Αρχεία για: Φεβρουάριος 2023

Η γνωριμία – από το ρήμα “γνωρίζω” – είναι η φυσική ικανότητα κάθε οργανισμού να αποθηκεύει τις εμπειρίες του και να τις αξιοποιεί για την επόμενη ανάγκη του, και αυτό δεν έχει σχέση με το περιβάλλον και το είδος του οργανισμού.

Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί – και πολύ περισσότερο ο άνθρωπος – διαθέτουν αισθητήρια, με τα οποία επικοινωνούν με το περιβάλλον τους, φυσικό και – για τους ανθρώπους – κοινωνικό και ανθρώπινο, και με βάση αυτή την ικανότητα της γνώσης και της γνωριμίας γίνεται δυνατή η σύνδεση με τον γύρω κόσμο και τις λειτουργίες του, ώστε καθένας οργανισμός να δίνει και να παίρνει τα αναγκαία για την επιβίωσή του.

Κανείς δεν μπορεί να πάρει κάτι που δεν υπάρχει, και κανείς δεν μπορεί να δώσει κάτι που δεν έχει. Αυτή είναι η φυσιογνωμία της ζωής και κανείς οργανισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτά τα όρια, ακριβώς γιατί αυτά είναι τα δεδομένα που όλοι οι οργανισμοί βιώνουμε καθημερινά και κανείς δεν εξαιρείται. Εάν κάποιος σκέφτεται αντίθετα με τον φυσικό νόμο της ύπαρξης, τότε προφανώς έχει χάσει την λογική του, και καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνει μαζί του.

Με λίγα λόγια, όλοι κινούμαστε μέσα στα πλαίσια του αισθητού ή του νοητού κόσμου και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή την υπαρξιακή αλήθεια, ακόμη και αν εμφανίζεται ως προπομπός νέων οριζόντων και νέων ουρανών. Διότι πράγματα τα οποία δεν είναι αισθητά και δεν είναι κατανοητά αποτελούν αντικείμενο ψυχιάτρων και όχι λογικών διαλόγων με την αλήθεια των πραγμάτων. Δηλαδή, μπορεί κάποιος να λέει ασυναρτησίες, αλλά εάν αυτά δεν μπορεί να μπουν σε μια σειρά λογικών εξηγήσεων, τότε δεν μπορεί να επηρεάσουν τον καθημερινό άνθρωπο, απλούστατα διότι δεν μπορεί να γίνουν αντικείμενο της δικής του προσωπικής καθημερινής εμπειρίας, άρα είναι ασυναρτησίες χωρίς κανένα όφελος.

Διότι, κάθε τι που δεν μπορεί να μετατραπεί σε πράξη και να γίνει αισθητό από μάρτυρες και αλήθεια, δεν μπορεί να σταθεί, όσο πρωτότυπο και σαγηνευτικό και αν είναι. Αυτό που βοηθά, δηλαδή, τον άνθρωπο δεν είναι το χάος, αλλά είναι η λογική βάση, πάνω στην οποία στηρίζεται η πίστη και η ελπίδα για την εξερεύνηση του άγνωστου αλλά σε κάθε περίπτωση υπαρκτού κόσμου, ακόμη και μη αισθητού με τα σημερινά δεδομένα.

Βασική προϋπόθεση της κάθε γνωριμίας είναι η μετατροπή της ιδέας και της θεωρίας σε πρακτική εφαρμογή, προκειμένου να αποδώσει όσα υπόσχεται ότι έχει στην διάθεσή του να προσφέρει στον ενδιαφερόμενο. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε, ή η θεωρία είναι λάθος ή ο άνθρωπος που την παρουσιάζει είναι εκτός λογικής πραγματικότητας. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι εάν θέλετε να δείτε αποτελέσματα από την δική μου διδασκαλία, πρέπει να την βάζετε σε καθημερινή εφαρμογή στις προσωπικές σας δουλειές, ώστε με την πάροδο του χρόνου να κατακτάτε όσα εγώ σας υπόσχομαι ότι υπάρχουν έτοιμα για σας.

