Αρχεία για: Οκτώβριος 2023

Η αδήριτη ανάγκη για δύναμη στο σώμα κάθε ζωντανού οργανισμού – και πολύ περισσότερο κάθε ανθρώπου – παραπέμπει την αναζήτησή μας στον καλύτερο και πιό εμπιστο πάροχο, που δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ίδιο τον δημιουργό.

Διότι, όλοι οι άνθρωποι και οι ενδιάμεσοι προσφέρουν ενέργεια για τις ανάγκες μας. Ωστόσο, όταν ερχόμαστε στα προσωπικά και τα ατομικά μας ζητήματα, εκεί το θέμα είναι πολύπλοκο, διότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας εκείνη τη στιγμή. Για τον λόγο αυτό, ενώ οι ενδιάμεσοι πάροχοι προσφέρουν υπηρεσίες με σχετική βέβαια αμοιβή, ο μόνος που δεν ζητά αμοιβή είναι ο ίδιος ο δημιουργός, ο οποίος έχει ετοιμάσει όλα όσα χρειαζόμαστε κάθε μέρα και στιγμή όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί πάνω στη γη.

Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται να υποτιμούμε το έργο των ενδιάμεσων παρόχων, αλλά να αξιοποιούμε την δική τους συμβολή στο να φτάσουμε στον κεντρικό πάροχο, σε εκείνον, δηλαδή, που δεν έχει ανάγκη τις δικές μας αμοιβές. Για μας τους Χριστιανούς Ορθόδοξους οι λειτουργίες των ενδιάμεσων παρόχων είναι πολύτιμες διότι καλλιεργούν το ενδιαφέρον και συμμετέχουν σε ένα πολιτισμό, ο οποίος μακροπρόθεσμα μπορεί να λειτουργεί προς όφελος κάθε καλοπροαίρετου αναζητητή του δημιουργού, χωρίς να απαιτείται απόρριψη της αξίας των πολιτισμικών αυτών στοιχείων.

Διότι, ο καλός αναζητητής της αλήθειας δεν σταματά εάν δεν συναντήσει τον δημιουργό του στο τέλος της επίγειας διαδρομής του. Μόνο όσοι αναζητούν λογομαχίες και πολεμικές ιαχές πέφτουν στην παγίδα και χάνουν τον προσανατολισμό και τελικά τον τελικό τους προορισμό, με βάση τη διδασκαλία του Χριστού, όπως μας παραδόθηκε μέσα από δύο χιλιάδες χρόνια παράδοσης.

Τα ανθρώπινα λάθη του παρελθόντος δεν υπάρχει λόγος να βαραίνουν την ατομική μας συνείδηση, παρόλο που δεν αγνοούμε τα λάθη ή τις παραλείψεις των παλαιότερων εποχών. Το να καταδικάζει κάποιος ένα άνθρωπο του 18ου αιώνα γιατί έπραξε ή δεν έπραξε κάτι, είναι μια σημερινή εκτίμηση με τα δεδομένα του σήμερα, που, προφανώς, εμπεριέχει τον κίνδυνο της διαστροφής της ιστορικής αλήθειας, άρα να καταλήξουμε σε αδιέξοδο των αναζητήσεων και να χάσουμε τον προορισμός μας.

Και ο Χριστός ήταν απόλυτος. Μην κρίνετε για να μην χάσετε το δικό σας προορισμό και στόχο, διότι δεν είστε – και δεν μπορείτε να γίνεται ποτέ – κριτές του σύμπαντος κόσμου. Εκείνο που μπορείτε να καλλιεργήσετε είναι η ατομική σας εμπειρία, που θα πλουτίσει με επίγνωση τόσο από τα τυχόν λάθη του παρελθόντος, όσο και από τον τρόπο να αποφύγετε παρόμοια λάθη στην προσωπική σας ζωή. Τον κόσμο τον κρίνει ο δημιουργος. Εσείς προσέξτε καθένας την ατομική του ζωή, ώστε να μην χάνετε δυνάμεις και ενέργεια σε λάθος ζητήματα που δεν σας αφορούν προσωπικά.

