Η ανθρωπότητα πορεύεται με επιφυλάξεις και βεβαιότητες. Επιφυλάξεις για όσα δεν ξέρει ακόμη, και βεβαιότητες για όσα ξέρει και προσπαθεί να τα βάλλει σε πρακτική καθημερινή χρήση. Αυτό επιβάλλει τώρα αλλά και αιώνια η κοινή λογική. Όποιος ισχυρίζεται ότι ξέρει τα πάντα, όχι μόνο πλανάται, αλλά καταστρέφει και τον εαυτό του, αγνοώντας την άγνοια και το μέγεθός της, κινδυνεύοντας έτσι να ναυαγήσει στην πρώτη αποτυχία του.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι όσα είχε διδάξει μέχρι τότε στους μαθητές του και στον κόσμο, δεν ήταν το σύνολο των γνώσεων που έπρεπε να αναμένουν. Αντίθετα τους εξήγησε ότι όποιος νομίζει ότι ξέρει τα πάντα, άρα και το θέλημα του θεού, βρίσκεται πολύ μακριά νυχτωμένος. Διότι ο κόσμος ήταν αχαρτογράφητος σε σχέση με την σημερινή δική μας εικόνα, και η εξέλιξη το έχει αποδείξει.
Διότι η εφαρμογή της διδασκαλίας δεν είναι κάποια τήρηση κάποιων κανόνων, αλλά εξερεύνηση και επίγνωση του ίδιου του δημιουργού, άρα ο χάρτης, τον οποίο καλούμαστε να συνθέσουμε καθένας για την ζωή του, δεν περιορίζεται μόνο στα φαινόμενα και στα μηνύματα των πέντε αισθήσεων, αλλά επεκτείνεται ως την άκρη του αισθητού σύμπαντος και μάλιστα, σημείωσε με έμφαση ο Χριστός, ως την πλέον δυνατή γνωριμία με τον ίδιο τον δημιουργό του σύμπαντος.
Και αυτό από μόνο του συνιστά μια extreme τοποθέτηση για την δουλειά που περιμένει κάθε σοβαρό αναζητητή της αλήθειας, της παρούσας και της μέλλουσας, της εγγύς, της μακρόθεν και της αιώνιας. Διότι ο Χριστός δεν επεσήμανε μόνο τα λάθη στην καθημερινότητα, και δεν συνέστησε μόνο την αποφυγή λαθών στην ατομική καθημερινότητα, αλλά προσέθεσε και τον παράγοντα αιωνιότητα, εξηγώντας κάποια πράγματα που μπορούσαν να γίνουν τότε κατανοητά, και αφήνοντας ανοιχτό τον ορίζοντα για νέες προσεγγίσεις στον φυσικό και τον κόσμο του μέλλοντος.
Οι παραβολές και τα μαθήματα που έκανε στους ακροατές του τότε, δεν ήταν για να τους κάνει καλύτερους γεωργούς, ποιμένες ή εμπόρους, αλλά απέβλεπαν στην επέκεινα των ορατών και αισθητών πραγμάτων διαχείριση, με γνώμονα και βάση την πίστη στον δημιουργό θεό και τον ίδιο τον Χριστό. Ο περιορισμός της πίστης μόνο στην διαχείριση των φυσικών πραγμάτων και θεμάτων τα οποία τίθενται στην ατομική μας καθημερινότητα, είναι κολοβός, και δεν αποδεσμεύει το άτομο από τον κλοιό της αβεβαιότητας και του φόβου του μέλλοντος. Ισχυρή βάση – όσο ισχυρή μπορεί κάποιος να την εννοήσει – είναι μόνο η πίστη στον δημιουργό και στην εκτέλεση του θελήματος εκείνου, που είναι πάντα αγαθό, ευάρεστον, και τέλειον, αν και περνά μέσα από θλιμένες καταστάσεις και έρημους δρόμους στην ατομική μας ζωή.