Τα μόνα ασφαλή όρια που μπορούμε να γνωρίζουμε είναι τα όρια του φυσικού μας σώματος και του σπιτιού μας, εάν διαθέτουμε τέτοια ιδιοκτησία. Όλα τα υπόλοιπα, ατομικά και κοινωνικά, είναι ανεξιχνίαστα τα όριά τους. Από τις ιδέες και τις ικανότητες, από την πολιτική και τις αξίες, από το περιβάλλον μέχρι την άγνωστη άκρη του σύμπαντος, όλα είναι χωρίς όρια, και, φυσικά, κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει μέχρι σήμερα, τουλάχιστον.
Ακόμη και το σύμπαν, λένε οι ειδικοί επιστήμονες, επεκτείνεται. Δηλαδή υπάρχει το σύμπαν που όλοι κατανοούμε με τα δισεκατομμύρια γαλαξίες και αναρίθμητα αστέρια, αλλά, λένε οι επιστήμονες ότι υπάρχει και άλλο σύμπαν, μέσα, εντός του οποίου επεκτείνεται το δικό μας σύμπαν. Και αυτό είναι ανεξιχνίαστο και αφελές. Διότι όταν λέμε σύμπαν, πρέπει να καθορίσουμε τα όριά του, ώστε να ξέρουμε τί μάς γίνεται. Γιατί διαφορετικά θα πέφτουμε θύματα κάθε κατεργάρη, που θέλει να μάς πουλήσει την πραμάτεια του!
Και η ακρίβεια στην διδασκαλία του Χριστού είναι εξαιρετικά σοβαρό θέμα. Διότι και μία μόνο αλλαγή στο κείμενο της υγιαίνουσας διδασκαλίας όπως την καθόρισαν οι Πατέρες, αρκεί για να αλλάξει όλο το νόημα, και το άτομο της πίστης στον Χριστό να διδάσκεται ανθρώπινα συμφέροντα και ανθρώπινες διδασκαλίες, οι οποίες μπορεί να έχουν φαινόμενο σοφίας, και να νομίζουμε ότι είναι εκ θεού, αλλά στην ουσία πρόκειται για πλάνες συμφερόντων του κόσμου τούτου του φθαρτού και προσωρινού.
Όμως η Ανάσταση του Χριστού επιβεβαίωσε την ύπαρξη και άλλου κόσμου, μέσα στον οποίο κατοικεί η Δικαιοσύνη, στοιχείο που κατά κανόνα λείπει από την ανθρωπότητα, όπως τουλάχιστον την ξέρουμε από την ιστορία μέχρι σήμερα, και αυτή η έλλειψη αυτού του στοιχείου της Δικαιοσύνης μάς πληγώνει όλους καθημερινά. Διότι δεν είναι μόνο οι πόλεμοι, οι χήρες και τα ορφανά και η φτώχεια, αλλά είναι και το καθημερινό αίσθημα που κυριεύει κάθε καλοπροαίρετο άτομο μέσα στην προσωπική του καθημερινότητα.
Και στο στοιχείο αυτό της καθημερινότητας εντόπισε ο Χριστός την βάση της αυτοκαταστροφής μας: δηλαδή, στην αδικία. Την οποία – δυστυχώς – όλοι εφαρμόζουμε στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή, και αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στο σύνολο της ανθρώπινης κοινωνίας. Διότι, όλα ξεκινούν από το άτομο που διαχειρίζεται την δική του ευθύνη, άσχετα αν πρόκειται για σπουδαία θέματα της καθημερινότητας ή πρόκειται για τις απλές ανθρώπινες σχέσεις, που όμως δηλητηριάζουν τον εσωτερικό μας κόσμο, και φέρνουν την δίψα για εκδίκηση, στοιχείο που καταστρέφει την εσωτερική μας ισορροπία.
Και αυτά τα όρια του εσωτερικού μας ανθρώπου, δηλαδή των αισθημάτων, και των σκέψεων και υπολογισμών μας, που λειτουργούν όμως όλα μέσα στον άνθρωπο, αλλά οπωσδήποτε εντός του δικού μας προσωπικού σώματος – δεν έχουμε και τίποτα άλλο στον πλανήτη αυτόν παρεκτός του ατομικού μας φυσικού σώματος για να εξιχνιασουμε – αυτή η εξιχνίαση ανήκει αποκλειστικά στο άτομο που διαθέτει τον κοινό νου και την στοιχειώδη ευαισθησία στην συνείδησή του.
Το να εξιχνιάζουμε με κουτσομπολιό τις πράξεις των άλλων, είναι ο εύκολος δρόμος. Το να ρίξουμε όμως μια συστηματική και όχι φευγαλέα ματιά στον προσωπικό μας καθρέφτη της συνειδήσεως, αυτό απαιτεί τόλμη και δύναμη, την οποία – δυστυχώς – δεν διαθέτουμε.