Συνήθως στα παιδιά της προσχολικής ηλικίας αρέσει να ζωγραφίζουν, και κάνουν διάφορες καρικατούρες με θέματα της καθημερινότητας, και ένα από αυτά είναι και τα αυτοκίνητα. Συνήθως δε, πρόκειται για αστεία σκίτσα, μερικές φορές και έγχρωμα, τα οποία και προκαλούν ευχαρίστηση στους γονείς – και στις γιαγιάδες κυρίως – αλλά δεν παύουν να είναι αστειότητες παιδικές και τίποτα περισσότερο.
Η χαρά που προκαλούν δεν προέρχεται από την ακρίβεια της ζωγραφικής και του σχεδίου, αλλά από την ικανοποίηση, ότι το μικρό παιδί αρχίζει να κατανοεί το γύρω κόσμο, και αισθάνεται την ανάγκη να τον απεικονίσει σε ένα κομμάτι χαρτί, προς τέρψη των συγγενών. Αυτό είναι μεν καταπληκτικό, αλλά δεν είναι όλα τα πράγματα αστεία στην ζωή του παιδιού, αλλά ούτε και των συγγενών.
Διότι η παιδική καρικατούρα ικανοποιεί προς το παρόν, αλλά κανείς δεν επιθυμεί ένα παιδί που μεγαλώνει – όλα τα παιδιά μεγαλώνουν θέλοντας και μη – να συνεχίζει να ζωγραφίζει καρικατούρες χωρίς λογικό περιεχόμενο. Αντίθετα, όλοι αισθάνονται υπερήφανοι όταν το παιδί αναπτύσσεται φυσιολογικά, και από τις παιδικές καρικατούρες περνά στα σχέδια κατασκευών ή πολύπλοκων εργαλείων, τα οποία και θα γίνουν χρήσιμα για το ίδιο το παιδί ως ενήλικα πλέον, αλλά και στο περιβάλλον – φυσικό και κοινωνικό -, μέσα στο οποίο θα βιώνει την ατομική του καθημερινότητα.
Και φυσικά αυτή η λογική της ανάπτυξης του ατόμου είναι μια πραγματικότητα, την οποία ωστόσο συχνά παραβλέπουμε, και ξεχνάμε την παιδική ηλικία, η οποία όμως ήταν η βάση για την ώριμη επιτυχία. Δηλαδή, η παιδική ηλικία δεν είναι “για πέταμα”, αλλά είναι προς μελέτη η μετάβαση από την παιδική άγνοια και αφέλεια, στην ώριμη πραγματικότητα της ατομικής ζωής ενός προσώπου. Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η μελέτη είναι απαραίτητη για την κατανόηση της γύρω και της μέσα μας πραγματικότητας.
Διότι κανείς δεν γεννήθηκε ώριμος, αλλά όλοι περνάμε από τα στάδια της παιδικής αφέλειας και ανωριμότητας, για να καταλήξουμε στην ώριμη σκέψη της σοφίας και της σύνεσης, όπως υπαγορεύει η σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης ιδιαίτερα καθημερινής μας ζωής. Ο Χριστός αγκάλιασε τα παιδιά, αλλά ζήτησε από τους μεγάλους να επιδεικνύουν ώριμη και λογική σκέψη και συνέπεια στην ατομική, οικογενειακή, και κοινωνική τους ζωή. Η παιδική αφέλεια και απλότητα, δεν συγχωρείται στις μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά αποτελούν μωρία και επικίνδυνη ανοησία, η οποία μπορεί να προκαλέσει ζημία ή και θάνατο.
Και ο Χριστός αυτό ακριβώς ήθελε να τονίσει: την αναζήτηση της ώριμης σκέψης, όχι από τα παιδιά, αλλά από τους ενήλικες, διότι αυτή η ώριμη ηλικία μπαίνει σε κρίση από την κοινωνία των ανθρώπων και του θεού. Οι παιδικές καρικατούρες την περίοδο της άγνοιας, συνεχίζουν να υπάρχουν ως ανάμνηση, αλλά η επανάληψή τους στον ώριμο βίο δεν συγχωρείται, αλλά τιμωρείται ανάλογα.