Αρχεία για: Ιανουάριος 2024

Επειδή η ατομική μας ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από ιδέες, [απλές ή σύνθετες δεν έχει σημασία, όπως δεν έχει και σημασία το τί αφορούν], και στη συνέχεια πράξεις και έργα, [απλά ή σύνθετα και γι’αυτά δεν έχει σημασία στο θέμα που καλύπτουν μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα], είναι βασικό στοιχείο της προσωπικής μας αντίληψης η κατανόηση ότι, χωρίς ιδέες δεν μπορεί να υπάρξουν έργα, μικρά ή μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα – δεν έχει σημασία – άρα εκείνο που μπορούμε ακόμη – πριν από κάθε πράξη ή έργο – να κάνουμε εμείς είναι να βάζουμε τη σκέψη μας να επεξεργάζεται σε ύψιστο βαθμό – και όχι επιφανειακά μόνο – κάθε τι, από το οποίο θα οδηγηθούμε σε πράξη εφαρμογής αργότερα.

Και μπορεί αυτό το θέμα να είναι θέμα λόγου και όχι μηχανικής πράξης, αλλά ακόμη και στον λόγο που πρόκειται να εκφωνήσουμε – ακόμη και για τα απλά και καθημερινά ζητήματα – πρέπει να υπάρξει η ανάλογη επεξεργασία, ώστε να μην μετανοούμε αργότερα για κάτι που είπαμε ή κάναμε, χωρίς να το έχουμε σκεφτεί καλύτερα. Διότι, ό,τι λέμε – συνήθως – είναι δεσμευτικό. Όχι μόνο απέναντι στους άλλους, αλλά και στον ίδιο μας το εαυτό. Διότι, εκφράζοντας με λόγο κάτι που σκεφτήκαμε, αυτόματα το περιεχόμενο και η επίδρασή του αποτυπώνεται μέσα μας, με αποτέλεσμα να αποτελεί τμήμα του εσωτερικού μας κόσμου, από τον οποίο θα περάσουν αργότερα και άλλα ζητήματα, στα οποία η αρνητική [η αργή, όπως λέει το Ευαγγέλιο] σκέψη ή πράξη που προηγήθηκε, έχει αφήσει το αρνητικό της αποτύπωμα, και συνεπώς μπορεί να επηρεάσει την νεότερη σκέψη και πράξη μας.

Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν είναι ούτε αθώο ούτε απλό. Διότι, οι συνέπειες των λαθών μας δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας, αλλά μένουν μέσα μας τα αποτυπώματά τους, τα οποία θα φέρουν τις δυσάρεστες ή τις ευχάριστες συνέπειες μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι η επεξεργασία των σκέψεων και των ιδεών, από τις οποίες θα οδηγηθούμε σε μια πράξη, είναι ο κρίσιμος χώρος και χρόνος, προκειμένου να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες ή να καλλιεργήσουμε τις θετικές προοπτικές της ατομικής μας ζωής.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι είναι απαραίτητο να αφήνουμε χρόνο μεταξύ σκέψης και απόφασης, ώστε να γίνεται η κατάλληλη προεργασία μέσα μας, πριν εμφανιστεί στον κοινωνικό μας περίγυρο. Διότι, μέσα μας καλλιεργείται το καλό ή το κακό, το οποίο όταν γίνει πράξη, θα επηρεάσει εμάς, αλλά και όλους όσοι σχετίζονται τώρα ή στο μέλλον με την δική μας παρουσία.

Η πρακτική ζωή αντανακλά και τις ιδέες και τις πεποιθήσεις μας. Ό,τι σκεφτόμαστε ή φανταστούμε, αυτό εκφράζουμε και υλοποιούμε με τα έργα που γίνονται αντιληπτά από τους γύρω μας. Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να αποκρύψει τις ιδέες που επεξεργάστηκε μέσα του, στον εσωτερικό του κόσμο, αυτό θα εμφανιστεί στα έργα του είτε άμεσα είτε έμμεσα. Οι ατομικές μας επιλογές στην διαχείριση των δυνάμεων που διαθέτουμε, ο τρόπος που εκτελούμε τα έργα μας, αποδεικνύουν το περιεχόμενο, αλλά και τις διεργασίες που έχουν γίνει μέσα μας σιωπηλά και μακριά από τα μάτια και τις αισθήσεις των γύρω μας.

