Αρχεία για: Νοέμβριος 2022

Το ποσοστό του χρόνου και των δυνάμεων που διαθέτουμε για την κάλυψη των καθημερινών μας αναγκών είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τον χρόνο και τις δυνάμεις που διαθέτουμε για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα. Και είναι φυσικό αυτό, αφού οι ανάγκες επιβίωσης μας πιέζουν αδιάκοπα, ακόμη, πολλές φορές, και στον ύπνο μας.

Διότι, η ανάγκη για εξεύρεση τροφής και προστασίας είναι άμεσα συνδυασμένη με την ύπαρξή μας, και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, αφού, όταν το σώμα σου υποφέρει από πείνα και δίψα ή κρύο και ζέστη, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι με ποιό τρόπο θα καλυφθεί το κενό της ημερήσιας ανάγκης σου.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτό θέλει μια καλή και ασφαλή διαχείριση, διότι ξεκινάμε από την κάλυψη μιας φυσικής ανάγκης, αλλά συχνά – για να μη πω πάντοτε – χάνουμε το μέτρο της ανάγκης, και υπερβαίνουμε το πραγματικό μέγεθος της ανάγκης, φτάνοντας σε ακρότητες, δηλαδή συσσωρεύοντας πράγματα, τα οποία στην πραγματικότητα δεν θα τα χρειαστούμε ποτέ, ή τουλάχιστον, δεν θα τα χρειαστούμε άμεσα.

Αυτή η πραγματικότητα μας ανοίγει την θύρα της πλεονεξίας και της απληστίας, με αποτέλεσμα να θέλουμε πράγματα που δεν είναι αναγκαία, αλλά, αντίθετα, μας είναι βάρος και δυσκολία στην προσωπική μας καθημερινότητα. Διότι, αφορμή λαμβάνοντας η πλεονεξία μέσω της υπέρβασης των δικών μου ορίων, αναπτύσσεται σε βάρος άλλων υπαρκτών αναγκών, τις οποίες δεν τις υπολογίζουμε σήμερα, αλλά η κάλυψή τους θα μας βοηθήσει σε μελλοντικές ανάγκες, οι οποίες – τις περισσότερες φορές – είναι βασικής αξίας, γιατί η ύπαρξη και η ωριμότητά τους θα αποτελέσουν αύριο ή στο μέλλον την βάση για μια ισχυρότερη βάση της πραγματικής ζωής.

Διότι, όπως το σώμα μας δεν καλύπτει μόνο τις καθημερινές του ανάγκες αλλά είναι πραγραμματισμένο να αποθηκεύει και στοιχεία που θα τα χρειαστεί στο μέλλον, έτσι και ο εσωτερικός μας κόσμος, οι σκέψεις, οι συλλογισμοί, οι προτιμήσεις, οι επιλογές και οι αποφάσεις μας, συνιστούν έναν άλλο κόσμο, ο οποίος συνυπάρχει και συλλειτουργεί με τις υλικές ανάγκες του σώματος, και η ισορροπία ανάμεσα στις δυο αυτές πλευρές των καθημερινών μας αναγκών, θα αποδώσει και την ισορροπία στην συνολική προσωπική μας ζωή στα πλαίσια της καθημερινότητας.

Αδυναμία στον τομέα των έγκυρων σκέψεων και των σοφών επιλογών μας είναι προφανές ότι θα αποτελέσει ένα σαθρό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο δεν μπορεί να στηριχθεί κάτι σοβαρό και με αντοχή σε βάθος χρόνου και δυσκολιών που θα προκύψουν αύριο στην προσωπική μας καθημερινότητα. Αντίθετα, ο έγκαιρος προβληματισμός μειώνει τις πιθανότητες για μια καταστροφή που θα προκύψει από την δική μας αμεριμνησία και αφέλεια στους σύγχρονους πολύπλοκους δρόμους της καθημερινότητας.

Τα αδιέξοδα στην καθημερινή μας ζωή, είτε είναι τυχαία είτε είναι αναμενόμενα, έχουν ανάγκη από υπέρβαση, δηλαδή από δύναμη ατομική, με ό,τι αυτή μπορεί να περιλαμβάνει εκτός βέβαια από την αναγκαία σωματική ικανότητα. Σε κάθε περίπτωση, η αδυναμία αποδεικνύει την όχι ορθή προετοιμασία εκ μέρους μας, και αυτό μπορεί να σημαίνει ή υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων ή έκτακτη και μη αναμενόμενη κλιμάκωση της πρόκλησης, ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις απαιτείται επαύξηση της δύναμης που διαθέτουμε.

Αυτή η απλή διαπίστωση, ότι δηλαδή απαιτείται μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που ήδη διαθέτουμε,  σημαίνει ότι ή έχουμε κάνει λάθος εκτιμήσεις ή οι δυνάμεις μας είναι καχεκτικές και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην σύγχρονη ζωή, με αποτέλεσμα να βυθιζόμαστε στα αδιέξοδα. Και για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση και να επιστρέψουμε στην επιτυχία απαιτείται ανανέωση της ενέργειας που διαθέτουμε και – πιθανόν – αύξηση των “αγγείων” που φυλάγουμε τις δυνάμεις μας.

Σε κάθε περίπτωση, εάν θέλουμε να αλλάξουμε τα προσωπικά μας δεδομένα, θα πρέπει – για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του συρμού σήμερα – να κάνω ένα restart τόσο στο σωματικό μου δείκτη περιεχομένου (στο φυσικό μου σώμα, το hardware), όσο και στο πνεύμα του νοός μου (στο software), ώστε να αποκατασταθεί η επικοινωνία με τις πηγές της δύναμης που παρέχει ο δημιουργός σε κάθε άτομο που αναζητά την δική του δύναμη για την υπέρβαση των καθημερινών προκλήσεων.

