Αρχεία για: Οκτώβριος 2023

Η ύπαρξη και η παροχή των υλικών από τα οποία παράγεται η ενέργεια και στη συνέχεια η δύναμη με την οποία όλοι ζούμε την καθημερινότητά μας είναι έργο του δημιουργού. Χωρίς αυτά τα υλικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει η ζωή, όπως εμείς την κατανοούμε. Η διαχείριση, ωστόσο, των υλικών που παράγουν την ενέργεια και την ατομική μας δύναμη είναι απόλυτα προσωπική μας υπόθεση, και καθένας διαχειρίζεται τον εαυτό του και τις πηγές της δύναμής του με τον τρόπο που ο ίδιος κατά κανόνα αποφασίζει.

Αυτό, η διαχείριση δηλαδή των υλικών και της ενέργειας-δύναμης που παράγεται μέσα στα δικά μας όρια – φυσικά και μη ορατά – είναι η δική μας ευθύνη. Κάθε έλλειψη οφείλουμε εμείς να την διαπιστώσουμε και να την καλύψουμε. Και κάθε περίσσευμα εμείς οφείλουμε να το διοχετεύσουμε εκεί που θα μας χρειαστεί στο μέλλον. Ο ελεύθερος χρόνος, το περίσσευμα των υλικών με τα οποία αναπτύσσεται το σώμα, οι οικονομίες, οι κοινωνικές μας δυνατότητες, όλα αυτά υπόκεινται – κατά κανόνα – στην ατομική μας διαχείριση.

Ο δημιουργός έχει προβλέψει για όλες τις ατομικές μας ανάγκες. Όμως η διαχείριση της ατομικής μας καθημερινότητας δεν είναι έργο του δημιουργού, αλλά είναι έργο αποκλειστικά δικό μας και οφείλουμε να κάνουμε το καλύτερο για το δικό μας συμφέρον. Οι προτιμήσεις, οι επιλογές, οι τρόποι διαχείρισης και χιλιάδες άλλες λεπτομέρειες δεν είναι δουλειά του δημιουργού αλλά είναι προσωπικές υποθέσεις, και καθένας τα διαχειρίζεται με τον τρόπο που ο ίδιος κρίνει ότι θα τον ωφελήσει περισσότερο. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφική προσέγγιση, αλλά εκτίμηση της καθημερινής μας πραγματικότητας.

Ο δημιουργός μάς καλεί να τον γνωρίζουμε, δηλαδή να βελτιώνουμε καθημερινά την οπτική γωνία με την οποία κατανοούμε τους ρόλους μας στην διαχείριση των πραγμάτων που μας έχει εμπιστευτεί. Και ο Χριστός δεν άλλαξε τους ρόλους. Μας υπέδειξε τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριζόμαστε τα καθημερινά μας ζητήματα με τέτοιο τρόπο, ώστε από την μια να πετυχαίνουμε με λιγότερα λάθη – κανείς δεν είναι αλάνθαστος – και από την άλλη να μεταμορφωνόμαστε με βάση την λογική του δημιουργού, ώστε να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα σημερινά μας όρια και τις σημερινές μας υποχρεώσεις στην διαχείριση των αγαθών που εκείνος έχει μεριμνήσει να διαθέτουμε και να διαχειριζόμαστε εμείς καθένας προσωπικά.

Η ατομική ευθύνη για αύξηση της επίγνωσης του ρόλου και των μεθόδων του δημιουργού δεν καταργήθηκε από τον Χριστό, αλλά εξηγήθηκε ο τρόπος με τον οποίο καθένας που ενδιαφέρεται για την ζωή, την παρούσα αλλά και του μέλλοντος, δηλαδή του αύριο και εξής, θα βρίσκει την γνώση και την πληροφορία, ώστε στην ατομική του καθημερινότητα να πλουτίζει και να μην χάνει από τα δικά του λάθη. Διότι, κάθε λάθος έχει προσωπικό κόστος για το σήμερα αλλά και το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο.

