Αρχεία για: Σεπτέμβριος 2022

Οι δρόμοι είναι στατικές κατασκευές που χρησιμοποιούνται για την μετακίνηση και μεταφορά ανθρώπων και άλλων πραγμάτων. Οι δρόμοι ποτέ δεν μετακινούνται, αλλά μετακινούνται πάνω σ’ αυτόν όσοι τον χρησιμοποιούν. Ο δρόμος ποτέ δεν εκβιάζει κανένα να περπατήσει ή να τον χρησιμοποιήσει.

Η χρήση είναι στην επιλογή του ανθρώπου. Οι σύγχρονοι δρόμοι έχουν κανόνες χρήσης και η ευθύνη για την τήρηση των κανόνων δεν ανήκει στον δρόμο αλλά στον εκάστοτε χρήστη. Και, φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο δρόμος υφίσταται, αλλά όλα εξαρτώνται από το καθένα άτομο: αν θέλει να τον περπατήσει ή να τον ταξιδέψει είναι δική του απόφαση και ο δρόμος δεν έχει αντίρρηση, φτάνει ο ενδιαφερόμενος να τηρεί τους κανόνες.

Δρόμος δεν υπάρχει χωρίς σημείο εκκίνησης και άφιξης. Και καθένας μπαίνει στον δρόμο από την θέση που βρίσκεται και φτάνει στον προορισμό τον οποίο ο ίδιος έχει αποφασίσει. Ο δρόμος δεν εκβιάζει κανένα να φτάσει στο τέλος του. Ειδικά στην σύγχρονη εποχή που χρησιμοποιείται και ο ουρανός και η θάλασσα, οι υφιστάμενοι δρόμοι είναι πρακτικά άπειροι και καθένας αποφασίζει από ποιό σημείο θα μπει στον συγκεκριμένο δρόμο για να φτάσει στον προορισμό που ο ίδιος έχει επιλέξει. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό δεν φτάνει ποτέ κανείς πουθενά.

Οι θολές εικασίες, τα μυθεύματα που εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, και η άγνοια της αλήθειας και της σύγχρονης πραγματικότητας, είναι οι κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Το μήκος του δρόμου, η αυστηρότητα των κανόνων κυκλοφορίας μέσα στην καθημερινότητα, φέρνει στο άτομο την κούραση και την απογοήτευση. Και ενώ κατά βάση επιθυμεί να φτάσει με ασφάλεια στον προορισμό που έχει επιλέξει, στην πορεία πέφτει σε παγίδες από άγνοια και αδυναμία, παρασύρεται από ψεύδη,φαντασιώσεις και μυθεύματα ανώνυμων και ανεύθυνων οδηγών που μας οδηγούν πολλές φορές στην λάθος έξοδο ή το αδιέξοδο.

Η φράση του Χριστού “εγώ είμαι η οδός και κανένας δεν φτάνει στην παρουσία του δημιουργού παρά μόνο αξιοποιώντας τον δικό μου δρόμο”, σημαίνει ότι καθένας οδοιπόρος προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να χρησιμοποιεί την δική μου υποδομή και τις δικές μου οδηγίες, προκειμένου ο δικός του σύγχρονος δρόμος να είναι ασφαλής, ευχάριστος και παραγωγικός μέσα στην καθημερινή του ζωή.

Η σύγχρονη πραγματικότητα μας υποχρεώνει να αναπροσαρμόσουμε τις αναζητήσεις μας στις δικές μας τις ανάγκες και τις δικές μας συνθήκες ζωής.

