Αρχεία για: Μάρτιος 2022

Η διαχείριση του αισθητού κόσμου, δηλαδή της σχέσης μας με το φυσικό και το ανθρώπινο περιβάλλον μέσα στο οποίο καθένας περνά τον καιρό του σε όλη του τη ζωή, δεν είναι εύκολη και απαιτεί συνεχή ενημέρωση και βελτίωση, τόσο για τα εξωτερικά ζητήματα (αλλαγή νόμων, αλλαγές κοινωνικού status), αλλά και βελτίωση των προσωπικών μας ικανοτήτων ανάλογα με τις ατομικές μας προκλήσεις.

Η κοινωνία μας προσφέρει την βασική εκπαίδευση για την επικοινωνία και την κατανόηση του σύγχρονου κάθε φορά περιβάλλοντος, αλλά μετά την ενηλικίωση δεν υπάρχει “σχολή” για να μας διδάξει πώς να κατανοούμε και να ερμηνεύουμε ορθά και άρτια τις αλλαγές που επέρχονται καθημερινά, τόσο μέσα μας – ως προς τις προσωπικές μας ανάγκες – όσο και γύρω μας.

Και τις μεν εξωτερικές μεταβολές τις αντιλαμβανόμαστε από τις επαφές μας και τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και το κοινωνικό κράτος. Όταν όμως ερχόμαστε στον εαυτό μας, εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, γιατί πρώτα πρέπει να μάθουμε τις προσωπικές μας ικανότητες και τα προσωπικά μας δεδομένα, και, στη συνέχεια, να αποδεχθούμε ή να απορρίψουμε εν όλω ή εν μέρει την πρόκληση που εμφανίζεται στη ζωή μας.

Και αν μεν πρόκειται για τα απλά καθημερινά ζητήματα, τότε το θέμα είναι απλό και – συνήθως – χωρίς σοβαρές συνέπειες. Όταν όμως πρόκειται για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής (επάγγελμα, σύντροφος, κατοικία, οικογένεια, κλπ) εκεί τα ζητήματα είναι κρίσιμα, γιατί από αυτά εξαρτάται το μήκος και η ποιότητα της καθημερινής μας ζωής.

Το “γνώθι σαυτόν” που έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την αποφυγή των μεγάλων λαθών, διότι υπερ-εκτίμηση ή υπο-εκτίμηση των ικανοτήτων μας σημαίνει μελλοντικά προβλήματα και σοβαρές αρνητικές συνέπειες στην καθημερινότητά μας.

Και στον στόχο αυτό αποσκοπούσε η διδασκαλία του Χριστού: Να φέρει το άτομο – όχι την κοινωνία – σε επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, και μέσα από αυτή την επίγνωση να καταρτίσει κάθε άτομο τον “εκπαιδευτικό του χαρακτήρα”, δηλαδή να βελτιώνει τις προσωπικές του επιδόσεις όσον αφορά την σωστή αντίληψη για τον κόσμο από τη μια, και από την άλλη να έχει ισορροπημένη εικόνα και εκτίμηση για τον κόσμο που καλείται να συναγωνιστεί με προσωπική επιτυχία.

Η αναγκαιότητα της κατανόησης του κόσμου που μας περιβάλλει είναι προφανής για καθένα ενήλικα και σκεπτόμενο άνθρωπο, ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο της δικής του ζωής.

Τόσο η κατανόηση της λειτουργίας του εαυτού μας, όσο και της φύσης που είναι έξω από τις δικές μας δυνατότητες αλλαγών, αλλά, κυρίως, ο κοινωνικός μας περίγυρος, όχι μόνο είναι αναγκαία η κατανόηση της λειτουργίας του, αλλά από αυτή την πηγή προέρχονται τα περισσότερα δεινά της καθημερινότητάς μας.

Οι άνθρωποι μας μισούν, μας κακολογούν, μας υποτιμούν και, κυρίως, μας αδικούν, και μας στερούν τα δικαιώματά μας, με αποτέλεσμα η προσωπική μας ζωή να περνά δυσάρεστα και μη αποτελεσματικά.

Ορισμένοι άνθρωποι νομίζουν – κακώς – ότι φταίει ο σατανάς, ωστόσο αυτή δεν είναι η κρίσιμη αλήθεια, διότι ο σατανάς δεν ασχολείται μαζί μας, αλλά έχει τους δικούς του ανθρώπους που κάνουν την δική του δουλειά.

Άρα, ο οδηγός που θα μας οδηγεί στην κατανόηση του κόσμου, δεν μπορεί να δέχεται πρόχειρες δικαιολογίες ως σοβαρές και υπεύθυνες, αφού έτσι μετατίθεται η ευθύνη από τον δράστη στον μη ορατό εχθρό, και το δίκαιο χάνεται χωρίς τις ευεργετικές συνέπειες από την εφαρμογή του.

Η αδικία, δηλαδή, και η μη εφαρμογή του δικαίου είναι η αιτία που μας φέρνει πρακτικά σε αδιέξοδα και περιπέτειες, γιατί το δίκαιο είναι ένα συστατικό του ανθρώπινου γονιδιώματος, και χωρίς την δική του λειτουργία μέσα στην καθημερινή μας ζωή, η πορεία μας χάνει το ουσιαστικό της νόημα.

Διότι, είναι γνωστό ότι ανέκαθεν μεταξύ των ανθρώπων υπήρχε το αίσθημα του δικαίου και της δικαιοσύνης γενικότερα, και αυτό οδήγησε τον άνθρωπο στην βελτίωση της κοινωνικής του συμπεριφοράς.

Η αδικία είναι η αιτία που μας πληγώνει, είναι η αιτία του μίσους και της στέρησης, είναι το σαράκι που κατατρώει την προσωπική μας ειρήνη και μετατρέπει την ζωή μας σε κόλαση.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του τόνισαν την ανάγκη να γίνει η κατανόηση της δικαιοσύνης και της αλήθειας το προέχον θέμα στην πρακτική μας καθημερινότητα.

Χωρίς την βάση της δικαιοσύνης και της κατανόησης της αλήθειας στην διαχείριση των καθημερινών μας θεμάτων, θα είμαστε αναληθείς και χωρίς καρπό του μέλλοντος.

Κατανόηση σημαίνει ορθή αντίληψη του κόσμου, δηλαδή του κοινωνικού και φυσικού, αλλά και εμού του ιδίου, ο οποίος θα κληθώ αύριο και στο μέλλον να αντιμετωπίσω τα ερωτήματα που θέτει η κοινωνική και προσωπική μας καθημερινότητα.  Δεν σημαίνει επινόηση, δηλαδή “κατασκευή” ενός διαφορετικού κόσμου από τον υφιστάμενο πραγματικά, διότι σε αυτή την περίπτωση σε λίγο θα επέλθει ο όλεθρος και τα αδιέξοδα. Κατανόηση δεν σημαίνει επιφανειακή εικόνα των πραγμάτων, αλλά σημαίνει εξερεύνηση των υφιστάμενων σήμερα δεδομένων, με δεδομένη την εξέλιξή τους στο μέλλον.

Και αυτό δηλώνει ότι ο ενδιαφερόμενος πρέπει να είναι αποφασισμένος να ξοδέψει όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις του – των οικονομικών του συμπεριλαμβανομένων – και όλο τον δικό του χρόνο, προκειμένου να μην παρανοεί αλλά να κατανοεί το πλάτος, το μήκος, το ύψος και το βάθος της αλήθειας όλων των πραγμάτων που τον απασχολούν σήμερα, και μάλιστα μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που διάκειται αρνητικά σε κάθε τι νέο, δηλαδή κάτι που δεν είναι συμβατό με την υφιστάμενη κοινωνική αντίληψη και θέση των πραγμάτων.

Και αυτό είναι μια πραγματική παράμετρος που ο ίδιος ο Χριστός δίδαξε και έζησε μέσα στο δικό του περιβάλλον της εποχής του. Δεν υποσχέθηκε αλλαγή των συνθηκών του κόσμου, αλλά υποσχέθηκε μια προσωπική αλλαγή, η επέκταση της οποίας σταδιακά επηρεάζει και  μεταλλάσσει και τον κοινωνικό μας περίγυρο.

