Αρχεία για:2025

Τα μόνα ασφαλή όρια που μπορούμε να γνωρίζουμε είναι τα όρια του φυσικού μας σώματος και του σπιτιού μας, εάν διαθέτουμε τέτοια ιδιοκτησία. Όλα τα υπόλοιπα, ατομικά και κοινωνικά, είναι ανεξιχνίαστα τα όριά τους. Από τις ιδέες και τις ικανότητες, από την πολιτική και τις αξίες, από το περιβάλλον μέχρι την άγνωστη άκρη του σύμπαντος, όλα είναι χωρίς όρια, και, φυσικά, κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει μέχρι σήμερα, τουλάχιστον.

Ακόμη και το σύμπαν, λένε οι ειδικοί επιστήμονες, επεκτείνεται. Δηλαδή υπάρχει το σύμπαν που όλοι κατανοούμε με τα δισεκατομμύρια γαλαξίες και αναρίθμητα αστέρια, αλλά, λένε οι επιστήμονες ότι υπάρχει και άλλο σύμπαν, μέσα, εντός του οποίου επεκτείνεται το δικό μας σύμπαν. Και αυτό είναι ανεξιχνίαστο και αφελές. Διότι όταν λέμε σύμπαν, πρέπει να καθορίσουμε τα όριά του, ώστε να ξέρουμε τί μάς γίνεται. Γιατί διαφορετικά θα πέφτουμε θύματα κάθε κατεργάρη, που θέλει να μάς πουλήσει την πραμάτεια του! 

Και η ακρίβεια στην διδασκαλία του Χριστού είναι εξαιρετικά σοβαρό θέμα. Διότι και μία μόνο αλλαγή στο κείμενο της υγιαίνουσας διδασκαλίας όπως την καθόρισαν οι Πατέρες, αρκεί για να αλλάξει όλο το νόημα, και το άτομο της πίστης στον Χριστό να διδάσκεται ανθρώπινα συμφέροντα και ανθρώπινες διδασκαλίες, οι οποίες μπορεί να έχουν φαινόμενο σοφίας, και να νομίζουμε ότι είναι εκ θεού, αλλά στην ουσία πρόκειται για πλάνες συμφερόντων του κόσμου τούτου του φθαρτού και προσωρινού.

Όμως η Ανάσταση του Χριστού επιβεβαίωσε την ύπαρξη και άλλου κόσμου, μέσα στον οποίο κατοικεί η Δικαιοσύνη, στοιχείο που κατά κανόνα λείπει από την ανθρωπότητα, όπως τουλάχιστον την ξέρουμε από την ιστορία μέχρι σήμερα, και αυτή η έλλειψη αυτού του στοιχείου της Δικαιοσύνης μάς πληγώνει όλους καθημερινά. Διότι δεν είναι μόνο οι πόλεμοι, οι χήρες και τα ορφανά και η φτώχεια, αλλά είναι και το καθημερινό αίσθημα που κυριεύει κάθε καλοπροαίρετο άτομο μέσα στην προσωπική του καθημερινότητα.

Και στο στοιχείο αυτό της καθημερινότητας εντόπισε ο Χριστός την βάση της αυτοκαταστροφής μας: δηλαδή, στην αδικία. Την οποία – δυστυχώς – όλοι εφαρμόζουμε στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή, και αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στο σύνολο της ανθρώπινης κοινωνίας. Διότι, όλα ξεκινούν από το άτομο που διαχειρίζεται την δική του ευθύνη, άσχετα αν πρόκειται για σπουδαία θέματα της καθημερινότητας ή πρόκειται για τις απλές ανθρώπινες σχέσεις, που όμως δηλητηριάζουν τον εσωτερικό μας κόσμο, και φέρνουν την δίψα για εκδίκηση, στοιχείο που καταστρέφει την εσωτερική μας ισορροπία.

Και αυτά τα όρια του εσωτερικού μας ανθρώπου, δηλαδή των αισθημάτων, και των σκέψεων και υπολογισμών μας, που λειτουργούν όμως όλα μέσα στον άνθρωπο, αλλά οπωσδήποτε εντός του δικού μας προσωπικού σώματος – δεν έχουμε και τίποτα άλλο στον πλανήτη αυτόν παρεκτός του ατομικού μας φυσικού σώματος για να εξιχνιασουμε – αυτή η εξιχνίαση ανήκει αποκλειστικά στο άτομο που διαθέτει τον κοινό νου και την στοιχειώδη ευαισθησία στην συνείδησή του.

Το να εξιχνιάζουμε με κουτσομπολιό τις πράξεις των άλλων, είναι ο εύκολος δρόμος. Το να ρίξουμε όμως μια συστηματική και όχι φευγαλέα ματιά στον προσωπικό μας καθρέφτη της συνειδήσεως, αυτό απαιτεί τόλμη και δύναμη, την οποία – δυστυχώς – δεν διαθέτουμε. 

Οι άνθρωποι του 21ου αιώνα έχουμε άλλα όρια σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, και αυτό το κατανοούμε από τον τρόπο της προσωπικής μας καθημερινότητας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι το βασικό σημερινό εργαλείο στην ατομική μας – και όχι μόνο – ζωή είναι το κινητό μας τηλέφωνο και το internet, εργαλεία τα οποία έχουν αλλάξει δραματικά την προσωπική μας, αλλά και την κοινωνική μας ζωή σε καθημερινή βάση.

Οι αποστάσεις που υπήρχαν στο παρελθόν – όχι και το πολύ μακρινό – δεν υπάρχουν σήμερα. Η επικοινωνία είναι άμεση και σχεδόν δωρεάν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τώρα μπορούμε να δουλεύουμε από το σπίτι, χωρίς πολλές φορές να χρειάζεται να πάμε σε ένα εργασιακό χώρο διαφορετικό χώρο από το σπίτι μας. Και αυτό είναι μόνο η αρχή, διότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο.

Διότι είναι προφανές ότι με την παγκόσμια πλέον δυνατότητα επικοινωνίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει από πιο σημείο του πλανήτη θα προέλθει το επόμενο βήμα στα ερωτήματα της ανθρωπότητας, τα οποία εν τέλει είναι και προσωπικά μας ερωτηματικά, γιατί καταλήγουν να επηρεάζουν και την προσωπική μας ζωή μέσα στην καθημερινότητα.

Δεν πρόκειται δηλαδή για θέματα μακρινά που δεν μάς αφορούν, αλλά πρόκειται για νεωτερισμούς οι οποίοι θα καταλήξουν και στο δικό μας σπίτι, και στην δική μας συνείδηση και όχι μόνο. Διότι έχει διαπιστωθεί ότι κάθε μικρή ανακάλυψη από τον άνθρωπο, που όμως αποτελεί τμήμα προφανώς μιας  μεγάλης αποκάλυψης που έχει ετοιμάσει ο δημιουργός, θα μεταβάλλει, θετικά ή αρνητικά την προσωπική μας ζωή. Και αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά είναι τα βιώματα κάθε ζωντανού ανθρώπου πάνω στην γη σήμερα.

Η γνώση και οι αποκαλύψεις/ανακαλύψεις διαδίδονται αστραπιαία, δηλαδή με την ταχύτητα του φωτός μέσω του internet, και αυτό δεν μπορεί κανείς πλέον να το σταματήσει. Διότι και εάν κάποιοι δυσαρεστούνται από τις νέες ανακαλύψεις, πάντα θα υπάρχει ένας τρόπος αποφυγής των εμποδίων, και κατάκτησης νέων οριζόντων για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Και η διδασκαλία του Χριστού στα μελλοντικά θέματα, δεν μένει σιωπηλή, αλλά τοποθετεί το μέλλον στο παρόν, και το παρόν στο μέλλον, διότι υποδεικνύει: οτιδήποτε είναι καλό, να το προτιμάμε, ακόμη και εάν δεν μάς ταιριάζει λόγω των αγκυλώσεων που έχουμε όλοι οι Χριστιανοί με το παρελθόν. “Να προνοείτε τα καλά για όλους του ανθρώπους, και να αποφεύγετε τα επιζήμια”, είναι το μήνυμα της υγιαίνουσας διδασκαλίας του Χριστού.

“Να αποφεύγετε το πονηρό, και να προτιμάτε το καλό και ευάρεστο, διότι αυτό είναι το θέλημα του δημιουργού του σύμπαντος κόσμου, και όλων όσων βρίσκονται μέσα σ’αυτόν, προνοούντες τα καλά ενώπιον θεού και ανθρώπων.” Αυτός είναι ο κορμός της προσέγγισης του θέματος που αφορά την εξιχνίαση των προσωπικών μας ορίων. Το καλό δεν έχει όρια. Αλλά δυστυχώς, πολλές φορές και για το κακό ισχύει το ίδιο. Εναπόκειται στο άτομο να προτιμήσει το καλό και αγαθό, έναντι του πονηρού και του επιζήμιου. 

Τα όρια του σύμπαντος, αλλά και της ψυχής, δηλαδή του εσωτερικού μας ανθρώπου, παραμένουν μέχρι σήμερα ανεξιχνίαστα, δηλαδή δεν τα ξέρουμε στον βαθμό που θα μπορούσαμε να τα ξέρουμε, αφού θα τα έχουμε εξιχνιάσει, δηλαδή θα τα έχουμε ανακαλύψει και κατανοήσει, ώστε η καθημερινή μας ζωή να είναι καλύτερη σε ποιότητα και μήκος, από ότι είναι μέχρι σήμερα.

Και επειδή όλοι κατανοούμε τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας, προσφεύγουμε στην αναζήτηση των όσων θα μπορούσαμε να εξεχνιάσουμε σήμερα, ξέροντας ότι και πάλι θα μείνουν πολλά να εξιχνιαστούν στο μέλλον από τις επόμενες γενιές των ανθρώπων. Με λίγα λόγια, όσοι διαθέτουν τον κοινό νου, κατανοούν ότι οι σημερινές μας κατακτήσεις και γνώσεις δεν είναι τέλειες, αλλά αντίθετα παραμένουν πολλά να μάθουμε και να εξιχνιάσουμε στο μέλλον. Διότι η καθημερινότητα μάς διδάσκει ότι κάθε μέρα βελτιώνουμε την προσωπική μας καθημερινότητα με τις ανακαλύψεις- αποκαλύψεις και εφαρμογές από τον άνθρωπο.

Άρα, βλέποντας προς τα πίσω στο παρελθόν, όλοι κατανοούμε την νέα σύγχρονη θέση και τις αποκαλύψεις που έχει δεχθεί ο άνθρωπος ως κοινωνία και ως άτομα. Και αυτό είναι τα βαθύτερο μάθημα από την παρατήρηση της φυσικής επιστήμης, αλλά και της διδασκαλίας του Χριστού. Διότι βασική αρχή της διδασκαλίας του Χριστού – και μάλιστα με απόλυτο τρόπο – δεν είναι η επανάπαυση στα κεκτημένα, αλλά η συνεχής γνώση της δημιουργίας, στοιχείο που προσθέτει δυνατότητες στο άτομο να προσεγγίσει με μεγαλύτερη ασφάλεια την παρουσία και το θέλημα του δημιουργού για την ατομική και κοινωνική μας ζωή.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν είπε και δεν δίδαξε την “αγρανάπαυση”, αλλά δίδαξε και εφάρμοσε την εγρήγορση, δηλαδή την επαγρύπνηση μπροστά στις καθημερινές προκλήσεις της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής, θέτοντας ως όριο την ανώτατη δύναμη που κάθε άτομο μπορεί να διαθέσει, για την βελτίωση της ατομικής του καθημερινότητας, διδάσκοντας ότι αυτή η ενεργή καθημερινότητα είναι ο τρόπος, μέσα από τον οποίο θα προχωρήσει κάθε άτομο – αλλά και η κοινωνία γενικότερα – σε κάποιο καλύτερο μέλλον, μέσα από την εξιχνίαση και κατανόηση πρώτα της δημιουργίας του κόσμου που μας περιβάλλει, αλλά και στην συνέχεια του εσωτερικού μας κόσμου, αφού αυτός ο εσωτερικός μας κόσμος είναι ότι πολύτιμο διαθέτει κάθε άτομο πάνω στην γη όσα χρόνια ζει και δραστηριοποιείται.

Επομένως, ο Χριστός δεν δίδαξε το “πίστευε και μη ερεύνα”, αλλά δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο κάθε άτομο που βιώνει μια προσωπική καθημερινότητα, θα την μετατρέψει σε χώρο εξιχνίασης, από την μια των προβλημάτων που τίθενται κάθε στιγμή, και από την άλλη των ορίων που πρέπει να μετακινηθούν – ή να μετακινούνται – προς την νέα καθημερινή πραγματικότητα.

Το παρελθόν διδάσκει, αλλά δεν επαναλαμβάνεται. Το παρόν μετράει, αλλά όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο – ή και αιώνιο – για όποιο άτομο επί γης ενδιαφέρεται για τα όρια της ζωής, αφού το άτομο πεθαίνει, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Και αυτό είναι το συμπέρασμα από την υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού.