Στην δική μας εποχή του 21ου αιώνα η παροχή ενέργειας είναι ένα καθημερινό ζητούμενο για τον καθένα άνθρωπο πάνω στη γη. Από τα πιο σημαντικά – μετακίνηση, φωτισμός, λειτουργία συσκευών και χιλιάδες άλλες εφαρμογές – μέχρι τα ασήμαντα (φόρτιση του κινητού μας, λειρουργία του σταθερού τηλεφώνου) κλπ – μας διδάσκουν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τον ρόλο που παίζει η ενέργεια στην καθημερινότητά μας, χωρίς – πολλές φορές – να γίνεται αντιληπτή αυτή η πραγματικότητα, γιατί όλοι λειτουργούμε μέσα από τους αυτοματισμούς που έχει συνηθίσει καθένας μας.
Και αυτό δεν είναι μόνο ένα παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά είναι και μια προσωπική καθημερινή εμπειρία, όπου καθένας – κατά κυριολεξία – έχει την ευθύνη για την απόκτηση και την διαχείριση αυτής της ανάγκης, δηλαδή να έχει ένα πάροχο ενέργειας – βενζινάδικο, ΔΕΗ, κλπ, – με τον οποίο επικοινωνεί και προμηθεύεται τα αναγκαία υλικά για την παροχή της ενέργειας και της δύναμης που αυτή προσφέρει στον ενδιαφερόμενο.
Και ενώ αυτό είναι απόλυτα κατανοητό για τις ανάγκες της ατομικής μας καθημερινότητας, όταν ερχόμαστε στα θέματα του εσωτερικού μας κόσμου, εκεί δηλαδή που συντελούνται όλοι οι προβληματισμοί (οι σκέψεις, οι επιλογές και οι αποφάσεις μας πριν την εκτέλεση της οποιασδήποτε πράξης μας), εκεί αφήνουμε τον εαυτό μας απαίδευτο, παρασυρόμαστε από τυχαίες πληροφορίες του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε, με αποτέλεσμα εμείς, τα φυσικά πρόσωπα, να στερούμαστε την πείρα της καλής διάκρισης στις πληροφορίες που φτάνουν σε μας, να μην έχουμε ισχυρή θέληση στις προκλήσεις όλων των “ψευτογιατρών” που υπόσχονται μαγικές λύσεις χωρίς ατομική προσπάθεια και συμμετοχή, με αποτέλεσμα να μένουμε απαθείς μπροστά στα γεγονότα που θα μας χτυπήσουν την προσωπική μας πόρτα σε ανύποπτο χρόνο.
Και αυτό είναι καταστροφικό, όσο καταστροφικό είναι κάθε στοιχείο που απομειώνει την δύναμη του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Γιατί το ανοσοποιητικό σύστημα είναι απόλυτα προσωπικό και ατομικό, και τα θέματα που απασχολούν ένα φυσικό πρόσωπο δεν μπορεί να μεταφερθούν και να αντιμετωπιστούν από ένα άλλο άτομο, ακριβώς γιατί πρόκειται για περιορισμούς που δεν είναι σε θέση καμιά επιστήμη – τουλάχιστον προς το παρόν – να υπερβεί και να μετακινήσει τις δικές σου ικανότητες σε μένα ή το αντίστροφο.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός στην διδασκαλία του επιμέρισε την ευθύνη σε καθένα φυσικό πρόσωπο που τον άκουγε, ώστε να μην υπάρχει σύγχυση ως προς τις ατομικές μας ευθύνες για τον τρόπο που κάθε – ένας αντιμετωπίζει τα θέματα της επάρκειας της ατομικής του ενέργειας που απαιτείται στην δική του εσωτερική καθημερινότητα. Διότι, μπορεί να ζούμε σε μια κοινωνία ανθρώπων, αλλά υπάρχουν και ζητήματα απόλυτα προσωπικά που δεν επιλύονται με τις παρεμβάσεις τρίτων όσο και αν μας αγαπούν και θέλουν να μας βοηθήσουν.