Διότι, από την εποχή του Χριστού η ζωή παραμένει η ίδια, αλλά μόνο ως προς τα ουσιαστικά της στοιχεία και όχι ως προς τους παράγοντες που δημιουργούνται κατά την διάρκεια του βίου μας. Η ζωή, δηλαδή, παραμένει ίδια ως προς τα βασικά της στοιχεία – αναπνοή, τροφή, νερό, προστασία, κλπ, – ωστόσο οι πηγές που τροφοδοτούν αυτές τις βασικές λειτουργίες της ζωής έχουν μεταβληθεί σε απίστευτο βαθμό, με αποτέλεσμα να χανόμαστε μέσα στο πλήθος των θεμάτων που αφορούν τις επιλογές μας πάνω στα προσφερόμενα αγαθά – ιατρική, φαρμακολογία, διεθνές εμπόριο καταναλωτικών αγαθών, κοινωνική προβολή, κλπ – με αποτέλεσμα, πολλές φορές, να μην επαρκούν οι ώρες της ημέρας για να επιλέξουμε και να καταναλώσουμε τα αγαθά που μας προσφέρονται. Και μπορεί αυτό να μην είναι εκ προοιμίου κακό, ωστόσο, επιβαρύνει την καθημερινότητά μας με αμέτρητες δυνατότητες, άρα και χρόνο και δαπάνες για να τα αποκτήσουμε και να ωφεληθούμε – υποτίθεται – από όλα αυτά.

Διότι, απαιτούνται περισσότερες δυνάμεις αντίστασης στην πλεονεξία και την φιλαργυρία, όταν αυτά τα δυο δηλητηριώδη στοιχεία είναι καμουφλαρισμένα μέσα σε μυριάδες επιλογές ακόμη και για απλά πράγματα, όπως είναι η τροφή, η ενδυμασία και η κοινωνική προβολή και αναγνώριση. Διότι, όταν έλεγε ο Χριστός να φυλάγεστε από κάθε πλεονεξία, ήξερε ότι αυτό το σαράκι της πλεονεξίας και της φιλαργυρίας, συνυφασμένο με τις βασικές λειτουργικές ανάγκες της καθημερινότητας – τροφή, καθημερινής ανάγκης υλικά στοιχεία – ήταν δύσκολο να τα διακρίνει κάποιος και να μην υποπέσει στο τραγικό αμάρτημα του μη χορτασμού. Για τον λόγο αυτό είπε και την παραβολή του άφρονα πλούσιου, ο οποίος θα γέμιζε τις αποθήκες του με σιτηρά και γεωργικά προϊόντα της εποχής εκείνης – που δεν υπήρχαν καν ψυγεία – για τις – φανταστικές – ανάγκες της καλύτερης επιβίωσής του, χωρίς να έχει εξασφαλίσει πρώτα την διάρκεια της ίδιας της ζωής του.

Και αυτό είναι ένα βαθύ μάθημα για την δική μας πρακτική καθημερινότητα, που δεν γνωρίζουμε πού σταματά η ικανοποίηση μιας πραγματικής ανάγκης σε τροφές, σκεπάσματα, κοινωνική καταξίωση και προβολή, και πού αρχίζει το πεδίον της πλεονεξίας και του αχόρταγου πλουτισμού που δεν έχει – κατά κανόνα – καλό τέλος. Διότι, προσθέτοντας υλικά αγαθά που δεν είναι απολύτως απαραίτητα για την καθημερινότητα, ανοίγουμε θύρες σε μάταιους ατομικούς σύγχρονους αδιέξοδους δρόμους αυτοκαταστροφής. Και αυτό επιφέρει ζημία και κανένα όφελος.

Οι σύγχρονοι δρόμοι, δηλαδή ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν έχει την ίδια εικόνα με αυτή της εποχής του Χριστού. Σήμερα ο τρόπος ζωής μας είναι απόλυτα διαφορετικός, τόσο ως προς τους δρόμους επικοινωνίας, όσο και ως προς το τί ακριβώς μεταφέρεται μέσα από αυτούς τους δρόμους.

