Οι γνωστές παροιμίες για το φαγητό και την πείνα μας βοηθούν να κατανοήσουμε και αξίες της ζωής γενικότερα. Διότι άλλο συμβαίνει στον χορτάτο και άλλο συμβαίνει στον πεινασμένο, χωρίς να μπορεί να μεταβιβαστεί το κέρδος ή η ζημία από τον έναν στον άλλο.
Υπάρχουν, δηλαδή, επιδράσεις που μπορούν να μεταβιβαστούν, αλλά υπάρχουν και πράγματα που είναι αδύνατο να περάσουν από τον ένα άνθρωπο στον άλλον άνθρωπο. Μπορεί να υπάρχει κατανόηση και συναντίληψη για χιλιάδες θέματα, ωστόσο αυτό δεν ισχύει παντού, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για λειτουργικές ανάγκες του φυσικού οργανισμού μας. Μπορεί δηλαδή να μοιραστούμε τις εμπειρίες από μια θεατρική παράσταση, αλλά δεν μπορούμε να μοιραστούμε την κάλυψη της ανάγκης του φαγητού από τον ένα στον άλλον.
Και επειδή, όπως λέει ο λαός, “ο χορτάτος δεν το έχει του πεινασμένου”, είναι προφανές ότι η στέρηση της τροφής δεν ικανοποιείται από τον χορτασμό του άλλου ανθρώπου, όσο κοντά και βρίσκονται ή με όποιον τρόπο και αν συνδέονται. Είναι δηλαδή ανάγκη καθένας να λαμβάνει την δική του τροφή, γιατί μεταβίβαση αισθημάτων μπορεί να γίνει, αλλά όχι συστατικών της τροφής, τα οποία είναι απαραίτητα για την λειτουργία του οργανισμού μας.
Και αυτό μας φέρνει μπροστά στην αλήθεια της ζωής, ότι δηλαδή καθένας κρίνεται για τις δικές του πράξεις και όχι για τις πράξεις του άλλου, άρα και η ευθύνη είναι απόλυτα προσωπική και δεν μεταβιβάζεται ούτε καλύπτεται από τα επιχειρήματα του άλλου. Και φυσικά στους δικούς μας καιρούς, αυτό είναι πολύ δύσκολα κατανοητό, γιατί η σύγχρονη επικοινωνία δημιουργεί πολλές φορές ψευδαισθήσεις ως προς την ευθύνη των αποφάσεών μας και των πράξεών μας, οι συνέπειες των οποίων – κατά κανόνα – επιβαρύνουν εμάς προσωπικά και όχι τους άλλους.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν άφησε κυρίαρχη την κοινωνική ευθύνη, αλλά μίλησε για την ευθύνη του ατόμου, το οποίο πρέπει να αναλαμβάνει τις δικές του ευθύνες στην καθημερινότητα, προκειμένου να έχει και τα προσωπικά αποτελέσματα για την δική του ζωή, άσχετα από τις συνέπειες – καλές ή επιζήμιες – που αυτές μπορεί να έχουν στο κοινωνικό σύνολο.
Το άτομο διατηρείται στο κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού, το άτομο κερδίζει ή χάνει, στο ατομικό του χαρτοφυλάκιο της ζωής εγγράφονται τα θετικά και τα αρνητικά και από αυτά κρίνεται καθένας μας.