισσες, είναι ενδεικτικό της πορείας από το “εδώ” προς το ζητούμενο “εκεί”.

Ο βιολογικός κύκλος της φύσης, μέσα στην οποία όλοι ζούμε και βιώνουμε τις εμπειρίες της καθημερινότητας, είναι το υπόδειγμα της πορείας για την ανάπτυξη και του εσωτερικού μας κόσμου, με κατεύθυνση όχι το παρελθόν, αλλά με κατεύθυνση το μέλλον, εγγύς και απώτερο.

Το σύνολο της καθημερινής μας ζωής απαρτίζεται από τις διάφορες λειτουργίες, είτε αυτές αφορούν την σκέψη και τις αποφάσεις μας, είτε αφορούν τις πράξεις μας. Χωρίς τις λειτουργίες δεν υπάρχει ζωή, τουλάχιστον όπως εμείς την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Αυτό δηλώνει ότι η έννοια της “λειτουργίας” είναι τμήμα της δημιουργίας, όλων δηλαδή των δημιουργημάτων, των πραγμάτων μέσα στα οποία και με τα οποία ζούμε καθημερινά. Και αυτό σημαίνει ότι όσο καλύτερα κατανοώ την λειτουργική μου σχέση – και όχι μόνον το αντικείμενο αυτό καθ’ αυτό, τόσο καλύτερα και πιο αποτελεσματικά εξυπηρετείται η καθημερινότητά μου.

Πρέπει, λοιπόν, όχι μόνον να γνωρίζω το θέμα που με απασχολεί, αλλά και να γνωρίζω και την λειτουργική του σχέση με το περιβάλλον, φυσικό και ανθρώπινο. Διότι μόνον τότε είναι δυνατή μια λύση, που θα φέρει απελευθέρωση, και όχι μια βαθύτερη κρίση που θα φέρει σκληρότερη δουλεία και χρέη στο διηνεκές.

Με λίγα λόγια, η κατανόηση της λειτουργίας των πραγμάτων και των θεμάτων που μας απασχολούν καθημερινά, είναι κρίσιμο θέμα, και δεν αρκεί μόνον η εξωτερική ή η εσωτερική γνώση, η οποία είναι θεμελιακή αλλά όχι μοναδική. Διότι, μια αλήθεια, ολοκληρώνεται με την λειτουργική της συνάφεια και συνεργασία με τα λοιπά ζητήματα, και κατά κανόνα, η γνώση αυτή είναι ελλειπής και δεν λύνει τους δεσμούς της άγνοιας και της δουλείας.

Με παρόμοιο τρόπο και η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι δυνατόν να γίνει κατανοητή και εκτελεστή, αν δεν ακολουθήσει αυτή την πρακτική στην καθημερινότητα. Διότι το σύνολο της διδασκαλίας αυτής περιλαμβάνει και την λειτουργική της σχέση με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να την βιώνουμε στην δική μας σήμερα καθημερινότητα. Δεν αρκεί, δηλαδή, μόνον η γνώση της διδασκαλίας, αλλά είναι απαραίτητη και η γνώση της λειτουργικής της συνάφειας και σχέσης με την προσωπική μου σύγχρονη και σημερινή πραγματικότητα.

Και αφού ο Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα, αυτό δηλώνει την ανάγκη να κατανοήσω την δική του διδασκαλία στην δική μου σύγχρονη πραγματικότητα, και να πειραματιστώ με την αποτελεσματική της εφαρμογή, προκειμένου να μην είναι η διδασκαλία κενό γράμμα, αλλά φορέας μηνυμάτων ζωής και μάλιστα όχι μόνον καθημερινής, αλλά και αιωνίου.