Αρχεία για: Φεβρουάριος 2022

Το υπαρξιακό μας κεφάλαιο περιλαμβάνει ό,τι διαθέτουμε σε κινητές και ακίνητες, σε εσωτερικές και εξωτερικές περιγραφές. Το σύνολο της προσωπικότητάς μας και όσα εξαρτώνται άμεσα ή έμεσα από αυτήν περιλαμβάνονται εντός του “υπάρχω”. Κάθε τι που δεν υπάρχει σε σχέση ή σε εξάρτηση από το φυσικό πρόσωπο μετά την ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής του ενός συγκεκριμένου φυσικού προσώπου, δεν περιλαμβάνεται μέσα στο προσωπικό μας υπαρξιακό χαρτοφυλάκιο.

Δεν μπορεί κανείς να με κατακρίνει γιατί κάποιος άλλος έκανε λάθος, εφόσον εγώ δεν είχα σχέση με την λανθασμένη πράξη του. Κατά ένα αντίστοιχο τρόπο και οι επιτυχίες ενός τρίτου δεν έχουν άμεσες τουλάχιστον συνέπειες στο δικό μου άτομο. Και μόνο μέσα από αυτήν, την καθαρή επίγνωση της ευθύνης μπορούμε να επιζήσουμε.

Και μόνο μέσα από αυτή την καθαρή εικόνα της ζωής μπορούμε να κατανοήσουμε την διδασκαλία του Χριστού για την λειτουργία της καθημερινότητάς μας. Η σύγχυση και η απεραντοσύνη στον επιμερισμό των ευθυνών δεν είναι το κύριο θέμα στην διδασκαλία του Χριστού. Αντίθετα, η προσωπική ευθύνη για τις πράξεις μου είναι το κριτήριο για την μετακίνησή μου από το αδρανές ή ουδέτερο παρόν στο μεταβλητό και δημιουργικό αύριο και στο απώτερο μέλλον.

Η επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, τόσο του ατομικού μας χαρτοφυλακίου όσο και του περιβάλλοντος μέσα στον οποίο διάγουμε τον βίο μας, είναι ο παράγοντας που μας επιτρέπει να βλέπουμε πιό καθαρά και να εκτιμούμε πιό ορθά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας.

Και αυτός είναι ο κανόνας που δίδαξε ο Χριστός. Ο καθρέπτης μας δεν είναι ο γείτονας και το κοινωνικό μας περιβάλλον – όσο και αν αυτά μας επηρεάζουν, αλλά ο καθρέπτης μας είναι ο ίδιος ο δημιουργός, ο οποίος γνωρίζει όλα τα δεδομένα και μπορεί να κρίνει για την προσωπική μας εξέλιξη στο αύριο και στο μέλλον.

Η προσήλωσή μας στις απαιτήσεις του εκάστοτε κοινωνικού μας περιβάλλοντος δεν πρέπει να είναι απόλυτη, αλλά να εξαρτάται από την πληροφορία που μπορεί να έχουμε – με βάση την κοινή λογική – από τον ίδιο τον δημιουργό μέσω των επιτυχώς δοκιμασμένων εμπειριών των άλλων, σύγχρονων ή παλαιοτέρων, οι οποίοι πέτυχαν τον σκοπό της ζωής τους. Η ασφαλής και παραγωγική λειτουργία της λογικής πληροφόρησης από τον δημιουργό είναι η ασφαλής βάση κάθε μελλοντικού μας σχεδίου.

Η καθημερινή μας δραστηριότητα δηλώνει ότι υπάρχουμε. Και υπάρχουμε – όπως υπάρχουμε, με τις αρετές και τα ελαττώματά μας, με τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας, με τις σκέψεις και τους συλλογισμούς μας και με ό,τι αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν. Άρα, είναι αυτονόητο ότι το “υπάρχω” δεν είναι ένα κενό δόγμα, αλλά συμπεριλαμβάνει όλο το υπαρξιακό μας υπόβαθρο και την βάση, πάνω στην οποία οικοδομείται ο καθημερινός μας βίος. Και μπορεί να υπάρχουν “μηχανικές” κινήσεις και δραστηριότητες, ωστόσο, αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια.

Διότι ο οργανισμός μας εργάζεται ακόμη και όταν εμείς αναπαυόμαστε, ο χρόνος τρέχει, άσχετα αν εμείς δεν κοιτάζουμε το ρολόι. Και αυτό αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα απλό δημιούργημα, αλλά είναι μια πολυσύνθετη δημιουργία με αρχές και εφόδια που διαρκώς ανανεώνονται και επικαιροποιούνται ανάλογα με τις τρέχουσες ή τις επερχόμενες ανάγκες μας.

