Η ισορροπία μεταξύ ευθύνης, αναγκών και αλήθειας των πραγμάτων είναι μια απόλυτα προσωπική και ατομική υπόθεση, και κάθε εξωτερική παρέμβαση αποτελεί στοιχειώδη και φαιδρή δικαιολογία για να καλύψουμε την προσωπική μας αστοχία και το ατομικό μας λάθος. Διότι, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος δεν πέφτουν από τον ουρανό, αλλά – συνήθως – είναι απόρροια προηγουμένων λάθος επιλογών μας και πράξεων, άρα απαιτείται πρώτα αναγνώριση του δικού μου λάθους, και, στην συνέχεια, να κατανοήσω το σημείο και τον λάθος τρόπο σκέψης που με οδήγησε στην λάθος επιλογή, στις λάθος αποφάσεις, και, τελικά, στην λάθος πράξη, από την οποία και προήλθαν τα προβλήματα.
Ωστόσο, όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος. Δεν αναζητούμε την πορεία των σκέψεων και αποφάσεων που μας οδήγησαν στο τελικό λάθος, αλλά επιρρίπτουμε την ευθύνη στους άλλους και γενικά στο κοινωνικό σύστημα, με αποτέλεσμα εμείς προσωπικά να μένουμε ανώριμοι και ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια των πραγμάτων, για να μην επαναλάβουμε στο μέλλον τα ίδια λάθη και την λάθος πορεία σκέψεων.
Η τάση, δηλαδή, που έχουμε όλοι μας να μηδενίζουμε την ατομική μας ευθύνη και να μην αναζητούμε τις αιτίες και την πορεία που μας οδήγησαν στις λάθος επιλογές και πράξεις, είναι και το βάραθρο μέσα στο οποίο κινδυνεύουμε όλοι να βρεθούμε, εφόσον δεν αναγνωρίσουμε το αποτέλεσμα ως αποτέλεσμα των ατομικών μας σκέψεων και επιλογών, προκειμένου, από την μια να γίνουμε ωριμότεροι μέσα από την προσωπική μας εμπειρία, και από την άλλη να ανακαλύψουμε το σημείο της εκκίνησης του λάθους, ώστε να επιστρέψουμε και να πάρουμε την οδό της ελευθερίας, σε αντίθετη με το αδιέξοδο που οδηγηθήκαμε νωρίτερα από άγνοια ή λανθασμένους υπολογισμούς.
Αυτή ακριβώς η έννοια, δηλαδή της αποφυγής του μηδενισμού και της ανάληψης της προσωπικής μας ευθύνης για κάθε αδιέξοδο, θα μας οδηγήσει στην ορθή προσέγγιση όλων των θεμάτων που μπορεί να αντιμετωπίσουμε αύριο ή στο απώτερο μέλλον. Και εδώ η έννοια της “μετάνοιας” δεν πρέπει να είναι μια συναισθηματική μόνον αποστροφή και θλίψη, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από δομικές αλλαγές, τόσο στο φυσικό σκέλος – αλλαγή στοιχείων του νου μας -, όσο και αλλαγή στο υλικό τροφοδοσίας του νου μας, δηλαδή το πνεύμα με το οποίο καθημερινά στηρίζουμε τις γνώσεις και τις απόψεις μας.
Διότι το συναίσθημα είναι φευγαλέο και δεν μπορεί να παράξει μόνιμα αποτελέσματα, εάν δεν συνοδευτεί και από την αλλαγή των υλικών τροφοδοσίας, τα οποία να διαθέτουν – εκτός από την προσωρινή ανακούφιση – και την δύναμη για την θεραπεία των παραμορφωμένων στοιχείων σε θετική σκέψη, η οποία έχει ως βάση την αλήθεια και όχι τον μηδενισμό και την άγνοια της αλήθειας των πραγμάτων.