Αρχεία για:2023

Στη σύγχρονη ζωή όλοι ξέρουμε την αξία της παιδικής ηλικίας και τον ρόλο της στην μελλοντική εξέλιξη της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου, μια αξία που ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους και προσπαθούσαν να δώσουν στο παιδί αυτό που είχε ανάγκη για την δική του την ηλικία.

Ωστόσο, κανείς δεν ήθελε το καλό του το παιδί να μείνει μόνο στην παιδική ηλικία και στις παιδικές χαρές από τα παιχνίδια, αλλά ήθελε – όπως θέλουμε και μεις – το παιδί να μεγαλώσει και να αρχίσει να βλέπει και να αντιμετωπίζει τον κόσμο και τον εαυτό του με την ευθύνη που είναι αναγκαία για κάθε περίσταση και για κάθε ατομική περίπτωση.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι τα παιχνίδια και η παιδική απασχόληση με αυτά ξαφνικά μετατράπηκε σε αιτία των ατομικών αποτυχιών του νέου ανθρώπου. Διότι, κάθε ηλικία έχει τις δικές της ανάγκες, πράγμα που σημαίνει ότι καθένας, ανάλογα με την προσωπική του περίπτωση και ηλικία, αντιμετωπίζει τα ζητήματα της δικής του καθημερινότητας, είτε αυτά αφορούν τα εσωτερικά του λάθη και υπολογισμούς, είτε αφορούν τις συγκρούσεις με τον κόσμο και τον ανταγωνισμό για την κοινή επιτυχία.

Τα παιδικά χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί, αλλά οι κακές ή καλές αναμνήσεις και εμπειρίες, συνοδεύουν τον κάθε ενήλικα ως βάση για το προσωπικό του μέλλον, άσχετα από τους θετικούς ή αρνητικούς σχηματισμούς στο εσωτερικό της δικής του συνείδησης. Διότι, ό,τι πέρασε στην προσωπική μας εμπειρία δεν διαγράφεται, αλλά επηρεάζει την συμπεριφορά και την ζωή μας γενικότερα για όσα χρόνια ζήσουμε πάνω στη γη. Όταν πεθάνουμε, μαζί μας τα παίρνουμε όλα, θετικά και αρνητικά, και κανείς δεν νοιάζεται πλέον για τις ατομικές εμπειρίες του θανόντος.

Άρα, ενόσω ζει ο άνθρωπος επηρεάζεται από τα γεγονότα, και η επίδραση αυτή κατασταλάζει την χαρά ή το δηλητήριο στην ατομική του συνείδηση, και αυτό το καταστάλαγμα από την προσωπική μας εμπειρία μάς συνοδεύει, ενώ αυτά καθ’ αυτά τα γεγονότα έχουν ήδη παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι χαρές του παιδιού συνοδεύουν την ενήλικη συμπεριφορά του ως καλή βάση, πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν οι προσωπικές του επιτυχίες. Τα τραύματα του παιδιού συνοδεύουν την ενήλικη συμπεριφορά του ως κακό και ασθενές υπόβαθρο για τις αποτυχίες του.

Και ο Χριστός εξήγησε ότι η καλή συμπεριφορά και ο καλός τρόπος ανατροφής των παιδιών δεν εμποδίζει την ενήλικη συμπεριφορά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα προσαρμόζουν την επίκαιρη κάθε φορά χαρά ή λύπη στους κανόνες που υπαγορεύουν την ενήλικη πλέον ζωή τους, χωρίς να πρέπει να “έχουν τα Lego τους” για να απολαύσουν ολόκληρο τον βίο τους. Κάθε ηλικία μας έχει τους δικούς της κανόνες χαράς και λύπης, επιτυχίας και αποτυχίας, και καλούμαστε καθένας μας να ανακαλύπτει αυτούς τους κανόνες για το δικό του συμφέρον στην προσωπική του καθημερινότητα. 

Τα παιδικά παιχνίδια είναι πολύτιμα, γιατί σε αυτά εξασκούνται τα παιδιά πριν βγουν στον ώριμο κόσμο, όπου θα αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις, τόσο από την συμπεριφορά των ανθρώπων και της κοινωνίας, όσο και του φυσικού περιβάλλοντος. Και αυτή ακριβώς η περίοδος των παιδικών παιχνιδιών είναι η βάση για την ψυχική και σωματική συμμετρία, κάτι που όλοι καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο είναι ως βάση για τα επόμενα χρόνια της παρουσίας μας στον κόσμο αυτό.

Κανείς δεν παραπονιέται γιατί ένα βρέφος ή ένα μικρό παιδάκι παίζει με τα παιχνίδια του. Διότι καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς. Γιατί από κάπου και με κάποιον τρόπο κάθε βρέφος πρέπει να μπει μέσα στην κοινωνική ζωή, όχι ξαφνικά και απροσδόκητα, αλλά με μια ισορροπία σωματικών, διανοητικών και ψυχικών δεδομένων, διότι αυτά θα του εξασφαλίζουν μια καλή βάση για να στηρίξει τις επιθυμίες και τα προσωπικά του οράματα για το ατομικό του μέλλον.

Και μπορεί μερικοί να θεωρούν χαμένο χρόνο το παιχνίδι για ένα παιδί, ωστόσο η μελλοντική ισόρροπη ανάπτυξη απαιτεί μια σταθερή βάση, τόσο για το σώμα του παιδιού, όσο και για τον ψυχικό του κόσμο και κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει ως αλήθεια για όλους τους ανθρώπους επί γης. Η ισόρροπη αυτή ανάπτυξη και εξέλιξη στον σωματικό και ψυχικό οργανισμό κάθε παιδιού καλλιεργεί τον μελλοντικό άνθρωπο που θα κληθεί να συναγωνιστεί και να ανταγωνιστεί με τους λοιπούς ανθρώπους και τις ιδιαίτερες κάθε φορά συνθήκες.

Και είναι προφανές ότι όσο καλύτερα είναι τα θεμέλια στο σώμα και στον εσωτερικό άνθρωπο κάθε νέου παιδιού, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να αποφύγει ο νέος άνθρωπος, μετά την ενηλικίωσή του τα λάθη και τις παγίδες, που μπορεί να τον οδηγήσουν στα αδιέξοδα των ώριμης περιόδου της ζωής του. Αυτό ακριβώς το δεδομένο, της βάσης,δηλαδή, που δημιουργείται σε ένα παιδί για το μέλλον του είναι κρίσιμος παράγοντας, τόσο για την σωματική ικανότητα όσο και για την ψυχική του δύναμη.

Διότι, όλοι ξέρουμε ότι στην καθημερινή μας ζωή δεν μετράει μόνον η σωματική μας δύναμη, αλλά κυρίαρχο ρόλο παίζουν και οι δυνάμεις του εσωτερικού – ψυχικού μας κόσμου, οι οποίες, ούτως ή άλλως, κατοικούν μέσα στο κάθε σώμα, δηλαδή, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι επιλογές, οι εκτιμήσεις, ο συνολικός τρόπος λειτουργίας της προσωπικότητάς μας, τα οποία και καθορίζουν την πορεία και τις πράξεις του σώματος. Και στην περίπτωση των παιδικών παιχνιδιών, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει για την αξία και την συμβολή τους στην ασφαλέστερη προετοιμασία κάθε παιδιού για να ενηλικιωθεί μέσα στον σύγχρονο του κόσμο. Και ο Χριστός έφερε ως παράδειγμα για μίμηση την απλότητα αλλά και την εσωτερική διάθεση των παιδιών που ζουν με την παιδική απλότητα, αλλά την ίδια περίοδο προετοιμάζονται και για το προσωπικό τους μέλλον.

Η ανάγκη για πληροφόρηση που έχουμε όλοι αποδεικνύει την παγκόσμια αλήθεια ότι ο άνθρωπος, εσείς και εγώ, αναζητούμε την αλήθεια της παραγωγής ενός αποτελέσματος. Κανείς ζωντανός άνθρωπος επί γης διαχρονικά δεν αγνόησε αυτή την πραγματικότητα, ότι δηλαδή πρέπει να μάθω το γιατί, διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν μου αρκεί το τί, δηλαδή το αιτιατόν, το παράγωγο μιας πράξης. Αντίθετα, όσο πιο σοβαρό είναι το αποτέλεσμα μιας πράξης, τόσο μεγαλύτερη είναι η δίψα μας για να πληροφορηθούμε ή να ανακαλύψουμε την αλήθεια εμείς, καθένας μας χωριστά.

Διότι, πολλά πράγματα είναι εξηγήσιμα, αλλά δεν ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους, διότι καθένας έχει τις δικές του αμφιβολίες για την αλήθεια ή την ορθότητα των πληροφοριών ή της εμπειρίας του. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας πρέπει να ψάξει και να ανακαλύψει τις δικές του λεπτομέρειες που θα ικανοποιήσουν το αίσθημα της πληρότητας. Διότι σε αντίθετη περίπτωση, πάντα θα υπάρχουν αμφιβολίες, εάν η ικανοποίησή μας δεν έχει την αναγκαία – για το δικό μας πρόσωπο – πληρότητα, δηλαδή δεν ανταποκρίνεται στα προσωπικά βαθύτερα ερωτήματα.

Και εφόσον το θέμα που μας απασχολεί είναι απλό θέμα της πρακτικής μας καθημερινότητας, η μη εξερεύνηση σε βάθος όλων των αναγκαίων για την δική μου πληρότητα πληροφοριών δεν κοστίζει και τίποτα σπουδαίο. Όταν όμως πρόκειται για ζητήματα που έχουν συνέπειες στο βάθος χρόνου και σε βάθος αντανάκλασης στο προσωπικό μας περιβάλλον, τότε η ανάγκη για πληρότητα πληροφοριών μεγαλώνει και, όσο σοβαρότερο είναι το θέμα, τόσο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια καταβάλλουμε, ώστε να ικανοποιηθούν σε πλάτος και βάθος όλα τα θεωρητικά μας ερωτήματα.

Και αυτό δηλώνει ότι πρόκειται για ατομικές εκτιμήσεις, άσχετα αν είμαστε οκτώ δισεκατομμύρια πάνω στη γη σήμερα. Διότι, μπορεί να βιώνουμε την ίδια είδηση για ένα γεγονός, αλλά η επίδραση του ίδιου γεγονότος δεν είναι ποτέ ισοπεδωτική. Αντίθετα, καθένας έχει ένα εσωτερικό αισθητήριο που τον ειδοποιεί για την πληρότητα της πληροφορίας και αυτό το αισθητήριο, που βρίσκεται και λειτουργεί μέσα στον καθένα μας, έχει διαφορετικές εκτιμήσεις, τόσο για την αιτία που προκάλεσε ένα αιτιατόν, μια πράξη, ένα γεγονός, και η μόνη λύση είναι η προσωπική αναζήτηση μέχρι να ικανοποιηθούν όλες οι σημαντικές λεπτομέρειες που προκάλεσαν το συγκεκριμένο γεγονός στην δική μας ή την ζωή ατόμων που σχετίζονται μαζί μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν έθεσε ως βάση της διδασκαλίας του το τελικό μόνο αποτέλεσμα στην κοινωνία, αλλά υπέδειξε και τους τρόπους της προσωπικής μας αναζήτησης για την αποκάλυψη της αλήθειας των πραγμάτων, διότι αυτό επιβάλλει η κοινή λογική και το κατανοητό Δίκαιο.

Η ανάγκη που έχουμε όλοι να ανακαλύψουμε την αιτία των γεγονότων, ιδιαίτερα όσων μας επηρεάζουν αρνητικά, αποδεικνύει εν τοις πράγμασι ότι η αναζήτηση αυτή είναι μια έμφυτη λειτουργία και κανείς ζωντανός άνθρωπος δεν μπορεί να την αποφύγει, κυρίως, όταν πρόκειται για προσωπικές του υποθέσεις, οι οποίες τον έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα, ή ακόμη περισσότερο σε μια σκληρή ασθένεια ή τον θάνατο ενός οικείου προσώπου.

Και για μεν τα καθημερινά πράγματα που όλοι γνωρίζουμε, τα θέματα είναι κατά κανόνα βατά και μπορούν να βρουν εύκολα απαντήσεις και λύσεις. Όταν όμως πρόκειται για θέματα του μη ορατού κόσμου, εκεί σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και κάνουμε εκκλήσεις στην Παναγία και τους Αγίους να βάλουν το χέρι τους για βοήθεια. Αυτή είναι μια αδήριτη πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο, που ζει ή έζησε πάνω στη γη και πέρασε από δυσκολίες και αδιέξοδα.

Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τον προβληματισμό για τον ανθρώπινο προορισμό, την αδικία μεταξύ των ανθρώπων, την βία και την αρπαγή πραγμάτων από κάποιον άλλον τα οποία πιστεύω ότι ανήκουν σε μένα, και, φυσικά καταλήγουμε στα δικαστήρια ή οι άρχοντες σε πολέμους για να βρουν το δίκιο τους, δημιουργώντας όμως παράπλευρες και μη προβλέψιμες απώλειες περιουσιών, ακόμη και αθώων ζωών. Και, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες μετά από τις καταστροφές που είχαν υποστεί, δυστυχώς “όταν πάμε σε πόλεμο πρώτα σκοτωνόμαστε και αφού τα βρούμε δύσκολα, τότε καθόμαστε στο τραπέζι της συνεννόησης, κάτι που θα έπρεπε να έχουμε κάνει πριν ξεκινήσουμε τον πόλεμο”.

Και στην περίπτωση των πολέμων, ο απλός πολίτης δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή της εξουσίας. Στην περίπτωση όμως των προσωπικών μας προβλημάτων, εκεί τα πράγματα είναι συνήθως εξαρτημένα από την προσωπική μας θέληση. Γιατί και αν ακόμη αδικούμαστε, ο πόλεμος με τον διπλανό μας θα μας στοιχίσει και αυτό πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη μας, διότι μπορεί να αποτελέσει την αρχή μιας προσωπικής ή οικογενειακής περιπέτειας με απρόσμενες και απρόβλεπτες συνέπειες.

Και ο Χριστός ήταν κατηγορηματικός. Μην φτάνετε στα αδιέξοδα της προσωπικής σας καθημερινότητας, αλλά μεριμνήστε να ανακαλύπτετε την αιτία της λάθος πορείας που μπορεί να σας οδηγήσει στην λάθος κατάληξη. Διότι τότε θα είναι αργά. Για όποιον επιθυμεί, η διδασκαλία του Χριστού δεν λυτρώνει μόνο από τα λάθη του προσωπικού μας παρελθόντος, αλλά και καλλιεργεί την εμπιστοσύνη μας στην λειτουργία του μη ορατού κόσμου, στον οποίο όλοι συμμετέχουμε χωρίς να το υπολογίζουμε. Γιατί όλα ξεκινούν από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις θεωρητικές μας ανάγκες, και τα λάθη των δικών μας εκτιμήσεων θα φέρουν τις λάθος επιλογές και τις άσοφες αντιδράσεις στις καθημερινές μας προκλήσεις.

Από την προσωπική μας καθημερινή εμπειρία ξέρουμε ότι τίποτα δεν προκύπτει εκ του μηδενός, εάν κάτι ή κάποιος δεν το προκαλέσει με οποιοδήποτε τρόπο, άμεσο ή έμμεσο. Τίποτα “δεν πέφτει από τον ουρανό”, όπως μας αρέσει να δικαιολογούμε τα ανεξήγητα της προσωπικής, αλλά και της κοινωνικής μας ζωής. Πάντα υπάρχουν λόγοι από τους οποίους προκύπτουν οι συνέπειες, είτε αυτές είναι πρακτικές είτε είναι μη ορατές δια γυμνού οφθαλμού, αλλά είναι παρούσες και επηρεάζουν την ζωή μας.

Η δυσκολία έγκειται σε δυο παραμέτρους. Πρώτον στην έλλειψη κατανόησης της αλήθειας των γεγονότων, και, δεύτερον η διαπίστωση ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Αντίθετα, τα αφήνουμε να συσσωρεύονται και μόνο όταν φτάσουμε στο απροχώρητο, τότε αναζητούμε την αιτία που προκάλεσε ένα δυσάρεστο – κυρίως – γεγονός, ενώ θα έπρεπε να είχαμε αναζητήσει νωρίτερα την αιτία ή τις αιτίες από τις οποίες προέκυψε το τελευταίο αυτό γεγονός.

Και αυτό αποδεικνύει την επιπολαιότητα και την ελαφρότητα που δείχνουμε οι περισσότεροι στα γεγονότα της ζωής μας, με αποτέλεσμα η συνείδησή μας να περνά στην φάση της αδράνειας και, εάν συνεχιστεί η επιπολαιότητα, να φτάνουμε στην στείρωση ή και την ολοκληρωτική κακοποίηση ή παραμόρφωση ή και την νέκρωση της ατομικής μας συνείδησης, δηλαδή να μην λειτουργεί καθόλου ή να λειτουργεί με λανθασμένους υπολογισμούς και διαστρεβλωμένα δεδομένα που τροφοδοτούν την δουλεία και την υποταγή μας στους λάθος αφέντες της προσωπικής μας ή ακόμη και της κοινωνικής μας ζωής.

Αυτό το στοιχείο, δηλαδή η μη λειτουργία ή η κακή λειτουργία του εσωτερικού μας οργάνου της συνείδησης, δηλαδή η μη ορθή αντίληψη της αλήθειας του περιβάλλοντος αλλά και της προσωπικής μας  πραγματικότητας, είναι η αιτία των λανθασμένων αποφάσεων και πράξεων. Διότι, όλα κυοφορούνται και αποφασίζονται όχι στα νύχια μας, αλλά στον εσωτερικό μας κόσμο, ο οποίος και είναι υπεύθυνος για τις προτιμήσεις, τις εκτιμήσεις, τα συναισθήματα, τις επιλογές ακόμη και για τον τρόπο που θα ενεργήσουμε, προκειμένου να πετύχουμε το στόχο της ζωής μας εν συνόλω ή ακόμη και σε κάθε λεπτομέρεια της καθημερινής μας ζωής.

Και ο Χριστός δεν μάσησε τα λόγια του, αλλά υπέδειξε τον τρόπο, τόσο για τον εντοπισμό των λαθών μας, όσο και για τον τρόπο που θα είναι ωφέλιμο να εφαρμόζουμε, προκειμένου τα λάθη να μην μετατρέπονται σε εσωτερικό καθεστώς και βάρος, αλλά να διαλύονται μέσα από την αλλαγή της σκέψης και των τρόπων που τροφοδοτούμε τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να είναι ενεργής η συνείδησή μας και να διακρίνει τα διαφέροντα.