Αρχεία για:2023

Η συμπεριφορά της ώριμης ηλικίας – και όχι η παιδική – κρίνει το μέλλον του ατόμου. Η παιδική εμπειρία μετράει μόνο στην σταθερότητα της βάσης και στις ικανότητες που δημιουργήθηκαν κατά την πρώιμη αυτή περίοδο, αλλά δεν υπολογίζεται στο τελικό έργο που καλείται καθένας να κάνει με ανάθεση από τρίτους ή από την κοινωνία στην ατομική του καθημερινότητα. Κάθε προγενέστερη εμπειρία ενός ατόμου δεν προσμετράται χωριστά, αλλά συνυπολογίζεται  στο τελικό αποτέλεσμα που εκτιμάται κατά την τελική αξιολόγηση.

Για τον λόγο αυτό και ποτέ δεν γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στις παιδικές εμπειρίες ενός ατόμου, αφού αυτές αποδεικνύονται εκ του τελικού αποτελέσματος. Με λίγα λόγια, στο τέλος αποδεικνύεται η ποιότητα και το έργο καθενός, και αυτή είναι ο τελικός δείκτης που μπορούμε να εκτιμήσουμε. Τα ενδιάμεσα στάδια της παιδικής και της ανώριμης ηλικίας κρίνονται και αξιολογούνται από το ενδιαφερόμενο άτομο κατά την διάρκεια της προσωπικής του ωρίμανσης, είτε ως σκέψεις και πράξεις που δεν θέλει να θυμάται, είτε ως επιτυχημένες εμπειρίες που αξιοποιεί προς την βελτίωσης της δικής του πορείας προς τον σκοπό της δικής του ζωής. Η κοινωνική, δηλαδή, επίδραση δεν αξιολογείται από τους τρίτους, γιατί αυτό είναι στοιχείο της προσωπικής καθημερινότητας και καθένας την εντάσσει θετικά η απορριπτικά στην προσωπική του πορεία, η οποία και θα κριθεί τελικά μετά την ολοκλήρωση του ατομικού του έργου εν ζωή.

Αυτό ήταν και το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού. Μη κρίνετε από το φαινόμενο, αλλά από την ουσία. Διότι το φαινόμενο είναι προσωρινό και μπορεί να διορθωθεί, εάν είναι λάθος – άρα δεν έχετε το τελικό υλικό για να κρίνετε – ή να αυξηθεί και να πολλαπλασιαστεί μέχρι την τελική φάση της ζωής του ατόμου, οπότε είναι επικίνδυνο να καταλήγετε σε προσωρινά συμπεράσματα.

Και ο Χριστός δεν δίδαξε να κρίνουμε τους άλλους – κάτι που αρέσει σε όλους μας να κάνουμε – αλλά δίδαξε να προσέχουμε τους εαυτούς μας και το δικό μας έργο μέσα στην καθημερινότητα, διότι η επιτυχημένη μας καθημερινότητα, εγγυάται και καλύτερες προοπτικές για το μέλλον. Αντίθετα, τα επαναλαμβανόμενα λάθη και παραλείψεις υποσκάπτουν κάθε τελειότητα προς το μέλλον του ατόμου. Κρίνοντας τους άλλους συσσωρεύουμε βάρος στην ατομική μας συνείδηση, διότι και εμείς πράττουμε τα ίδια ή παρόμοια. Παραβλέποντας τα λάθη των άλλων, δίνουμε bonus στον εαυτό μας, γιατί και δεν συσσωρεύουμε βάρη, αλλά και γιατί καλλιεργούμε τον δικό μας αγρό από τον οποίο και μόνο θα συγκεντρώσουμε το προσωπικό μας τελικό καρπό.

Αυτό που ξεχωρίζει την παιδική ηλικία των παιχνιδιών από την ώριμη ηλικία των πράξεων είναι η ευθύνη, πρώτα απέναντι στο συμφέρον του ιδίου αυτού ατόμου και, στη συνέχεια στο περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται καθένας μας. Η βρεφική και παιδική ηλικία είναι πολύτιμες, γιατί την περίοδο αυτή μπαίνουν οι βάσεις για μια ζωή που θα ακολουθήσει, η οποία – κατά κανόνα – έχει μικρές ή μεγάλες περιπέτειες και πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με επιτυχία.

