Η ύπαρξη και η παροχή των υλικών από τα οποία παράγεται η ενέργεια και στη συνέχεια η δύναμη με την οποία όλοι ζούμε την καθημερινότητά μας είναι έργο του δημιουργού. Χωρίς αυτά τα υλικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει η ζωή, όπως εμείς την κατανοούμε. Η διαχείριση, ωστόσο, των υλικών που παράγουν την ενέργεια και την ατομική μας δύναμη είναι απόλυτα προσωπική μας υπόθεση, και καθένας διαχειρίζεται τον εαυτό του και τις πηγές της δύναμής του με τον τρόπο που ο ίδιος κατά κανόνα αποφασίζει.
Αυτό, η διαχείριση δηλαδή των υλικών και της ενέργειας-δύναμης που παράγεται μέσα στα δικά μας όρια – φυσικά και μη ορατά – είναι η δική μας ευθύνη. Κάθε έλλειψη οφείλουμε εμείς να την διαπιστώσουμε και να την καλύψουμε. Και κάθε περίσσευμα εμείς οφείλουμε να το διοχετεύσουμε εκεί που θα μας χρειαστεί στο μέλλον. Ο ελεύθερος χρόνος, το περίσσευμα των υλικών με τα οποία αναπτύσσεται το σώμα, οι οικονομίες, οι κοινωνικές μας δυνατότητες, όλα αυτά υπόκεινται – κατά κανόνα – στην ατομική μας διαχείριση.
Ο δημιουργός έχει προβλέψει για όλες τις ατομικές μας ανάγκες. Όμως η διαχείριση της ατομικής μας καθημερινότητας δεν είναι έργο του δημιουργού, αλλά είναι έργο αποκλειστικά δικό μας και οφείλουμε να κάνουμε το καλύτερο για το δικό μας συμφέρον. Οι προτιμήσεις, οι επιλογές, οι τρόποι διαχείρισης και χιλιάδες άλλες λεπτομέρειες δεν είναι δουλειά του δημιουργού αλλά είναι προσωπικές υποθέσεις, και καθένας τα διαχειρίζεται με τον τρόπο που ο ίδιος κρίνει ότι θα τον ωφελήσει περισσότερο. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφική προσέγγιση, αλλά εκτίμηση της καθημερινής μας πραγματικότητας.
Ο δημιουργός μάς καλεί να τον γνωρίζουμε, δηλαδή να βελτιώνουμε καθημερινά την οπτική γωνία με την οποία κατανοούμε τους ρόλους μας στην διαχείριση των πραγμάτων που μας έχει εμπιστευτεί. Και ο Χριστός δεν άλλαξε τους ρόλους. Μας υπέδειξε τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριζόμαστε τα καθημερινά μας ζητήματα με τέτοιο τρόπο, ώστε από την μια να πετυχαίνουμε με λιγότερα λάθη – κανείς δεν είναι αλάνθαστος – και από την άλλη να μεταμορφωνόμαστε με βάση την λογική του δημιουργού, ώστε να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα σημερινά μας όρια και τις σημερινές μας υποχρεώσεις στην διαχείριση των αγαθών που εκείνος έχει μεριμνήσει να διαθέτουμε και να διαχειριζόμαστε εμείς καθένας προσωπικά.
Η ατομική ευθύνη για αύξηση της επίγνωσης του ρόλου και των μεθόδων του δημιουργού δεν καταργήθηκε από τον Χριστό, αλλά εξηγήθηκε ο τρόπος με τον οποίο καθένας που ενδιαφέρεται για την ζωή, την παρούσα αλλά και του μέλλοντος, δηλαδή του αύριο και εξής, θα βρίσκει την γνώση και την πληροφορία, ώστε στην ατομική του καθημερινότητα να πλουτίζει και να μην χάνει από τα δικά του λάθη. Διότι, κάθε λάθος έχει προσωπικό κόστος για το σήμερα αλλά και το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο.