Επειδή ζούμε σε μια εποχή μεγάλης αλληλοεπίδρασης, θεωρούμε ότι κατά κανόνα δεν υπάρχει ατομική ευθύνη. Επειδή η επικοινωνία μεταξύ μας είναι συχνή και μεγάλης έντασης – βίντεο, φωτογραφίες, κείμενα, ζωντανός λόγος, κλπ – θεωρούμε ότι όλοι είμαστε ένα και όλοι συνυπεύθυνοι για το ίδιο πράγμα.

Βέβαια αυτό είναι απατηλή εντύπωση, γιατί στην πράξη καθένας μας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, καθένας κάνει το ίδιο πράγμα με άλλο τρόπο και για άλλο λόγο. Άρα δεν υπάρχει ούτε σύγχυση προσωπικοτήτων, ούτε σύγχυση ενεργειών.

Καθένας έχει την ευθύνη για τις πράξεις του και όχι οι άλλοι για αυτόν. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αν για την καθημερινότητα αυτό είναι αυτονόητο, στα θέματα της πίστης και των πράξεων που σχετίζονται με την ζωή μας, αυτό έχει βαθιά και ουσιαστική αξία.

Διότι από τις πράξεις μου αποδεικνύεται ποιος πραγματικά είμαι. Και το καλύτερο παράδειγμα για να καταλάβουμε την μοναδική ατομική μας θέση και ευθύνη είναι ο ρόλος των στοιχείων μιας οικοδομής. Ενώ δηλαδή η οικοδομή είναι μία, τα στοιχεία που την απαρτίζουν είναι πολλά, αλλά το καθένα έχει τη θέση του, το ρόλο του και την ευθύνη του.

Κάθε πέτρα σε ένα οικοδόμημα είναι μέρος του συνόλου, αλλά την ίδια στιγμή δεν χάνει την αυτοτέλειά του. Και εμείς είμαστε μέρος της κοινωνίας, αλλά καθένας έχει την προσωπικότητά του και τις καθημερινές του ευθύνες. Το ίδιο ισχύει και για την πίστη. Καθένας μας έχει τον ρόλο του και την αυτοτέλειά του. Και η ευθύνη είναι πάντοτε ατομική και δεν μεταβιβάζεται σε τρίτο πρόσωπο.