Η μη πληρότητα δηλώνει αδυναμία και κενά. Διότι, όπου υπάρχουν κενά σημεία ή περιοχές (στο σώμα ή τον ψυχικό μας κόσμο) είναι φυσικό το άτομο να παρουσιάζει ελαττώματα και αδυναμίες, στοιχεία που δεν βοηθούν στην αντιμετώπιση των θεμάτων της ατομικής του καθημερινότητας.
Δεν χρειάζεται, δηλαδή, “ιατρική γνωμάτευση” για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με την ατομική μας “περιουσία” και “χαρτοφυλάκιο”, αλλά εκ του αποτελέσματος και της συμπεριφοράς αποδεικνύονται τα κενά και οι αδυναμίες, που αυτά προκαλούν την έλλειψη της πληρότητας και της επάρκειας για τις ανάγκες κάποιας στιγμής και, συνήθως, αυτή είναι μια κρίσιμη στιγμή. Όπως και το αυτοκίνητό μας μπορεί να πηγαίνει καλά, αλλά οι αδυναμίες και τα ελαττώματά του εμφανίζονται σε κρίσιμες στιγμές – όπως μια δύσκολη προσπέραση – και ο καθένας που θέλει να έχει το κεφάλι του ήσυχο, μεριμνά για την αναγκαία πληρότητα ισχύος, ώστε να μην πέσει στο κενό την κρίσιμη στιγμή της ζωής του.
Αυτό αποδεικνύει ότι, ο μόνος τρόπος για να μειώσουμε τις δυσάρεστες συνέπειες από την έλλειψη της πληρότητας είναι η πρόβλεψη και η προνοητικότητα τον καιρό που μπορεί να συντελεστεί η αναγκαία προσωπική μας πληρότητα. Όταν, δηλαδή, υπάρχει ελεύθερος χρόνος και διαθέσιμες δυνάμεις, τότε είναι η κατάλληλη εποχή για να γεμίσουμε το κενά των γνώσεων και των εμπειριών μας, ώστε την κρίσιμη στιγμή – που είναι άγνωστο πότε θα εμφανιστεί – να μην τρέχουμε να “ανάβουμε κεριά”. Διότι τότε απλά χρειαζόμαστε διαχείριση των συνεπειών και όχι αποφυγή της ατομικής μας περιπέτειας.
Και επειδή, εκτός από τις καθημερινές μας δυσκολίες και αδιέξοδα στο τέλος καθένας θα περάσει και το κατώφλι του θανάτου, καλό είναι, όσοι ενδιαφέρονται όχι μόνο για την καλή καθημερινότητα, να θησαυρίζουν και πολύτιμες εμπειρίες για την πίστη στην επέκεινα του τάφου προσδοκία. Διότι, αυτή η αναπόφευκτη ατομική προοπτική δεν θα είναι θέμα κοινωνικού περιβάλλοντος, αλλά θα είναι αποκλειστικά προσωπική και ατομική δοκιμασία, χωρίς καμία δυνατότητα “επανεξετάσεων” και διόρθωσης των κενών που προκάλεσαν την τυχόν αποτυχία μας.
Τόσο η προσωπική μας εμπειρία, όσο και η διδασκαλία του Χριστού μας διδάσκουν ότι δεν υπάρχει καμία επιστροφή στην προ του κακού περίοδο. Τα γεγονότα δεν διορθώνονται. Αυτό που μπορούμε να διαχειριστούμε όσο είμαστε δραστήριοι και εν ζωή, είναι να μεριμνήσουμε σήμερα για την πληρότητα του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε να αποφύγουμε τα δυσάρεστα του αύριο και του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου απώτατου και αιώνιου.