Η ασφάλεια της παραγωγής ενέργειας για κατανάλωση είναι ένα από τα πιό σοβαρά θέματα που απασχολούν όλο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος που να μην καταναλώνει ενέργεια, και μάλιστα σε ποσότητες και δραστηριότητες που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Από τα κινητά μας τηλέφωνα μέχρι τα αεροπλάνα και τα σπίτια, όλα απαιτούν ενέργεια για να είναι λειτουργικά και να διατηρούνται σε βάθος χρόνου και βαθμούς χρήσης. Και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό όταν το κινητό ή το αεροπλάνο βρίσκεται σε κατάσταση μη λειτουργίας, διότι ολοκληρώθηκε ο κύκλος της “ζωής” του, δηλαδή δεν είναι πλέον χρήσιμο για ένα άτομο.

Με λίγα λόγια, η ενέργεια και η δύναμη που αυτή παράγει ή προσφέρει στο ένα φυσικό πρόσωπο και κατ’ επέκταση και στην σύγχρονη κοινωνία, είναι ένα μεγάλο, και ίσως το σοβαρότερο θέμα της σύγχρονης, αλλά, κατά την ταπεινή γνώμη μου, ήταν ανέκαθεν το πιό σοβαρό ζήτημα. Η αύξηση της δύναμης ενός μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, σε συνδυασμό με την στέρηση ενός άλλου μέρους κατοίκων, οδηγούσε σε πολέμους με κύριο αντικείμενο την αύξηση της δύναμης, δηλαδή των παραγόντων εκείνων από τους οποίους προέρχεται η δύναμη, δηλαδή των υλικών της ενέργειας.

Και αυτό είναι κατανοητό στην εποχή του 21ου αιώνα, όπου χώρες που διαθέτουν πλούσια κοιτάσματα ενεργειακών πόρων θεωρούνται προνομιούχες σε σχέση με άλλες χώρες που δεν διαθέτουν αυτούς τους ενεργειακούς πόρους. Αυτή η ανισότητα οδηγεί σε υπερηφάνεια. Διότι ο έχων αισθάνεται ότι έχει περισσότερα δικαιώματα από τον μη έχοντα, άρα ξυπνούν ιστορικές μνήμες που μας οδηγούν σε παράλογες απαιτήσεις και πολέμους από τους οποίους κανένας δεν βγαίνει κερδισμένος.

Και ο Χριστός ξεκαθάρισε. Η ζωή ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από την ποσότητα των αγαθών που διαθέτει. Η αυτάρκεια είναι η βάση της ευτυχίας, ανεξάρτητα από την ποσότητα. Και η πλεονεξία είναι το κίνητρο της παρανομίας και όλων των κακών που αντιμετώπιζε και ακόμη αντιμετωπίζει η ανθρώπινη κοινωνία. Κάθε σώφρων θέλει να προστατεύσει αυτά που ήδη έχει αποκτήσει, χωρίς να πάψει να εργάζεται για κάτι καλύτερο, αλλά μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής και ατομικής αξιοπρέπειας. Η υπέρβαση των κανόνων της σύγχρονης κάθε φορά κοινωνίας φέρνει το άτομο ή και την κοινωνία στη σφαίρα των παραλογισμών, όπου το νερό της γης δεν μας αρκεί και ψάχνουμε νερό σε άλλους πλανήτες, η γη δεν μας χωράει και ψάχνουμε άλλους γαλαξίες, και ο παραλογισμός μας δεν έχει όρια.

Η ορθή διαχείριση των υλικών που παράγουν την ενέργεια για το σώμα και τον εσωτερικό μας κόσμο – των σκέψεων και των συναισθημάτων – είναι το μεγάλο μάθημα από την διδασκαλία του Χριστού. Η πλεονεξία, παντρεμένη με τις πραγματικές μας ανάγκες, είναι ο ολισθηρός δρόμος που οδηγεί στα αδιέξοδα της προσωπικής αλλά και της κοινωνικής μας καθημερινότητας. Η δύναμη για την ορθή διαχείριση αυτών των δυνατοτήτων έρχεται μόνο μέσα από την οδηγία του δημιουργού και τα μαθήματα που παίρνουμε από τα αρνητικά και θετικά παραδείγματα του παρελθόντος και του παρόντος.

