Η σύγχρονη ζωή και οι τρόποι που αντιμετωπίζουμε όλοι τις καθημερινές προκλήσεις δεν επιτρέπουν κανένα μηδενισμό, καμιά παράβλεψη ή αγνόηση της αλήθειας των πραγμάτων της ζωής. Ό,τι υπάρχει, έχει αξία, ανεξάρτητα εάν φαίνεται ωφέλιμο ή επιζήμιο σε κάποιον ή και σε όλους. Η παράβλεψη αυτής της αλήθειας μπορεί να μας οδηγήσει, αργά ή γρήγορα στην λάθος εκτίμηση, στην λάθος επιλογή και τελικά στην λάθος απόφαση και στην λάθος πράξη, από την οποία κινδυνεύουμε να εισπράξουμε άρνηση και όχι κέρδος. Και αυτό, προφανώς, είναι κρίσιμο θέμα, διότι εφάπτεται όλων των σχέσεων που έχουμε, τόσο με τον εαυτό μας, όσο και με το φυσικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, περιοχές μέσα στις οποίες όλοι διάγουμε την καθημερινότητά μας.
Από τα πιό ωφέλιμα έως τα πιό αρνητικά, όλα έχουν τον ρόλο τους και κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει τον ρόλο και την αξία τους. Διότι, κανείς δεν θέλει το σκοτάδι, αλλά αν αγνοήσουμε την παρουσία και τον ρόλο του στην καθημερινή – κατά κυριολεξία – ζωή, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε φαιδροί και ανώριμοι, νομίζοντας ότι ο δημιουργός έχει κάνει λάθος επιλογές στην δημιουργία του, μέσα στην οποία, όχι μόνο υπάρχουμε και κινούμαστε, αλλά αναζητούμε και μεγαλύτερους και με μεγαλύτερο μήκος δρόμους, αποβλέποντας όχι μόνο στο σήμερα και στην ποιότητα της καθημερινής ζωής, αλλά αποβλέποντας και στις προοπτικές του διαχρονικού μέλλοντος που μας αποκάλυψε πρώτος ο Χριστός, και μας δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο θα ανακαλύψουμε τα μυστηριώδη περάσματα και θύρες, που μας οδηγούν στην δική του διαχρονική αιωνιότητα.
Και μπορεί η κλειδαριά σε μια κλειστή θύρα να είναι μια λεπτομέρεια, ωστόσο, εάν δεν μπει το κατάλληλο κλειδί και να γίνει η κατάλληλη κίνηση, ποτέ δεν θα ανοίξει η κλειστή θύρα. Διότι, η θύρα που άνοιξε ο Χριστός δεν είναι ξέφραγο αμπέλι για τον κάθε κλέφτη και απατεώνα, αλλά είναι μυστική και καθένας που ενδιαφέρεται πρέπει να μάθει και να μην μηδενίζει κανένα στοιχείο από όσα ο ίδιος ο Χριστός μας δίδαξε.
Η έννοια της πλατιάς οδού και της ανοιχτής θύρας δεν είναι ωφέλιμη και συμβατή με την διδασκαλία του Χριστού, αλλά είναι αποκύημα και δημιούργημα της δικής μας παράβλεψης της αλήθειας της δημιουργίας, γιατί, συνήθως, όλοι θέλουμε το καλύτερο αλλά χωρίς κανένα κόστος. Και αυτό δεν είναι αποδεκτό από καμιά λογική κοινωνία, η οποία ξέρει ότι κάθε μηδενισμός και σκόπιμη άγνοια δεν οδηγεί ποτέ σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Η παράβλεψη και η αγνόηση ή υποτίμηση των μικρών αληθειών της διδασκαλίας του Χριστού τις οποίες όλοι παραμελούμε, μπορεί να είναι η αιτία των προσωπικών μας αδιεξόδων στην πρακτική μας καθημερινότητα.