Η χαρτογράφηση του φυσικού κόσμου είναι η αποτύπωση της επιφάνειας των πραγμάτων. Δεν υπάρχει καμία χαρτογράφηση κάτω από την επιφάνεια, και, κυρίως, δεν υπάρχει κάποια χαρτογράφηση των μη ορατών πραγμάτων που συντελούνται στο εσωτερικό του σώματός μας και μάλιστα στο μυαλό και στα συναισθήματα.
Οι σκέψεις, δηλαδή, οι προτιμήσεις, οι επιλογές, οι συνδυασμοί και κάθε είδους εσωτερική διαδικασία που συντελείται μέσα στο σώμα μας δεν είναι δυνατόν να χαρτογραφηθεί από κανέναν άλλον εκτός του εαυτού μας. Κανείς δεν γνωρίζει τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις, το μίσος και την αγάπη που κατοικούν και καλλιεργούνται μέσα μας. Αυτό που εμφανίζεται είναι το αποτέλεσμα, οι πράξεις, οι οποίες και κρίνονται.
Αυτό αποδεικνύει ότι υπάρχει πάντα – ή σχεδόν πάντα – ένας χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στην επιθυμία και στην λάθος κίνηση, άρα θα μπορούσαμε να την έχουμε διορθώσει εν τη γενέσει της, δηλαδή πριν προκύψει το δυσάρεστο αποτέλεσμα. Διότι, τα κλάματα εκ των υστέρων δεν ωφελούν, αλλά μας γυρίζουν σε εσωστρέφεια και απογοήτευση. Και αυτό είναι το κρίσιμο θέμα. Η αποφυγή των οπισθοδρομήσεων και της καθυστέρησης άφιξης του προορισμού τον οποίο έχουμε θέσει στην ατομική μας καθημερινότητα.
Το ίδιο ισχύει και για τον προορισμό στην υψηλή παρουσία του θεού σε όσους ενδιαφέρονται για την αφθαρσία της ψυχής και την παρουσία στην μετά τον τάφο ζωή και όχι μόνο την επίγεια, αν και όλοι περνάμε από το στάδιο των προβλημάτων του επίγειου βίου μας. Και αυτό ήρθε, ακριβώς, να διδάξει ο Χριστός. Την αποφυγή λαθών στην καθημερινότητα και την διατήρηση του στόχου προς τον δημιουργό Πατέρα, όπως εκφωνούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.
Δεν προσδοκούμε θεωρητικά, αλλά βάζουμε την καθημερινότητά μας κάτω από το μικροσκόπιο της κρίσης του θεού, ώστε όσα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι εμπόδια και όχι εφόδια, να τα αποφεύγουμε, μαθαίνοντας από τα αποτελέσματα των καθημερινών μας ατομικών δοκιμών σε σχέση με το καλό ή το κακό αποτέλεσμα. Διότι τίποτα δεν υπάρχει που να είναι κρυστάλλινο. Όλα τα πράγματα και τα θέματα υπόκεινται στους νόμους της φύσης και της αλήθειας.
Αλλά, όσο παραμένει αχαρτογράφητος ο κόσμος, τόσο της ψυχής όσο και ο εξωτερικός, το άτομο υπόκειται στις πιθανότητες επιτυχίας και αποτυχίας, και κανείς δεν μπορεί να εξαιρέσει τον εαυτό του από την διαδικασία αυτή επί της γης. Διότι το σώμα διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο στην ατομική μας καθημερινότητα, αφήνοντας ελάχιστο χώρο στον ρόλο του προβληματισμού για τις εσωτερικές μας ρυθμίσεις και διαδικασίες.
Και ο Χριστός δεν αμέλησε καμία από τις δύο πλευρές. Η διαχείριση όμως ανήκει πάντα στο άτομο, που καλείται να χαρτογραφεί τον δικό του κόσμο και να προσαρμόζει τις σκέψεις και τις πράξεις προς την κατεύθυνση που το ίδιο το άτομο έχει θέσει ως στόχο της δικής του καθημερινότητας.