Εάν δεν γίνει αυτή η επανεκκίνηση στην πρακτική και ουσιαστική πλευρά της καθημερινότητας, τότε δεν μπορεί – κατά κανόνα – να υπάρξει αύξηση των δυνάμεων που διαθέτουμε. Και αυτό θα σημαίνει καθίζηση, νέα αδιέξοδα, αποτελμάτωση, απραξία και εσωστρέφεια χωρίς δύναμη εξωτερικής βοήθειας και λύτρωσης. Το restart  που έκανε ο άσωτος γιος της παραβολής, ξεκίνησε από την λογική σκέψη του (πόσοι δούλοι του πατέρα μου περνούν καλύτερα από μένα σήμερα) για να καταλήξει στην αλλαγή των συναισθημάτων της ντροπής για ό,τι είχε κάνει, και την ψύχραιμη απόφαση του να επιστρέψει πίσω στην κατάσταση που είχε εγκαταλείψει με εύκολο και αβασάνιστο τρόπο κοντά στον πατέρα του.

Και αυτό είναι ένα βασικό μάθημα της διδασκαλίας του Χριστού. Η μετάνοια στα συναισθήματα, για να έχει αποτελέσματα στην πρακτική μας ζωή, πρέπει να συνοδεύεται και από την σωματική μεταβολή και κινητοποίηση του σώματος και του νού μας προς την νέα κατεύθυνση, δηλαδή της επιστροφής στο σημείο έναρξης της οδού που μας οδήγησε στο αδιέξοδο. 

Κατά κανόνα, η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή απ’ ότι την φανταζόμαστε. Διότι, με την φαντασία του ο άνθρωπος “χτίζει ανώγια και κατώγια”, αλλά μέχρι που να οικοδομηθούν όλα και να ολοκληρωθεί ένα έργο, περνάει πολύς καιρός και υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες.

Και αυτό ισχύει σε όλα τα θέματα της καθημερινότητας κάθε ατόμου πάνω στη γη όσο καιρό βρίσκεται στην παρούσα ζωή. Η φαντασία και η επιθυμία γεμίζει την ψυχή μας, αλλά για να προκύψει μια βιώσιμη πραγματικότητα, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια  και προσήλωση, δηλαδή “κάρφωμα με καρφιά” – αυτό σημαίνει προς-ήλωση -, προκειμένου να φτάσει ένα καλό έργο στο όριο της αρτιότητας και της διατήρησης σε όριο χρόνου μιας τουλάχιστον γενεάς, δηλαδή 30+ χρόνια. Γιατί η γνησιότητα κάθε έργου, ανθρώπινου ή θεϊκού, δοκιμάζεται όχι μόνο μέσα από τις μπόρες της ζωής, αλλά δοκιμάζεται και από την αντοχή του μέσα στα χρόνια.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι όποιος ακούει αλλά δεν εφαρμόζει στην καθημερινή του ζωή την δική του διδασκαλία, δεν μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα, διότι το έργο του φθείρεται και δεν αντέχει στον χρόνο και στις μπόρες της ζωής. Στην παραβολή του γεωργού που σπέρνει τον σπόρο, ο χριστός διευκρίνισε ότι ο σπόρος που πέφτει σε χώμα χωρίς βάθος και ουσίες ανάπτυξης, σε λίγο θα λυγίσει από την ζέστη και την έλλειψη και θα οδηγηθεί στην ξηρασία και την ανυπαρξία. Αντίθετα, ο σπόρος που πέφτει σε καλό χώμα, αυτός θα παραμείνει και θα φέρει πολλαπλάσιο καρπό σε βάθος χρόνου. Με λίγα λόγια, χωρίς σπορά του λόγου στην αγαθή συνείδησή μας δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο καλό ουσιαστικό αποτέλεσμα που θα καρποφορεί και στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτό και καθένας που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει το θέλημα του θεού για την προσωπική του ζωή πρέπει να αναζητήσει επίμονα – προσηλωμένα – την αναζήτηση του θελήματος του δημιουργού για την δική του προσωπική περίπτωση. Και αυτό έχει δυο όψεις. Από την μια τα καλά έργα και από την άλλη τη βαθύτερη καθημερινά επίγνωση του ίδιου του δημιουργού ο οποίος και παρέχει τα πάντα για κάθε ανάγκη στην δική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι αδυναμίες στην εκτέλεση ενός έργου, πολλές φορές είναι θέμα δύναμης, δύναμης μεγαλύτερης από αυτήν που μπορεί να διαθέτουμε.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός αλλά αργότερα και ο απόστολος Παύλος θέτουν το θέμα της ατομικής δύναμης, της δύναμης του εσωτερικού μας κόσμου, προκειμένου οι σκέψεις, οι υπολογισμοί, οι επιλογές, οι αποφάσεις αλλά και ο τρόπος που θα εκτελέσουμε ένα έργο να είναι συμβατές με το σχέδιο – θέλημα του δημιουργού, ο οποίος και μπορεί να μας εφοδιάσει με την αναγκαία extra δύναμη που θα απαιτηθεί, προκειμένου να βγούμε από αδιέξοδα στο οποία μπορεί να έχουμε οδηγηθεί από άγνοια ή λάθος επιλογές.