Ο δημιουργός, δηλαδή, δεν σχεδίασε ένα μηχάνημα στατικό με ικανότητες και ιδιότητες σταθερές, διότι αυτό με την πάροδο του χρόνου και τις αλλαγές των συνθηκών θα απέβαινε μάταιο και δεν θα επρόκειτο για ένα “κόσμο”, αλλά θα ήταν μια εφήμερη εικόνα. Εκείνο δηλαδή που προκαλεί το ενδιαφέρον μας στην αναζήτηση της δημιουργικής πρακτικής, δεν είναι η εικόνα του δημιουργήματος, αλλά είναι η συνεχής λειτουργία και συν-λειτουργία κάθε στοιχείου μέσα στο σύνολο.

Άρα, όσοι αναζητούμε την δημουργική λογική του δημιουργού, δεν θα πρέπει να ικανοποιούμαστε από την στιγμιαία προσωπική εικόνα που καθένας μας έχει, αλλά θα πρέπει να αναζητούμε την δική του – του δημιουργού δηλαδή – λογική, γιατί μόνο μέσα από αυτήν την αποκάλυψη θα γίνει κατανοητή και αξιοποιήσιμη όλη η υπαρξιακή μας υπόσταση.

Και σε αυτό ακριβώς σκόπευε η διδασκαλία του Χριστού. Αφήνοντας πίσω το παρελθόν, να οικοδομήσουμε το μέλλον, όχι αντιγράφοντας το παρελθόν, αλλά δημιουργώντας τα νέα αντισώματα που θα παρατείνουν την ζωή μας με την καλύτερη δυνατή ποιότητα.

Ο Χριστός δεν ήλθε για να δώσει ζωή στον άνθρωπο, διότι την είχαμε ήδη. Ήλθε να δώσει ζωή επέκεινα του καθημερινού μας βίου, επεκτείνοντας τις διαστάσεις μας στην πρόβλεψη και στα εφόδια που έχει θέσει ο ίδιος ο δημιουργός μέσα μας και γύρω μας.

Η έννοια του “υπάρχω” περιλαμβάνει διάφορα στοιχεία, τα οποία υφίστανται σε όλη την περίοδο της ζωής μας. Η επίγνωση ότι “υπάρχω” περιλαμβάνει και την αναζήτηση των στοιχείων της προσωπικότητάς μου, αλλά και τον σκοπό της ύπαρξης, με ό,τι αυτός μπορεί να περιλαμβάνει. Κανείς δεν υπάρχει απλά γιατί “υπάρχει”, και καθένας που υπάρχει και έχει συνείδηση της ύπαρξής του αναζητά τον λόγο και τον σκοπό της δικής του προσωπικής ύπαρξης.

Ωστόσο, όλα αυτά περιλαμβάνουν και ένα προσωπικό περιεχόμενο, το οποίο είναι αποκλειστικό για το καθένα άτομο που υφίσταται σε αυτή την ζωή. Διότι ο σκοπός εξαρτάται από τα εφόδια και τις δικές μου ικανότητες και όχι από τα εφόδια και τις ικανότητες ενός τρίτου, ο οποίος μπορεί να μας επηρεάζει, ωστόσο, αυτός αποτελεί μια άλλη μερίδα και δεν υπάρχει σύγχυση με την δική μου ύπαρξη.

Με αυτή την λογική σκέψη προκύπτει το ερώτημα εγώ που υπάρχω τι εφόδια διαθέτω και για ποιό σκοπό; Και η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να δοθεί από κάποιον τρίτο εκτός από εμένα αποκλειστικά, ο οποίος έχω και την ευθύνη της κατανόησης και της επίγνωσης του εαυτού μου. Η κοινωνία των ανθρώπων μας επηρεάζει, αλλά η αποκλειστική ευθύνη ανήκει στο κάθε άτομο ξεχωριστά και γιαυτό δεν υπάρχει καμιά σύγχυση.

Καθένας μας γεννιέται και ας είμαστε επτά δισεκατομμύρια, καθένας πεθαίνει, καθένας έχει τις δικές του προσωπικές ανάγκες, και καθένας ολοκληρώνει τον δικό του κύκλο ζωής, χωρίς να μπορεί κάποιος τρίτος να μας αντικαταστήσει όπως θα θέλαμε. Αυτά είναι γεγονότα της ζωής και κανείς δεν μπορεί να παραβλέπει αυτή την αλήθεια των δημιουργημένων πραγμάτων, διότι στο τέλος θα διαψευστεί. “Υπάρχω”, όπως υπάρχω, με τα δικά μου εφόδια για την δική μου ζωή και τον δικό μου σκοπό.

Η κοινωνία και η επικοινωνία δεν μπορεί να θεωρηθούν επαρκείς δικαιολογίες για την δική μου άγνοια και τα λάθη που ακολουθούν. Τα μηνύματα της κοινωνίας και του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο διάγουμε τον βίο μας, είναι βοηθητικά στοιχεία και όχι στοιχεία των δικών μου επιλογών. Και ο Χριστός σε αυτό ήταν απόλυτος. Γίνεσθε τέλειοι όπως ο πατέρας σας ο ουράνιος. Και για την πορεία αυτής της προσέγγισης η ευθύνη είναι προσωπική.

Η ύπαρξή μας είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση. Ιδιαίτερα στην δική μας εποχή με την επικράτηση των social media, όπου καθένας είναι συνδεδεμένος με πολλούς άλλους ανθρώπους, φαίνεται σαν να είμαστε όλοι ένα και κανένας δεν έχει ευθύνη για τίποτα.

Ωστόσο, αυτό είναι μια απατηλή – εν πολλοίς – εικόνα, διότι ποτέ δεν χάνεται η ατομική ευθύνη, είτε πρόκειται για τις τροφές που καταναλίσκουμε, είτε πρόκειται για χιλιάδες άλλες καθημερινές μας επιλογές. Διότι οι επιλογές μας εξαρτώνται απόλυτα από την δική μας ευθύνη, τις δικές μας προσωπικές ανάγκες και την προσωπική γνώση των πραγμάτων, άσχετα αν δεχόμαστε επιδράσεις από το κοινωνικό ή το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε την καθημερινή μας ζωή.

Υπάρχω, αλλά υπάρχω εγώ, δεν υπάρχουμε στον πληθυντικό αριθμό, γιατί κάποια πράγματα δεν αντιστοιχούν σε αριθμούς αλλά σε προσωπικότητες. Και κάθε άνθρωπος δεν είναι ένας αριθμός ανάμεσα στα δισεκατομμύρια, αλλά είναι μια απόλυτα ξεχωριστή προσωπικότητα, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ικανότητες, με ιδιαίτερες προσωπικές ανάγκες, και κανένας – εν κατακλείδι – δεν θέλει και δεν μπορεί να είναι ένας ανώνυμος αριθμός μέσα στο πλήθος.

Το “υπάρχω” συνοδεύεται πάντοτε από ένα σύνολο στοιχείων που αφορούν αποκλειστικά εμένα, το ένα άτομο, την μια προσωπικότητα, ανεξάρτητα από το πόσοι άλλοι βρίσκονται κοντά μου. Και αυτό το κατανοούμε από τις διαδικασίες στις ιατρικές μας πράξεις. Κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλο στην εξαγωγή ενός δοντιού και κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλον στην αφαίρεση μιας χοληδόχου κύστεως. Κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλον σε μια θεραπεία γιατί τον αγαπά και τον σκέφτεται. Πρόκειται για απόλυτα προσωπικές υποθέσεις και διάχυση των ευθυνών και των συνεπειών δεν υπάρχει.

Όταν λέμε ότι ο δημιουργός σχεδίασε και δημιούργησε τον άνθρωπο, δεν εννοούμε ένα αόριστο όν, αλλά εννοούμε ότι δημιούργησε ένα πρωτότυπο, τον αρχικό πρόγονό μας. Και είναι προφανές ότι καθένας από μας, άσχετα αν μετράμε μεγάλους αριθμούς, είναι μια χωριστή περίπτωση, με υπαρξιακή μοριακή μοναδικότητα κατά το σώμα, και συνεπώς και κατά την εσωτερική μας υπαρξιακή υπόσταση, με ό,τι αυτή μπορεί να περιλαμβάνει.

Στην διδασκαλία του Χριστού ο ενικός αριθμός είναι εμφανής σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα της ζωής. Η κοινωνική διάσταση των ζητημάτων έπεται, και καθένας καλείται να ανακαλύψει πρώτα το υπαρξιακό προσωπικό του περιεχόμενο, και κατόπιν να σταθμίσει τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους.