Από την προσωπική μας καθημερινή εμπειρία ξέρουμε ότι τίποτα δεν προκύπτει εκ του μηδενός, εάν κάτι ή κάποιος δεν το προκαλέσει με οποιοδήποτε τρόπο, άμεσο ή έμμεσο. Τίποτα “δεν πέφτει από τον ουρανό”, όπως μας αρέσει να δικαιολογούμε τα ανεξήγητα της προσωπικής, αλλά και της κοινωνικής μας ζωής. Πάντα υπάρχουν λόγοι από τους οποίους προκύπτουν οι συνέπειες, είτε αυτές είναι πρακτικές είτε είναι μη ορατές δια γυμνού οφθαλμού, αλλά είναι παρούσες και επηρεάζουν την ζωή μας.
Η δυσκολία έγκειται σε δυο παραμέτρους. Πρώτον στην έλλειψη κατανόησης της αλήθειας των γεγονότων, και, δεύτερον η διαπίστωση ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Αντίθετα, τα αφήνουμε να συσσωρεύονται και μόνο όταν φτάσουμε στο απροχώρητο, τότε αναζητούμε την αιτία που προκάλεσε ένα δυσάρεστο – κυρίως – γεγονός, ενώ θα έπρεπε να είχαμε αναζητήσει νωρίτερα την αιτία ή τις αιτίες από τις οποίες προέκυψε το τελευταίο αυτό γεγονός.
Και αυτό αποδεικνύει την επιπολαιότητα και την ελαφρότητα που δείχνουμε οι περισσότεροι στα γεγονότα της ζωής μας, με αποτέλεσμα η συνείδησή μας να περνά στην φάση της αδράνειας και, εάν συνεχιστεί η επιπολαιότητα, να φτάνουμε στην στείρωση ή και την ολοκληρωτική κακοποίηση ή παραμόρφωση ή και την νέκρωση της ατομικής μας συνείδησης, δηλαδή να μην λειτουργεί καθόλου ή να λειτουργεί με λανθασμένους υπολογισμούς και διαστρεβλωμένα δεδομένα που τροφοδοτούν την δουλεία και την υποταγή μας στους λάθος αφέντες της προσωπικής μας ή ακόμη και της κοινωνικής μας ζωής.
Αυτό το στοιχείο, δηλαδή η μη λειτουργία ή η κακή λειτουργία του εσωτερικού μας οργάνου της συνείδησης, δηλαδή η μη ορθή αντίληψη της αλήθειας του περιβάλλοντος αλλά και της προσωπικής μας πραγματικότητας, είναι η αιτία των λανθασμένων αποφάσεων και πράξεων. Διότι, όλα κυοφορούνται και αποφασίζονται όχι στα νύχια μας, αλλά στον εσωτερικό μας κόσμο, ο οποίος και είναι υπεύθυνος για τις προτιμήσεις, τις εκτιμήσεις, τα συναισθήματα, τις επιλογές ακόμη και για τον τρόπο που θα ενεργήσουμε, προκειμένου να πετύχουμε το στόχο της ζωής μας εν συνόλω ή ακόμη και σε κάθε λεπτομέρεια της καθημερινής μας ζωής.
Και ο Χριστός δεν μάσησε τα λόγια του, αλλά υπέδειξε τον τρόπο, τόσο για τον εντοπισμό των λαθών μας, όσο και για τον τρόπο που θα είναι ωφέλιμο να εφαρμόζουμε, προκειμένου τα λάθη να μην μετατρέπονται σε εσωτερικό καθεστώς και βάρος, αλλά να διαλύονται μέσα από την αλλαγή της σκέψης και των τρόπων που τροφοδοτούμε τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να είναι ενεργής η συνείδησή μας και να διακρίνει τα διαφέροντα.