Το θεμελιακό στοιχείο που διαθέτει κάθε ζωντανός άνθρωπος πάνω στη γη είναι η απόκτηση γνώσης και γνωριμίας με τα ορατά και τα μη ορατά πράγματα και θέματα.

Και αυτό πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς στο τί κατανοούμε και στο τί αγνοούμε, διότι είναι προφανές ότι υπάρχουν περιθώρια επέκτασης, από τα γνωστά στα άγνωστα, από τα ορατά στα μη ορατά, από την ικανοποίηση για την κατακτημένη γνώση και εμπειρία στην αναζήτηση των επόμενων άγνωστων θεμάτων που είναι βέβαιο ότι δεν τα γνωρίζω, αλλά αυτά υπάρχουν και θα ανακαλυφθούν από κάποιον ενδιαφερόμενο στο μέλλον.

Με λίγα λόγια, όλοι κατανοούμε ότι η υφιστάμενη γνώση – ατομική και συλλογική – δεν έχει περιορισμένους ορίζοντες, αλλά έχει – όπως αποδεικνύεται από την μέχρι σήμερα πραγματικότητα – απεριόριστους ορίζοντες ανάπτυξης, άσχετα αν εμείς, μέσα στην μιζέρια της κακής μας νοοτροπίας δεν θέλουμε να αφήνουμε πεδίο ανάπτυξης για τους άλλους γύρω μας ή για εκείνους που θα έλθουν πάνω στη γη μετά από εμάς.

Και όλοι κατανοούμε ότι η ικανοποίηση από τις προσωπικές ή τις κοινωνικές μας κατακτήσεις δεν πρέπει να είναι φρένο και εμπόδιο, αλλά πρέπει να είναι η δυναμική βάση για την επόμενη ανακάλυψη άγνωστων πραγμάτων, άγνωστων με την δική μας αποκαλυπτική ικανότητα και όχι με την υπαρξιακή τους υπόσταση, η οποία πάντοτε υπήρχε και απλά εμείς την ανακαλύψαμε σήμερα.

Αυτό είναι το κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού, αλλά και το ζητούμενο στον σύγχρονο κάθε μέρα κόσμο, ο οποίος ικανοποιείται μεν από την μέχρι αυτή τη στιγμή γνώση και εμπειρία των πραγμάτων, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι υπάρχει πολύς – ατέρμονας – δρόμος για την πορεία προς την πληρότητα που θα ικανοποιήσει το άτομο και την ανθρώπινη κοινωνία.

Διότι είναι ολέθριο λάθος η ικανοποίηση από την ήδη κεκτημένη γνώση και γνωριμία του ατόμου με τον κόσμο γύρω του – αισθητό και μη αισθητό – και η κατασκευή εμποδίων σήμερα, προκειμένου να αποκλείσουμε ή να περιορίσουμε την προσβασιμότητα των νέων γενεών στην επέκεινα της δικής μας γνώσης περιοχή του κόσμου.

Διότι, εάν εμείς δεν αναγνωρίσουμε και δεν κατακτήσουμε την υφιστάμενη πραγματική αλήθεια του σύμπαντος κόσμου – αισθητού και μη αισθητού – και επιμείνουμε στην τύφλωση της αλαζονικής ικανοποίησης από τις επιτυχίες μας, τότε είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια ότι η αλήθεια των πραγμάτων θα μας θάψει κάτω από τα ερείπια των οικοδομημάτων της Βαβέλ που χτίσαμε, στην προσπάθειά μας να μην χαθεί η δόξα που ήδη έχουμε κατακτήσει και πρέπει να διατηρηθεί και στο μέλλον με κάθε κόστος εξ αιτίας της απέραντης έλλειψης γνωριμίας με την αλήθεια των πραγμάτων και θεμάτων του κόσμου που  μας περιβάλλει και δεν προσπαθούμε – όπως θα έπρεπε – να τον αποκωδικοποιήσουμε, να τον γνωρίσουμε για να τον κατακτήσουμε.