Δεν χρειάζεται να αποκαλύψουμε τις σκέψεις και τις επιλογές μας, εφόσον τα έργα μας αποδεικνύουν χωρίς κανένα άλλο μέσον, το περιεχόμενο που έχει επεξεργαστεί ο εσωτερικός μας κόσμος. Η καλή συμπεριφορά στην οδήγηση, η εκτίμηση προς το πρόσωπο του άλλου, η ευαισθησία και η κρίση μας για  τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αποδεικνύονται από την εικόνα των έργων μας χωρίς άλλη απόδειξη. Με λίγα λόγια, τα έργα μας μιλούν καλύτερα από τα λόγια μας, και εκφράζουν – τα έργα – όχι μόνο τις προθέσεις και τις αρετές μας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διαχειριστήκαμε όλη την υπόθεση, μέχρι να φτάσουμε στην υλοποίηση των σκέψεων και των πεποιθήσεων, τις οποίες με μη ορατό τρόπο επεξεργάστηκε ο εσωτερικός μας κόσμος.

Και αυτό αποτελεί την ασφάλειά μας, όταν πρόκειται να κρίνουμε τις πράξεις κάποιου τρίτου ή του ίδιου του εαυτού μας. Η εικόνα που παράγεται και βγαίνει προς τα έξω, αποκαλύπτει και τα πλέον μύχια της ψυχής και του εσωτερικού μας κόσμου γενικά. Διότι, η προσποίηση μπορεί να είναι στα λόγια και να ξεγελάσουμε τον εξωτερικό παρατηρητή, αλλά οι πράξεις αποκαλύπτουν με ασφάλεια τον πυρήνα, αλλά και την επεξεργασία που συντελέστηκε μέσα μας, για να προκύψει το αποτέλεσμα που κρίνεται. Εμείς, βέβαια, θεωρούμε ότι με τα λόγια θα πείσουμε για τις ορθές μας σκέψεις και τα καλά μας συναισθήματα, ωστόσο, αυτό, εάν δεν αποδειχθεί από τα ίδια τα πράγματα και τα έργα μας, παραμένει μια προσωπική φαντασία, η οποία δεν μπορεί να ωφελήσει κανέναν, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ο “φαρισαϊσμός”, δηλαδή το ξεγέλασμα των άλλων για κάτι που δεν ισχύει στην πραγματικότητα, είναι μια επικίνδυνη λογική, η οποία εάν συνεχιστεί, μπορεί να οδηγήσει την ζωή μας σε αδιέξοδα και δουλείες. Αντίθετα, η ειλικρινής στάση χωρίς υστεροβουλίες, αποφέρει ελευθερία στο άτομο και υγεία στους γύρω του. Αυτός ήταν ο κανόνας της διδασκαλίας του Χριστού, άσχετα εάν εμείς δεν πετύχαμε να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς την υποκριτική και την αναληθή στάση απέναντι στην αλήθεια της καθημερινής αλλά και της διαχρονικής μας καθημερινότητας. 

Η ιδέα, όταν πρόκειται για θέματα αφηρημένα, είναι πολύτιμη, διότι συνδέεται με την φαντασία και το όραμα, άρα με την ελπίδα που είναι πολύτιμο στοιχείο της καθημερινής μας ζωής. Η πίστη και η ελπίδα για κάτι είναι τα πολύτιμα στοιχεία με τα οποία καθένας οργανώνει τη ζωή του. Οι ιδέες μας, δηλαδή, δεν είναι μόνο μια μακρινή φαντασία, αλλά είναι και ένα όργανο του εσωτερικού μας κόσμου, με το οποίο προ-εργαζόμαστε και επεξεργαζόμαστε μια πραγματικότητα που θα έρθει στο μέλλον το ατομικό ή το κοινωνικό.

