Η κινητικότητα που έχουμε κάθε μέρα όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι σκοπεύει στην επιτυχία και στην βελτίωση της ατομικής μας ζωής, και κατ’ επέκταση και στον περίγυρο και την κοινωνία. Διότι, αυτή η κινητικότητα υφίσταται μέσα μας από την εμβρυϊκή μας ηλικία και κανείς δεν μπορεί να την αποβάλλει από την δική του καθημερινότητα. Είναι, δηλαδή, ένα ατομικό στοιχείο, το οποίο εκδηλώνεται κάθε στιγμή σε κάθε ζωντανό άνθρωπο, και τον οδηγεί στην ατομική του δραστηριότητα.
Κανείς φρόνιμος δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το δεδομένο της προσωπικότητάς του, ανεξάρτητα από την ένταση και την έκταση στην οποία εφαρμόζεται αυτό το στοιχείο και τις συνέπειες που έχει στην πραγματικότητα. Είναι, δηλαδή, έμφυτο στον οργανισμό μας και αυτό συντελεί στην καθημερινή μας προσπάθεια για να πετύχουμε τους στόχους μας. Και μπορεί αυτό να ακούγεται φιλοσοφικό, ωστόσο, δεν είναι καθόλου φιλοσοφικό, αλλά είναι περιγραφή της ατομικής και κοινωνικής μας πραγματικότητας. Και όσο καλύτερα και συντομότερα το αντιληφθούμε ως παράγοντα ουσιαστικό της καθημερινής πρακτικής, τόσο θα πετυχαίνουμε τα ίδια πράγματα αλλά με λιγότερο κόστος, έχοντας αποφύγει την “ηθελημένη άγνοια”, δηλαδή το ξεγέλασμα του εαυτού μας με πλασματικά στοιχεία και όχι τα πραγματικά.
Αυτό σημαίνει ότι καθένας που σέβεται τον εαυτό του και το κοινωνικό του περιβάλλον, μεριμνά αυτός ο έμφυτος κανόνας της ατομικής κινητικότητας, να βρίσκει την ορθή προσαρμογή στην κοινωνία με την οποία συναλλάσσεται κάθε στιγμή, είτε με δράση είτε με αντίδραση. Όλοι, δηλαδή, λειτουργούμε μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο μας επηρεάζει και το επηρεάζουμε, και αυτό έχει τις δικές του συνέπειες, θετικές ή αρνητικές στην ατομική μας ζωή και όχι μόνο. Κάθε επιτυχία εγγράφεται στον προσωπικό μας “λογαριασμό” ζωής και βελτιώνει την εικόνα, και κάθε αποτυχία αφαιρεί από τον υφιστάμενο και ζημιώνει την εικόνα.
Άρα, καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν ζει μόνος του, αλλά αποτελεί ένα τμήμα μιας μεγαλύτερης “υπαρξιακής οικογένειας”, και κάθε νίκη είναι ωφέλιμη για όλους, και κάθε ήττα είναι επιζήμια με τον ίδιο τρόπο. Μοιραζόμαστε, δηλαδή, τα κέρδη και τις ζημίες είτε άμεσα είτε σε βάθος χρόνου, και αυτό είναι που μάς κάνει προσεκτικούς, διότι οι συνέπειες δεν αφορούν μόνο τον στενό χώρο της δικής μου προσωπικότητας, αλλά επεκτείνονται και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιούμαι εγώ ατομικά και προσωπικά. Επομένως, ό,τι κάνω και πετυχαίνω είναι κέρδος για μένα και για όλους έμμεσα, και ό,τι χάνω είναι αντίστοιχα ζημία και στέρηση.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι το άτομο έχει την ευθύνη των πράξεών του. Πρώτα μιμούμενο το περιβάλλον, και στην συνέχεια, παίρνοντας το ρίσκο να υιοθετήσει ένα προσωπικό κώδικα αληθείας, του οποίου όμως τα αποτελέσματα πρέπει να είναι έγκυρα και ωφέλιμα και για τους άλλους. Και εδώ ο Χριστός προσέθεσε και τον παράγοντα “δημιουργό θεό”, για όσους ενδιαφέρονται όχι μόνο για το άτομο και το σήμερα, αλλά ενδιαφέρονται και για ένα μακροχρόνιο και διαχρονικό γίγνεσθαι, στο οποίο όλοι συμμετέχουμε εκόντες – άκοντες.