Η κοινή εμπειρία όλων των ανθρώπων για την αξία – αλλά και την φυσική αλήθεια – της παιδικής ηλικίας, σε συσχετισμό με την ενήλικη ζωή, μας επιτρέπει να αξιολογήσουμε κάθε πράγμα κατά την δική του εποχή και την προσφορά του στον συνολικό μας κοινό βίο.
Κανείς δεν εξαιρείται από την βρεφική και παιδική ηλικία με ό,τι αυτή μπορεί να περιλαμβάνει, αλλά και κανείς δεν εξαιρείται από την αλήθεια της ευθύνης της ώριμης ηλικίας, άσχετα αν σαν βρέφη ή παιδιά κάναμε παιχνίδια χωρίς καμιά ευθύνη. Τώρα, στην ώριμη πλέον ηλικία, όλοι καταλαβαίνουμε ότι τα παιχνίδια της πρώιμης ηλικίας έχουν προσφέρει το έργο τους στον σωματικό και ψυχικό μας κόσμο, και εκείνο που απομένει είναι να αποδειχθεί το τί και το γιατί των δικών μας πράξεων κατά την ώριμη πλέον ηλικία.
Συνεπώς, τα παιχνίδια και η ανεύθυνη απλότητα των παιδικών χρόνων, πρέπει να αντικατασταθεί με την ευθύνη των δικών μας πράξεων, διότι κανένας δεν δίνει λόγο για τις πράξεις του άλλου. Αντίθετα, η αλήθεια των πραγμάτων μας συνοδεύει όσο ζούμε πάνω στη γη, και από αυτό αποδεικνύεται ο ρόλος των βάσεων που λάβαμε κατά την ανώριμη και παιδική ηλικία. Οι ώριμοι άνθρωποι δεν χαίρονται πλέον με τα παιχνίδια της βρεφικής ηλικίας. Δεν τα αποκηρύτουν, αλλά αναζητούν άλλους τρόπους να καλύπτουν την εσωτερική τους ανάγκη για ψυχαγωγία και ασφάλεια, τα στοιχεία δηλαδή που πρόσφερε στην προηγούμεη ηλικία το παιχνίδι.
Αυτό σημαίνει ότι, όπως για τα παιχνίδια είχαμε προτιμήσεις και απασχόληση, έτσι και στον ώριμο βίο καθένας πρέπει να αναζητήσει εκείνη την απασχόληση και το αντικείμενό της, που θα ικανοποιεί τις ίδιες ανάγκες της περιέργειας, της δημιουργικότητας, της απλότητας και της τελικής επιτυχίας. Οι ανάγκες δεν αλλάζουν. Αυτό που αλλάζει είναι το είδος και ο σκοπός της απασχόλησης. Όπως το παιδί και το βρέφος έχουν ανάγκη από ασφάλεια και προστασία του ατομικού τους κόσμου, έτσι και ο ενήλικας αυτό που ψάχνει δεν είναι κάτι άλλο, αλλά η απασχόληση με τα πράγματα εκείνα που θα του προσφέρουν την ασφάλεια και την προστασία, προκειμένου να ικανοποιήσει και να πετύχει τους προσωπικούς του στόχους.
Στην ώριμη ηλικία εκείνο που υπεισέρχεται είναι η προσωπική ευθύνη, κάτι που δεν υπήρχε στην προηγούμενη περίοδο της παιδικής ανεμελιάς. Και ο Χριστός ξεχώρισε αυτές τις διαφορές. Παιδική απλότητα ναι, αλλά όχι παιδική και ανεύθυνη αντίληψη του κόσμου και των δικών μας πράξεων, γιατί τώρα που μεγαλώσαμε πρέπει να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας και να αποφεύγουμε επαναλήψεις λαθών, θεμελιώνοντας σταθερά εφόδια και απαρτισμό για τις επιτυχίες και όχι για το αντίθετο.