Οι πάροχοι της ενέργειας στην δική μας εποχή δεν είναι ένας αλλά πολλοί και όλοι θέλουν να πουλήσουν “το εμπόρευμά τους” με διαφημίσεις και προσφορές, οι οποίες – κατά κανόνα – δεν μας λένε και τις λεπτομέρειες που θα προκύψουν μετά την δέσμευσή μας μαζί τους. Με λίγα λόγια, υπάρχει μεγάλη προσφορά, αλλά στην πραγματικότητα η ευθύνη είναι ατομική μας, διότι εμείς θα πληρώσουμε και όχι κάποιος άλλος.

Είναι, λοιπόν, φυσικό να αναζητούμε τον καλύτερο και τον πιό αξιόπιστο πάροχο, όπως είναι φυσικό να αναζητούμε και εκείνο που διαθέτει την πρώτη ύλη, από την οποία θα παραχθεί η δική μας ενέργεια και δύναμη. Διότι, ξέρουμε όλοι, ότι εκείνος που διαθέτει τις πρώτες ύλες για την ενέργεια, εκείνος κρατεί τα κλειδιά και όχι κάποιος ενδιάμενος πάροχος, ο οποίος απλά μεριμνά για ένα τμήμα της διαδικασίας και δεν έχει τον έλεγχο και την ευθύνη του συνόλου της διαδικασίας, δηλαδή από την ύπαρξη των πρώτων υλών της ενέργειας, αλλά και τις διαδικασίες παραγωγής και διοχέτευσης μέχρι το σημείο που θα είναι αποτελεσματική και χρήσιμη για μένα.

Αλλά ενώ αυτό είναι πλήρως κατανοητό για τις απλές καθημερινές πρακτικές μας ανάγκες, όταν ερχόμαστε στην πηγή, δηλαδή στον κάτοχο των πρώτων υλών αλλά και στην ατομική μας ευθύνη, εκεί αποφεύγουμε να σκεφτούμε και να αναζητήσουμε τον πραγματικό κάτοχο των πρώτων υλών για την δύναμη του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά και εκείνον που θα μας υποδείξει τον καλύτερο δρόμο της διαδικασίας, δηλαδή από την παραγωγή μέχρι την ατομική μου αποτελεσματικότητα χωρίς κινδύνους και παρεμβάσεις τρίτων.

Διότι, ο δημιουργός δεν έφτιαξε ένα σύμπαν συγκεχυμένο, αλλά ένα σύμπαν του οποίου κρίσιμο τμήμα είναι και η δική μας ύπαρξη, αν και εμείς κατά κανόνα, αποφεύγουμε την αναζήτηση και αρκούμαστε μόνο στα στοιχειώδη της προσωπικής μας καθημερινότητας. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να ισχύει πλέον στον 21ο αιώνα, διότι όλοι εμείς αναζητούμε το καλύτερο, αγωνιζόμαστε για να κατακτήσουμε τα οράματά μας, και γενικά, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσο μεγάλοι πληθυσμοί έχουν πρόσβαση στην γνώση, μέσω της γραφής και της επικοινωνίας.

Κανείς σύγχρονος άνθρωπος δεν ζει απολύτως μόνος του, διότι αυτό θα τον οδηγήσει σε φρενοβλάβεια και στον φυσικό του θάνατο. Αν και η προσωπική απομόνωση είναι χρήσιμη για λίγο, ωστόσο, εάν δεν περιοριστεί  στην αναγκαία χρονική περίοδο και στον αναγκαίο για τον σκοπό της περισυλλογής τόπο, τότε κινδυνεύει να οδηγήσει σε παρανοήσεις του κόσμου, και, προφανώς, και των αξιών της ζωής κατά κανόνα.

Ο Χριστός δεν δίδαξε την απομόνωση και την έξοδο από τον κόσμο, αλλά, αντίθετα, δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο το ατομικό μας χαρτοφυλάκειο θα είναι πάντα γεμάτο για όλες τις δύσκολες στιγμές που οπωσδήποτε θα έρθουν στον καθένα μας. Η ευθύνη των επιλογών δεν ανήκει στον δημιουργό, αλλά στην ατομική μας διάθεση, να μάθουμε και να έχουμε, ή να αγνοήσουμε και να παρασυρθούμε σε εφήμερες υποσχέσεις χωρίς κανένα μόνιμο αντίκρυσμα.

Όπως η ροή του αέρα και του αίματος στο σώμα μας είναι οι λειτουργίες που διατηρούν το σώμα σε ζωή, έτσι και ο λόγος, ο ήχος της φωνής, καλός ή κακός, επηρεάζει τον εσωτερικό μας κόσμο. Εάν είναι καλός, μας ανακουφίζει και μας προξενεί ευεξία. Εάν είναι κακός, μας αρρωσταίνει και μας προκαλεί θλίψη. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφική ιδέα, αλλά είναι οι καθημερινές μας εμπειρίες, καθώς ζούμε μέσα στον κόσμο και κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για αυτή την αλήθεια.

Μάλιστα, θα μπορούσα να προσθέσω ότι σχεδόν τα πάντα συντηρούνται και ενεργούνται μέσα από τον λόγο, που μπορεί να είναι προφορικός ή γραπτός, ή ακόμη και στις μέρες μας να είναι λόγος μέσω διαφόρων σημάτων με συγκεκριμένο μήνυμα. Με τον λόγο επικοινωνούμε και ανταλλάσουμε μηνύματα, εικόνες, σκέψεις και χιλιάδες άλλες λειτουργίες που είναι απόλυτα εξαρτημένες από την λειτουργία του λόγου.

Όπου δεν υπάρχει λόγος και λογική τα πάντα καταρρέουν και χάνουν το νόημά τους. Σχεδόν όλα γίνονται και υλοποιούνται – ιδιαίτερα στον 21ο αιώνα – μέσω του λόγου: από τα δικαστήρια μέχρι την αγορά, μέχρι τις συναισθηματικές μας επαφές, ολόκληρη η καθημερινότητα είναι γεμάτη με λόγο και λογική και με αυτά τα στοιχεία επιβιώνουμε.

Όσοι ενδιαφέρονται για την ζωή ξέρουν ότι τα σχολεία, από τα μικρά έως τα πιο μεγάλα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το εκπαιδεύουν τους ενδιαφερόμενους να μάθουν τον λόγο της επικοινωνίας, της σκέψης και της γνώσης. Διότι, χωρίς αυτά τα στοιχεία ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε την δική μας ζωή και να παράγουμε τα έργα που καθένας παράγει. Με τον λόγο και την λογική χτίζουμε σπίτια και φτιάχνουμε αεροπλάνα, και με τα ίδια στοιχεία οικοδομούμε τις σχέσεις μεταξύ μας. Και όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος επαφής και επικοινωνίας που να αποδίδει τους καρπούς που θέλουμε. Και ο Χριστός έδωσε μια νέα διάσταση στο θέμα του λόγου, καθώς εντόπισε τις αδυναμίες μας στην άγνοια ή την λάθος γνώση της δικής του διδασκαλίας, η οποία είναι λογική διδασκαλία και παράγει αποτελέσματα πρακτικά στην καθημερινή μας ζωή.

Όπως τα εγχειρίδια που διαβάζουμε για να μάθουμε να χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο και όλες τις σύγχρονες συσκευές, έτσι και όποιος ενδιαφέρεται να εφαρμόσει την δική του διδασκαλία πρέπει να διαβάσει και να μαθαίνει κάθε στιγμή, πώς να εφαρμόζει τις οδηγίες χρήσης, τόσο για την καλή του καθημερινότητα, όσο και για τις προοπτικές του μέλλοντος. Διότι, το σήμερα είναι ήδη σε αποδρομή και φεύγει χωρίς να μπορούμε να το συγκρατήσουμε. Αλλά εκείνο που έρχεται είναι άγνωστο και καθένας καλείται να δοκιμάζει τα πάντα, αλλά να επιλέγει και να παρακρατεί ό,τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο, πρώτα για τον ίδιο, και στη συνέχεια για την γύρω κοινωνία.

Ο λόγος του Χριστού δεν είναι μόνο διδακτικός, αλλά είναι και παιδαγωγικός και ελευθερώνει με ένα  μυστηριώδη και αόρατο τρόπο  το άτομο από τις αγκυλώσεις του δικού του εσωτερικού κόσμου, αλλά και από τα ημερήσια ζητήματα που τον βασανίζουν χωρίς να έχει τις κατάλληλες λύσεις. 

