Από τα όρια της προσωπικής μας ζωής άλλα γνωρίζουμε και άλλα αγνοούμε. Γνωρίζουμε το σήμερα, τουλάχιστον ως ένα σημείο, αλλά είναι προφανές ότι αγνοούμε το αύριο και, κυρίως, αγνοούμε το μακρινό μέλλον, το απώτερο, το απώτατο και το αιώνιο, για όσους πιστεύουν στην επέκεινα του τάφου πραγματικότητα.
Και επειδή είναι σαφές ότι το μεγαλύτερο κομμάτι βρίσκεται στην σφαίρα της άγνοιας, δηλαδή αυτά που αγνοούμε είναι περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε, είναι προφανές ότι η προσωπική μας ικανοποίηση με όσα ήδη γνωρίζουμε, ενέχει κίνδυνο αφέλειας, αφού το μέλλον που μάς ανήκει δεν το γνωρίζουμε, άρα δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα για να το βελτιώσουμε, σε περίπτωση που κάτι υποπτευόμαστε. Και αυτός είναι ο ρεαλισμός της προσωπικής μας καθημερινότητας.
Κάνουμε πράγματα για σήμερα, ενώ στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι αφορούν το αύριο, δηλαδή οι συνέπειές του θα φανούν αύριο και στο μέλλον. Και αυτή η αλήθεια την οποία όλοι την κατανοούμε δεν έχει την αντίστοιχη θέση στους προβληματισμούς μας. Διότι απολαμβάνουμε το σήμερα, αλλά δεν ξέρουμε το αύριο, συνεπώς η σημερινή ικανοποίηση δεν καλύπτει και όλο το φάσμα των προσωπικών μας ερωτημάτων για την ζωή, αφού η ζωή δεν είναι μόνο το σήμερα που ζούμε, αλλά η σημερινή πραγματικότητα “επεκτείνεται” και στο άγνωστο μέλλον, με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει στην καθημερινή μας συμπεριφορά, για οτιδήποτε κάνουμε ή σχεδιάζουμε για το μέλλον.
Με λίγα λόγια, επενδύουμε στο παρόν, αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι το πάν, αφού οι σημερινές μας αποφάσεις θα επηρεάσουν – και μερικές φορές αποφασιστικά – και το προσωπικό μας μέλλον. Και αυτό δημιουργεί ένα κενό στην προσωπική μας νοοτροπία, δηλαδή τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το σήμερα κάθε στιγμή. Διότι αυτός ο τρόπος θα έχει και την συνέχειά του και στο προσωπικό μας μέλλον. Και αυτή η σοβαρή διάσταση, για την οποία κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν αμφιβάλλει, είναι το σύνηθες κενό στους σχεδιασμούς της προσωπικής μας ζωής.
Συνήθως, αντιμετωπίζουμε το παρόν, μόνο κατά την διάσταση του χρόνου εκείνης της μικρής περιόδου, ενώ βαθύτερα ξέρουμε – αν και δεν μπορούμε να το σκεφτούμε τώρα – ότι υπάρχει και η διάσταση του μέλλοντος, το οποίο θα έρθει να μάς συναντήσει με αμείλικτο τρόπο στην προσωπική μας ζωή. Και η διδασκαλία του Χριστού αποβλέπει – και – σε αυτόν τον τομέα του προβληματισμού για τις συνέπειες των παρόντων πράξεών μας στην διάσταση του προσωπικού μας μέλλοντος.
Διότι μπορεί μια δική μας πράξη σήμερα να φαίνεται απομονωμένη από το μέλλον, αλλά σίγουρα δεν είναι. Διότι κάποια εσωτερικά μας κίνητρα καλλιέργησαν τις αποφάσεις αυτής της στιγμής, και είναι βέβαιο ότι αυτές οι συνέπειες θα τις συναντήσουμε μπροστά μας στο μέλλον, και κανένα πρόσωπο δεν εξαιρείται από αυτόν τον κανόνα. Επομένως οι διαστάσεις των σημερινών μας πράξεων έχουν μεγάλο – πολλές φορές και μεγαλύτερο από ότι φανταζόμαστε – παρελθόν, και είναι βέβαιο ότι θα έχουν και μεγάλο αντίκτυπο στο προσωπικό μας μέλλον.
Ο Χριστός διευκρίνισε ότι δεν ήρθατε από το πουθενά και δεν θα καταλήξετε στην ανυπαρξία. Η εδώ ζωή σας προέρχεται από το παρελθόν σας, και το σήμερα θα σας οδηγήσει στο προσωπικό σας μέλλον, και καλό θα ήταν, είπε ο Χριστός, να εξετάζετε την προσωπική σας καθημερινότητα με αυτό το πρίσμα: το παρελθόν γέννησε το παρόν. Και το παρόν θα γεννήσει το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και – για πολλούς – και το αιώνιο. Σε αυτή την διάσταση κρύβονται τα μυστικά της ζωής, και όχι μόνο στο σήμερα που βιώνετε.