Η σύνδεση με τον πάροχο της ενέργειας και η διαχείριση της δύναμης που προκύπτει από την εφαρμογή της ενέργειας μέσα στο σώμα και τον εσωτερικό-ψυχικό-μας κόσμο είναι έργο που εξαρτάται από την δική μας θέληση και απόφαση. Κανείς δεν μας υποχρεώνει-εκτός από την προσωπική μας ανάγκη-να αναζητήσουμε πάροχο για ενέργεια και δύναμη, σε περίπτωση μη επάρκειας για την καθημερινή μας ανάγκη. Οι επιλογές είναι δικές μας και η μέριμνα για την προστασία των δυνάμεων που αποκτήσαμε ή έχουμε από το παρελθόν είναι προσωπική και ατομική υπόθεση, ανεξάρτητα από εξωτερικούς παράγοντες.

Η απόφαση για την “υπογραφή του πρωτοκόλλου σύνδεσης” είναι προσωπική και στιγμιαία. Η διάρκεια ισχύος της σύνδεσης είναι χωρίς χρονικό όριο από πλευράς παρόχου. Η διάρκειά της, ωστόσο, περιέχει και ένα προσωπικό και ατομικό στοιχείο: την τήρηση των όρων σύνδεσης. Παράβαση των όρων εκ μέρους του φυσικού προσώπου συνεπάγεται όχι διακοπή της σύνδεσης εκ μέρους του παρόχου, αλλά δυσλειτουργία της σύνδεσης με αποτέλεσμα η ενέργεια και η δύναμη να μην επαρκούν για τις ατομικές μας ανάγκες.

Και σε αυτή την περίπτωση όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν φταίει ο πάροχος, αλλά η κακή μας διαχείριση, τόσο στην πρακτική της μορφή, καλώδια και συνδέσεις εξωτερικές, δηλαδή οι παραδοσιακές συνήθειες, αλλά-κυρίως-η αδιαφορία και η λάθος διαχείριση της ενέργειας που θα οδηγήσουν σε ελάττωση ή και διακοπή της ροής της ενέργειας. Διότι, για να φτάσει η ενέργεια στον προσωπικό μας χώρο απαιτούνται φυσικοί διάδρομοι και συνδέσεις. Αλλά η χρήση είναι θέμα αποφάσεων που δεν σχετίζονται κατά κανόνα με τα καλώδια και τις συνδέσεις, δηλαδή τα εξωτερικά στοιχεία, αλλά είναι θέματα εσωτερικής διαχείρισης και μέριμνας, ώστε η παροχή να είναι απρόσκοπτη και η χρήση λογική, ώστε να παράγεται η δύναμη που εμείς θα χρησιμοποιήσουμε.

Ο Χριστός δεν υποτίμησε τον ρόλο των εξωτερικών παραγόντων, αλλά παρουσίασε και την ουσία της σύνδεσής μας με τον δημιουργό, ώστε διατηρώντας τις ικανές εξωτερικές μας παραμέτρους, να παίρνουμε ενέργεια και να αποκτούμε δύναμη ανάλογα με τις προσωπικές μας ανάγκες. Διότι, άλλες είναι οι ανάγκες σήμερα, άλλες ήταν χθες και άλλες θα είναι αύριο και στο μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο. Για τον λόγο αυτό δεν αρκεί η κάλυψη των σημερινών μου μόνο αναγκών, αλλά παράλληλα πρέπει να προετοιμάζεται και το ανάλογο μέλλον, ώστε να έχουμε αποθέματα για κάθε ανάγκη που θα προκύψει στο μέλλον.

Διότι, ο δημιουργός δεν μεριμνά μόνο για το σήμερα, αλλά προμηθεύει και αποθηκεύει μέσα μας, στο σώμα και στον ψυχικό-εσωτερικό μας κόσμο και όλα εκείνα τα στοιχεία που εμείς δεν τα ξέρουμε, αλλά εκείνος γνωρίζει ότι θα είναι χρήσιμα για μας κάποια στιγμή. Η πρόνοια και η πρόβλεψη είναι το στοιχείο κάθε καλού δημιουργού, ώστε την ώρα της ανάγκης να μην τρέχουμε, αλλά να διαθέτουμε όλα τα αναγκαία και για την νέα πρόκληση που θα εμφανιστεί στην ατομική μας καθημερινότητα όταν εμείς δεν θα το περιμένουμε.

