Αυτό που ξεχωρίζει την παιδική ηλικία των παιχνιδιών από την ώριμη ηλικία των πράξεων είναι η ευθύνη, πρώτα απέναντι στο συμφέρον του ιδίου αυτού ατόμου και, στη συνέχεια στο περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται καθένας μας. Η βρεφική και παιδική ηλικία είναι πολύτιμες, γιατί την περίοδο αυτή μπαίνουν οι βάσεις για μια ζωή που θα ακολουθήσει, η οποία – κατά κανόνα – έχει μικρές ή μεγάλες περιπέτειες και πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με επιτυχία.
Αυτό σημαίνει ότι, όπως η βρεφική και νηπιακή ηλικία, έτσι και η ώριμη έχει τους τρόπους με τους οποίους το άτομο είναι ευτυχισμένο, χωρίς να απαιτείται να επαναλαμβάνει τις βρεφικές και παιδικές του πράξεις, γιατί αυτό θα φέρει εσωστρέφεια, και μη συμβατότητα με το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνουμε την προσωπική μας καθημερινότητα.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν υποτίμησε την παιδική και βρεφική ηλικία, αλλά υπέδειξε την υπεύθυνη ωριμότητα ως το στοιχείο εκείνο, με την γνώση και την κατανόηση της αλήθειας των πραγμάτων, το οποίο παρέχει στο φυσικό πρόσωπο την ικανότητα να επιβιώνει και να διατηρεί τους στόχους του σε όλη την περίοδο της προσωπικής του ζωής.
Η γνώση και η κατανόηση έχουν τις βάσεις τους στην βρεφική (πρόσληψη στοιχείων για την αρτιότητα του σώματος) και στην παιδική ηλικία ( με την προσθήκη της αντίληψης και κατανόησης του γύρω κόσμου), ωστόσο, αυτά αποτελούν τις βάσεις και όχι τον στόχο. Στόχος όλων των προηγούμενων στοιχείων – της βρεφικής και παιδικής ηλικίας – ήταν να εφοδιάσουν το κάθε πρόσωπο με τα απαραίτητα εφόδια για την συνέχεια της ζωής του.
Ο στόχος όμως δεν είναι αυτός, αλλά στόχος παραμένει η ικανότητα του ατόμου να αξιοποιεί όλα τα εφόδια που διαθέτει (σωματική ικανότητα και ικανότητα γνώσης και επίγνωσης) ώστε να θέτει στόχους προσωπικούς, τους οποίους και θα κατακτά στο υπόλοιπο της ζωής του. Και ο Χριστός έδωσε και μια επιπλέον διάσταση, την οποία είναι δύσκολο να την αποδεχθεί κάποιος και πολύ πιο δύσκολο να την θέσει ως την βασική συνισταμένη της καθημερινής του ζωής.
Διότι, η πίστη που στηρίζει αυτή την προοπτική είναι απόλυτα προσωπική και καλλιεργείται από τον ενδιαφερόμενο με τις εκάστοτε δυνατότητες που του προσφέρονται και οι οποίες είναι κοινές για όλη την κοινωνία των ανθρώπων. Κανείς από το περιβάλλον μας δεν μπορεί να μας επιβάλλει τις δικές του απόψεις και σκέψεις, εάν εμείς οι ίδιοι δεν τις αποδεχτούμε. Πολύ περισσότερο κανείς δεν μπορεί να κατευθύνει τις σκέψεις και τις επιλογές μας, εάν εμείς δεν θελήσουμε να προσχωρήσουμε στην λάθος πλευρά της ματαιότητας και όχι στην ορθή πλευρά της προοπτικής του μέλλοντος.