Αλλάζοντας λίγο τον τίτλο του ιστορικού έργου “Έργα και Ημέραι” του μεγάλου ποιητή Ησιόδου, ο οποίος έζησε στην Βοιωτία τον 8ο π. Χ. αιώνα, ασχολούμαι με τις δικές μας καθημερινές πραγματικότητες σε σχέση με τα έργα και τις ιδέες που έχει καθένας μας για κάθε πράγμα της δικής μας καθημερινότητας. Διότι, και τα δύο – έργα και ιδέες – είναι πολύτιμα, αλλά το κέρδος δεν έρχεται μόνο από τις ιδέες, εάν αυτές δεν μετατραπούν σε έργο, όπως γνωρίζουμε όλοι από την προσωπική μας καθημερινότητα, αφού οι πράξεις μου ανταμείβονται και όχι οι φανταστικές μου ιδέες μόνο.
Αυτό, βέβαια δεν σημαίνει ότι οι ιδέες είναι απορριπτέες. Απλά, για να υπάρξει αμοιβή, θα πρέπει οι ιδέες να φτάσουν στην πρακτική τους εφαρμογή, και τότε θα υπάρξει αποτέλεσμα και η ανάλογη ανταμοιβή. Αυτή είναι η εμπειρία όλων των κατοίκων του πλανήτη διαχρονικά, και κανένας ζωντανός και λογικός άνθρωπος δεν εξαιρείται από τον κανόνα αυτό. Το ίδιο ισχύει για το σώμα, το ίδιο ισχύει και για τον εσωτερικό-ψυχικό μας κόσμο. Ιδέες και γνώση θεωρητική που δεν μπαίνει σε πρακτική εφαρμογή, δεν μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα, ακόμη και στο άτομο που έχει αυτήν – την οποιαδήποτε – καταπληκτική ιδέα.
Ο Χριστός δεν δίδαξε θεωρία μόνο, αλλά δίδαξε οδηγίες για πρακτική εφαρμογή, προκειμένου ο ενδιαφερόμενος να ανακαλύψει μέσα από την δική του προσωπική πείρα το κέρδος της εφαρμογής αυτής της διδασκαλίας. Όποιος την μάθει και την εφαρμόζει, θα πάρει την προσωπική του ανταμοιβή, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, που μπορεί να προκύψουν. Διότι, το θέμα δεν είναι η κοινωνική μόνο εικόνα και εκτίμηση, αλλά είναι πρώτα η προσωπική πληρότητα, και κατόπιν οι εξωτερικές συνέπειες. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και κρίνονται πρώτα με βάση την ατομική πληρότητα και ικανοποίηση και κατόπιν έρχεται ο κοινωνικός αντίκτυπος, θετικός ή αρνητικός.
Η αρνητική επίδραση μια θετικής πράξης ενός ατόμου, δεν συνεπάγεται και άρνηση της ανταμοιβής ενός ατόμου, το οποίο έκανε μια πράξη με αγαθή συνείδηση, πρώτα για ίδιον όφελος και κατόπιν για τους γύρω του, εφόσον ενδιαφερθεί κάποιος να αξιοποιήσει την δική του εμπειρία. Καθένας, δηλαδή, είναι υπεύθυνος για τις ατομικές του πράξεις, και πρώτα ο ίδιος ανταμείβεται για τις θετικές του πράξεις. Διότι, ο τρίτος μπορεί να πάρει μια θετική πράξη ενός ατόμου, και, μιμούμενος τις εξωτερικές μόνο διεργασίες και εικόνες, να φέρει ένα αρνητικό αποτέλεσμα, όπως ένα αυτοκίνητο που κατασκευάζει μια εταιρεία, αλλά εγώ το οδηγώ απρόσεκτα και τραυματίζομαι ή πεθαίνω.
Ο δημιουργός του οχήματος δεν ευθύνεται για την κακή ή θανατηφόρα δική μου οδήγηση. Καθένας αμείβεται ανάλογα με το έργο του. Ο δημιουργός με θετικό πρόσημο, ο κακός διαχειριστής με αρνητικό ή και θάνατο. Και αυτή είναι η διδασκαλία του Χριστού. Κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί σε αδιέξοδα και προσωπική ή και κοινωνική ένδεια, ταραχή και πόλεμο.