Η παροχή και η χρήση της ενέργειας στην καθημερινή μας ζωή είναι συνεχής και απαράβατη για κάθε ζωντανό οργανισμό. Χωρίς την παροχή και την χρήση της η ζωή τελειώνει, ανεξάρτητα από χρόνο και τόπο. Το σώμα δεν μπορεί να περιμένει επ’ άπειρον την ενέργεια από τις τροφές και τον αέρα της αναπνοής. Έχει όρια, και μάλιστα εξελικτικά. Στην αρχή αδυναμία, στην συνέχεια ασθένεια και τέλος τον θάνατο και την απώλεια της ζωής όπως εμείς την καταλαβαίνουμε.

Αυτή η αλήθεια της σταδιακής πορείας προς τον θάνατο, ενώ είναι αιώνια και παγκόσμια, σπάνια μας απασχολεί, διότι όλοι τρέχουμε για τα καθημερινά πράγματα, χωρίς να μας απασχολεί το μέλλον, και, κυρίως, το απώτερο και το αιώνιο για όσους ενδιαφέρονται για την προοπτική της αιωνιότητας. Ωστόσο, είναι προφανές από την ιστορία και την προσωπική μας εμπειρία στην ζωή, ότι τίποτα δεν ικανοποιεί τον άνθρωπο, εάν δεν έχει προοπτικές μέλλοντος.

Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν έχει ελπίδα προοπτικής μέλλοντος. Η ζωή του είναι ήδη νεκρή, διότι δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν και είναι αλήθεια ότι οι καθημερινές μας απολαύσεις σε μικροπράγματα ενισχύουν την αίσθηση της αυτάρκειας και της ικανοποίησης για λίγο. Αλλά για αυτούς που προβληματίζονται όχι μόνο για την καλύτερη καθημερινότητα αλλά και για την προοπτική του μέλλοντος και μάλιστα του αιώνιου, η καλή προσωρινή ικανοποίηση δεν δίνει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, την αδικία και τον θάνατο.

Για τον λόγο αυτό και οι άνθρωποι, η ανθρωπότητα στο σύνολό της, ανέκαθεν, όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, αναζητούσε απαντήσεις για τα μεγάλα καυτά ερωτήματα, δηλαδή την καλύτερη ποιότητα της καθημερινότητας, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος. Και ο Χριστός ήρθε να καλύψει αυτή ακριβώς την ανάγκη. Από την μια ενίσχυσε την ατομική μας δράση για την υφιστάμενη τότε – αλλά και σήμερα – καλή ποιότητα καθημερινής ζωής, και από την άλλη υπέδειξε με την διδασκαλία του αλλά και το δικό του παράδειγμα, ένα νέο ορίζοντα ζωής.

Ένα ορίζοντα χωρίς όρια – αν και είναι σχήμα οξύμωρο με τα δικά μας ανθρώπινα μέτρα – όπου το άτομο εξομοιώνεται σταδιακά με τον δημιουργό του, όχι μόνο της δικής του ατομικής ζωής, αλλά με τον δημιουργό του κόσμου, ορατού και μη ορατού, ανιχνεύσιμου και μη. Διότι, η ατομική μας ζωή είναι ένα πολλοστημόριο της ζωής του σύμπαντος, πολύτιμου μεν, αλλά και ανολοκλήρωτου κύκλου ζωής. Διότι, στον σύντομο χρόνο της ζωής μας, ακόμη και αν είναι περισσότερα από εκατό έτη, δεν δίνονται απαντήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, την αδικία και τον θάνατο.

Μόνο η προοπτική της αιωνιότητας, όπως την εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, διορθώνει την ατομική μας προοπτική με βάση την προοπτική και την εικόνα του ίδιου του δημιουργού. Οι μικρές δικές μας απαντήσεις στα ερωτήματα της καθημερινότητας, δεν καλύπτουν όλο το φάσμα των ερωτημάτων που θέτει η ίδια η δική μας καθημερινότητα. Μόνο η εναρμόνισή με την εικόνα που έχει ο δημιουργός μπορεί να διορθώνει την ατομική μας εικόνα του σήμερα, καθώς θα ανακαλύπτει και θα διορθώνει τα λάθη των δικών της μικρών υπολογισμών.

