Αρχεία για:13 Μαρτίου, 2024

Η κινητικότητα που έχουμε κάθε μέρα όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι σκοπεύει στην επιτυχία και στην βελτίωση της ατομικής μας ζωής, και κατ’ επέκταση και στον περίγυρο και την κοινωνία. Διότι, αυτή η κινητικότητα υφίσταται μέσα μας από την εμβρυϊκή μας ηλικία και κανείς δεν μπορεί να την αποβάλλει από την δική του καθημερινότητα. Είναι, δηλαδή, ένα ατομικό στοιχείο, το οποίο εκδηλώνεται κάθε στιγμή σε κάθε ζωντανό άνθρωπο, και τον οδηγεί στην ατομική του δραστηριότητα.

Κανείς φρόνιμος δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το δεδομένο της προσωπικότητάς του, ανεξάρτητα από την ένταση και την έκταση στην οποία εφαρμόζεται αυτό το στοιχείο και τις συνέπειες που έχει στην πραγματικότητα. Είναι, δηλαδή, έμφυτο στον οργανισμό μας και αυτό συντελεί στην καθημερινή μας προσπάθεια για να πετύχουμε τους στόχους μας. Και μπορεί αυτό να ακούγεται φιλοσοφικό, ωστόσο, δεν είναι καθόλου φιλοσοφικό, αλλά είναι περιγραφή της ατομικής και κοινωνικής μας πραγματικότητας. Και όσο καλύτερα και συντομότερα το αντιληφθούμε ως παράγοντα ουσιαστικό της καθημερινής πρακτικής, τόσο θα πετυχαίνουμε τα ίδια πράγματα αλλά με λιγότερο κόστος, έχοντας αποφύγει την “ηθελημένη άγνοια”, δηλαδή το ξεγέλασμα του εαυτού μας με πλασματικά στοιχεία και όχι τα πραγματικά.

Αυτό σημαίνει ότι καθένας που σέβεται τον εαυτό του και το κοινωνικό του περιβάλλον, μεριμνά αυτός ο έμφυτος κανόνας της ατομικής κινητικότητας, να βρίσκει την ορθή προσαρμογή στην κοινωνία με την οποία συναλλάσσεται κάθε στιγμή, είτε με δράση είτε με αντίδραση. Όλοι, δηλαδή, λειτουργούμε μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο μας επηρεάζει και το επηρεάζουμε, και αυτό έχει τις δικές του συνέπειες, θετικές ή αρνητικές στην ατομική μας ζωή και όχι μόνο. Κάθε επιτυχία εγγράφεται στον προσωπικό μας “λογαριασμό” ζωής και βελτιώνει την εικόνα, και κάθε αποτυχία αφαιρεί από τον υφιστάμενο και ζημιώνει την εικόνα.

Άρα, καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν ζει μόνος του, αλλά αποτελεί ένα τμήμα μιας μεγαλύτερης “υπαρξιακής οικογένειας”, και κάθε νίκη είναι ωφέλιμη για όλους, και κάθε ήττα είναι επιζήμια με τον ίδιο τρόπο. Μοιραζόμαστε, δηλαδή, τα κέρδη και τις ζημίες είτε άμεσα είτε σε βάθος χρόνου, και αυτό είναι που μάς κάνει προσεκτικούς, διότι οι συνέπειες δεν αφορούν μόνο τον στενό χώρο της δικής μου προσωπικότητας, αλλά επεκτείνονται και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιούμαι εγώ ατομικά και προσωπικά. Επομένως, ό,τι κάνω και πετυχαίνω είναι κέρδος για μένα και για όλους έμμεσα, και ό,τι χάνω είναι αντίστοιχα ζημία και στέρηση.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι το άτομο έχει την ευθύνη των πράξεών του. Πρώτα μιμούμενο το περιβάλλον, και στην συνέχεια, παίρνοντας το ρίσκο να υιοθετήσει ένα προσωπικό κώδικα αληθείας, του οποίου όμως τα αποτελέσματα πρέπει να είναι έγκυρα και ωφέλιμα και για τους άλλους. Και εδώ ο Χριστός προσέθεσε και τον παράγοντα “δημιουργό θεό”, για όσους ενδιαφέρονται όχι μόνο για το άτομο και το σήμερα, αλλά ενδιαφέρονται και για ένα μακροχρόνιο και διαχρονικό γίγνεσθαι, στο οποίο όλοι συμμετέχουμε εκόντες – άκοντες. 

Η ατομική μας καθημερινότητα κινείται στον προορισμό του εμπλουτισμού των υπαρχόντων που ήδη διαθέτουμε και θέλουμε να αποκτήσουμε περισσότερα. Και αυτό είναι το κύριο συστατικό της ανθρώπινης ζωής μέσα στην καθημερινότητα. Για τον λόγο αυτό, δηλαδή τον εμπλουτισμό των υπαρχόντων μας, τρέχουμε και κάνουμε ό,τι χρειαστεί, προκειμένου να πετύχουμε τους στόχους και τους σκοπούς που καθένας θέτει για την δική του καθημερινότητα. Αυτή όμως είναι η απλή και αισιόδοξη πλευρά.

Διότι, υπάρχουν και οι ανταγωνισμοί και οι συναγωνισμοί, με αποτέλεσμα η καθημερινότητα να έχει και τις δυσκολίες της μέσα στην εξέλιξή της. Αυτό, δηλαδή, που θέλουμε εμείς, το ίδιο θέλουν και οι άλλοι, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ο συναγωνισμός και πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες, να δημιουργείται και ο ανταγωνισμός, ο οποίος, όταν δεν υπακούει σε κοινά αποδεκτούς κανόνες, μπορεί να καταλήξει σε σύγκρουση και απώλειες. Αυτός είναι ο λόγος, από τον οποίο προκύπτουν οι περισσότερες καθημερινές μας δυσκολίες. Δηλαδή, οι κοινωνικές συγκρούσεις συμφερόντων, από τις οποίες προκύπτουν οι αντιπαραθέσεις, τα μίση και τα πάθη, τα οποία και δηλητηριάζουν την ατομική μας καθημερινότητα.

Δεν είναι, δηλαδή, μόνο οι δυσκολίες που υπάρχουν εκ φύσεως σε κάθε καθημερινή μας πράξη, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι, οποίοι για τους δικούς τους λόγους θεωρούν τις ατομικές μας προσπάθειες για βελτίωση των δικών μας υπαρχόντων, ως κίνδυνο για τον δικό τους πλούτο, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί τίποτα από αυτά να μην ισχύει, ωστόσο η σύγκρουση είναι μπροστά μας, και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με θετικό τρόπο, και όχι ανταποδίδοντας την επίθεση, διότι αυτό δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίο δύσκολα λυτρώνεται κάποιος.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην διδασκαλία του εξήγησε ότι για το άτομο, η συμπεριφορά και οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους παίζει καθοριστικό ρόλο, αφού από την συμπεριφορά μας προέρχονται και οι συγκρούσεις και οι απώλειες αντί να εμπλουτισμό των υπαρχόντων μας. Η αγάπη προς τον πλησίον δεν είναι θέμα συναισθήματος, αλλά είναι απόδειξη εσωτερικής δύναμης για να μην υποκύψουμε στον πειρασμό της ανταπόδοσης, τροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο του μίσους και της απώλειας. Και η εσωτερική δύναμη του ατόμου, δεν προέρχεται από τον πλούτο που διαθέτει μόνο, αλλά προέρχεται – κυρίως – από τις πεποιθήσεις και την δύναμη που διαθέτει στον εσωτερικό του κόσμο, ώστε να μην παρασύρεται στον εύκολο δρόμο της αντιπαράθεσης και της εκδίκησης.

Και η διδασκαλία του Χριστού για όποιον θέλει να την εφαρμόσει στην ατομική του ζωή, δεν είναι μόνο γνώση, αλλά είναι και δύναμη, για να επιλέγουμε το καλό, αποφεύγοντας το χειρότερο. Διότι, επιλέγοντας την αποφυγή της σύγκρουσης, από τη μια κερδίζεις απώλειες υπαρχόντων, και από την άλλη δεν ξέρεις, εάν εσύ θα κερδίσεις σε μια σύγκρουση ή ο άλλος που σου επιτίθεται.