Η έκφραση αυτή δηλώνει ότι βλέπουμε το ίδιο έργο κάθε τόσο, ή ότι όλοι εμείς είμαστε θεατές σε κάποιο έργο και απλά παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε στην εξέλιξη του έργου που παρακολουθούμε. Σε κάθε περίπτωση βέβαια ο θεατής δεν συμμετέχει στα δρώμενα, ωστόσο τα δρώμενα τον επηρεάζουν τουλάχιστον συναισθηματικά και μερικές φορές και πρακτικά, αν κάποιος επιχειρήσει να μιμηθεί τα δρώμενα. Αυτή η διαδικασία της παρακολούθησης της δράσης κάποιων άλλων προσώπων είναι ανακάλυψη των προγόνων μας Ελλήνων, οι οποίοι εκτιμούσαν ότι βλέποντας κάποιος μια παράσταση μπορούσε να πάρει το μάθημά του, είτε προς αποφυγήν είτε προς μίμηση. Με την οπτική αυτή γωνία προσεγγίζοντας τα Ιερά Γράμματα, είναι προφανές ότι όσα περιγράφονται εκεί αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση ή και προς αποφυγή. Διότι η Βίβλος περιγράφει την Αλήθεια και η Αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη αλλά είναι πάντα διδακτική και κυρίως ελευθερώνει από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις που δεν μας επιτρέπουν να κινούμαστε προς την ελευθερία και την τελειότητα. Αντίθετα μας κρατούν αιχμάλωτους του παρελθόντος και φοβισμένους μπροστά σε κάθε νέο, το οποίο αργότερα εξ ανάγκης αποδεχόμαστε ως καλό μέχρις ότου αποδώσει τους καρπούς του, και τότε αναλογιζόμαστε τι χάναμε τα χρόνια που το απορρίπταμε.
