Αρχεία για: Σεπτέμβριος 2022

Η ανθρώπινη καθημερινότητα είναι γεμάτη από δραστηριότητες, είτε αυτές είναι εξωτερικές και μπορούμε να τις περιγράψουμε, είτε είναι εσωτερικές – σκέψεις, διαλογισμοί, υπολογισμοί, αποφάσεις, συναισθήματα, κλπ – τα οποία μπορεί να μη φαίνονται εξωτερικά, ωστόσο, καθορίζουν τον τρόπο σκέψης και τελικά και τις ίδιες τις αποφάσεις και πράξεις μας.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν υπάρχουν “κενά” στην ατομική μας δραστηριότητα, διότι μπορεί να μην περιγράφεται μια δραστηριότητα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε νεκροί. Αντίθετα, σε αυτούς τους “νεκρούς” χρόνους της φαινομενικής αδράνειας εξυφαίνονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις, στοιχεία τα οποία θα μας οδηγήσουν αργότερα στις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Άρα, καθένας καλείται να αξιοποιεί τον χρόνο της καθημερινής του ζωής με επίγνωση και υπευθυνότητα, διότι εμείς θα πληρώσουμε για τις συνέπειες των λαθών ή θα κερδίσουμε από τις επιτυχίες μας.

Διότι είναι γνωστό ότι το σώμα μας εργάζεται με μεγάλη ταχύτητα εσωτερικά, προκειμένου να πετύχει την δική του ανάπτυξη και ωριμότητα για τις δικές του ανάγκες. Και είναι προφανές ότι με αντίστοιχο τρόπο λειτουργούν και οι διαδικασίες στον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή τον μη ορατό με τα φυσικά μας μάτια, αλλά υπαρκτό και μάλιστα με αποφασιστικό ρόλο στις αποφάσεις και τις πράξεις μας.

Αυτή η συνεχής ανανέωση των κυττάρων του οργανισμού μας, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί και αναγέννηση – με την λειτουργική της έννοια, μας οδηγεί στην κατανόηση και της ανανέωσης του εσωτερικού μας, μη ορατού, δηλαδή, κόσμου, μέσα στον οποίο κυοφορούνται όλες οι προετοιμασίες για αυτά που θα ζήσουμε στο μέλλον, είτε αυτό αφορά την επόμενη στιγμή, είτε αφορά το εγγύς ή το απώτερο μέλλον μας.

Η λειτουργία, δηλαδή, της καθημερινής αλλά και συνολικά της ατομικής μας ζωής δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμη, διότι κανείς άνθρωπος δεν γνωρίζει τί θα συμβεί στο μέλλον ή στην επόμενη στιγμή, συνεπώς δεν μπορεί να γνωρίζει και με ποιό τρόπο θα θωρακιστεί απέναντι στις δυσκολίες που θα προκύψουν, είτε αυτό αφορά την οικονομία, είτε την υγεία, είτε τις σχέσεις μας.

Συνεπώς, η ανανέωση του εσωτερικού μας κόσμου είναι καίριας πρακτικής σημασίας, διότι μια καλή προετοιμασία θα συνδράμει ουσιαστικά στην επιτυχία. Το αντίθετο, δηλαδή η καχεξία και αδυναμία στον εσωτερικό μας κόσμο, θα συμβάλλει αρνητικά στην οποιαδήποτε δυσκολία θα προκύψει στο μέλλον. Για τον λόγο αυτό και ο άνθρωπος της πίστης καλείται να κατανοήσει την έννοια της ανανέωσης, ως προϋπόθεση μιας δημιουργικής πορείας από το σήμερα στο μέλλον, χωρίς το ένα να υπονομεύει ή να αντικαθιστά το άλλο.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε αλλά και να είμαστε στην ουσία χριστιανοί, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να ακολουθούμε τις υποδείξεις της διδασκαλίας του Χριστού, και αυτό σημαίνει γνώση της διδασκαλίας αλλά και προσωπική εμπειρία από τις εφαρμογές στην καθημερινή μας πρακτική – και όχι μόνο λειτουργική – ζωή.

Και ενώ αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, αφήνουμε τον χρόνο να περνά με αδιαφορία, θεωρώντας ότι έχουμε χρόνο μπροστά μας, άρα θα ασχοληθώ με το θέμα αυτό στα γεράματά μου, σκέφτεται ο καθένας που θέλει να δικαιολογήσει την άγνοια και τον ωχαδελφισμό του. Και, φυσικά, κανείς επί γης δεν γνωρίζει αν αύριο θα είναι ακόμη στη ζωή, πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να ξέρουμε τί μέρα θα ξημερώσει αύριο, συνεπώς όλες αυτές είναι δικαιολογίες της προσωπικής μας αδιαφορίας.

Και λέω αυτή την αλήθεια, γιατί πιστεύω ότι έχουμε λάθος αντίληψη για την πίστη μας, ένα στοιχείο που υπάρχει μέσα στον καθένα μας και μπορούμε να το καλλιεργήσουμε μέσα από την καθημερινή μας πρακτική ζωή, ώστε να φέρνει καλούς καρπούς στην προσωπική αλλά και την κοινωνική μας συμπεριφορά και ζωή. Ενώ, δηλαδή, ο Χριστός δίδαξε πώς να ζούμε την ατομική μας καθημερινή ζωή με επιτυχία, αφήνοντας πάντα ανοικτό ένα δρόμο για καλύτερο αύριο και μέλλον, εμείς περιοριζόμαστε στις εκκλησιαστικές μας υποχρεώσεις, αφήνοντας ακαλλιέργητο τον εαυτό μας στην καθημερινή μας πρακτική ζωή.

Και αυτό έχει σαν φυσική συνέπεια, όχι μόνο μια καχεκτική και αναιμική – αδύναμη πίστη, αλλά και την έλλειψη ορθής κατανόησης του γύρω κόσμου και του εαυτού μας, με αποτέλεσμα τα λάθη στις επιλογές, στις αποφάσεις και τις πράξεις μας να μετατρέπονται σε χρέη του αύριο και – πιθανό – αποκλεισμό του διαχρονικού μέλλοντός μου. Διότι ο Χριστός δεν δίδαξε μόνο ένα κορμό δεδομένων, αλλά εξήγησε όλους τους τρόπους και τους σύγχρονους κάθε φορά δρόμους, μέσα από τους οποίους καθένας, ανάλογα με τα εφόδια που διαθέτει, φυσικά και επίκτητα, να κατακτά την επιτυχία στην καθημερινότητα, αφήνοντας ανοιχτό κάθε μέρα τον δρόμο της προοπτικής της αιωνιότητας.

Αν εμείς δεν αξιοποιούμε αυτά τα δεδομένα, δεν φταίει κανείς άλλος, αλλά εγώ ο ίδιος που δεν έδειξα ενδιαφέρον να μάθω και να εφαρμόζω τις οδηγίες της διδασκαλίας του Χριστού στην πρακτική μου καθημερινότητα. Διότι, η ορθή πίστη θα έπρεπε να συνοδεύεται και από την δύναμη, δηλαδή, όχι μόνο να ξέρω το καλό και ωφέλιμο, αλλά να έχω και την δύναμη να το πράξω, αποβλέποντας όχι μόνο στο καλύτερο σήμερα, αλλά και στο μέλλον, εγγύς και απώτερο.

Η λαϊκή σοφία λέει ότι όλοι θα πεθάνουμε και κανείς δεν θα μείνει πίσω, όπως έγινε σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουμε του κεφαλιού μας, γιατί δεν θα το πληρώσουμε στο μέλλον μόνο – αν και αυτό είναι θέμα πίστεως – αλλά θα το πληρώσουμε με την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής, διότι, όπως λέει και ο λαός “όλα εδώ πληρώνονται”.

Και, για να ξεφύγουμε για λίγο από την λαϊκή σοφία, αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτον, ότι εσύ και εγώ πληρώνουμε τα λάθη μας σήμερα και, για πολλά από αυτά, υποθηκεύουμε και το μέλλον μας. Δεύτερον, αν υπάρχει ζωή μετά τον φυσικό μας θάνατο, μήπως πρέπει να αναζητήσω πληροφορίες, ώστε να ενημερωθώ και να μην είμαι έρμαιο κάθε λογής αγυρτείας και παραπλάνησης;