Η σωματική μας δύναμη και ικανότητα εξαρτάται από τις τροφές, τον αέρα και την κινητικότητα. Με τις πρώτες, τροφές και αέρα, λειτουργεί άρτια το σώμα μας. Με το δεύτερο εξασκείται για την προσαρμογή του στο φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον κάθε στιγμή, διότι οι αλλαγές, τόσο στο ίδιο το σώμα όσο και στο περιβάλλον είναι συνεχείς και κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, εάν δεν προσαρμόζεται στην σύγχρονη κάθε στιγμή πραγματικότητα, τόσο των δικών του ικανοτήτων, όσο και των εξωτερικών παραγόντων.

Η επιβράδυνση ή η διακοπή αυτής της κατανόησης των αλλαγών, είναι βέβαιο ότι σταδιακά θα φέρει το άτομο και την κοινωνία μέσα στην οποία βιώνει την ατομική του ζωή, σε πλήρες αδιέξοδο. Για τον λόγο αυτό και η κατανόηση αυτής της αλήθειας – δηλαδή των αλλαγών που συντελούνται σταδιακά αλλά μας επηρεάζουν τα μέγιστα – είναι πρώτη προτεραιότητα. Διότι, μπορεί ένα άτομο να είναι ικανό, αλλά ο κοινωνικός και φυσικός του περίγυρος να μην είναι ακόμη ώριμος να δεχθεί την δική του παρέμβαση όσο καλή και αν φαίνεται. Διότι, καλό δεν είναι μόνο αυτό που εγώ εκτιμώ ως τέτοιο, αλλά πρέπει να αποβαίνει καλό και για τους άλλους, εάν βεβαίως ενδιαφερόμαστε για την ζωή και όχι μόνο για την δική μας ικανοποίηση.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν έδωσε λευκή επιταγή στους μαθητές και ακολούθους του διαχρονικά, αλλά παρέπεμψε το θέμα στην κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση, παράλληλα βέβαια και με το θέλημα του θεού. Διότι, το θέλημα του θεού είναι αγαθό, αρέσει σε όλους και έχει χαρακτηριστικά της τελειότητας. Σε καμιά περίπτωση το θέλημα του θεού δεν είναι κόντρα στο συμφέρον του ανθρώπου, ακόμη και όταν εμείς δεν βλέπουμε ακόμη το τέλος της υποθέσεως. Διότι, δεν είναι μόνο η προσωρινή προσωπική μας εκτίμηση για την αξία ενός γεγονότος, αλλά υπάρχει και το άγνωστο μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο, το οποίο ο δημιουργός μόνο γνωρίζει και εμείς μόνο “στατιστικά” μπορούμε να υποπτευθούμε και να εκτιμήσουμε.

Κάθε σχέδιο που εξελίσσεται έχει τις δικές του στιγμές ωρίμανσης και πληρότητας. Και αυτός είναι παγκόσμιος και πανανθρώπινος απαράβατος κανόνας και νόμος, και κανένα έργο δεν μπορεί να ενταχθεί σε κανένα άλλο κανόνα εκτός από τον κανόνα που έθεσε ο αρχικός του δημιουργός. Διότι, κάθε σοβαρός δημιουργός, δεν προβλέπει μόνο τα στιγμιαία γεγονότα, αλλά θέτει και προστατευτικά τείχη, προκειμένου το έργο του να έχει αξία και στο μέλλον, χωρίς να αδικείται το παρόν.

Οι απαράβατοι νόμοι της φύσης και του σύμπαντος, η αλλαγή των συνθηκών ζωής και ύπαρξης κάθε στιγμή στον έμβιο κόσμο, είναι η απόδειξη της λειτουργικής πληρότητας όλου του κόσμου, άσχετα εάν εμείς παραμένουμε προσκολλημένοι μόνο στην παρούσα στιγμιαία εντύπωση, χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε τις επιπτώσεις των παρόντων στο μέλλον.

Η ανάγκη για δύναμη και ενέργεια στο σώμα και την ψυχή μας είναι αδήριτη και κανείς δεν ζει χωρίς αυτές της προϋποθέσεις. Έλλειψη υλικών που παράγουν την ενέργεια και, στην συνέχεια, την δύναμη που εμείς αξιοποιούμε στην καθημερινή μας κινητικότητα και συμμετοχή στην ζωή είναι “εκ των ων ουκ άνευ”, δηλαδή χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή, όπως εμείς την καταλαβαίνουμε.

Ο δημιουργός της ζωής έχει μεριμνήσει για τα υλικά που παράγουν την ενέργεια και την δύναμη ζωής, τόσο για το ορατό σώμα, όσο και για το μη ορατό, δηλαδή τον εσωτερικό μας κόσμο των σκέψεων και των συναισθημάτων, με τα οποία και από τα οποία το σώμα δέχεται τις εντολές και, με βάση την δύναμη που διαθέτει, τις εκτελεί. Και αυτό αφορά από τα απλούστερα έως τα συνθετότερα, διότι για όλα απαιτείται ενέργεια, τόσο για την μυϊκή λειτουργία των οργάνων του σώματος, όσο και για τις εσωτερικές μας λειτουργίες που θα κάνουν τις σκέψεις και τους υπολογισμούς μας, ώστε να πράξουμε αυτό που θέλουμε με τον τρόπο που θα είναι επικερδής και ωφέλιμος για μας.

Αυτός ο εσωτερικός μας και – κατά κανόνα – άγνωστος υπολογιστής που λειτουργεί και συντονίζει κάθε λειτουργία του σώματος και των σκέψεων, είναι το εφόδιο του δημιουργού, εφόσον, βεβαίως, πιστεύουμε ότι κάποιος κάποτε δημιούργησε τον άνθρωπο, όπως και την υπόλοιπη κτίση, προκειμένου να κάνει κάτι που εκείνος, ο δημιουργός είχε σχεδιάσει και είχε θέσει σε προοδευτική και εξελικτική διαδικασία, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα.

Διότι, από την καθημερινή μας πείρα ξέρουμε ότι τίποτα δεν υπάρχει εάν κάποιος δεν το έχει προγραμματίσει και δεν το έχει θέσει σε λειτουργική πραγματικότητα. Από τον καφέ και το τσάι μέχρι τα αεροπλάνα, τίποτα δεν υπάρχει που δεν το σχεδίασε κάποιος και δεν το έβαλε σε διαδικασία εξελικτικής λειτουργίας, ιδιαίτερα εάν πρόκειται για κάτι που δεν αφορά μόνο ένα άτομο, αλλά αφορά μεγάλους πληθυσμούς και την ανθρωπότητα ολόκληρη, και μάλιστα σε βάθος χρόνου λειτουργίας που για μας παραμένει το μεγάλο ζητούμενο.

Διότι όλοι προσπαθούμε να κατανοήσουμε το μήκος και την ποιότητα της δικής μας ζωής και έχουμε ερωτήματα, τόσο για το σχέδιο του δημιουργού, όσο και για το γιατί εξελίσσονται έτσι τα πράγματα, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν και το δικό μας άτομο. Κανείς δεν περνά την ζωή του χωρίς αυτούς τους προβληματισμούς, για τους οποίους δεν παίρνει απαντήσεις. Διότι, μπορεί να υπάρξει μια απάντηση για το γιατί συμβαίνει αυτό στην ζωή μου, αλλά όταν ερχόμαστε στα ερωτήματα που αφορούν όλη την ανθρωπότητα διαχρονικά, εκεί οι απαντήσεις δεν μας ικανοποιούν.

Και ο Χριστός ήρθε για να μας εξηγήσει τον δρόμο και τον τρόπο κατανόησης αυτών των ερωτημάτων. Η αδικία και το μίσος, που είναι οι μεγάλοι παράγοντες μαζί με την πλεονεξία και την υποκρισία όταν αυξάνονται, τότε ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα χάνουν τον έλεγχο και πέφτουν στην παγίδα. Αντίθετα, εάν αναζητούμε το δίκαιο και την αλήθεια, τότε τα πράγματα αλλάζουν πορεία και υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Ο δημιουργός δημιούργησε τον άνθρωπο και μερίμνησε να υπάρχουν τα υλικά για την τροφοδοσία του σώματος, αλλά και της ψυχής. Η διαχείριση όμως ανήκει στον άνθρωπο που έχει την ευθύνη για την ορθή λειτουργία της.