Η ανωνυμία προσφέρει καταφύγιο στους αδύναμους. Και αυτό συμφέρει προσωρινά, για όσους είναι φτιαγμένοι να γίνουν επώνυμοι, δηλαδή να παρουσιάσουν κάποιο σπουδαίο έργο, ώστε να εκτιμηθεί – το έργο τους και όχι οι ίδιοι – και να γίνουν γνωστά τα ονόματά τους. Διότι, η δόξα που προσφέρουν οι άνθρωποι είναι απαραίτητη για την προβολή του έργου και όχι για την προβολή του ονόματος. Εάν συμβεί το αντίθετο, δηλαδή προβληθεί το άτομο χωρίς να έχει προσφέρει κάτι σπουδαίο, τότε οι “χειροκροτητές” αποδεικνύονται κόλακες, και το έργο είναι ανύπαρκτο.
Ενώ, δηλαδή, η αναγνώριση ενός έργου από τους άλλους είναι κρίσιμο δεδομένο για την καλή πορεία ενός δημιουργού, όταν δεν υπάρχει καλό έργο, αλλά υπάρχουν οι επευφημίες και τα χειροκροτήματα, τότε κάτι δεν πάει καλά και κάποιοι θέλουν να μας παγιδέψουν στην ματαιοδοξία και την νοσηρή αυταρέσκεια. Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο αναφοράς. Διότι, εάν ένα έργο το αναγνωρίζουν οι άλλοι ως σπουδαίο, τότε θα πρέπει αυτό το έργο να υπάρχει στην πραγματικότητα, και όχι στην φαντασία. Εάν υπάρχει μόνο στην φαντασία του δημιουργού, τότε ο δημιουργός πρέπει να περιμένει να δει και το έργο του, πριν ακούσει τα χειροκροτήματα και την αναγνώριση του ονόματός του, δηλαδή να γίνει επώνυμος για την προσφορά του στην κοινωνία και φυσικά στον εαυτό του.
Εαν το έργο παραμένει στην φανταστική σφαίρα, τότε τα χειροκροτήματα είναι πονηρά, και κανένας δεν πρόκειται να ωφεληθεί. Αντίθετα, το άτομο, ο δημιουργός, κινδυνεύει να παραπλανηθεί και να νομίζει πράγματα που δεν υπάρχουν, μη υποπτευόμενος το κενό που περιμένει να τον καταπιεί. Διότι κάθε αιτιατόν πρέπει να έχει και την σταθερή αιτία που το προκαλεί. Σε αντίθετη περίπτωση, όλα ενεργούνται στην ατομική μας φαντασία και δεν επικοινωνούμε με τον πραγματικό κόσμο.
Και ο Χριστός επέστησε την προσοχή μας στην διάκριση μεταξύ φανταστικού και πραγματικού, προειδοποιώντας τους ενδιαφερομένους για την διδασκαλία του να μην μένουν στα λόγια, αλλά να προβαίνουν σε πράξεις, δοκιμάζοντας τους εαυτούς τους. Κάθε καλή προαίρεση και επιθυμία δεν είναι για χειροκροτήματα αλλά για έναρξη έργου που θα εκτιμηθεί. Διότι τον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή τις επιθυμίες και τους συλλογισμούς μας, δεν τους ξέρουν οι άλλοι. Και αν τους πούμε χωρίς να έχουν γίνει πράξη, θα γελοιοποιηθούμε αντί να εισπράξουμε επωνυμία και έπαινο. Και στην διδασκαλία του Χριστού το πρώτο πράγμα είναι η πίστη, η εμπιστοσύνη προς και από τον θεό δημιουργό. Εάν υπάρχει πίστη και καλό έργο, τότε ο έπαινος γίνεται εργαλείο σωφροσύνης. Εάν υπάρχει μόνο ο έπαινος εκ μέρους των ανθρώπων, ο κίνδυνος της πτώσης είναι μεγάλος, και μαζί θα χαθούν και όλοι οι κόποι μας.