Και τα δυο αυτά ερωτήματα έχουν ένα στόχο: να βελτιώσουν την πορεία της καθημερινής μου σύγχρονης ζωής αποφεύγοντας – με επίγνωση – τις κακοτοπιές και τα αδιέξοδα, και από την άλλη να αυξήσουν την εμπειρία μου για το άγνωστο μέλλον μου. Διότι, κανείς δεν θα μείνει πάνω στην γη, αλλά όσο ζω, καλύτερα να περνάω καλά, και, αν υπάρχει ζωή επέκεινα του τάφου, να είμαι κατάλληλα ενημερωμένος και προετοιμασμένος, όπως συμβαίνει με κάθε ταξίδι μας. Αυτά υπαγορεύει η κοινή λογική, και καθένας είναι υπεύθυνος για τις σκέψεις, τις αποφάσεις και τις ατομικές του ενέργειες. Και αυτό είναι η παγκόσμια πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τις συνέπειες από τις πράξεις του.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν μίλησε μόνο για το σήμερα και την καθημερινότητα, δίνοντας οδηγίες για καλύτερη ζωή, αλλά επεσήμανε και τις συνέπειες του ατομικού μας μέλλοντος, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου και υποδεικνύοντας νέους δρόμους, σύγχρονους για κάθε γενεά ανθρώπων, η οποία καλείται να λάβει τις δικές της αποφάσεις για την δική της καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι στους δικούς μας καιρούς, οι σκέψεις και οι αποφάσεις είναι δικές μας, και δικές μας θα είναι οι καλές ή δυσάρεστες συνέπειες των δικών μας πράξεων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Χριστός συνέστησε την ατομική και προσωπική ανανέωση, ως αντίδοτο στην σκλήρυνση και την αποφυγή της ζωής. Διότι, ο δημιουργός δημιούργησε την ζωή όπως την ξέρουμε, και ο δημιουργός κρατάει τα κλειδιά, τόσο για την καλύτερη καθημερινότητα, όσο και για την προοπτική της αιωνιότητας. Και ο μόνος δρόμος για να αυξήσουμε τις πιθανότητες για λιγότερα λάθη είναι η αναζήτηση του ίδιου του δημιουργού, ώστε, μέσα από αυτή την εμπειρία, να βελτιώνουμε την προσωπική μας καθημερινότητα, αλλά να κρατάμε και ανοιχτή την θύρα με την προοπτική της αιωνιότητας.

Η κίνηση και η κινητικότητα είναι χαρακτηριστικά της ζωής. Όχι τα μοναδικά, αλλά είναι τα ορατά και αυτά με τα οποία πιστοποιούμε κατ’ αρχάς την ύπαρξη ζωής σε ένα οργανισμό. Τα μη ορατά, όπως για παράδειγμα η κυκλοφορία του αίματος και οι εσωτερικές λειτουργίες,πιστοποιούνται αργότερα από τους ειδικούς. Το πρώτο, δηλαδή, εξωτερικό σύμπτωμα είναι η ανικησία και η μη κινητικότητα του οργανισμού. Αυτή είναι η παγκόσμια διαπίστωση για καθένα ζωντανό οργανισμό πάνω στη γη. Ακόμη και τα δέντρα και τα φυτά έχουν κινητικότητα εσωτερική, την οποία εμείς αντιλαμβανόμαστε ως εξωτερική αλλαγή και εμφάνιση.

Αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι κάθε μορφή ζωής διαθέτει ένα οργανισμό με εσωτερικές λειτουργίες, οι οποίες μπορεί να μην είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού, ωστόσο, είναι υπαρκτές και αυτές τροφοδοτούν με ενέργεια τα διάφορα μέλη ενός οργανισμού, ώστε να πιστοποιείται η ζωντανή λειτουργία του.

Απαραίτητη, λοιπόν, προϋπόθεση κάθε ζωντανού οργανισμού είναι η εσωτερική του λειτουργία, η οποία και θα τροφοδοτήσει με ενέργεια την κίνηση – με την γενικότερη έννοια – του σώματος του οργανισμού.

Και είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει αέναη παροχή ενέργειας, αλλα απαιτείται συνεχής ανεφοδιασμός πρώτων υλών, προκειμένου το σώμα – με την γενικότερη έννοια – να μπορεί να διατηρείται στην λειτουργική ζωή και όχι απλώς ως μονο ένας απόλυτος αριθμός.

Και επειδή αυτά είναι απλά και κατανοητά, είναι προφανές ότι το ίδιο ισχύει και για τον εσωτερικό μας οργανισμό, ο οποίος είναι και το κέντρο της ζωής μας, δεδομένου ότι καθένας ζωντανός οργανισμός – πολύ περισσότερο ο ανθρώπινος – έχει ανάγκη από τροφοδοσία πρώτων υλών, από τις οποίες θα προέλθει και η ενέργεια, προκειμένου να βρίσκεται σε λειτουργία ζωής και κίνησης και να παράγει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Δηλαδή, το φυσικό μας σώμα είναι ένα θέμα ( πολύ σημαντικό και καθόλου ασήμαντο), και το άλλο σώμα, το εσωτερικό μας σώμα (των συναισθημάτων, των σκέψεων, των υπολογισμών, των επιλογών και των αποφάσεων) έχει ακριβώς τις ίδιες ανάγκες για να λειτουργεί σε ζώσα κατάσταση και όχι σε νάρκη ή θανατική αναμονή.

Με λίγα λόγια, ο εσωτερικός μας κόσμος, προκειμένου να λειτουργεί με νόμους ζωής, έχει ανάγκη από τροφοδοσία πρώτων υλών, οι οποίες μετατρέπονται κάθε στιγμή σε υπαρξιακό υλικό, με το οποίο ανανεώνεται ο εσωτερικός μας κόσμος, όπως και το σώμα μας, προκειμένου να παραμένει σε δράση ζωής και όχι σε απάθεια θανάτου.

Η διδασκαλία και η δύναμη της ανάστασης του Χριστού είναι η οδός με την οποία ρυθμίζεται σε κάθε εποχή η λειτουργία ζωής όχι μόνο του θνητού σώματός μας, αλλά και του εσωτερικού μας κόσμου.

Η διδασκαλία του Χριστού και η δική μας ατομική καθημερινότητα συνήθως φαίνονται ασυμβίβαστα. Αυτό δεν οφείλεται ούτε στην λάθος διδασκαλία, ούτε στην ατομική μας καθημερινότητα, διότι και τα δυο είναι υφιστάμενα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και η μεν καθημερινότητα μεταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου – άλλη ήταν η καθημερινότητα στην εποχή του Χριστού και άλλη είναι σήμερα – αλλά η διδασκαλία του Χριστού δεν έχει αλλάξει μέσα στους αιώνες, καθώς ο κανόνας της Καινής Διαθήκης παραμένει διαχρονικά αμετάβλητος.

Είναι, δηλαδή, προφανές ότι τα στοιχεία που μεταβάλλονται είναι ο χαρακτήρας των ανθρώπων (περνάμε καλύτερα αλλά δεν γίναμε καλύτεροι άνθρωποι), το βάθος που κατανοούμε τις οδηγίες της διδασκαλίας, καθώς και ο τρόπος που καλούμαστε να την εφαρμόσουμε στην προσωπική μας σύγχρονη πραγματικότητα, στους σύγχρονους, δηλαδή, δρόμους και τρόπους οδήγησης και λειτουργίας των ατομικών μας θεμάτων.

Διότι, μπορεί να συμπορευόμαστε με μυριάδες άλλους ανθρώπους, αλλά η ατομική μας ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας και το σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον δεν μπορεί να αλλοιωθεί, χωρίς την προσωπική μας συμφωνία και υποχωρητικότητα. Καθένας κρίνεται κάθε στιγμή για τις σκέψεις, τις αποφάσεις και τις πράξεις του, άσχετα αν την ίδια στιγμή κάποιος άλλος κάνει κάτι αντίθετο. Δεν υπάρχει σύγχυση στις ατομικές μας ευθύνες, διότι καθένας υπομένει ή απολαμβάνει τις συνέπειες από τις λάθος ή τις ορθές επιλογές του ανάλογα με την δική του θέση στην ατομική και κοινωνική του πραγματικότητα.

Εφόσον η διδασκαλία του Χριστού παραμένει στο γνωσιολογικό μόνο περιβάλλον, δηλαδή δεν μπαίνει στην διαδικασία της δοκιμής και της πράξης, δεν μπορεί να έχει πρακτικά αποτελέσματα, όπως προβλέπει η διδασκαλία. Κανείς δεν μπορεί να γίνει πλούσιος επειδή περνά κάθε μέρα απ’ έξω από το χρηματιστήριο, και κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί γιατρός γιατί περνά χιλιάδες φορές έξω από την ιατρική σχολή. Για να υπάρξουν αποτελέσματα πρέπει να ακολουθηθεί η διαδικασία της καθημερινότητας, δηλαδή να δοκιμάσεις και να ρισκάρεις στο χρηματιστήριο και να μπεις στις διαδικασίες που προβλέπει η ιατρική σχολή. Η συχνότητα των εξωτερικών δεδομένων δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ουσία, η οποία σε κάθε περίπτωση εμπεριέχει κινδύνους προσωπικού κόστους, και βάσανα εξετάσεων και εξωτερικών ελέγχων.

Η προσωπική αποτυχία της εφαρμογής της διδασκαλίας του Χριστού δεν οφείλεται στο λάθος ή στο ελλειπές περιεχόμενό της, αλλά οφείλεται στην λάθος επίγνωση και την έλλειψη εμπειρίας εφαρμογής στην δική μου καθημερινότητα.