Η παραμέληση των ατομικών μας υποχρεώσεων φέρνει κακά αποτελέσματα. Και ο δημιουργός δεν εμπλέκεται στην δική μας διαχείριση. Διότι, καθένας είναι υπεύθυνος για τα μεγέθη και τον τρόπο που διαθέτει τις δικές του δυνάμεις, όσες, δηλαδή, διαθέτει καθένας ατομικά.

Για τα αδιέξοδα που οδηγούμαστε όταν βάζουμε σε λειτουργία περισσότερες ηλεκτρικές συσκευές, δεν φταιει ο πάροχος του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά η δική μου κακή διαχείριση της διαθέσιμης ενέργειας. Το ίδιο ισχύει και σε όλες τις επιλογές που καλούμαστε να διαχειριστούμε σε όλες τις καθημερινές μας πράξεις. Πριν, δηλαδή, αποφασίσουμε μια πράξη, καθένας επιλέγει τον τρόπο και τον χρόνο, ανάλογα με το δικό του όφελος και τις δικές του δυνατότητες. Διότι, όλα μπορώ να τα επιλέξω, αλλά εγώ καλούμαι να επιλέξω αυτό το οποίο εγώ κρίνω – καθένας κρίνει – ότι είναι για το ατομικό μας όφελος, δηλαδή θα καλύψει την ανάγκη, χωρίς να απαιτείται άλλη παρέμβαση.

Ο δημιουργός έχει προβλέψει για όλες μας τις ανάγκες τα δικά του υλικά, από τα οποία θα παραχθεί η απαραίτητη δύναμη και ενέργεια που έχουμε ανάγκη εμείς την συγκεκριμένη στιγμή και για τις συγκεκριμένες ανάγκες. Προσοχή. Αυτό είναι πρόβλεψη του δημιουργού. Αλλά εμείς καλούμαστε, όπως και σε όλα τα άλλα πράγματα της καθημερινότητας να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ώστε να επωφεληθούμε από τις δικές μας επιλογές και την πρόβλεψη του δημιουργού.

Εάν εμείς αγνοήσουμε τον δικό μας ρόλο, τότε και ο ρόλος του δημιουργού ματαιώνεται ή και ακυρώνεται, αφού δεν έγινε χρήση από εμάς. Διότι, ο δημιουργός έχει δώσει όλα τα εφόδια, ώστε και το “θέλειν” και το “ενεργείν” να γίνονται προς το ατομικό μας συμφέρον, αλλά και γενικότερα για το συμφέρον του κόσμου, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο, αλλά και αιώνιο. Διότι, κανείς δεν εργάζεται μόνο για το τώρα ή το σήμερα, αλλά όλοι – χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές – εργαζόμαστε και για το αύριο αλλά και για το απώτερο μέλλον της προσωπικής μας ή της οικογενειακής μας ζωής. Μέσα στο καθημερινό μας έργο, εμπεριέχονται και τα σπέρματα που θα αποδώσουν τον καρπό τους αργότερα, όπως συμβαίνει με την συνταξιοδοτική πρακτική, δηλαδή αποθηκεύουμε οικονομικές δυνάμεις για την περίοδο που θα πάψουμε να έχουμε την δύναμη για την εργασία που κάναμε όλη μας την ζωή.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο της πρόβλεψης είναι εφόδιο του δημιουργού σε κάθε ζωντανό οργανισμό πάνω στη γη, ώστε να μπορεί να επιβιώνει, όχι μόνο όταν τα πράγματα είναι καλά και ειρηνικά, αλλά και όταν έρχονται οι φουρτούνες της ζωής με τις ασθένειες και τον θάνατο. Και η πρόβλεψη του δημιουργού δεν είναι πτωχή – όπως αποδεικνύεται από τα αποθέματα της φύσης – αλλά είναι πλούσια και ανεξερεύνητη για να επιβιώνει κάθε ζωντανός οργανισμός σε κάθε περίσταση της επίγειας ζωής του.