Για να αντιληφθούμε και να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας που γίνονται στην σύγχρονη κάθε φορά εποχή είναι απαραίτητη η προσωπική μας παρατήρηση και η παραδοχή της αλήθειας των πραγμάτων χωρίς να ωραιοποιούμε την πραγματικότητα.
Και, φυσικά, αυτό δεν είναι εύκολο, διότι απαιτείται εξάσκηση και δύναμη εσωτερική για να δούμε και να αντέξουμε την αυτοκριτική μας. Με λίγα λόγια, δεν είναι εύκολο να παραδεχθούμε την αλήθεια των πραγμάτων, αλλά – κατά κανόνα – αναζητούμε δικαιολογίες για να ικανοποιήσουμε την συνείδησή μας (δεν φταίω εγώ, οι άλλοι και το περιβάλλον και οι συνθήκες φταίνε) και να αποφύγουμε τον αυτοέλεγχο και – πολύ περισσότερο – αποφεύγουμε να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και να επιστρέψουμε στην προ του λάθους κατάσταση.
Αυτό σημαίνει ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την αλήθεια και την πραγματικότητα, δηλαδή αφαιρούμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να επανορθώσει το λάθος και να επουλώσει την πληγή που έχει ήδη δημιουργηθεί. Αυτή, ακριβώς, η κατάσταση αποδεικνύει την ισχνότητα των εσωτερικών μας δυνάμεων, οι οποίες δεν επαρκούν για την επανασύνδεση με την πραγματικότητα και την αναζήτηση νέας πορείας στους καθημερινούς μας δρόμους.
Δηλαδή, η επάρκεια των εσωτερικών μας δυνάμεων, – της θέλησης, της διάκρισης, της εμπιστοσύνης, της ορθής κατανόησης των πραγμάτων, κλπ, – δεν είναι ικανή να τροφοδοτήσει με στοιχεία τον εσωτερικό μας κόσμο, με αποτέλεσμα να έχουμε μια φθίνουσα και όχι αύξουσα εξέλιξη στην προσωπική μας καθημερινότητα. Και επειδή αυτό το στοιχείο της επάρκειας σε εσωτερική δύναμη είναι το κυρίαρχο στοιχείο που καθορίζει την προσωπικότητά μας, φτάνουμε στο σημείο να είμαστε αδύναμοι να αντιληφθούμε και να αντιδράσουμε ανάλογα σε κάθε περίπτωση εξωτερικής ή και εσωτερικής πρόκλησης.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός στην διδασκαλία του έβαλε ως πρώτο στόχο την κατανόηση της προσωπικής μας κατάστασης κάθε στιγμή, αλλά και υπέδειξε τους λόγους που μας οδηγούν στις λάθος σκέψεις, στις λάθος αποφάσεις και επιλογές, με αποτέλεσμα την φθορά και όχι την ανανέωση μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Διότι, η κριτική είναι καλή και πολύτιμη, αλλά δεν αρκεί για να αποκατασταθεί η βλάβη που έχει ήδη επέλθει. Θα πρέπει καθένας που αντιλαμβάνεται το λάθος του να έχει πρώτα την δύναμη να το παραδεχθεί και στην συνέχεια να αποκαταστήσει τον σύγχρονο δρόμο του.
Και αυτό σημαίνει ότι καθένας καλείται να κατανοήσει τις πηγές αυτής της εσωτερικής δύναμης που προσφέρει μόνο η επίγνωση του ίδιου του δημιουργού, προκειμένου να σταθμίσει τις επόμενες σκέψεις και επιλογές του σύμφωνα προς το θέλημα και την γνώμη του δημιουργού.