Διότι ένας δρόμος είναι ο “αγωγός” μέσω του οποίου μεταφέρονται όλα τα ζητήματα, από υλικά αγαθά μέχρι ιδέες και πιστεύω, άρα δεν είναι μόνο η διαφορετική εικόνα των σημερινών δρόμων από εκείνης της εποχής του Χριστού, αλλά είναι και το υλικό που μετακινείται και μεταφέρεται μέσω αυτών των σύγχρονων δρόμων. Άρα, δεν είναι μόνο η διαφορετική εικόνα την οποία πρέπει να προσέχουμε για να μην φτάνουμε στα αδιέξοδα, αλλά είναι και το τί μεταφέρουμε μέσα από αυτόν τον σύγχρονο δρόμο. Διότι ο δρόμος είναι διαθέσιμος για να τον χρησιμοποιήσουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για την δική μας ευθύνη.

Καθένας που θέλει να περπατήσει στον δρόμο που άνοιξε ο ίδιος ο Χριστός, ένα δρόμο που οδηγεί προς τον δημιουργό θεό, πρέπει να γνωρίζει, όχι μόνο τον δρόμο και τους κανόνες που διέπουν μια ασφαλή, ειρηνική και χαρούμενη πορεία, αλλά πρέπει να έχει και αγαθό περιεχόμενο μέσα στην ατομική του συνείδηση, προκειμένου το εφόδιο της πίστης να βρίσκει καλή τροφή και να αναπτύσσεται σε όλη την προσωπική διαδρομή ανάλογα με τις ατομικές ανάγκες κάθε αναζητητή.

Το παράδειγμα του Ιούδα και του Ανανία και της Σαπφείρας, αποδεικνύουν ότι η επιφανειακή διάθεση και η εξωτερική εικόνα δεν επαρκούν, αλλά μαζί με την επίγνωση και το εξωτερικό ενδιαφέρον πρέπει στο βάθος της συνειδήσεως να υπάρχει και η αλήθεια των πραγμάτων. Χωρίς αγαθό περιεχόμενο στο όχημα της συνειδήσεώς μας, η παρέκκλιση από την ασφαλή οδό είναι βεβαία, και το αδιέξοδο στις διαδικασίες αύξησης της πίστης είναι μονόδρομος, ακριβώς, γιατί ο εσωτερικός μας κόσμος δεν τροφοδοτείται από αγαθούς καρπούς, αλλά παρασύρεται από την ανασφαλή επιφάνεια και τα έωλα συναισθήματα.

Ο Ιούδας πίστευε στο Χριστό, αλλά είχε μέσα του το σαράκι της φιλαργυρίας. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα πίστευαν στον έργο του Χριστού, αλλά η πλεονεξία και η εξωτερική εικόνα που επεδίωκαν δεν βοήθησε στην σωτηρία τους. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, ο βομβαρδισμός των πληροφοριών που έχουμε για όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας μέσω των μέσων ενημέρωσης, καθιστά τον ατομικό σύγχρονο δρόμο πιό ευάλωτο, άρα και πιό επικίνδυνο.

Συνεπώς, όχι μόνο η γνώση της αλήθειας των πραγμάτων πρέπει να είναι πλήρης – ανάλογα με τις προσωπικές μας ανάγκες -, αλλά και η τροφοδοσία του εσωτερικού μας κόσμου με καθαρά και σύγχρονα υλικά από την διδασκαλία του Χριστού πρέπει να είναι δημιουργικά παρόντα σε κάθε επιλογή και απόφαση της προσωπικής μας καθημερινότητας.

Η καθημερινή μέριμνα για τις ανάγκες επιβίωσης αποτελεί μια βασική λειτουργία της ζωής όλου του πληθυσμού της γης. Κανείς δεν εξαιρείται από αυτό τον κανόνα, άσχετα με το πού κατοικεί, ή ποιό είναι το εισόδημά του. Η εξασφάλιση δηλαδή των αναγκαίων για την επιβίωσή μας δεν είναι παρωνυχίδα, αλλά είναι ένας υποχρεωτικός δρόμος, ανεξάρτητα από την ταχύτητα ή τον τρόπο που καθένας αντιμετωπίζει αυτή την πραγματικότητα.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι κανένας άνθρωπος επί γης δεν παραβαίνει τον κανόνα του ύπνου και της ανάπαυσης, διότι αυτό είναι αδύνατο από την φυσική μας κατασκευή. Καθένας, δηλαδή, εργάζεται και δραστηριοποιείται ανάλογα με τις προσωπικές του ανάγκες και τις κοινωνικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες διάγει τον βίο του. Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, αν κατανοηθεί ορθά και ισορροπημένα.

Διότι, πόσο, πώς και πότε θα εργαστεί κάποιος είναι ένα δεδομένο, και ανάλογα με αυτό καθορίζεται και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο ημερήσιος τρόπος δράσης του. Ωστόσο, κανείς δεν αποφεύγει την ανάπαυση και τον ύπνο, γιατί αυτό αποτελεί την υποχρέωση για την ατομική μας επιβίωση. Με λίγα λόγια, όλοι έχουμε δραστηριότητες, αλλά όλοι έχουμε και χρόνο διακοπής, ανάπαυσης και ύπνου.

Και αυτό ακριβώς συνιστά κανόνα μελέτης για την φυσική μας ευεξία, αφού κανείς δεν μπορεί να ζήσει και να επιβιώσει με διαφορετικό τρόπο. Το σώμα μάς αναγκάζει να είμαστε δραστήριοι, και το σώμα μάς αναγκάζει να διακόπτουμε τις δραστηριότητές μας για να μπορεί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις και να ανανεώνεται.

Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, γιατί η καθημερινή δραστηριότητα, η οποία αφορά συνήθως τις ενέργειες επιβίωσης, είναι πολύτιμη και απαραίτητη, αλλά αποδεικνύεται ότι εξίσου απαραίτητη και πολύτιμη είναι και η περίοδος της παύσης και της ανάπαυσης από τις δραστηριότητές μας. Και επειδή η πίεση για τις ανάγκες της καθημερινότητας είναι συνεχής, ο δημιουργός της φυσικής ζωής μας, έχει μεριμνήσει καθένας να υποχρεώνεται σε παύση και ανάπαυση, διότι διαφορετικά θα αυτοκαταστραφεί.

Και αυτή η φυσική ανάγκη του σώματος αντανακλά και την ανάγκη του εσωτερικού μας κόσμου, των σκέψεων και των συναισθημάτων, σε μια αντίστοιχη παύση και ανανέωση μέσα στο 24ωρό μας, διότι διαφορετικά επέρχεται κόπωση και δημιουργείται μέσα μας κορεσμός, μια κατάσταση επικίνδυνη για την ψυχική αλλά και την σωματική μας ευεξία.

Η ισορροπία, λοιπόν, ανάμεσα στην δράση και στην παύση, στην κούραση και την ανάπαυση, είναι η ασφαλής προϋπόθεση για μιά καλύτερη πορεία στο δρόμο του μέλλοντος. Και η ανανέωση των προσωπικών μας ενδιαφερόντων είναι το στοιχείο που τροφοδοτεί τον εσωτερικό μας κόσμο με ελπίδα και προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και για την προοπτική της αιώνιας ζωής.

Ο Χριστός δεν τιμώρησε κανένα για τα λάθη του. Καθένας αυτο-τιμωρείται από τις επιβλαβείς επιλογές του, όταν αυτές δεν επιφέρουν βελτίωση, αλλά αυξάνουν το βάρος της καθημερινότητας.

Από τα αποτελέσματα αποδεικνύεται και η ορθότητα των επιλογών μας. Καλά αποτελέσματα, δηλώνουν ότι έχουμε κάνει σωστές επιλογές. Το αντίθετο συμβαίνει αν το αποτέλεσμα δεν μας ικανοποιεί αλλά μας ζημιώνει. Με λίγα λόγια, καθένας μας εισπράττει πρώτος το όφελος ή την ζημία από τις επιλογές του, άσχετα αν στην συνέχεια επηρεάζονται και άλλοι από τις επιλογές μας.

Και αυτό, φυσικά, συμβαίνει κάθε στιγμή της καθημερινότητας, διότι σε κάθε σκέψη ή απόφαση και πράξη, υποκρύπτεται και η συνέχεια, η οποία θα αποφέρει και τα άμεσα ή μακροχρόνια αποτελέσματά της. Και επειδή κανείς άλλος δεν κρατά το τιμόνι της ζωής μας και κανείς άλλος δεν έχει την ευθύνη των δικών μας πράξεων, είναι φυσικό να παίρνουμε όλα τα μέτρα, προκειμένου να σκεφτόμαστε ορθά και να αποφασίζουμε έχοντας επίγνωση των συνεπειών των πράξεών μας.

Και επειδή σήμερα, τον 21ο αιώνα, οι δρόμοι της προσωπικής μας καθημερινότητας είναι εκ προοιμίου σύνθετοι και όχι απλοί και γνωστοί όπως ήταν στο παρελθόν, απαιτείται προσωπική μέριμνα και ευθύνη, τόσο για τις σκέψεις και υπολογισμούς, όσο και για αυτές καθ’ αυτές τις πράξεις μας, δεδομένου ότι όλοι είμαστε επιρρεπείς στο εύκολο και στο ξεκούραστο, χωρίς να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας τις συνέπειες που μπορεί να προκύψουν.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην διδασκαλία του δεν ωραιοποίησε τα πράγματα, αλλά δίδαξε την στενή πύλη και τον στενό και θλιμμένο δρόμο στην πρακτική μας καθημερινότητα, προκειμένου να μην μένουμε μόνο στο εύκολο και το πρόχειρο, αλλά να αναζητούμε και τον έλεγχο των συνεπειών των πράξεών μας. Βέβαια η θλίψη δεν πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός, αλλά πρέπει να είναι η συνέπεια των προσπαθειών μας να κατανοήσουμε βαθύτερα τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεών που πρόκειται να υλοποιήσουμε στην προσωπική μας καθημερινότητα και ευθύνη.

Και, φυσικά, αυτή η προσπάθεια προϋποθέτει και αύξηση του εσωτερικού μας κόσμου στον τομέα της σοφίας και της σύνεσης, δηλαδή των εσωτερικών μας ικανοτήτων, ώστε να αναζητώ και να κατανοώ βαθύτερα τον σύγχρονο τρόπο ζωής με τις μυριάδες των επιλογών που μου δίνονται για κάθε σημαντικό ή ασήμαντο θέμα που τίθεται κάθε στιγμή στην προσωπική μου ευθύνη.

Και μπορεί αυτό να ακούγεται αόριστο, ωστόσο, καθένας καταλαβαίνει ότι όλα εξαρτώνται από τον εσωτερικό μας κόσμο, από εκεί, δηλαδή, που αρχίζουν οι σκέψεις για τις επιλογές και τις αποφάσεις μας. Ασθενής και αναιμικός εσωτερικός κόσμος, σημαίνει μικρή προσπάθεια και πρόχειρες αποφάσεις, οι οποίες, κατά κανόνα, δεν συνιστούν και την καλύτερη για μένα προσωπικά επιλογή.

Ο Χριστός δεν συνέστησε μια εύκολη ζωή, αλλά μια ζωή προσωπικής ευθύνης επιλογών και ανάληψης των συνεπειών που προκύπτουν, ώστε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να επιχειρούμε ξανά και ξανά μέχρι που να πετύχουμε τον στόχο μας, αξιοποιώντας όλα τα εφόδια που διαθέτει καθένας μας.