Και αυτή η εικόνα από το μη ορατό ακόμη μέλλον είναι η ιδέα, η όψη και η εικόνα μιας πραγματικότητας, που δεν έχει ακόμη εμφανιστεί στον φυσικό κόσμο. Και αυτό είναι καταπληκτικό. Διότι, είναι στο δικό μας χέρι να αξιοποιήσουμε την ιδέα και να την κάνουμε πράξη και έργο, αλλά είναι στο χέρι μας να την απορρίψουμε, όταν αυτή δεν συμφωνεί με την δική μας θέληση. Κανένα έργο δεν γίνεται στον φυσικό κόσμο, από τα κτίρια μέχρι τα φάρμακα, εάν δεν έχει προηγηθεί μια ιδέα, ένα σχέδιο και τα απαραίτητα υλικά για να υλοποιηθεί. Αυτός είναι ο παγκόσμιος Νόμος για όλη την δημιουργία διαχρονικά, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου, ο οποίος, εκτός από μέρος της δημιουργίας είναι και επιφορτισμένος με την ευθύνη της δικής του δημιουργίας. Διότι, ο άνθρωπος δεν είναι άβουλο όν που εκτελεί μόνο εντολές με μηχανικό τρόπο, αλλά συμμετέχει, είτε στον σχεδιασμό είτε στην φάση της υλοποίησης, με την δική του ικανότητα, δηλαδή, να σχεδιάζει το δικό του μέρος και να το παρακολουθεί κατά την εκτέλεσή του. Για τον λόγο αυτό και είναι υπεύθυνος ο άνθρωπος για ό,τι κάνει, διότι έχει το εφόδιο των ιδεών, δηλαδή να παίρνει και να διαμορφώνει πράγματα πριν αυτά γίνουν, ώστε να έχει τον χρόνο να επεξεργάζεται την αλήθεια και την ανάγκη αυτού του έργου, ενώ διαθέτει και την ικανότητα να παρακολουθεί και να ελέγχει το έργο κατά την εκτέλεσή του. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι που παρακολουθεί τα γεγονότα, αλλά διαθέτει και ικανότητα παρέμβασης, τόσο κατά τον σχεδιασμό, όσο και κατά την εκτέλεση, ώστε το έργο που ξεκίνησε από μια ιδέα, να υλοποιείται σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο. Και αυτή ακριβώς η αλήθεια για τις ικανότητες του ανθρώπου, αλήθεια που αποδεικνύεται από την ιστορία χιλιάδων ετών, είναι το μεγάλο μυστικό. Διότι ο άνθρωπος έχει την ικανότητα – άσχετα εάν δεν την αξιοποιεί – να αντιλαμβάνεται το μέλλον που δεν είναι ακόμη ορατό και να παρεμβαίνει για την δική του προστασία και το δικό του συμφέρον. Και αυτός ήταν ένα από τους κύριους άξονες της διδασκαλίας του Χριστού. Μην αφήνετε τα γεγονότα να εξελίσσονται, αλλά μπορείτε να παρεμβαίνετε κατά την περίοδο που αυτά σχεδιάζονται, άρα έχετε περιθώριο να τα αξιοποιήσετε προς το δικό σας συμφέρον και όχι για την δική σας ζημία. Και αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της προσευχής επικοινωνίας με τον δημιουργό. Από τη μια να αφήνουμε στην άκρη τα δικά μας μίζερα μέτρα και σταθμά, και από την άλλη να ζητάμε αυτά τα έργα να αποβαίνουν προς το συμφέρον, το ατομικό ή το κοινωνικό, το προσωρινό ή το διαχρονικό. Το σύμπαν – άρα και η δική μας καθημερινότητα – δεν ζει μόνο μια στιγμή, αλλά όλες οι στιγμές σχηματίζουν μια αλυσίδα χρόνου, ο οποίος εκτείνεται από το ακαθόριστο παρελθόν στο ατέρμονο  και άγνωστο μέλλον. Και ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τις δικές του παρεμβάσεις, ώστε να γίνονται όλα στα πλαίσια του αγαθού, του ευάρεστου και του τέλειου. 

Οι πολύτιμες ιδέες και σκέψεις, όλα δημιουργήματα του εσωτερικού μας κόσμου, είναι πολύτιμα στοιχεία που επηρεάζουν την ατομική μας καθημερινότητα σε ύψιστο βαθμό, διότι από αυτές τις σκέψεις και τις ιδέες θα καθοριστούν και οι πρακτικές κινήσεις της προσωπικής μας δραστηριότητας. Ωστόσο, είναι προφανές ότι μόνο οι ιδέες και οι σκέψεις δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα, εάν αυτές δεν μεταφερθούν στην πρακτική μας καθημερινότητα. Και αυτό συμβαίνει, όχι γιατί το να έχουμε σκέψεις και όνειρα είναι κακό, αλλά γιατί κανείς δεν μπορεί να ζήσει με αυτά, χωρίς να έχουν μετατραπεί σε πρακτική ζωή μέσα στην ατομική και κοινωνική μας καθημερινότητα.

Όση αγάπη και αν διαθέτει κάποιος, αυτή δεν μπορεί να εκτιμηθεί, εάν δεν εφαρμοστεί στην πρακτική του ζωή. Εάν εφαρμοστεί, τότε όλοι βγαίνουν κερδισμένοι. Εκείνος που έδειξε την εσωτερική του αγάπη με έργα, άρα έβγαλε κάτι θετικό από πάνω του, αφήνοντας χώρο για να δεχθεί ανανέωση του εσωτερικού του περιεχομένου, αλλά κερδισμένος είναι και ο αποδέκτης της αγάπης, εκείνος, δηλαδή που ωφελήθηκε από την αγάπη που έδειξε ο πρώτος. Έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος με θετικό πρόσημο για όλους. Διότι ο μεν ένας έδωσε την ευκαιρία να ανανεωθεί ο εσωτερικός του κόσμος, άρα παίρνει κάτι που δεν είχε νωρίτερα, και, βέβαια, ο αποδέκτης διότι πήρε κάτι που δεν το είχε νωρίτερα. Και αυτός είναι παγκόσμιος και διαχρονικός Νόμος. Καλύτερα να δίνεις από αυτά που έχεις, παρά να παίρνεις διότι χρειάζεσαι συμπλήρωμα για να έχεις την αναγκαία πληρότητα της ατομικής σου ζωής. Όταν δίνεις, σημαίνει ότι έχεις κάτι και το μοιράζεσαι. Όταν παίρνεις, αποδεικνύεις την ένδειά σου και τα κενά που έχει η ατομική σου ζωή.

Αυτή είναι η διδασκαλία του Χριστού. Αυτός που έχει μπορεί να δώσει. Ο άλλος που δεν έχει δεν μπορεί να δώσει, αλλά μάλλον χρειάζεται συμπλήρωμα, για να έχει την δική του πληρότητα. Και επειδή ο μόνος που έχει το παγκόσμιο απόθεμα ενέργειας και δύναμης είναι ο δημιουργός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνει χωρίς νόμους και όρους, η μόνη ασφαλής πηγή είναι ο ίδιος ο δημιουργός, ο οποίος δίνει χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, διότι δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Όσα εμείς προσφέρουμε, τα προσφέρουμε διότι πρέπει να κάνουμε χώρο στον δικό μας εσωτερικό κόσμο, ώστε η πληρότητα να έρθει από τον δημιουργό, που θέλει να δίνει χωρίς να έχει ανάγκη να πάρει. Μισθαποδοσία έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Ο δημιουργός δεν έχει ανάγκη να πάρει κάτι, γιατί, όπως εξήγησε ο ίδιος ο απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο, αυτός μόνο χορηγεί, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση.

Η δική μας πληρότητα δεν έρχεται γιατί ο δημιουργός δεν θέλει να μας δώσει, αλλά γιατί δεν δημιουργούμε “κενά” με τις πράξεις μας, ώστε να βρει την ευκαιρία και τον απαραίτητο εσωτερικό χώρο να παραχωρήσει νέα αναγκαία για την βελτίωση της ζωής μας στοιχεία. Οι δικές μας επιλογές σε σκέψεις και πράξεις είναι αυτές που καθορίζουν την πληρότητα αλλά και την υγεία του εσωτερικού, άρα και του πρακτικού μας κόσμου, και όχι η αφθονία που διαθέτει ο δημιουργός

.

