Αρχεία για: Ιανουάριος 2022

Ο απόλυτα προσωπικός τρόπος με τον οποίο λαμβάνουμε την τροφή είναι ένα ενδιαφέρον θέμα, γιατί ο Χριστός αξιοποίησε ακριβώς αυτή την εμπειρία, προκειμένου να γίνει κατανοητή η προσωπική ευθύνη για την άρτια κατάρτιση του ενός ατόμου στην ανοικοδόμηση και βελτίωση των εσωτερικών του ικανοτήτων, δηλαδή, στην ικανότητά του να λαμβάνει αποφάσεις ανάλογα με τις περιστάσεις, τις επικρατούσες συνθήκες και την προσωπική του ενεργητική δύναμη.

Διότι ο στόχος της διδασκαλίας του Χριστού δεν ήταν η “κοινωνία” συλλήβδην, αλλά η αναγωγή της προσωπικής ευθύνης κάθε ατόμου ξεχωριστά στον αρχικό δημιουργικό του ρόλο κατά τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και κατανόησης της δημιουργικής πραγματικότητας. Αν, δηλαδή, δεν ξεκινήσει κάποιος από την επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, προφανώς θα κάνει τραγικά λάθη, τόσο στους συλλογισμούς και τους υπολογισμούς, όσο και στον τρόπο που θα εκτελέσει και θα υλοποιήσει τις προσωπικές του αποφάσεις.

Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα για την προσωπική μας ζωή, γιατί όλοι ζούμε μαζί ως κοινωνία, αλλά – κατά κανόνα – δεν πεθαίνουμε μαζί. Διότι είναι εύκολο να μετακυλίουμε τις ευθύνες στις αποφάσεις των άλλων, αλλά αυτό δεν συμβάλλει στην προσωπική μας ωρίμανση. Μάλλον μας καθιστά εξαρτημένα άτομα, δούλους στις αποφάσεις των άλλων, και αυτό δεν είναι το χαρακτηριστικό του άρχοντα, δηλαδή δεν συνάδει με τον δημιουργικό ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε από τον δημιουργό του.

Τα όρια της αμφίδρομης επίδρασης κάθε ατόμου, είτε δηλαδή αφορά το όριο των επιδράσεων που δέχεται το άτομο είτε αφορά το όριο των επιδράσεων που το ίδιο ασκεί στον περίγυρό του, είναι μια κρίσιμη παράμετρος που έχει άμεσα και έμμεσα αποτελέσματα στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας στην καθημερινή μας ζωή.

Διότι, ούτε οι επιδράσεις που δεχόμαστε, ούτε οι δικές μας επιδράσεις στους άλλους δεν είναι άνευ σημασίας. Αντίθετα, αυτή η παράμετρος στοιχειοθετεί την πορεία μας προς την ώριμη σκέψη και δράση, για το προσωπικό μας συμφέρον και όχι μόνον. Διότι οι επιτυχίες μπορεί να έχουν διαφορετική ένταση και μέγεθος αλλά έχουν και κοινό αντίκτυπο, όπως αντίστοιχα και οι αποτυχίες κάθε ατόμου, τόσο για τον ίδιο, όσο και για το περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνει την καθημερινότητά του.

Η αποκλειστικότητα της τροφής για τον άνθρωπο που μετέχει σε ένα γεύμα είναι κανόνας απαράβατος διαχρονικά και παγκοσμίως. Μπορεί να υπάρχουν σχέσεις με άλλους συνδαιτυμόνες, μπορεί να μετέχουν στις ίδιες τροφές, ωστόσο, αυτό που καθορίζει τον ρόλο της τροφής είναι οι ανάγκες του ενός ατόμου, εκείνου δηλαδή που τις καταναλώνει. Κανείς δεν “παίρνει κιλά” γιατί κάποιος άλλος είναι χορτάτος και κανείς δεν “χάνει κιλά” γιατί κάποιος άλλος μένει νηστικός. Η τροφή είναι μια εξατομικευμένη παράμετρος για κάθε φυσικό οργανισμό και καμιά σύγχυση δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ των συνεπειών δύο ατόμων, ενός χορτάτου και ενός στερημένου τροφής.

Καθένας απολαμβάνει τις συνέπειες από την δική του κατάσταση. Το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος, αν δεν τον ικανοποιεί η παρούσα κατάστασή του, είναι να μεριμνήσει για την κάλυψη της δικής του ανάγκης και όχι βέβαια ο “σφετερισμός” των αλλοτρίων, τα οποία ούτως ή άλλως δεν είναι βέβαιο ότι θα καλύψουν ουσιαστικά την δική του προσωπική ανάγκη.

Και αυτός ακριβώς ο αποκλειστικός χαρακτήρας της τροφής για κάθε ζωντανό οργανισμό είναι ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός αξιοποίησε, προκειμένου να γίνει κατανοητή η προσωπική ανάγκη κάθε ανθρώπου, διότι μπορεί να ζούμε μέσα στην κοινωνία, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματα και αδιάκριτα ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων στην πράξη. Καθένας είναι μια προσωπικότητα, με τις ατομικές της ανάγκες, και κάθε προσπάθεια να καλύψουμε τα κενά της δικής μας ζωής με τις επιτυχίες των άλλων είναι προφανώς ατελέσφορη.

Ολόκληρη η διδασκαλία του Χριστού απευθύνεται στο άτομο, διότι ένα άτομο γεννιέται και το ίδιο άτομο πεθαίνει, χωρίς συγχύσεις και παρερμηνείες. Οι προσωπικές μας επιλογές είναι δική μας ευθύνη και ο καθένας μας αναλαμβάνει το κόστος των επιλογών του ή απολαμβάνει τα κέρδη της συμμετοχής του στο κοινό δείπνο. Η διδασκαλία του Χριστού είναι απλή και για όλους, αλλά βιώνεται προσωπικά και αποδίδει τους προσωπικούς καρπούς χορτασμού στον μετέχοντα και όχι στον περαστικό.

Η πρακτική ζωή μας διδάσκει καθημερινά ότι υπάρχουν πράγματα και θέματα που μοιραζόμαστε, αλλά υπάρχουν και πράγματα που δεν μπορούμε να μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους, όσο και αν το θέλαμε.

Ένα βασικό, λοιπόν, θέμα είναι η κατανάλωση της τροφής, αλλά και άλλων κρίσιμων λειτουργιών που είναι αναγκαίες για την επιβίωσή μας. Διότι, εκείνο το οποίο εσύ καταναλώνεις και απολαμβάνεις ως έδεσμα, δεν είναι δική μου εμπειρία και δεν μπορεί το κέρδος από την κατανάλωση να περάσει σε μένα, στον δικό μου οργανισμό, αλλά παραμένουν οι θετικές ή αρνητικές συνέπειες στον δικό σου οργανισμό.

Και επειδή αυτό είναι κάτι αυτονόητο για τον καθένα μας, η διδασκαλία του Χριστού αξιοποιεί αυτή την αλήθεια της καθημερινότητας για να μας διδάξει την ατομική ευθύνη κάθε ανθρώπου για τις αποφάσεις του στην καθημερινότητα.

Η φύση μάς διδάσκει ότι κάθε δημιούργημα έχει τον τρόπο του και κανένα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το άλλο. Η παράβλεψη και τελικά η παράλειψη της κατανάλωσης του καρπού της ζωής από τους πρωτόπλαστους είναι ένα μήνυμα που ισχύει διαχρονικά για τις προσωπικές μας επιλογές, όχι μόνον ως προς την κατανάλωση της τροφής του σώματος, αλλά και για τις ευρύτερες αναζητήσεις μας και τις τελικές επιλογές μας.

Ο άνθρωπος που περιγράφεται στην Βίβλο ως ο πρωτόπλαστος δεν διαφέρει από εμάς, αλλά είναι τύπος του μέλλοντος, και αυτό επαληθεύεται μέσα στην καθημερινότητα. Η υποτίμηση της αξίας της ζωής και η προτίμηση της απλής και ψευδώνυμης γνώσης αντί της εμπειρίας, χαρακτηρίζει την επιλογή των πρωτοπλάστων, αλλά και εμάς σήμερα. Διότι προτιμούμε την παροδική κατάκτηση από την μόνιμη ένταξη στον κύκλο της ζωής και μάλιστα της αιώνιας μέσω των σχετικών στοιχείων της διδασκαλίας του Χριστού.

Η πίστη είναι το φυσικό εφόδιο κάθε ανθρώπου επί γης και η αξιοποίηση αυτού του εφοδίου σύμφωνα με τις οδηγίες της διδασκαλίας του Χριστού γίνεται το όργανο κίνησης προς τον δημιουργό κάθε μορφής ζωής και ύλης, μέσα στην οποία περνάμε την καθημερινότητά μας.

Η εστίαση, η πρόσληψη δηλαδή της τροφής από ένα άτομο, δεν μπορεί να συγχέεται με τον διπλανό του, όσο κοντά και αν βρίσκονται τα δυο πρόσωπα ή όσο συνδεδεμένα και αν είναι μεταξύ τους. Και τούτο είναι κοινός τόπος για όλους του κατοίκους της γης διαχρονικά.

Εκείνο δηλαδή που χαρακτηρίζει την τροφή του σώματος είναι ότι οι συνέπειες από την πρόσληψη της τροφής είναι απόλυτα ατομικές και δεν μπορεί ποτέ να συγχέονται με τους άλλους ανθρώπους, διότι σε αυτούς τους άλλους δεν επέρχεται καιμιά συνέπεια από τον δικό μου χορτασμό. Η διοχέτευση δηλαδή των στοιχείων της φύσης που έχει ανάγκη το δικό μου σώμα, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την μεταφορά των στοιχείων που έχει ανάγκη ένα άλλο ανθρώπινο σώμα.

Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα, διότι ενώ για την τροφή του σώματος κανείς δεν χορταίνει γιατί κάποιος άλλος είναι χορτάτος, στην περίπτωση των λοιπών στοιχείων του εσωτερικού μας κόσμου το θέμα δεν μας απασχολεί ή τουλάχιστον δεν μας απασχολεί στον βαθμό που μας απασχολεί η καθημερινή τροφοδοσία του σώματός μας. Και ενώ ξοδεύουμε χρόνο και δαπάνες πάσης φύσεως για τις ανάγκες του σώματος, όταν ερχόμαστε στον εσωτερικό μας κόσμο, εκεί δηλαδή που γίνεται η συνεχής επεξεργασία των δεδομένων στα οποία στηρίζουμε στις αποφάσεις μας, εκεί η τροφοδοσία απουσιάζει.

Η πίστη, η αρετή, η γνώση και οι άλλες αρετές που συμβάλλουν – κατά την διδασκαλία του Χριστού – στην ορθή λειτουργία και κρίση του εσωτερικού μας κόσμου ασκούνται περιστασιακά ανάλογα με τις έκτακτες ανάγκες μας, και – κυρίως – όταν ο θάνατος ή η ασθένεια κτυπήσουν την πόρτα μας. Και αυτή η απατηλή συνήθεια προκύπτει από την αδιαφορία ή την νωθρότητα των προσωπικών μας καθημερινών αναζητήσεων.

Τα φυσικά συστατικά είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη και την ζωή – με ό,τι αυτή μπορεί να περιλαμβάνει – του κάθε σώματος. Με ένα αντίστοιχο και μη συγχεόμενο τρόπο γίνεται και η πρόσληψη, και η καλλιέργεια των στοιχείων εκείνων, με τα οποία κραταιώνεται και τελειοποιείται ο εσωτερικός μας κόσμος, προκειμένου ένα άτομο να κερδίζει έδαφος στην προσέγγιση του δημιουργού του.

Οι γνωστές παροιμίες για το φαγητό και την πείνα μας βοηθούν να κατανοήσουμε και αξίες της ζωής γενικότερα. Διότι άλλο συμβαίνει στον χορτάτο και άλλο συμβαίνει στον πεινασμένο, χωρίς να μπορεί να μεταβιβαστεί το κέρδος ή η ζημία από τον έναν στον άλλο.

Υπάρχουν, δηλαδή, επιδράσεις που μπορούν να μεταβιβαστούν, αλλά υπάρχουν και πράγματα που είναι αδύνατο να περάσουν από τον ένα άνθρωπο στον άλλον άνθρωπο. Μπορεί να υπάρχει κατανόηση και συναντίληψη για χιλιάδες θέματα, ωστόσο αυτό δεν ισχύει παντού, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για λειτουργικές ανάγκες του φυσικού οργανισμού μας. Μπορεί δηλαδή να μοιραστούμε τις εμπειρίες από μια θεατρική παράσταση, αλλά δεν μπορούμε να μοιραστούμε την κάλυψη της ανάγκης του φαγητού από τον ένα στον άλλον.

Και επειδή, όπως λέει ο λαός, “ο χορτάτος δεν το έχει του πεινασμένου”, είναι προφανές ότι η στέρηση της τροφής δεν ικανοποιείται από τον χορτασμό του άλλου ανθρώπου, όσο κοντά και βρίσκονται ή με όποιον τρόπο και αν συνδέονται. Είναι δηλαδή ανάγκη καθένας να λαμβάνει την δική του τροφή, γιατί μεταβίβαση αισθημάτων μπορεί να γίνει, αλλά όχι συστατικών της τροφής, τα οποία είναι απαραίτητα για την λειτουργία του οργανισμού μας.

Και αυτό μας φέρνει μπροστά στην αλήθεια της ζωής, ότι δηλαδή καθένας κρίνεται για τις δικές του πράξεις και όχι για τις πράξεις του άλλου, άρα και η ευθύνη είναι απόλυτα προσωπική και δεν μεταβιβάζεται ούτε καλύπτεται από τα επιχειρήματα του άλλου. Και φυσικά στους δικούς μας καιρούς, αυτό είναι πολύ δύσκολα κατανοητό, γιατί η σύγχρονη επικοινωνία δημιουργεί πολλές φορές ψευδαισθήσεις ως προς την ευθύνη των αποφάσεών μας και των πράξεών μας, οι συνέπειες των οποίων – κατά κανόνα – επιβαρύνουν εμάς προσωπικά και όχι τους άλλους.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν άφησε κυρίαρχη την κοινωνική ευθύνη, αλλά μίλησε για την ευθύνη του ατόμου, το οποίο πρέπει να αναλαμβάνει τις δικές του ευθύνες στην καθημερινότητα, προκειμένου να έχει και τα προσωπικά αποτελέσματα για την δική του ζωή, άσχετα από τις συνέπειες – καλές ή επιζήμιες – που αυτές μπορεί να έχουν στο κοινωνικό σύνολο.

Το άτομο διατηρείται στο κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού, το άτομο κερδίζει ή χάνει, στο ατομικό του χαρτοφυλάκιο της ζωής εγγράφονται τα θετικά και τα αρνητικά και από αυτά κρίνεται καθένας μας.