Ο τρόπος διαχείρισης των πραγμάτων της ατομικής μας καθημερινότητας είναι και ο καθρέφτης της ατομικής μας συνειδήσεως. Διότι, ό,τι κάνουμε είναι απόρροια της δικής μας συνειδήσεως και των δικών μας αναγκών, αφού αυτές καθορίζουν και την ατομική μας δραστηριότητα ζωής. Και μπορεί οι άλλοι να μην βλέπουν την λειτουργία της δικής μου συνείδησης, αλλά μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα από τις δικές μου πράξεις, “μαντεύοντας” τις μη ορατές λειτουργίες που έλαβαν χώρα, ώσπου να καταλήξω στην συγκεκριμένη πράξη που τίθεται στο μικροσκόπιο της παρατήρησης των έξω από μένα ανθρώπων.
Άλλωστε, κάθε πράξη μας έχει αφετηρία την δική μας συνείδηση, είτε πρόκειται για πράξη ατομικής σκοπιμότητας, είτε πρόκειται για πράξη αντίδρασης στην πρόκληση άλλων. Όλες οι πράξεις της ατομικής μας ζωής αντανακλούν την εσωτερική μας πληρότητα και το δικό μας περιεχόμενο. Άρα, εκ του αποτελέσματος μπορεί να αναπαραχθεί – ως ένα βαθμό – και η εσωτερική διεργασία, από την οποία προήλθε και η συγκεκριμένη πράξη. Και αυτό μπορεί να είναι κατανοητό για πράξεις μεγάλες με συνέπειες σοβαρές, ωστόσο, η ίδια διαδικασία παράγει και τις μικρότερης σημασίας πράξεις μας, ώστε να είναι δυνατόν μέσα από την σύνθεση των διαφόρων πράξεων, να προκύψει και ένα γενικότερο συμπέρασμα για τον ατομικό μας μη ορατό εσωτερικό κόσμο.
Αυτό δηλώνει ότι όλα εξαρτώνται από τον εσωτερικό μας κόσμο, το “εργοστάσιο” των σκέψεων και των υπολογισμών μας, και τίποτα δεν γίνεται από εμάς χωρίς εμάς, δηλαδή χωρίς την ατομική μας συμμετοχή και την ατομική μας ευθύνη, κατά το τμήμα, βέβαια, που μάς αναλογεί. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος, για τον οποίο ο Χριστός δίδαξε τους μαθητές του πώς να αντιμετωπίζουν τις εξωτερικές προκλήσεις που επηρεάζουν την ατομική μας καθημερινότητα. Δεν αρκεί, δηλαδή, η διαπίστωση ότι οι άλλοι με αδικούν, αλλά θα πρέπει να γνωρίζω και το αντίδοτο, την διαφορετική δηλαδή σκέψη που θα έπρεπε να έχουν κάνει, και με βάση αυτή να αντιδρώ στην συγκεκριμένη κάθε φορά πρόκληση.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν διαθέτω εναλλακτική της στάσης των άλλων επιλογή, θα πρέπει να σιωπήσω, διότι και εγώ στην δική μου περίπτωση θα είχα κάνει το ίδιο. Άρα, το να κρίνω τον άλλο είναι η εύκολη απόκρυψη και αποβολή των εσωτερικών μου σκέψεων, όχι γιατί το έκαναν οι άλλοι, αλλά γιατί, εάν και εγώ ήμουν στην δική τους θέση, θα είχα πράξει το ίδιο. Άρα η κρίση και η άποψή μου δεν στηρίζονται στην αλήθεια, αλλά στην στιγμιαία άποψη, που βολεύει την δική μου αδράνεια σκέψης και συλλογισμού.
Και ο Χριστός εξήγησε ότι εάν κάνετε τα ίδια με τους άλλους, δηλαδή δεν βελτιώνετε την δική σας επίγνωση στην αλήθεια, τότε δεν μπορείτε να έχετε ανταπόδοση πίστεως από τον δημιουργό σας. Διότι για να λάβεις, πρέπει να κάνεις χώρο σε όσα ήδη διαθέτεις. Εάν αρκείσαι σε όσα έχεις ήδη, τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί και η πορεία σου θα μείνει στην κατεύθυνση που εσύ αποφάσισες.