Κάθε άτομο που αναζητά την αλήθεια και την αιτία των υφισταμένων κάθε φορά πραγμάτων (κοινωνικές αδικίες, προσωπικές και κοινωνικές συμφορές, κλπ) αντιλαμβάνεται ότι αυτά δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν. Εκείνο που μπορεί να αλλάξει είναι η ενεργητική δύναμη της ανάστασης που μετουσιώνει το αληθές προσωπικό και κοινωνικό παρόν στην προοπτική του μέλλοντος.

Και αυτό γίνεται αντιληπτό από την ιστορία των τελευταίων δυο χιλιάδων χρόνων. Όλες οι κοινωνικές μεταβολές που έχουν επέλθει – και είναι αναμφίβολα προς το καλύτερο – είναι η ανακάλυψη και η παραδοχή των αξιών της ζωής, όχι μόνον της εφήμερης του παρόντος βίου, αλλά και η ελπίδα για καλύτερους χρόνους και περιόδους για την ανθρωπότητα.

Η δικαιοσύνη ήταν, όπως συνάγεται από την διδασκαλία του Χριστού και των πρώτων αποστόλων, η κυρίαρχη αρετή και επιδίωξη όλων των ενδιαφερομένων για την κατανόηση του κόσμου, αλλά συνυφασμένη και με μια καλύτερη προοπτική του μέλλοντος.

Για κάθε δύσκολο ή πολύτιμο πράγμα που επιδιώκουμε να κατακτήσουμε στη ζωή μας απαιτείται και η ανάλογη δύναμη και προσπάθεια. Άλλη ένταση και προσπάθεια χρειάζεται για τα απλά καθημερινά, άλλη ένταση και μήκος χρόνου για τα σοβαρότερα θέματα που μπορεί να μας απασχολούν. Και είναι προφανές, ότι όσο πιο σοβαρά είναι τα ζητήματα που μας απασχολούν στην ζωή μας, τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια και υπομονή απαιτείται.

Και αυτό είναι μεν κοινός τόπος για όλους τους ανθρώπους επί γης, ωστόσο, πολλές φορές δεν γίνεται συνείδηση, με αποτέλεσμα να αγανακτούμε όταν με εύκολο τρόπο δεν μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας. Έτσι έρχεται η απογοήτευση, η εσωστρέφεια, η απελπισία και η τελική εγκατάλειψη του αρχικού μας στόχου.

Ωστόσο, τόσο η καθημερινή μας εμπειρία, όσο και η διδασκαλία του Χριστού μας διδάσκουν και μας οδηγούν στην κατανόηση των δυσκολιών, όταν με τους τρόπους που επιχειρούμε δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε στους στόχους μας. Διότι, βασική προϋπόθεση της επιτυχίας μας δεν είναι μόνο η καταβολή προσπάθειας, αλλά και ο έλεγχος σε περίπτωση αποτυχίας, ώστε από την προσωπική μας πείρα να βγάζουμε και τα δικά μας συμπεράσματα και να παίρνουμε τα προσωπικά μας μαθήματα για να τα εφαρμόσουμε στο μέλλον.

Κάθε προσπάθεια είναι πολύτιμη και χωρίς προσπάθειες δεν μπορούμε να κατακτήσουμε κανένα στόχο στην καθημερινότητά μας. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός επέμενε στις πράξεις και όχι μόνο στα λόγια. Διότι ο λόγος είναι πολύτιμος, αλλά δεν αντικαθιστά το κέρδος της πράξης.

Και όπως λέει ο λαός, με τα λόγια “κτίζεις ανώγεια και κατώγια”, αλλά μέχρι που να γίνουν πράξη όλα αυτά είναι λόγια και όχι κέρδος πρακτικό.

Η μη εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού στην προσωπική μας  καθημερινή ζωή είναι δώρο άδωρον, διότι δεν μπορούμε να πάρουμε τον καρπό, το αποτέλεσμα που προβλέπεται από την λογική των πραγμάτων.

