Η αξία της παιδικής ηλικίας και η αναγκαιότητα για απασχόληση με ανώδυνα και ανέμελα παιχνίδια δεν μπορεί να είναι η δικαιολογία για την ανώριμη και λάθος συμπεριφορά ενός ώριμου στην ηλικία ανθρώπου. Τα παιδικά χρόνια και τα ευχάριστα παιχνίδια είναι για την παιδική ηλικία μόνο, και στην συνέχεια πρέπει να αντικατασταθούν με ώριμες σκέψεις και υπεύθυνες ενέργειες, διότι τα λάθη που μπορεί να γίνουν δεν επιδέχονται δικαιολογίες.
Για τον λόγο αυτό και κανείς δεν θέλει στην δουλειά του παιδιά ή ανθρώπους με ανεύθυνες παιδικές αντιλήψεις και πράξεις, γιατί αυτό μπορεί να φέρει καταστροφή και όχι ανοικοδόμηση και βελτίωση της ζωής μας. Οι ώριμοι άνθρωποι πρέπει να έχουν τέλεια μυαλά αλλά παιδικές ευαισθησίες, ώστε να μην κάνουν λάθη που πληγώνουν τους άλλους και μάλιστα χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Η κακία φωλιάζει μέσα στον ώριμο άνθρωπο και τον φέρνει σε λάθος επιλογές, αποφάσεις και πράξεις. Το καταστάλαγμα της ανέμελης παιδικής περιόδου είναι η βάση που μπορεί να μας οδηγήσει στην αξιολόγηση των πραγμάτων, ώστε με ώριμη σκέψη να κάνουμε πράξεις που θα ωφελούν και όχι το αντίθετο.
Στην ζωή της πίστης αυτός είναι ο κανόνας: παιδικά συναισθήματα και παιδικές ευαισθησίες, αλλά τέλειες σκέψεις και ώριμες αποφάσεις, χωρίς οι παιδικές αναμνήσεις να αντικαθιστούν την αναγκαία σοβαρότητα της ώριμης ζωής. Και ο Χριστός, ενώ ευλόγησε τα παιδιά και ζήτησε να επιστρέψουμε στην παιδική απλότητα της πίστης, ωστόσο, για τους ώριμους στην ηλικία ακροατές του είχε την απαίτηση να σκέφτονται με φρόνιμα δεδομένα και με αξιολόγηση κάθε λεπτομέρειας της καθημερινής αλλά και της εκκλησιαστικής μας ζωής.
Δεν είπε δηλαδή να γίνετε παιδιά στις αντιλήψεις και τις δράσεις σας, αλλά να γίνετε παιδιά ως προς την κακία και ώριμοι πολίτες στις αντιλήψεις και τις πράξεις σας. Διότι, το αντίθετο, δηλαδή η παιδική συμπεριφορά σε ένα ώριμο άνθρωπο ονομάζεται μωρία και όχι παιδική αφέλεια. Και η μωρία είναι κατάσταση μη αποδεκτή από τον θεό και τους ανθρώπους.
Ο στρουθοκαμηλισμός και η ηθελημένη άγνοια της αλήθειας στην πραγματική ζωή είναι λάθος και τα λάθη πληρώνονται και, μάλιστα, με βαρύτερο κόστος για τους ικανούς που “απέφυγαν” να ενηλικιωθούν, γιατί αυτό βολεύει στην προσωπική τους ανευθυνότητα. Διότι η ανευθυνότητα δεν συμβαδίζει με την ώριμη και παραγωγική ζωή, ενώ είναι το τέλειο περιβάλλον για παιδιά και βρέφη μέχρι και εκείνα να περάσουν στην περίοδο της προσωπικής τους ωριμότητας. Η τελειότητα είναι το ζητούμενο και όχι η εποχιακή αφέλεια των παιδιών.