Η γνωριμία – από το ρήμα γνωρίζω – σημαίνει ότι ξέρω κάτι, αναγνωρίζω κάτι που με ενδιαφέρει. Και μπορεί αυτό να ακούγεται αυτονόητο, ωστόσο, η πρακτική εφαρμογή του στην καθημερινότητά έχει κυρίαρχο ρόλο και επηρεάζει τόσο την προσωπική μας ζωή, όσο και τις ζωές των άλλων.

Διότι, κανείς δεν μπορεί να ζήσει αποκομμένος από τον γύρω κόσμο, ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις, ακόμη και αν αποφασίσει να ζήσει σε ένα σπήλαιο. Διότι η γνώση είναι απαραίτητη ακόμη και στην ζωή σε ένα σπήλαιο, δεδομένου ότι οι ανάγκες συνοδεύουν τον άνθρωπο από την στιγμή που γεννιέται μέχρι την ημέρα της ταφής του, και κανείς δεν εξαιρείται από αυτό τον επίγειο κανόνα, όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει κάποιος για το αντίθετο.

Διότι, ακόμη και ένας αναχωρητής, έχει γεννηθεί από μια μητέρα, μεγάλωσε σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον και δοκίμασε την εμπειρία της γνωριμίας και της επίγνωσης των γύρω του πραγμάτων, άσχετα από την απόφασή του να τα εγκαταλείψει για προσωπικούς λόγους.

Με λίγα λόγια, όλοι οι άνθρωποι που έζησαν ή ζουν σήμερα ή θα ζήσουν στο μέλλον, μπορεί να μην φορούν τα ρούχα της ίδιας μόδας με μας, μπορεί να μην πίνουν της ίδιας ποιότητας νερό και να μην χρησιμοποιούν τις σημερινές μας πρακτικές ζωής, ωστόσο, είμαστε περιορισμένοι όλοι από τον κανόνα της γνωριμίας, δηλαδή μπορούμε να ζούμε γιατί ξέρουμε, αναγνωρίζουμε, πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα με τα οποία συνδεόμαστε και αυτό έχει συνέπειες στην καθημερινή και όχι μόνο – ζωή μας.

Διότι, γνωριμία δεν υπάρχει μόνο προς την μια κατεύθυνση, αλλά η γνωριμία διοχετεύει πληροφορίες και μυριάδες άλλα στοιχεία από το ένα πρόσωπο στο άλλο, από το αντικείμενο το οποίο γνωρίσαμε και αποκτήσαμε μια σχέση – ακόμη και χρηστική – μαζί του, με αποτέλεσμα – ακόμη και ένα φυσικό αντικείμενο ή ζώο – να παίζει καθοριστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας. Από τις συσκευές που χρησιμοποιούμε όλοι, μέχρι τα αυτοκίνητα και όλα τα μεταφορικά και επικοινωνιακά μέσα, όλα μας επηρεάζουν και εμείς τα επηρεάζουμε, διότι δεν υπάρχει μονόδρομος στην γνωριμία, αλλά είναι μια αμφίδρομη μεταφορά πληροφοριών και μηνυμάτων από το ένα μέρος στο άλλο.

Για τον λόγο αυτό και διαθέτουμε άπειρο χρόνο και μεγάλες προσπάθειες, προκειμένου να μάθουμε τις γλώσσες και τους κώδικες επικοινωνίας, είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε πρόκειται για φυσικά ή τεχνικά δημιουργήματα. Διότι, χωρίς αυτή την ικανότητα και δυνατότητα, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει πάνω στη γη.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δίδαξε ότι εάν δεν γνωρίζουμε τον κώδικα επικοινωνίας μαζί του και με τον θεό – όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα και τους ανθρώπους – δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ορθά τον κόσμο που μας περιβάλλει, πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον μη ορατό κόσμο, του σήμερα και του μέλλοντος, αλλά ακόμη και η διαχείριση της καθημερινότητας εγκυμονεί κινδύνους και αδιέξοδα.

Η ικανότητα της γνωριμίας μας με την αλήθεια των πραγμάτων του κόσμου και του εαυτού μας είναι το όργανο της ζωής με το οποίο επικοινωνούμε, δίνουμε και παίρνουμε σε όλη την διάρκεια του επίγειου βίου μας. Όσο ζει κάποιος επικοινωνεί και μοιράζεται την γνώση των πραγμάτων, δίνοντας και παίρνοντας, ανάλογα με την περίσταση. Και, φυσικά, όταν πάψει αυτή η επικοινωνία και η ανταλλαγή των πληροφοριών, τότε αυτό σηματοδοτεί και το τέλος του επίγειου βίου μας, διότι οι νεκροί δεν ενδιαφέρονται πλέον, ούτε να δώσουν ούτε και να πάρουν κάτι από τα πράγματα που μας απασχολούν στην ζωή μας.

Και επειδή όλοι ξέρουμε ότι ο επίγειος βίος μας είναι περιορισμένος ανεξάρτητα από τα φυσικά ατομικά όρια του καθενός μας, είναι φυσικό να μας απασχολούν περισσότερο τα θέματα που έχουν μεγαλύτερη διάρκεια αξιών, παρά τα θέματα που έχουν μόνο εφήμερη και περιορισμένη αξία. Διότι, όλοι προσβλέπουμε στο καλύτερο, άρα αναζητούμε να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο και δράση στο να γνωρίζουμε εκείνα που θα μας προσφέρουν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου ό,τι εμείς – καθένας χωριστά – θεωρεί ότι έχει μεγαλύτερη αξία.

Διότι όσα φθείρονται έχουν μεγάλη αξία για την καθημερινότητα, ωστόσο, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν καλύπτει και όλο το φάσμα των ερωτημάτων της προσωπικής μας ζωής, διότι, και αν ακόμη κάποιος μπορεί να πει ότι έχει όλες τις απαντήσεις για την επίγεια ζωή μας, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο και για την επέκεινα του τάφου πραγματικότητα.

Και αυτό δηλώνει ότι η διάρκεια του βίου μας δεν προσφέρεται μόνο για την κατανόηση των φυσικών πραγμάτων που έχουμε καθημερινά ανάγκη και με τα οποία εξασφαλίζουμε την τρέχουσα καθημερινότητα, αλλά στο ίδιο διάστημα θα πρέπει να αναζητήσουμε απαντήσεις και για θέματα που όλοι ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα έλθουν να μας συναντήσουν κατά την διάρκεια του βίου μας.

Ωστόσο, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν είναι θέμα μιας μηχανικής μόνο λογικής, την οποία όλοι εφαρμόζουμε για να καλύπτουμε τις τρέχουσες ανάγκες μας, αλλά το ζήτημα αυτό ξεπερνά την μηχανιστική λογική και θέτει απαιτήσεις πέραν αυτής. Και εδώ μπαίνει το ζήτημα της πίστης, διότι ό,τι δεν είναι μετρήσιμο μηχανικά για να το κατανοήσουμε και να το αποδεχτούμε, έχει ανάγκη και την παράμετρο της πίστης.

Η πίστη είναι ελπιζομένων πραγμάτων υπόσταση και ύπαρξη, άρα αφορά όχι τον αισθητά μετρήσιμο κόσμο μόνο – άλλωστε με αυτή ζούμε όλοι καθημερινά χωρίς να το καταλαβαίνουμε και το εφαρμόζουμε στα πιο σύνθετα αλλά και στα πιο απλά πρακτικά της ζωής μας – αλλά ανοίγει και τον δρόμο για προεκτάσεις αναζητήσεων και πέραν του αισθητού κόσμου, των θεμάτων δηλαδή που μπορεί να μη μας απασχολούν αυτή τη στιγμή, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι θα μας απασχολήσουν στο μέλλον όλους μας, αφού κανείς δεν ζει για πάντα τον επίγειο βίου του.