Αυτό σημαίνει ότι, όπως η βρεφική και νηπιακή ηλικία, έτσι και η ώριμη έχει τους τρόπους με τους οποίους το άτομο είναι ευτυχισμένο, χωρίς να απαιτείται να επαναλαμβάνει τις βρεφικές και παιδικές του πράξεις, γιατί αυτό θα φέρει εσωστρέφεια, και μη συμβατότητα με το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνουμε την προσωπική μας καθημερινότητα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν υποτίμησε την παιδική και βρεφική ηλικία, αλλά υπέδειξε την υπεύθυνη ωριμότητα ως το στοιχείο εκείνο, με την γνώση και την κατανόηση της αλήθειας των πραγμάτων, το οποίο παρέχει στο φυσικό πρόσωπο την ικανότητα να επιβιώνει και να διατηρεί τους στόχους του σε όλη την περίοδο της προσωπικής του ζωής.

Η γνώση και η κατανόηση έχουν τις βάσεις τους στην βρεφική (πρόσληψη στοιχείων για την αρτιότητα του σώματος) και στην παιδική ηλικία ( με την προσθήκη της αντίληψης και κατανόησης του γύρω κόσμου), ωστόσο, αυτά αποτελούν τις βάσεις και όχι τον στόχο. Στόχος όλων των προηγούμενων στοιχείων – της βρεφικής και παιδικής ηλικίας – ήταν να εφοδιάσουν το κάθε πρόσωπο με τα απαραίτητα εφόδια για την συνέχεια της ζωής του.

Ο στόχος όμως δεν είναι αυτός, αλλά στόχος παραμένει η ικανότητα του ατόμου να αξιοποιεί όλα τα εφόδια που διαθέτει (σωματική ικανότητα και ικανότητα γνώσης και επίγνωσης) ώστε να θέτει στόχους προσωπικούς, τους οποίους και θα κατακτά στο υπόλοιπο της ζωής του. Και ο Χριστός έδωσε και μια επιπλέον διάσταση, την οποία είναι δύσκολο να την αποδεχθεί κάποιος και πολύ πιο δύσκολο να την θέσει ως την βασική συνισταμένη της καθημερινής του ζωής.

Διότι, η πίστη που στηρίζει αυτή την προοπτική είναι απόλυτα προσωπική και καλλιεργείται από τον ενδιαφερόμενο με τις εκάστοτε δυνατότητες που του προσφέρονται και οι οποίες είναι κοινές για όλη την κοινωνία των ανθρώπων. Κανείς από το περιβάλλον μας δεν μπορεί να μας επιβάλλει τις δικές του απόψεις και σκέψεις, εάν εμείς οι ίδιοι δεν τις αποδεχτούμε. Πολύ περισσότερο κανείς δεν μπορεί να κατευθύνει τις σκέψεις και τις επιλογές μας, εάν εμείς δεν θελήσουμε να προσχωρήσουμε στην λάθος πλευρά της ματαιότητας και όχι στην ορθή πλευρά της προοπτικής του μέλλοντος.

Η σημασία που αποδίδουμε στην παιδική ηλικία και στα παιχνίδια είναι ισότιμη με την σημασία της ώριμης ηλικίας και αυτό είναι κρίσιμο θέμα, δηλαδή η αξιολόγηση όλων των δεδομένων της ανθρώπινης εξέλιξης ενός ατόμου, διότι η αξία της παιδικής ηλικίας δεν αντιστρατεύεται την αξία της ώριμης ηλικίας, αλλά συστρατεύεται, ώστε να υπάρχει το θετικό αποτέλεσμα της ώριμης περιόδου, γιατί εκεί αποδεικνύεται πόσο καλά πέρασε ένα παιδί στα παιδικά του χρόνια ή πόσο ζημιώθηκε από τις λάθος διαδικασίες.

Αυτό δηλώνει ότι καθένας πρέπει να μεγαλώνει τα παιδιά του με φροντίδα και μέριμνα, ώστε να είναι πλήρης η εμπειρία του νέου ατόμου, τόσο κατά την παιδική ηλικία, όσο και κατά την ώριμη πλέον ηλικία, τότε δηλαδή που θα κληθεί να αναλάβει τις δικές του προσωπικές ευθύνες απέναντι στον εαυτό του και το κοινωνικό του περιβάλλον.

Αναμένεται, δηλαδή, η ενηλικίωση να είναι τέλεια και να επιβεβαιώνει την καλή βάση που αποκτήθηκε κατά την παιδική ηλικία. Αυτός είναι ο κανόνας που όλοι θέλουμε για τα παιδιά μας. Ώριμους νέους χωρίς κενά και πληγές της παιδικής περιόδου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν και μη τελειότητες, όπως τουλάχιστον τις έχει καθένας στο μυαλό του. Διότι, κανείς δεν είναι ούτε πρόκειται να γίνει τέλειος, σύμφωνα με τα μυριάδες πρότυπα που κυκλοφορούν στην ενημέρωσή μας. Αντίθεται, είναι απολύτως βέβαιο ότι και το δικό μας το παιδί ή εμείς οι ίδιοι θα κάνουμε λάθη, και το μυστικό έγκειται στην ανακάλυψη των λαθών και στην αποφυγή επανάληψης.

Μόνος αλάνθαστος είναι ο δημιιουργός, ο οποίος και μπορεί να μας οδηγήσει στην βελτίωση, ώστε να γίνουμε μιμητές του και όχι μιμητές των προτύπων που μας παραθέτει η δικής μας καθημερινότητα. Αυτός είναι ο ασφαλής δρόμος για την μετάβαση από την παιδική ηλικία και τα παιχνίδια, στην βελτιούμενη ενηλικίωση:

Η αναζήτηση και γνώση του δημιουργού αλλά και η προσήλωσή μας στην εξέλιξη των ατελών μας χαρακτηριστικών, προκειμένου η ζωή να έχει νόημα και επιτυχίες. Διότι, επιτυχίες χωρίς να έχουν περιεχόμενο μόνιμο και επαρκές, είναι επικίνδυνες και οδηγούν σε αναζητήσεις πέραν των ικανοτήτων μας. Αντίθεται, οι επιτυχίες που βασίζονται πάνω στις σταθερές αρχές της ζωής, αυτές, δηλαδή, που αρχίζουν από την παιδική ηλικία και εξελίσσονται στην ενήλικη ζωή, είναι ο πλέον ασφαλής δείκτης να την πληρότητα της ατομικής μας ζωής, αλλά και της δικής μας συμβολής στην σύγχρονη κάθε φορά κοινωνία που μας περιβάλλει.

Η επιμόρφωση είναι ένα στοιχείο αναγκαίο για κάθε άνθρωπο. Τα παιδιά επιμορφώνονται μέσα από την απασχόλησή τους με τα παιχνίδια τους, ενώ οι μεγαλύτεροι στην ηλικία επιμορφώνονται μέσα από τα σχολεία και την καθημερινή τριβή με την κοινωνία. Μάλιστα, στις μέρες μας η τεχνολογία μας καλεί και μας προκαλεί να μάθουμε όσο γίνεται περισσότερα, και αυτό αποτελεί σήμερα μια πρακτική όλων των ζωντανών ανθρώπων επι γης.

Καθένας, δηλαδή, “επιμορφώνεται” ανάλογα με τα προσωπικά του ενδιαφέροντα, γιατί αυτό απαιτούν οι καιροί και οι καταστάσεις, προκειμένου όλοι να μπορούμε να συνυπάρχουμε και να βελτιώνεται η προσωπική και κοινωνική μας ζωή. Κανένας δεν μένει στα παλιά, όσο και αγαπητά και αν είναι, όπως τα παιδικά παιχνίδια, γιατί αυτά δεν μπορούν πλέον να καλύψουν τις ανάγκες, όπως τις κάλυπταν την ανέμελη περίοδο της παιδικότητας ή τις παλιότερες εποχές. Σήμερα όλοι αναζητούμε την γνώση και την επιμόρφωση, ανεξάρτητα από το επάγγελμά μας και την οικογενειακή μας ζωή, γιατί αυτό απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί.

Όλοι μαθαίνουμε τί είναι το κινητό τηλέφωνο, τί είναι οι εφαρμογές του, πού θα βρούμε απαντήσεις στα πρακτικά ερωτήματα της καθημερινότητας, από τον αριθμό τηλεφώνου έως τον πληθυσμό της Κίνας, και μυριάδες άλλα θέματα που μας απασχολούν πολύ ή λίγο καθημερινά. Και μπορεί να μην είμαστε μάγειροι, αλλά ξέρουμε ότι αν θέλουμε να κάνουμε ένα φαγητό που δεν γνωρίζουμε, καλό είναι να μαθαίνουμε από το ιντερνετ, γιατί αλλιώς θα χάσουμε τον χρόνο και τα υλικά μας!

Και ενώ αυτά είναι τα δεδομένα για την προσωπική μας πρακτική ζωή, όταν ερχόμαστε στα θέματα της βελτίωσης του εσωτερικού μας ανθρώπου, στα θέματα δηλαδή της θέλησης και της προετοιμασίας, εκεί αποφεύγουμε να ερευνήσουμε οι ίδιοι ή και να ρωτήσουμε – κατά κανόνα – κάποιον άλλον, προκειμένου να αποφύγουμε τα λάθη μας. Ο εγωισμός ότι τα ξέρουμε καλύτερα από τους άλλους άρα δεν χρειάζομαι τίποτα παραπάνω, η νωθρότητα και η παιδική ανεμελιά και αδιαφορία, είναι οι κύριοι παράγοντες που συντελούν στο να αποφεύγουμε να αναζητήσουμε απαντήσεις για το τί και το γιατί, ξέροντας ότι αυτό θα μας κοστίσει χωρίς να κερδίσουμε κάτι, και ότι αυτό είναι δουλειά άλλων.

Ωστόσο, αυτό δεν μας απαλλάσσει από την προσωπική ευθύνη, γιατί τα λάθη μας τα πληρώνονται πρώτα εμείς και, συνήθως, οι συνέπειες των λαθών μάς συνοδεύουν για πολλά χρόνια ή και για πάντα, ανάλογα με το αποτύπωμα που αφήνουν στην συνείδησή μας. Και ο Χριστός εξήγησε ότι αυτό είναι το πρώτο. Να αναζητούμε μέσα μας τις αιτίες κάθε αιτιατού και να μην στρέφουμε το μέτρο σύγκρισης με την ανώνυμη κοινωνία. Διότι το κόστος των δικών μας λαθών θα απαιτήσει την δική μας αποπληρωμή και όχι από τους τρίτους.

Η αξία της παιδικής ηλικίας και η αναγκαιότητα για απασχόληση με ανώδυνα και ανέμελα παιχνίδια δεν μπορεί να είναι η δικαιολογία για την ανώριμη και λάθος συμπεριφορά ενός ώριμου στην ηλικία ανθρώπου. Τα παιδικά χρόνια και τα ευχάριστα παιχνίδια είναι για την παιδική ηλικία μόνο, και στην συνέχεια πρέπει να αντικατασταθούν με ώριμες σκέψεις και υπεύθυνες ενέργειες, διότι τα λάθη που μπορεί να γίνουν δεν επιδέχονται δικαιολογίες.

Για τον λόγο αυτό και κανείς δεν θέλει στην δουλειά του παιδιά ή ανθρώπους με ανεύθυνες παιδικές αντιλήψεις και πράξεις, γιατί αυτό μπορεί να φέρει καταστροφή και όχι ανοικοδόμηση και βελτίωση της ζωής μας. Οι ώριμοι άνθρωποι πρέπει να έχουν τέλεια μυαλά αλλά παιδικές ευαισθησίες, ώστε να μην κάνουν λάθη που πληγώνουν τους άλλους και μάλιστα χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Η κακία φωλιάζει μέσα στον ώριμο άνθρωπο και τον φέρνει σε λάθος επιλογές, αποφάσεις και πράξεις. Το καταστάλαγμα της ανέμελης παιδικής περιόδου είναι η βάση που μπορεί να μας οδηγήσει στην αξιολόγηση των πραγμάτων, ώστε με ώριμη σκέψη να κάνουμε πράξεις που θα ωφελούν και όχι το αντίθετο.

Στην ζωή της πίστης αυτός είναι ο κανόνας: παιδικά συναισθήματα και παιδικές ευαισθησίες, αλλά τέλειες σκέψεις και ώριμες αποφάσεις, χωρίς οι παιδικές αναμνήσεις να αντικαθιστούν την αναγκαία σοβαρότητα της ώριμης ζωής. Και ο Χριστός, ενώ ευλόγησε τα παιδιά και ζήτησε να επιστρέψουμε στην παιδική απλότητα της πίστης, ωστόσο, για τους ώριμους στην ηλικία ακροατές του είχε την απαίτηση να σκέφτονται με φρόνιμα δεδομένα και με αξιολόγηση κάθε λεπτομέρειας της καθημερινής αλλά και της εκκλησιαστικής μας ζωής.

Δεν είπε δηλαδή να γίνετε παιδιά στις αντιλήψεις και τις δράσεις σας, αλλά να γίνετε παιδιά ως προς την κακία και ώριμοι πολίτες στις αντιλήψεις και τις πράξεις σας. Διότι, το αντίθετο, δηλαδή η παιδική συμπεριφορά σε ένα ώριμο άνθρωπο ονομάζεται μωρία και όχι παιδική αφέλεια. Και η μωρία είναι κατάσταση μη αποδεκτή από τον θεό και τους ανθρώπους.

Ο στρουθοκαμηλισμός και η ηθελημένη άγνοια της αλήθειας στην πραγματική ζωή είναι λάθος και τα λάθη πληρώνονται και, μάλιστα, με βαρύτερο κόστος για τους ικανούς που “απέφυγαν” να ενηλικιωθούν, γιατί αυτό βολεύει στην προσωπική τους ανευθυνότητα. Διότι η ανευθυνότητα δεν συμβαδίζει με την ώριμη και παραγωγική ζωή, ενώ είναι το τέλειο περιβάλλον για παιδιά και βρέφη μέχρι και εκείνα να περάσουν στην περίοδο της προσωπικής τους ωριμότητας. Η τελειότητα είναι το ζητούμενο και όχι η εποχιακή αφέλεια των παιδιών.