Αρχεία για: Σεπτέμβριος 2022

Στην πρακτική καθημερινή μας δραστηριότητα – και όχι μόνο στην εκκλησιαστική – πρέπει να έχουμε την δυνατότητα της εφαρμογής των οδηγιών της διδασκαλίας του Χριστού.

Σε διαφορετική περίπτωση, η διδασκαλία περιορίζεται στην παρακολούθηση της εκκλησιαστικής μας συμμετοχής, αλλά αυτό δεν μπορεί να αντισταθμίσει τις οδυνηρές συνέπειες των δικών μου λαθών στην καθημερινή πρακτική μου ζωή. Διότι, προφανώς, δεν κλέβω πηγαίνοντας στην εκκλησία και δεν λέω ψέματα – κατά κανόνα – στους λειτουργούς της εκκλησίας, αλλά λέω ψέματα και καταπιέζω άλλους συνανθρώπους μου στις συναλλαγές και τις επαφές μου, και αυτό είναι πολύ σοβαρό. Διότι τις συνέπειες δεν θα τις υποστεί κανένας λειτουργός της εκκλησίας, αλλά εγώ ο ίδιος και το στενό μου περιβάλλον, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για κάθε μου εκτροπή από τις οδηγίες του Χριστού.

Με λίγα λόγια, δεν αρκεί η συμμετοχή μου στην εκκλησιαστική πρακτική – χωρίς αυτό να είναι κακό ή περιττό -, αλλά αυτό πρέπει να συνοδεύεται από την αντίστοιχη προσωπική μου πρακτική σε όλη την διάρκεια της καθημερινής μου ζωής, προκειμένου οι ανταποδόσεις που προβλέπει η διδασκαλία του Χριστού να γίνονται πράξη στην προσωπική μου ζωή.

Και είναι σαφές, ότι μια ορθή και αληθής πράξη μας στην καθημερινή μας ζωή, δεν πρέπει να είναι ένα τυχαίο γεγονός – διότι τότε δεν μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος ότι αυτό θα επαναληφθεί – αλλά πρέπει να αποτελεί τμήμα ενός δρόμου, μιας συνεχούς διαδικασίας με την εφαρμογή των οδηγιών της διδασκαλίας του Χριστού, ώστε κάθε πράξη μας να είναι ενταγμένη στην γενική πορεία ενός συγκεκριμένου δρόμου, ο οποίος έχει μια αφετηρία, μια εξελικτική πρόοδο στην καθημερινότητα, και ένα τελικό στόχο τον οποίο εγώ ο ίδιος έχω επιλέξει – η έχω συμφωνήσει – να πετύχω και να κατακτήσω.

Σε αυτή την περίπτωση, δηλαδή του σύγχρονου δρόμου και των σύγχρονων διαδικασιών επιβίωσης, καθένας ατομικά εξελίσσεται, βελτιώνεται καθημερινά, ώστε, εάν σε μια περίπτωση βρεθεί σε λάθος σημείο ή προβεί σε μια λανθασμένη επιλογή δραστηριότητας, να έχει περιθώρια επιστροφής και αποκατάστασης της ορθής πορείας, ώστε, όχι μόνον να μην εκτραπεί από την ορθή πορεία του, αλλά και να έχει αποκτήσει την εμπειρία της διάκρισης της αλήθειας των πραγμάτων και να γίνεται πιο έμπειρος στην αντιμετώπιση των επόμενων θεμάτων που θα προκύψουν στην προσωπική του ζωή.

Η μη πρακτική εφαρμογή των οδηγιών της διδασκαλίας του Χριστού στην καθημερινότητά μας καθιστά αυτή την διδασκαλία μόνο αντικείμενο γνώσης και όχι ένα λειτουργικό στοιχείο που αναμένει την ανταμοιβή του.

Η πολυπλοκότητα της σύγχρονης κοινωνίας μάς επιβάλλει να είμαστε πιό προσεκτικοί σήμερα παρά ποτέ στο παρελθόν.

Σήμερα οι επικοινωνίες και οι μετακινήσεις ανθρώπων, ιδεών, πληροφοριών και γνώσεων είναι απίστευτα πλούσιες, αλλά και σύνθετες και επικίνδυνες όσο και ωφέλιμες για κάθε ενδιαφερόμενο. Η απλότητα των παλαιότερων εποχών έχει αντικατασταθεί από την καχυποψία και τον φόβο, η μερική γνώση της αλήθειας των πραγμάτων έχει αυξήσει τον εγωισμό μας, συνεπώς, έχει αυξήσει και τους κινδύνους μεγάλων λαθών στις προσωπικές μας σκέψεις και τελικές επιλογές και πράξεις μας.

Απαιτείται, δηλαδή, μεγαλύτερη προσοχή, ώστε να μην μπαίνουμε σε ολισθηρούς δρόμους, οι οποίοι μπορεί να μας οδηγήσουν σε μεγαλύτερες δυσκολίες ή και καθημερινά αδιέξοδα. Και, φυσικά, ένα θέμα που μαστίζει την σύγχρονη κοινωνία είναι η “ανάγκη” να αποκτήσω περισσότερα, δηλαδή η πλεονεξία, ενώ θα μπορούσα να περιμένω, ώστε οι κινήσεις μου για την αύξηση των προσωπικών μου δεδομένων – χρήματα, περιουσίες, υλικά αγαθά γενικότερα – να είναι πιό ώριμες και με περισσότερες πιθανότητες μόνιμης επιτυχίας και όχι μόνο εφήμερου ενθουσιασμού.

Για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο Χριστός υπέδειξε ως καλύτερο δρόμο τον δρόμο της προσοχής και της αποφυγής κάθε πλεονεξίας, διότι εκεί κρύβεται το σαράκι, το οποίο στη συνέχεια θα φέρει τις βιαστικές – συνήθως – αποφάσεις και τις λάθος επιλογές και πράξεις μας, οι οποίες με την σειρά τους θα μας στερήσουν πολύτιμα στοιχεία του προσωπικού μας μέλλοντος.

Μάλιστα αποκάλυψε ότι η ζωή του ανθρώπου δεν είναι εξαρτημένη από το πλήθος των αγαθών που μπορεί να διαθέτει, προφανώς, διότι άλλο η ζωή και άλλο τα αγαθά που μπορεί να βελτιώνουν μεν τις συνθήκες της ζωής μας, ωστόσο, δεν μπορούν να προσφέρουν στήριγμα όταν έρχεται η κρίσιμη προσωπική ώρα της ζωής μας. Μάλιστα, με την εξέλιξη της επιδημίας του κορωνοϊού, είδαμε πλούσιους ανθρώπους να χάνουν την ζωή τους, χωρίς τα πλούτη τους να μπορούν να τους βοηθήσουν.

Και αυτό είναι μεγάλο, και σύγχρονο κάθε μέρα θέμα που πρέπει να μας απασχολεί, όχι για να μην αποκτήσουμε περισσότερα από όσα διαθέτουμε σήμερα στην προσωπική μας ζωή, αλλά να κρίνουμε πολυτιμότερη την ζωή από τα υλικά αγαθά, με τα οποία μπορούμε να ζήσουμε – πιθανόν – καλύτερα, αλλά αν ο πλούτος μας περιορίζεται μόνο στα υλικά αγαθά, αυτά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την παρουσία και λειτουργία του δημιουργού στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Διότι το αγαθό της ζωής του ανθρώπου δεν εξαρτάται από το πλήθος των υλικών αγαθών, αλλά από τα άγνωστα σχέδια του δημιουργού που κρατάει την πηγή της ζωής στην δική του αρμοδιότητα.

Η προσωπική καθημερινότητα με τις δραστηριότητές της είναι διαφορετική από άτομο σε άτομο, ακόμη και αν ο αριθμός των ανθρώπων πάνω στη γη φαντάζει αμέτρητος.

Και αυτό συμβαίνει, για τον απλούστατο λόγο ότι καθένας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, η οποία μπορεί να έχει ομοιότητες με κάποια άλλη περίπτωση ενός άλλου ανθρώπου, ωστόσο, ποτέ αυτό δεν σημαίνει ταύτιση, και, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να σημαίνει ομογενοποίηση, υποκατάσταση του ενός από κάποιον άλλον, ακριβώς, γιατί καθένας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, με άλλο χαρακτήρα σε μυριάδες σωματικές και ψυχικές διαφορετικές διαστάσεις.

Και μπορεί όλοι ή πολλοί να ταξιδεύουμε σε ένα δρόμο, αλλά κανένας δεν ταυτίζεται με κάποιον άλλον, ακριβώς, γιατί κινείται με την ατομική του ευθύνη στον ίδιο δρόμο, αλλά προς τον δικό του ατομικό προορισμό. Και αυτό δηλώνει το μέγεθος της δημιουργικής πραγματικότητας, η οποία, παρά την αύξηση των γνώσεών μας παραμένει κατά το κύριο μέρος της άγνωστη σε όλους μας.

Η κίνηση στους σύγχρονους δρόμους της καθημερινότητας, ενισχύει την ατομική μας κατανόηση ως προς την ευθύνη μας απέναντι στο χάος της άγνοιάς μας για το σύνολο της δημιουργίας. Ενώ, δηλαδή, είμαστε και μεις μέρος της ίδιας δημιουργίας, καθένας παραμένει μια ξεχωριστή μονάδα, χωρίς ποτέ να υπάρχει ταύτιση ή σύγχυση ως προς το κάθε άτομο της δικής μας ανθρώπινης κοινωνίας. Διότι πάντα υπάρχει ένας καλύτερος δρόμος για τον δικό μου προορισμό και στόχο της καθημερινότητας, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ταύτιση ή υποκατάσταση των ευθυνών απέναντι στην αλήθεια των πραγμάτων.

Καθένας είναι εφοδιασμένος με τα προσωπικά του εφόδια, και μπορεί να συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο ταυτόχρονα, αλλά ποτέ δεν μπορεί να υπάρχει σύγχυση και αφομοίωση του ενός από τον άλλον άνθρωπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο Χριστός ποτέ δεν ταύτισε τον ένα μαθητή του με τον άλλον. Αντίθετα, όταν ερχόταν η κάθε συγκεκριμένη στιγμή, καθένας είχε το προσωπικό του μερίδιο στην ένωσή του με τον διδάσκαλο.

Η παρουσία και αξιοποίηση της παρουσίας του δημιουργού – ξεκαθάρισε ο Χριστός – δεν είναι ομαδική, αλλά είναι ατομική μέσα σε ένα σύνολο συνοδοιπόρων στον ίδιο δρόμο, γιατί καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα, ο οποίος και τον καθοδηγεί στην προσωπική του εμπειρία κατά την πορεία του προς τον δημιουργό του. Οι καλύτερες επιλογές για το σήμερα και το αύριο, για το παρόν και το μέλλον είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση, και καθένας αξιοποιεί τα προσωπικά του εφόδια μέσα στους σύγχρονους δρόμους της ίδιας πρακτικής καθημερινότητας με όλους τους συγχρόνους μας.

Η κυκλοφορία και η κίνηση, πεζών και οχημάτων, στους σύγχρονους δρόμους είναι πρωτόγνωρη στην ιστορία της ανθρωπότητας και απέχει πολύ από την εικόνα που είχαν οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη την εποχή του Χριστού. Όταν λοιπόν έλεγε ο Χριστός “εγώ είμαι η οδός”, καθένας ακροατής ή μαθητής είχε την εικόνα των δρόμων της περιοχής, δηλαδή χωματόδρομους που οδηγούσαν από την μια περιοχή στην άλλη, χωρίς αυτό που σήμερα εμείς βιώνουμε καθημερινά στις προσωπικές μας μετακινήσεις.

Δηλαδή, αυτό που μας συνδέει με την εικόνα της εποχής του Χριστού δεν είναι ο δρόμος αυτός καθ’ αυτός, αλλά είναι η λειτουργία των δρόμων ως διαδικασία μεταφοράς και μετακίνησης από ένα σημείο της περιοχής σε άλλο σημείο, κοντινό ή μακρινό.

Κύριο, λοιπόν, χαρακτηριστικό των δρόμων ήταν ανέκαθεν η προσφορά ευκολίας για τις οποιεσδήποτε μετακινήσεις όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από σκοπό ή μέσον μετακίνησης. Η αφετηρία ήταν επιλογή του ενδιαφερόμενου, καθώς και το τέλος της προσωπικής του πορείας, η οποία ήταν πάντοτε – και παραμένει και σήμερα – απόλυτα εξειδικευμένη και προσωπική επιλογή.

Διότι μπορεί να υπάρχουν συνοδοιπόροι ή κάποιοι να κινούνται αντίθετα προς το δικό μου ρεύμα κυκλοφορίας, ωστόσο, αυτό δεν είναι πρόβλημα, γιατί καθένας ξέρει και έχει κάνει τις προσωπικές του επιλογές, τόσο για τον σκοπό και τον στόχο, όσο και για το μέσον και την ταχύτητα της μετακίνησής του. Όταν, λοιπόν, έλεγε ο Χριστός “εγώ είμαι η οδός που οδηγεί προς τον δημιουργό” καθένας καταλάβαινε τότε – αλλά και σήμερα – ότι δεν μπορεί να υπάρχει καμιά σύγχυση ως προς τον τρόπο και τις λεπτομέρειες της μετακίνησης. Ο δρόμος ήταν εκεί, τον είχαν ανοίξει άλλοι πριν από τον ενδιαφερόμενο περιπατητή, ο οποίος έπρεπε με αποκλειστική προσωπική ευθύνη να καθορίσει τον στόχο και την προσωπική του πορεία με τα εφόδια που ο ίδιος είχε επιλέξει.

Το κρίσιμο, δηλαδή, στοιχείο δεν ήταν ο δρόμος, γιατί γι’ αυτόν είχαν φροντίσει άλλοι. Ο ενδιαφερόμενος έπρεπε να επιλέξει μόνον τα εφόδια, να καθορίσει στον στόχο και τον σκοπό, και να ξεκινήσει την πορεία που ο ίδιος είχε αποφασίσει. Κανείς άλλος δεν είχε δικαίωμα να αλλάξει τον δρόμο και τον στόχο εκτός από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, ο οποίος και “πλήρωνε” με τον δικό του κόπο την πορεία προς τον δικό του προσωπικό προορισμό που ο ίδιος είχε επιλέξει να πορευτεί, για τους λόγους που μόνο αυτός ήξερε.

Και νομίζω ότι αυτό δεν άλλαξε από την εποχή του Χριστού. Όλοι οι δρόμοι είναι εδώ, κάποιοι άλλοι τους άνοιξαν πριν από μας, και εμείς απλά καλούμαστε να κάνουμε τις προσωπικές μας επιλογές, τόσο για την αφετηρία, όσο και για τον τελικό στόχο και τα εφόδια που  θα μας υποστηρίξουν κατά την διαδικασία της πορείας μας.

Και στην σύγχρονη εποχή, όπως πάντοτε, όλοι οι άνθρωποι πάσχιζαν για ένα καλύτερο αύριο, είτε αυτό ήταν αντικειμενικά ορθό είτε όχι. Καθένας, δηλαδή, απέβλεπε σε ένα καλύτερο προσωπικό αύριο, είτε ήταν αυτοκράτορας και κυβερνήτης είτε ήταν απλός εργαζόμενος για την επιβίωσή του. Αυτό ήταν ανέκαθεν το κίνητρο κάθε ανθρώπου, άσχετα από τα τελικά αποτελέσματα που εμείς μπορούμε να κρίνουμε εκ των υστέρων.

Κοινός, δηλαδή, παρονομαστής ήταν ανέκαθεν η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο δρόμο που θα φέρει στην ζωή μου μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα στην κατανόηση του εαυτού μας πρώτα, έπειτα της κοινωνικής πραγματικότητας και τέλος της δημιουργικής πραγματικότητας του σύμπαντος κόσμου, γιατί αυτοί είναι οι κύριοι άξονες πάνω στους οποίους υφαίνεται η καθημερινή μας ζωή.

Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε σκέψη και απόφασή μας, άσχετα από τον τρόπο που καθένας κατανοεί το μη ορατό υπόβαθρο της προσωπικής του ζωής. Το κύριο, δηλαδή, κίνητρο δεν είναι αποκομμένο από την εσωτερική μου λειτουργία, η οποία αποβλέπει όχι μόνο στο στιγμιαίο καλό και συμφέρον, αλλά και στο μακροπρόθεσμο ή ακόμη και το αιώνιο καλύτερο.

Διότι, καθένας που ζει πάνω στη γη όχι μόνο δεν θέλει να πεθάνει – αν και είναι η μόνη αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει ακόμη και αν είναι βασιλιάς -, αλλά εργάζεται και επενδύει σε ένα καλύτερο αύριο, σε ένα καλύτερο δρόμο που θα τον φέρει πιό κοντά στο προσωπικό του όραμα, στην δική του τελική ελπίδα. Λαμβάνοντας δε υπόψη μας ότι η αλήθεια της δημιουργίας μάς διδάσκει την υπαρκτή αφθονία και τον πλούτο που υπάρχει για όλους – άσχετα από τον τραγικό τρόπο που εμείς διαχειριζόμαστε τον υφιστάμενο φυσικό πλούτο – οδηγούμαστε στο φυσικό συμπέρασμα ότι αυτή η αλήθεια της αφθονίας και του υφιστάμενου φυσικού πλούτου είναι ο οδηγός για την επιλογή του καλύτερου προσωπικού μας δρόμου.

Ενός δρόμου του οποίου την είσοδο μας υπέδειξε ο ίδιος ο Χριστός και ο ίδιος μας δίδαξε με το πιό ξεκάθαρο μήνυμα τον τρόπο που πρέπει να περπατάμε και να ταξιδεύουμε πάνω σε αυτό το δρόμο, αποφεύγοντας απάτες και αδιέξοδα, τα οποία είτε μας οδηγούν στην προσωπική μας καταστροφή, είτε μας οδηγούν σε καθυστερήσεις στην απόλαυση αγαθών που έχουν ετοιμαστεί για μας, και τα προσωπικά μας λάθη μας εμποδίζουν στον στόχο μας.

Ο δρόμος είναι ανοιχτός και αναμένει τον ενδιαφερόμενο περιπατητή να κάνει το δικό του μίλι για να κερδίσει το σήμερα, αλλά και το διαχρονικό παρόν της δημιουργίας.