Αλλάζοντας λίγο τον τίτλο του ιστορικού έργου “Έργα και Ημέραι” του μεγάλου ποιητή Ησιόδου, ο οποίος έζησε στην Βοιωτία τον 8ο π. Χ. αιώνα, ασχολούμαι με τις δικές μας καθημερινές πραγματικότητες σε σχέση με τα έργα και τις ιδέες που έχει καθένας μας για κάθε πράγμα της δικής μας καθημερινότητας. Διότι, και τα δύο – έργα και ιδέες – είναι πολύτιμα, αλλά το κέρδος δεν έρχεται μόνο από τις ιδέες, εάν αυτές δεν μετατραπούν σε έργο, όπως γνωρίζουμε όλοι από την προσωπική μας καθημερινότητα, αφού οι πράξεις μου ανταμείβονται και όχι οι φανταστικές μου ιδέες μόνο.

Αυτό, βέβαια δεν σημαίνει ότι οι ιδέες είναι απορριπτέες. Απλά, για να υπάρξει αμοιβή, θα πρέπει οι ιδέες να φτάσουν στην πρακτική τους εφαρμογή, και τότε θα υπάρξει αποτέλεσμα και η ανάλογη ανταμοιβή. Αυτή είναι η εμπειρία όλων των κατοίκων του πλανήτη διαχρονικά, και κανένας ζωντανός και λογικός άνθρωπος δεν εξαιρείται από τον κανόνα αυτό. Το ίδιο ισχύει για το σώμα, το ίδιο ισχύει και για τον εσωτερικό-ψυχικό μας κόσμο. Ιδέες και γνώση θεωρητική που δεν μπαίνει σε πρακτική εφαρμογή, δεν μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα, ακόμη και στο άτομο που έχει αυτήν – την οποιαδήποτε – καταπληκτική ιδέα.

Ο Χριστός δεν δίδαξε θεωρία μόνο, αλλά δίδαξε οδηγίες για πρακτική εφαρμογή, προκειμένου ο ενδιαφερόμενος να ανακαλύψει μέσα από την δική του προσωπική πείρα το κέρδος της εφαρμογής αυτής της διδασκαλίας. Όποιος την μάθει και την εφαρμόζει, θα πάρει την προσωπική του ανταμοιβή, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, που μπορεί να προκύψουν. Διότι, το θέμα δεν είναι η κοινωνική μόνο εικόνα και εκτίμηση, αλλά είναι πρώτα η προσωπική πληρότητα, και κατόπιν οι εξωτερικές συνέπειες. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και κρίνονται πρώτα με βάση την ατομική πληρότητα και ικανοποίηση και κατόπιν έρχεται ο κοινωνικός αντίκτυπος, θετικός ή αρνητικός.

Η αρνητική επίδραση μια θετικής πράξης ενός ατόμου, δεν συνεπάγεται και άρνηση της ανταμοιβής ενός ατόμου, το οποίο έκανε μια πράξη με αγαθή συνείδηση, πρώτα για ίδιον όφελος και κατόπιν για τους γύρω του, εφόσον ενδιαφερθεί κάποιος να αξιοποιήσει την δική του εμπειρία. Καθένας, δηλαδή, είναι υπεύθυνος για τις ατομικές του πράξεις, και πρώτα ο ίδιος ανταμείβεται για τις θετικές του πράξεις. Διότι, ο τρίτος μπορεί να πάρει μια θετική πράξη ενός ατόμου, και, μιμούμενος τις εξωτερικές μόνο διεργασίες και εικόνες, να φέρει ένα αρνητικό αποτέλεσμα, όπως ένα αυτοκίνητο που κατασκευάζει μια εταιρεία, αλλά εγώ το οδηγώ απρόσεκτα και τραυματίζομαι ή πεθαίνω.

Ο δημιουργός του οχήματος δεν ευθύνεται για την κακή ή θανατηφόρα δική μου οδήγηση. Καθένας αμείβεται ανάλογα με το έργο του. Ο δημιουργός με θετικό πρόσημο, ο κακός διαχειριστής με αρνητικό ή και θάνατο. Και αυτή είναι η διδασκαλία του Χριστού. Κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί σε αδιέξοδα και προσωπική ή και κοινωνική ένδεια, ταραχή και πόλεμο.