Αντίθετα, η εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας, αν και μπορεί να περιέχει κινδύνους όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρή προσπάθεια, ωστόσο, είναι ο μοναδικός τρόπος να πειστούμε, όχι μόνο για την αλήθεια των πραγμάτων, αλλά και να αποκτήσουμε την απαραίτητη εμπειρία, ώστε να διακρίνουμε το καλό από το κακό, το καλύτερο από το καλό, εμπειρία που είναι απαραίτητη για τον κάθε αναζητητή της αλήθειας του κόσμου.

Η καλή και ορθή γνώση των καθημερινών μας πραγμάτων είναι η βάση για καλύτερες σκέψεις και κατάλληλες πράξεις, οι οποίες θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο και ένα πιό αποτελεσματικό μέλλον.

Η ελλειπής ή λανθασμένη γνώση είναι η αιτία πολλών δυσάρεστων καταστάσεων που αντιμετωπίζουμε, λόγω των λαθών που έχουμε διαπράξει στο παρελθόν. Για τον λόγο αυτό είναι ανάγκη, όσο περνούν τα χρόνια της προσωπικής μας ζωής, να παίρνουμε μαθήματα, ώστε να βελτιώνουμε τις γνώσεις και τους τρόπους ορθής κατανόησης του κόσμου μέσα στον οποίο διάγουμε την καθημερινότητά μας.

Και ο ασφαλέστερος δρόμος είναι εκείνος που μας συνιστά η διδασκαλία του Χριστού, όταν αυτή εφαρμόζεται στην καθημερινή πρακτική μας ζωή και όχι μόνο κατά την συμμετοχή μας στην εκκλησιαστική ζωή. Διότι λάθη δεν κάνουμε όταν παρακολουθούμε την θεία λειτουργία, αλλά λάθη κάνουμε στην καθημερινή πρακτική μας ζωή και αυτά τα λάθη πληρώνουμε στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός συνιστά να μάθουμε και να εφαρμόζουμε τις δικές του οδηγίες κατά την διάρκεια των σκέψεων και των συλλογισμών μας, ώστε οι πράξεις που ακολουθούν να μην επιφέρουν ζημιά αλλά να έχουν θετικό πρόσημο για το μέλλον.

Και επειδή η ζωή μας δεν είναι στιγμιαία αλλά έχει μήκος τόπου και χρόνου, ο καλύτερος οδηγός και ο καλύτερος “οδοδείκτης” είναι η διδασκαλία του Χριστού και η ορθή σχέση μας με το διαχρονικό – αιώνιο πνεύμα του δημιουργού. Αυτός ο τελευταίος παράγοντας, δηλαδή η καλή και αμφίδρομη σχέση με τον ίδιο τον δημιουργό, παίζει καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που προσεγγίζουμε την αλήθεια των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, και, συνεπώς, αυξάνονται οι πιθανότητες για καλύτερες και πιο αποδοτικές αποφάσεις.

Ωστόσο, αυτό σημαίνει βάθος χρόνου και κατανόηση της ορολογίας με την οποία επικοινωνούμε με τον δημιουργό μας, και για τον λόγο αυτό ο Χριστός δεν αποκάλυψε στους μαθητές του όλη την διαδικασία της επικοινωνίας από την αρχή της διδασκαλίας του, αλλά διέθεσε χρόνο, έως ότου οι δικοί του άνθρωποι θα ήταν σε θέση να κατανοήσουν ορθά την διαδικασία της επικοινωνίας και να είναι σε θέση να την εφαρμόζουν στην δική τους καθημερινότητα.

Η διάθεση χρόνου για την κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει είναι η πρώτη παράμετρος, μέσα από την οποία μαθαίνουμε και ωριμάζουμε, ώστε να είμαστε σε θέση να αξιοποιούμε ορθά τις διαθέσιμες πηγές ζωής που κατέχει ο δημιουργός και αναμένει να τις ανακαλύψουμε και να τις αξιοποιήσουμε για ένα καλύτερο προσωπικό μας μέλλον.