Η τραγωδία των Τεμπών είναι μια μεγάλη αλλά και, πέρα από τον πόνο και την θλίψη για τις απώλειες και τους τραυματισμούς αθώων ανθρώπων, ευκαιρία για να αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτια μιας τέτοιας εθνικών διαστάσεων περιπέτειας, η οποία είναι πιθανόν να επαναληφθεί, εάν δεν βελτιώσουμε το προσωπικό μας αίσθημα και υποχρέωση ευθύνης απέναντι στους άλλους ανθρώπους.
Διότι, το έργο της αναζήτησης και απόδοσης ευθυνών, γίνεται και θα γίνει από τις αρμόδιες Υπηρεσίες και τους Κρατικούς Λειτουργούς. Ωστόσο, το πληγωμένο αίσθημα όλης της κοινωνίας αναζητά και τα βαθύτερα αίτια που δεν μπορεί να κοστολογηθούν από τους “αρμόδιους”. Διότι, η φυλάκιση των άμεσα ή έμμεσα υπευθύνων, φέρνει μεν το αίσθημα της δικαίωσης, αλλά δεν καλλιεργεί αυτόματα και την προσωπική ευθιξία όλων μας απέναντι στις ευθύνες που έχουμε έναντι των άλλων αλλά και του εαυτού μας.
Και αυτό δεν είναι κοινωνική υποχρέωση που μας επιβάλλεται δια της βίας, αλλά είναι το περιεχόμενο του προσωπικού χαρτοφυλακίου του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε να αναλαμβάνουμε με γνώση και συναίσθηση της αλήθειας και όχι μόνο του απλού καθημερινού μας συμφέροντος. Διότι, η ευθύνη καθενός δεν είναι μόνο μέρος του προσωπικού του συμφέροντος, αλλά είναι και πλατύτερη, και περιλαμβάνει τόσο το άμεσο όσο και το επέκεινα περιβάλλον, για να καταλήξει στο σύνολο της ανθρωπότητας.
Αλήθεια, δηλαδή, δεν είναι μόνο όταν κάτι εξυπηρετεί το ατομικό μας συμφέρον, αλλά πρέπει να προλαμβάνει και να λαμβάνει υπόψη της και το συμφέρον των άλλων, προκειμένου το δικό μου προσωρινό κέρδος, να μην περιλαμβάνει κινδύνους για τους τρίτους. Από τον τρόπο που οδηγούμε το δικό μας όχημα μέχρι τα λόγια μας που μπορεί να θίξουν την προσωπικότητα ή τα συμφέροντα ενός τρίτου, αποδεικνύεται το περιεχόμενο του εσωτερικού μας κόσμου: η επιπολαιότητα, η άσκοπη βιασύνη, το “δεν βαριέσαι” και μυριάδες άλλα στοιχεία από τα οποία αποδεικνύεται το εσωτερικό μας έλλειμμα, από το οποίο μπορεί να προκύψουν πολλαπλές αρνητικές συνέπειες.
Το αντίθετο, δηλαδή ο τρόπος του σεβασμού και της εκτίμησης στους άλλους αποδεικνύει τον εσωτερικό μας πλούτο, ο οποίος μπορεί να καλύψει και τα τυχόν λάθη της δικής μας πλευράς. Και βέβαια, όπως μας εξήγησε ο Χριστός, κανείς δεν μπορεί να διαθέσει περισσότερα από αυτά που ήδη έχει λάβει, και αυτό δηλώνει ότι η κριτική μας είναι καλή και πολύτιμη, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από το προσωπικό μας ανανεούμενο καθημερινά αίσθημα ευθύνης, πρώτα απέναντι στον εαυτό μας και μετά και στους γύρω μας.